ตอนที่ : 5 เริ่มแล้ว

3

เริ่มแล้ว

“ลาออก” นายรณภพตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นหลานสาวเดินเข้ามายื่นใบลาออกในเช้าวันนี้

“นาราทำงานพลาดจนทำให้บริษัทต้องเดือดร้อน นาราไม่อยากทำต่อไปแล้วค่ะคุณลุง อีกอย่างนาราก็ได้งานใหม่แล้วค่ะ” หญิงสาวนอนคิดมาทั้งคืนกว่าจะหาเหตุผลมาสนับสนุนการลาออกของตนเองได้

“ได้งานใหม่” นายรณภพสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ กับคำว่าได้งานใหม่หลานสาว

“ค่ะ เขารับนาราเข้าทำงานแล้วแต่อยู่ต่างจังหวัดค่ะคุณลุง ให้นาราไปทำเถอะนะคะนาราอยากมีประสบการณ์ใหม่ ๆ”

“ได้งานใหม่ก็ดี เพราะลุงเองก็ไม่รู้จะพยุงอาร์พีพูลส์ไปได้สักกี่วันเหมือนกัน ดีแล้วล่ะที่นาราหางานสำรองเอาไว้ ลุงไม่ห้ามหรอกออกจะยินดีด้วยซ้ำไป” แม้จะรู้สึกเป็นห่วงหลานสาว แต่ทางหนึ่งนาราภัทรก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกัน การได้ออกไปสู่โลกกว้างน่าจะทำให้หญิงสาวแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม

“คุณลุงคะ อาร์พีพูลส์จะไม่เป็นไรหรอกค่ะ นาราเชื่อว่าคุณลุงจะผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้แน่ ไม่ต้องกลัวไปหรอกนะคะ”

“นาราพูดเหมือนมั่นใจว่าเขาจะไม่เอาเรื่องเราให้ถึงที่สุดนะลูก”

“ก็แค่คาดเดาเอาค่ะ นาราขอขอบคุณคุณลุงมากนะคะที่ดูแลนารามาเป็นอย่างดี อีกหน่อยนาราจะต้องไปอยู่ที่อื่นแล้วคุณลุงก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”

“ไปเร็วขนาดนั้นเลยเหรอนารา”

“ค่ะ ไปวันเสาร์นี้แล้วค่ะ”

“เร็วเหมือนกันนะ ไปถึงที่โน่นแล้วอย่าลืมโทรมาหาลุงบ้างนะ ลุงเป็นห่วง”

“ได้ค่ะคุณลุง”

หญิงสาวเดินออกจากห้องทำงานของผู้เป็นลุงไปด้วยความรู้สึกโล่งอก เพราะท่านไม่ได้รั้งเอาไว้อย่างที่เธอคิดในตอนแรก เหมือนคุณลุงของเธอจะรู้ว่าบริษัทคงไปไม่รอดอย่างแน่นอน ยิ่งทำให้นาราภัทรคิดว่าเธอได้ตัดสินใจทำเรื่องที่ถูกต้องแล้ว แต่คนที่จะรั้งเธอน่าจะอยู่ห้องถัดไปนี้

“นาราทำไมทำแบบนี้ล่ะ พอบริษัทเดือดร้อนก็จะชิ่งเลยเหรอ” นิดานุชไม่เห็นด้วยกับการลาออกของนาราภัทร

“พี่นิอย่าโกรธนาราสิคะ นารามีเหตุผลของนารานะคะ”

“เหตุผลอะไรกัน แล้วนี่จะไปอยู่ที่นครนายกอีกจะกินอยู่ยังไงก็ไม่รู้”

“มีที่พักมีอาหารให้พร้อมค่ะพี่นิ ไม่ต้องเป็นห่วงนารานะคะ” หญิงสาวพยายามยกเหตุผลขึ้นมาอ้างให้อีกคนหายห่วง

“ทำไมต้องนครนายกในกรุงเทพฯ มีงานออกตั้งเยอะแยะ” กระนั้นนิดานุชก็ยังรู้สึกไม่พอใจในเรื่องนี้อยู่ดี

“นาราชอบที่นั่นค่ะ อากาศดีไม่มีมลพิษ”

“เหตุผลไม่เข้าท่า”

“พี่นิคะ นาราทำเพื่อ เอ่อ นาราคิดดีแล้วค่ะพี่นิต้องอวยพรให้นาราสิถึงจะถูก แบบนี้นาราจะมีกำลังใจทำงานใหม่ได้ยังไงคะ นะพี่นินะ”

“เฮ้อ ก็ได้ ๆ พี่ขอให้การงานราบรื่นนะนารา แต่ถ้าทำแล้วไม่โอเคก็กลับมาหาพี่รู้ไหม” นิดานุชจำใจอวยพรนาราภัทรไปตามมารยาท แม้จะมองไม่เห็นความสมเหตุสมผลในการตัดสินใจครั้งนี้ของเจ้าตัวเลยก็ตาม

“ค่ะพี่นิ ขอบคุณมากค่ะ” นาราภัทรเห็นท่าทางผิดหวังของนิดานุชก็นึกเห็นใจหญิงสาวอยู่ไม่น้อย คงคิดว่าเธอทิ้งทุกอย่างไปเพื่อเอาตัวรอดเป็นแน่

‘นาราทำเพื่อทุกคนนะคะพี่นิ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกความจริง’

นาราภัทรหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าไปหาเขาในวันเดินทาง รถพร้อมคนพร้อมสำหรับการเดินทาง แต่หญิงสาวก็ยังมีเรื่องค้างคาใจที่อยากจะพูดกับเขาก่อน

“นาราจะเชื่อได้ยังไงว่าพี่รัญญ์จัดการเรื่องที่บริษัทแล้ว ตอนนาราลาออกมาทุกอย่างที่ยังเหมือนเดิมอยู่ จะรู้ได้ยังไงคะว่าพี่รัญญ์จัดการให้แล้ว”

“ระแวงพี่แต่เก็บกระเป๋ามาขึ้นรถพี่ พิลึกคน”

“นาราซีเรียสนะคะ”

“งั้นลองโทรศัพท์กลับไปถามคุณนิดูก็ได้นี่ พี่เพิ่งให้คนแจ้งไปเมื่อวานนี้เอง”

“จริงเหรอคะ”

“โทรสิ โทรเลย”

นาราภัทรโทรศัพท์ไปถามความจริงกับนิดานุช เป็นไปอย่างที่เขาบอกจริง ๆ บริษัทคู่กรณีไม่ฟ้องร้องแล้วแต่ให้แก้ไขเรื่องวัสดุในการก่อสร้าง ปรับค่าเสียหายเป็นเงินจำนวนที่พอเหมาะพอควร ไม่ได้กะฟ้องเอาล้มละลายเหมือนตอนแรก

“เห็นไหมพี่พูดจริงทำจริง นาราก็ต้องรักษาคำพูดของตัวเองด้วย”

“รู้ค่ะนาราก็กำลังทำอยู่นี่ไงคะ” แม้จะรู้ดีว่าเป็นการตัดสินใจที่โง่มาก แต่นาราภัทรก็พร้อมจะเสี่ยงเพื่อคุณลุงกับทุกคน

“ดี”

‘เธอไม่รู้หรอกนาราว่าพี่เตรียมอะไรไว้ให้ที่นั่น รับรองเธอจะต้องจำไปจนวันตาย’

การเดินทางใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกว่า ๆ ก็ถึงจุดหมายแล้ว สวนหรัญญ์ ป้ายชื่อสวนขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงทางเข้าสวน ซึ่งมีอาณาบริเวณค่อนข้างกว้างขวางพอสมควร และเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเขาทำเกี่ยวกับการเพาะพันธุ์ต้นไม้จำหน่ายอย่างแน่นอน นาราภัทรเหลือบมองคนขับด้วยความแปลกใจ สวนของเขาใหญ่โตแบบนี้แล้วตำแหน่งงานอะไรที่เขาต้องการให้เธอทำในสวนแห่งนี้ เรื่องนี้ชักไม่ชอบมาพากลเข้าเสียแล้ว เพราะวิชาที่เรียนจบมานั้นห่างไกลจากเรื่องพันธุ์ไม้เหลือเกิน

รถแล่นเข้ามาลึกพอสมควร จนกระทั่งถึงบ้านไม้สองชั้นหลังขนาดกลาง บรรยากาศร่มรื่นสบายตา

“ลงได้แล้วนี่บ้านพี่เอง”

“บ้านพี่รัญญ์” นาราภัทรมองบ้านหลังตรงหน้ากับสวนแห่งนี้แล้ว ฐานะของหรัญญ์คงไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน แล้วงานที่กรุงเทพฯ กับคอนโดมิเนียมของเขาอีก เขาไปทำอะไรมาถึงได้มีความเป็นอยู่ที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ได้

“สงสัยเหรอ เข้าบ้านก่อนสิเดี๋ยวก็รู้”

“ค่ะ” แค่เปิดประตูรถออกไปยืนข้างนอก ก็ได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ตลอดเวลา

“หลังบ้านพี่มีลำธารไหลผ่าน” เขาคลายความสงสัยให้

‘บ้านติดลำธารจะรวยไปไหนคะพี่รัญญ์’

“ไปเดี๋ยวพี่พาไปดูห้องพัก” เขาคว้ากระเป๋าจากเบาะหลังเดินนำหน้านาราภัทรขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน หรัญญ์เจตนาเลือกห้องที่อยู่ติดกับห้องของเขาให้หญิงสาว

“ห้องนี้แหละ ไม่มีอะไรมากนะพี่เอาไว้รับแขก ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มวันหลังค่อยออกไปซื้อ”

“แค่นี้ก็อยู่ได้ค่ะ” คำว่าไม่มีอะไรของเขานั้นคือพร้อมด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่จำเป็นอยู่แล้ว ตู้โต๊ะเตียงนอนทุกอย่างมีหมด

“เก็บของเสร็จแล้วก็ลงไปหาพี่ข้างล่างนะ เดี๋ยวพี่จะพาไปดูสวน”

“ค่ะ”

นาราภัทรมองตามหลังเขาไปจนประตูปิดลง จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ บางอย่างในแววตาของเขาทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง คิดมากไปก็ปวดหัวจึงรีบเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้และลงไปหาเขาที่ข้างล่าง

“เห็นใช่ไหมว่าสวนของพี่เป็นสวนขายต้นไม้พวกพันธุ์ไม้ต่าง ๆ” เขาบอกทันทีที่เห็นหน้า

“ค่ะ แล้วพี่รัญญ์จะให้นารามาทำงานอะไรคะ ไม่เห็นมีอะไรที่นาราจะทำได้เลย”

“มีสินาราเดี๋ยวพี่พาไปดู” เขายิ้มแค่ปากแต่ตาไม่ได้ยิ้มด้วยเลย หรัญญ์เดินน้ำหน้าไปขึ้นรถไฟฟ้าคันเล็กที่ใช้สัญจรไปมาภายในสวน ขับผ่านโซนไม้ล้อมขนาดใหญ่ไปจนถึงโซนไม้พุ่มซึ่งถูกปลูกเรียงรายกันไว้พร้อมสำหรับจำหน่าย เขาจอดรถและเดินนำหน้าลงไปก่อน มีคุณป้าวัยกลางคนรูปร่างค่อนข้างท้วมวิ่งออกมาหาเขา