ตอนที่ : 7 เริ่มแล้ว 3

“นารากินมาม่าก็ได้”

“แต่พี่ไม่กินมาม่า”

“ก็ได้ ๆ เยอะชะมัด”

“ว่าใครเยอะ”

“ว่าแมลงสาบแถวนี้มั้งคะ”

“นารา” เสียงเรียกยากชื่อแบบยาว ๆ ทำให้คนเข็นรถต้องหันหน้าหนีไปอีกทาง

“เลือกได้หรือยังกุ้งหอยปูปลานี่”

“พี่รัญญ์อยากกินอะไรก็หยิบ ๆ มาเลยค่ะ ไม่ต้องมาถามนารา เพราะนาราไม่อยากกินอะไรเป็นพิเศษทั้งนั้น”

“งั้นพี่เอาเนื้อจระเข้นะ” หรัญญ์บอกพร้อมชูเนื้อจระเข้แช่แข็งให้ดู

“ฮ้า !”

“หรือจะเอาลูกหมูตัว ๆ ไปดี” เขายกลูกหมูที่ถูกแช่แข็งทั้งตัวขึ้นมา นาราภัทรถึงกับกรี๊ดลั่นห้างด้วยความตกใจ

“นารา ! เป็นบ้าอะไรกรี๊ดทำไม” หรัญญ์รีบวางลูกหมูลงในตู้แช่แข็ง แล้วหันไปดุคนตกใจจนเกินเหตุ ทำให้ลูกค้าบริเวณนั้นหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน

“ก็ลูกหมูเอามาเป็นตัวเป็น ๆ แบบนั้นเลย โอย นาราจะเป็นลม”

“แล้วเมื่อกี้เห็นปลาเป็นตัว ๆ ไม่เห็นจะเป็นลม กุ้งก็เป็นตัว ๆ ปลาหมึกอีก”

“มันเหมือนกันที่ไหนล่ะพี่รัญญ์ รีบเลือกเถอะค่ะ แต่ไม่เอาเนื้อจระเข้หรือลูกหมูนะคะ เอาแบบที่ปกติธรรมดาทั่วไป”

“หึ ใจเสาะจริง” เขาสบประมาทแล้วเดินไปหยิบพวกเนื้อที่ทำสำเร็จไว้แล้ว จากนั้นก็พากันไปคิดเงิน

คราวนี้นาราภัทรรู้แล้วทำไมที่นี่ถึงไม่มีถุงให้ลูกค้า ก็ดูคนที่มาซื้อของแต่ละคนสิ มีแต่ซื้อแบบยกโหลไปทั้งนั้น ถ้าจะใส่ถุงก็ต้องขนาดใหญ่กว่าปกติเป็นแน่ ถุงผ้าสองใบก็ใส่ของที่หรัญญ์ซื้อไม่หมด จนต้องหอบหิ้วกลับไปที่รถด้วยสองมืออีกต่างหาก

“กลับไปถึงบ้านพี่จะอาบน้ำนอน ส่วนนาราก็ทำข้าวเย็นไว้รอพี่เลยรู้ไหม” เขาบอกแกมสั่ง

“ค่ะ” นาราภัทรจำใจต้องรับปากก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย หญิงสาวยังไม่รู้เลยว่าชีวิตหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร

เขาขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงสวน หรัญญ์ทำอย่างที่บอกจริง ๆ คือขึ้นบ้านไปนอนพักผ่อน ส่วนเธอต้องมาทำหน้าที่เป็นแม่ครัวทำมื้อเย็นให้เขา

‘อยากกินนักใช่ไหม ได้เลย’

ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าอาหารจะแล้วเสร็จ นาราภัทรขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ก่อนจะเดินไปเคาะประตูห้องเขา

“กับข้าวเสร็จแล้วค่ะพี่รัญญ์ นารากินก่อนนะคะ”

“ไม่ได้ !” เจ้าของห้องเปิดประตูออกมาพร้อมสีหน้าบึ้งตึง

“พี่รัญญ์ ! ทำไมออกมาแบบนี้” นาราภัทรเบือนหน้าหนีคนที่มีผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวพันสะโพก แถมหยดน้ำยังเกาะพราวเต็มแผงอกแน่น ๆ ของเขาอีก

“พี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วเมื่อกี้พูดอะไรนะนารา เธอจะกินข้าวก่อนพี่อย่างนั้นเหรอ”

“นารานึกว่าพี่รัญญ์อยากกินคนเดียว” หญิงสาวตอบทั้งที่ยังไม่ได้หันหน้ากลับมาหาเขาด้วยซ้ำ

“กินด้วยกันนี่แหละ อีกอย่างเธอเป็นแค่คนงานจะมากินข้าวก่อนเจ้านายได้ยังไง ไปจัดโต๊ะรอเลยเดี๋ยวพี่ตามลงไป”

“ค่าเจ้านาย” คนงานจำเป็นเลยต้องลงไปจัดเตรียมโต๊ะอาหารไว้สำหรับเจ้านาย

ไม่ถึงสามนาทีหรัญญ์ก็เดินลงบันไดมา นาราภัทรมองเขาในชุดนอนลายทางตรงสีกรมด้วยความแปลกตา เขาดูมีเสน่ห์มากจนเธออกสั่นขวัญแขวนไปหมด หรัญญ์มองจานกับข้าวด้วยความไม่มั่นใจในฝีมือของอีกคน

“ไข่เจียวหมูสับกับต้มย้ำกุ้งค่ะ พี่รัญญ์คงกินได้” คนแอบกินไปก่อนหน้าตอนทำบอกเขาแบบหวั่น ๆ

“พี่กินได้ กินด้วยกันสิ”

“ค่ะ” นาราภัทรตักข้าวใส่ปากแบบฝืน ๆ ก้มหน้าก้มตาเหมือนเตรียมใจรับเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้

“เคร้ง !” จานไข่เจียวแทบกระเด็นจากการจับกระแทกของเขา นาราภัทรสะดุ้งจนทำช้อนกระทบกับส้อม

“เคร้ง !” น้ำต้มยำถึงกับกระฉอกออกจากชามเพราะเขาทิ้งช้อนกลางลงสุดแรง

“วันแรกก็หาเรื่องใส่ตัวเลยนะนารา พี่เป็นเพื่อนเล่นของเธอหรือยังไง !”

นาราภัทรไม่กล้าตอบเขาในตอนนี้ ตอนทำเรื่องนี้เธอรู้สึกสะใจและตัวใหญ่พองฟู แต่ตอนนี้เหมือนมีคนเอาเข็มมาจิ้มจนลมออกจากตัวห่อแฟบ

“เกลือพี่คงหมดครัว !”

ซ่า !

“ว้าย !” นาราภัทรหลบน้ำจากแก้วที่เขาสาดใส่หน้าไม่ทัน หญิงสาวจึงเปียกชุ่มไปทั้งหน้า รีบเลื่อนเก้าอี้ออกลุกขึ้นยืน ไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอ หยิบทิชชูบนโต๊ะเช็ดน้ำออกหน้าแบบลวก ๆ

“นาราไม่อยู่ที่นี่แล้ว นาราจะกลับบ้าน”

“ก็ลองสิ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน”

ดวงตาสองคู่จ้องมองสบ นาราภัทรไม่เห็นแววพูดเล่นของเขาเลยสักนิด เบื้องหน้าเบื้องหลังของหรัญญ์เป็นอย่างไรเธอก็ไม่รู้ แต่ดูเหมือนเขาจะมั่นใจในสิ่งที่ตนทำอยู่ไม่น้อย

“อกตัญญู”

“ว่าไงนะ” ชายหนุ่มเลื่อนเก้าอี้แล้วลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ ก้าวเท้าเข้าไปหานาราภัทรทีละก้าว

“คุณลุงคุณป้ารับพี่รัญญ์กับคุณน้าพรเข้าทำงานที่บ้าน อีกทั้งยังให้พี่รัญญ์ได้เรียนหนังสือในโรงเรียนดี ๆ แต่วันนี้พี่รัญญ์กลับทำร้ายคุณลุงได้ลงคอ จะไม่ให้นาราว่าพี่อกตัญญูได้ยังไง”

“เด็กอย่างเธอจะไปรู้อะไรนารา การทำดีด้วยต้องมีสิ่งตอบแทนเสมอรู้ไหม ไม่มีใครช่วยใครโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนหรอก”

“ถ้าโกรธนาราก็มาลงที่นาราสิ ทำไมต้องเอาบริษัทของคุณลุงมาอ้างด้วย”

“ก็เพราะมันเกี่ยวกันหมดไง ! ทุกคนมีส่วนด้วยกันทั้งนั้นก็สมควรแบ่งปันความเจ็บปวดนี้ไปด้วยกัน” หรัญญ์รวบต้นแขนของนาราภัทรเข้าหาตัวเอง

“ปล่อยนารานะ มันเจ็บ”

“พี่ปล่อยแน่ แต่หลังจากเธอกินกับข้าวที่ตัวเองทำก่อน นั่งลง !” หรัญญ์ดันตัวของคนดื้อให้นั่งลง

“ไม่นาราไม่กิน ! ปล่อยนะ อื้อ !”

หรัญญ์บีบปากของนาราภัทรเอาไว้แน่น เอื้อมมือไปคว้าไข่เจียวที่อุดมไปด้วยเกลือยัดเข้าไปในปากของหญิงสาวจนเต็ม

“ไม่เอา อื้อ !” นาราภัทรดิ้นไปมาจนไข่เจียวบางส่วนกระเด็นออกจากปาก แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดกำข้าวในจานยัดใส่ปากตามไปด้วย

“กินเข้าไปสินารา ฝีมือของเธอเองไม่ใช่เหรอ กินเดี๋ยวนี้ !”

“ไม่ อื้อ !” ตอนนี้นาราภัทรน้ำตาไหลพรากเป็นทาง ทั้งตกใจและขวัญเสียกับสิ่งที่เขาทำ

“ต้มยำกุ้งนี่ด้วยกินเข้าไป !”

“ไม่กิน !”

“เพล้ง !” แรงดิ้นปัดสุดกำลังทำให้ชามต้มยำกุ้งลอยไปกระแทกกับพื้นบ้านจนแตกกระจาย นั่นถึงทำให้คนโกรธยอมหยุดและปล่อยมือออกจากหญิงสาว

“คิดจะทำอะไรต่อจากนี้ก็ขอให้คิดดี ๆ นะนารา พี่ไม่ใช่พี่รัญญ์คนที่เธอรู้จักอีกต่อไปจำเอาไว้ด้วย เก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วไปทอดไข่เจียวให้พี่ใหม่ พี่จะรอกิน” หรัญญ์มองคนที่ทรุดตัวร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเก้าอี้อย่างสมเพช ก่อนหันหลังเดินไปทิ้งตัวลงนั่นบนโซฟาแล้วเปิดทีวีดู

นาราภัทรรีบคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มจนหมด เธอกลืนไข่เจียวเค็มปี๋นั่นลงไปตั้งคำหนึ่ง รู้สึกแสบคอไปหมดแล้วในตอนนี้ หลุบตามองไปยังเศษกระเบื้องที่แตกกระจายอยู่เต็มพื้นด้วยความเจ็บใจ เธออยากทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วหลับแบบไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย รีบเก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อย และทอดไข่เจียวให้เขา วางไว้บนโต๊ะและขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว

“นาราจะไปไหน”

“นาราทำเสร็จหมดแล้วจะไปนอน”

“ไม่ได้ต้องรอพี่กินอิ่มก่อน เธอต้องล้างจานให้พี่ด้วย” เขาพูดเสียงดังฟังชัด คนที่อยู่บนบันไดขั้นที่สองรีบหันขวับกลับมามองเขาแบบโกรธ ๆ

“เอาไว้ล้างพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”

“ไม่ได้ ล้างวันนี้พี่ไม่อยากให้มีกลิ่นในบ้าน”

“ให้พี่รัญญ์กินอิ่มก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวนาราจะลงมาล้างเองค่ะ” นาราภัทรต้องสูดลมเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะพูดประโยคนี้ออกมาได้

“อย่าลืมล่ะ” เขาตะโกนตามหลังคนที่เดินเร็ว ๆ ขึ้นบันไดบ้านไป แค่นี้ยังไม่สาสมกับสิ่งที่หญิงสาวทำกับเขาไว้หรอก

นาราภัทรวิ่งเข้าห้องไปด้วยความเจ็บใจ หญิงสาวต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เพราะเนื้อตัวเลอะเทอะไปด้วยคราบอาหารที่เขาเอามายัดใส่ปากลามไปถึงเนื้อตัวด้วย นั่งสงบสติอารมณ์ไปพักใหญ่ ๆ ก่อนจะลงไปล้างจาน โชคดีที่เขาเข้าห้องนอนไปแล้ว เธอจึงไม่ต้องเจอหน้าให้ต้องกระอักกระอ่วนใจอีก