ตอนที่ : 8 งาน

4

งาน

หน้าที่ประจำของนาราภัทรคือตื่นมาทำอาหารเช้าให้เขา ส่วนงานหลักคือการทำงานเหมือนคนงานทั่วไปของสวนแห่งนี้

“จะใส่ชุดนี้ไปทำงานในสวนเหรอนารา” หรัญญ์ถามคนที่สวมเสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้นนั่งกินข้าวอยู่ตรงหน้า

“นาราไม่ได้เตรียมชุดมาเยอะนี่คะ กะว่ามาซื้อเอาข้างหน้าด้วย” ความจริงคือเธอไม่ได้คิดว่าจะมาเป็นคนสวนตั้งแรก จึงไม่มีชุดที่เหมาะสำหรับทำงานในตอนนี้

“ถ้าใส่ชุดนี้ทำงานในสวนรับรองได้ว่าผิวสวย ๆ ของเธอได้ไหม้เกรียมแน่นอน”

“นาราทาครีมกันแดดก็ได้ค่ะ”

“ไม่พอหรอก เดี๋ยวกินเสร็จออกไปซื้อที่ตลาดกัน” หรัญญ์ตัดบทให้อย่างหงุดหงิด ทำไมเขาต้องมาคิดมากเรื่องผิวพรรณของนาราภัทรด้วย

หลังกินข้าวเช้าเสร็จหรัญญ์ก็พาหญิงสาวไปซื้อของใช้ในตลาด เขาเลือกชุดที่คนงานส่วนใหญ่สวมใส่กันให้หญิงสาว มีทั้งเสื้อแขนยาว หมวกสานใบใหญ่ รองเท้าหุ้มข้อ ถุงมือผ้า แถมผ้าปิดหน้าให้อีกด้วย

‘นี่มันชุดคนงานตัดอ้อยชัด ๆ’

นาราภัทรเห็นชุดที่เขาซื้อให้แล้วก็ได้แต่ทำใจให้ยอมรับ เขาซื้อให้ถึงห้าชุดเอาไว้ใส่ให้ครบทุกวัน ช่างมีเมตตาจริง ๆ กลับมาถึงสวนก็ช่วงสายแล้ว เขาพาเธอไปทิ้งไว้กับป้าบุ๋มในทันที

“เรียกใช้ทำงานได้ตามสบายนะครับป้าบุ๋ม นาราก็แค่คนงานเหมือนคนอื่น ๆ” หรัญญ์กำชับก่อนขับรถจากไป

“ป้าไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณนารากับคุณรัญญ์มีเรื่องอะไรกันมาก่อน แต่ป้าก็ต้องทำตามคำสั่งเจ้านายนะคะคุณนารา อย่าโกรธป้าเลยนะ”

“มันไม่เกี่ยวกับป้าบุ๋มหรอกค่ะ พี่รัญญ์อยากให้นาราทำงานนาราก็จะทำค่ะ ไหนคะงานอะไรบ้างที่นาราต้องทำป้าบุ๋มสอนนาราได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”

“งั้นมาทางนี้ค่ะ หน้าที่หลัก ๆ ของป้าก็มีพรวนดินต้นไม้ ตัดตกแต่ง และรดน้ำค่ะ”

ป้าบุ๋มเริ่มสอนงานหญิงสาวอย่างเป็นทางการ ซึ่งพอได้ลงมือทำอย่างจริงจังก็เรียกเม็ดเหงื่อจากตัวนาราภัทรได้มากโขอยู่เหมือนกัน ปุ๋ยหมักดินเกษตรวางเรียงรายอยู่ตรงหน้า ต้องเปลี่ยนดินให้กับต้นไม้อยู่หลายกระถางพอสมควร โชคดีที่มีต้นไม้ใหญ่ให้ได้อาศัยร่มเงา และมีลมพัดผ่านให้รู้สึกเย็นสบายเป็นครั้งคราว ไม่อย่างนั้นเธอคงได้เป็นลมล้มพับด้วยความร้อนเป็นแน่

“เที่ยงแล้วเราไปกินข้าวกันเถอะค่ะคุณนารา”

“กินข้าวเหรอป้าบุ๋ม กินที่ไหนคะ”

“ป้าห่อข้าวมากินเองแล้วคุณนาราล่ะคะ พักเที่ยงกินข้าวที่ไหน คุณรัญญ์ได้บอกไว้ไหมคะ”

“เอ่อ คงข้าวบ้านมั้งคะ”

“แล้วจะกลับยังไงคะเนี่ยหรือคุณรัญญ์มารับ”

“คงไม่ใจดีแบบนั้นหรอกค่ะ” นาราภัทรถอดหมวกออกมาพัดหน้าตัวเองไปด้วย แล้วสายตาก็มองไปเห็นรถจักรยานคันเก่า ๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่

“จักรยานของป้าบุ๋มหรือเปล่าคะ”

“ใช่ค่ะ”

“งั้นนาราขอยืมนะคะ บ้านพี่รัญญ์อยู่ไกลเกือบโลมั้งนี่ เดินไปเมื่อยขาน่าดู”

“ได้ค่ะป้าไม่ได้ใช้ไปไหนช่วงพักเที่ยงอยู่แล้ว”

“ขอบคุณมากค่ะป้าบุ๋ม” นาราภัทรยกมือขึ้นไหว้หญิงสูงวัยแล้วเดินไปคว้าจักรยานคันเก่าของแกมาปั่นกลับไปที่บ้าน

ลมเย็น ๆ พัดตีหน้าให้รู้สึกว่าหายเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อย ระหว่างทางก็มองสำรวจพื้นที่ของเขาไปด้วย มีรถของลูกค้าเข้ามาขนต้นไม้ขนาดเล็กกลับไป และมีรถของทางสวนยกต้นไม้ใหญ่ออกไปส่งด้วย ปั่นมาสักพักก็ถึงจุดหมาย นาราภัทรเห็นรถของเขาจอดอยู่หน้าบ้านคิดว่าเขาน่าจะเข้ามากินข้าวเที่ยงเหมือนเธอ

“มาแล้วเหรอ นึกว่าต้องให้ไปตาม” คำพูดแรกที่ได้ยินหลังจากเห็นหน้ากันตอนเที่ยง

“เอ่อ พี่รัญญ์กินข้าวเที่ยงที่บ้านเหรอคะ”

“ใช่สิจะกินที่ไหนล่ะ นอกจากจะกินข้าวที่นี่แล้วงานพี่ก็อยู่ที่นี่เป็นส่วนใหญ่” คนพูดหันไปทางเอกสารที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะทำงาน

‘ชิ งานตัวเองอยู่ในบ้านงานนาราอยู่กลางแดด’

นาราภัทรมองโต๊ะทำงานของเขาที่เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีโน้ตบุ๊กวางอยู่บนนั้นด้วย

“ทำข้าวเที่ยงให้พี่ด้วย”

“คะ ให้นาราทำเหรอคะพี่รัญญ์”

“ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นพี่จะพาไปซื้อของมาทำไมต้องเยอะตั้งแยะ เร็วด้วยล่ะ พี่กินง่าย ๆ นาราเองก็จะได้ไปเข้าทำงานได้ทันเวลา”

นาราภัทรได้ยินแล้วก็หน้างอขึ้นในทันที นี่เธอต้องมากลายเป็นทาสในเรือนเบี้ยของเขาหรือยังไงกัน ถึงได้จิกหัวใช้มันทุกงานแบบนี้

“ไม่ทำก็ได้นะ ยกเลิกสัญญาปากเปล่าของเราไปกันเลยก็ได้” เมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าลังเลหรัญญ์เลยแสร้งทำเป็นไม่แยแสดูบ้าง เหมือนจะได้ผลเกินคาดเพราะนาราภัทรตวัดตามองเขาในทันที

“นาราทำกับข้าวไม่อร่อยพี่รัญญ์ก็รู้นี่คะ”

“จงใจทำไม่อร่อยล่ะสิ ไปทำมาเลยทำอะไรก็ได้ที่มันรวดเร็วไม่เสียเวลามาก ไม่งั้นเข้างานไม่ทันนะนารา เจอพี่หักเงินเดือนไม่รู้ด้วย”

นาราภัทรเพิ่งรู้ว่าเธอมีเงินเดือนกับเขาด้วย หญิงสาวมองเขาแบบแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมเดินเข้าห้องครัวไปแต่โดยดี กับข้าวง่าย ๆ ที่ว่าคือข้าวไข่เจียวหมูสับนี่แหละ ง่ายที่สุดแล้ว ไม่เกินสิบนาทีหญิงสาวเดินออกมาบอกว่าเธอทำเสร็จแล้ว

ทั้งคู่นั่งกินข้าวกันแบบเงียบ ๆ เป็นความเงียบที่น่าอึดอัดใจเหลือเกิน นาราภัทรมีคำถามมากมายที่อยากถาม แต่เธอก็พยายามที่จะไม่ถามออกไปให้เขาหงุดหงิดใจในตอนนี้

“พี่รัญญ์คะนารามีวันหยุดเหมือนคนอื่นไหม” หลังกินข้าวอิ่มแล้วนาราภัทรก็ถามเขา

“มีสิ หยุดเสาร์อาทิตย์ก็แล้วกัน”

“อ้อค่ะ งั้นนารากลับไปทำงานก่อนนะคะ”

“กลับยังไง” หรัญญ์ไม่เห็นตอนนาราภัทรปั่นจักรยานมาถึงได้ถาม

“นารายืมจักรยานป้าบุ๋มมาค่ะ” หญิงสาวชี้ไปยังพาหนะที่เธอใช้ปั่นมา

“อืม ปั่นกลับดี ๆ ล่ะ ถนนไม่ค่อยเรียบเท่าไร”