บทที่ 3

.

..

...

“ปล่อยนะไอ้เสี่ยบ้า อ๊ะ..ซี๊ดส์” ยิ่งเสี่ยแตะเนื้อต้องตัวยิ่งทำให้เงินรู้สึกต้องการเข้าไปใหญ่ สวนทางกับความคิดที่ต้องการผลักตัวเสี่ยบ้ากามให้ออกจากตัว

“ฮ่า ๆ อย่าฝืนตัวเองเลยเดี๋ยวเสี่ยจะช่วยลื้อเองนะ” ว่าแล้วก็ก้มหน้าลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย

“ปะ ปล่อยนะไอ้เสี่ยบ้า อ๊ะ อืม” เจ้าตัวตั้งสติแล้วมองไปยังโต๊ะที่มีขวดเหล้าตั้งอยู่ ก่อนจะพยายามเอื้อมมือเรียวไปหยิบมาอย่างทุลักทุเล โดยจำต้องยอมให้ไอ้เสี่ยบ้ากามเสพสมกับซอกคอและเนินอกขาว

“ไปตายซะ!”

เพล้ง!

“โอ๊ยย!”

เสียเจียงผละออกมาแล้วเอามือกุมที่ศีรษะไว้ ตอนนี้เลือดไหลลงมาเป็นทางอาบใบหน้าเสี่ยบ้ากามนอนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด เงินใช้โอกาสนี้พยายามฝืนตัวเองออกมาจากห้องแล้วรีบไปหยิบกระเป๋าที่ล็อกเกอร์ หลังจากนั้นก็รีบวิ่งออกไปจากผับทางประตูหลังทันที

เมื่อรู้ว่าคนที่มาเสิร์ฟน้ำแข็งและโซดาไม่ใช่เงิน เจฟฟี่ก็ถึงกับอารมณ์เสียเพราะคิดว่าเจ้าตัวเล็กพยายามจะหลบหน้า สงสัยเป็นเพราะเขาทำลามกใส่แน่นอน เจ้าตัวเอาแต่กระดกเหล้าเข้าปากจนเริ่มครองสติไม่อยู่

“นั่นเหล้านะโว้ยไม่ใช่น้ำไอ้เจฟ”

“เรื่องของกู”

“แค่น้องเงินรำคาญมึงแล้วหลบหน้าไป ถึงกับเมาเป็นหมาหงอยเลย สงสัยจะจริงจังน่าดูว่ะ” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนแซวเสียงดัง ส่วนเพื่อนคนอื่น ๆ ต่างก็ส่งเสียงเฮกันดังลั่น

“ไม่ใช่เว้ยเด็กนั่นมันไม่ได้มีอิทธิพลกับกูขนาดนั้นหรอก”

“เหรออออ...” เพื่อน ๆ ต่างอมยิ้มไม่เชื่อสิ่งที่เจ้าตัวปฏิเสธออกมา

ใคร ๆ ก็รู้ว่าเจฟฟี่เป็นเสือไบที่เอาได้ทั้งชายและหญิง ไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดปี เจ้าตัวก็เคยจัดมาหลายรายแล้ว หลังจากนั้นก็ให้เงินค่าขนมไปอย่างสมน้ำสมเนื้อ แต่รายนี้เจฟฟี่พยายามตะล่อมมาหลายเดือนแล้ว ทว่าบริกรหนุ่มหน้าตาน่ารักคนนี้กลับไม่มีท่าทีว่าจะยอมใจอ่อนแม้แต่ครั้งเดียว เด็กนั่นให้ความสำคัญกับเขาเหมือนลูกค้าคนหนึ่งเท่านั้น

ครืน…..

Rrrrr….

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำให้คนที่กำลังกระดกเหล้าอยู่นั้นต้องวางแก้ว แล้วหยิบเจ้าเครื่องมือสื่อสารออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะจ้องมองที่หน้าจอด้วยสายตาที่พร่ามัว กว่าจะปรับสายตาให้คมชัดได้ก็ใช้เวลาเกือบนาที เมื่อรู้ว่าเป็นใครก็รับสายแล้วเดินออกไปคุยนอกร้าน

“ค้าบบมอม...” เอ่ยด้วยน้ำเสียงน้ำยานคางเพราะความเมา

(นี่แกไปเที่ยวอีกแล้วเหรอเจฟ) เสียงเล็กแหลมส่งเสียงผ่านสายมาด้วยความโมโห ที่ลูกชายตัวดีออกไปเที่ยวไม่เว้นแต่ละวัน

“มอมยังไม่ชินอีกเหรอค้าบบบ” พูดพร้อมกับยกยิ้มอย่างพอใจ

(รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะพรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า ถ้าฉันไม่เห็นแกที่ห้องประชุม ฉันจะตัดเงินไม่ให้แกใช้แม้แต่สตางค์แดงเดียว) หญิงวัยทองพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

“ฮือ ๆ”

กำลังจะตอบกลับผู้เป็นแม่แต่เจฟฟี่กลับได้ยินเสียงคนร้องไห้ดังมาจากพุ่มไม้ข้างกำแพง

“มอมครับแค่นี้ก่อนนะ บายยย”

วางสายแล้วค่อย ๆ เดินไปดูว่าเสียงร้องไห้ที่ได้ยินเมื่อสักครู่เป็นคนหรือผีกันแน่

“ฮือ ๆ ไอ้เสี่ยบ้ามึงทำอะไรกับกูเนี่ย” เป็นเงินที่นั่งกอดเข่าร้องไห้เสื้อผ้าหลุดลุ่ยอยู่หลังพุ่มไม้

“นี่น้องมานั่งทำอะไรตรงนี้” ด้วยความที่สายตายังคงพร่ามัวทำให้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

เงินเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียง ยิ่งได้กลิ่นเหล้าหึ่งจากชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้ความต้องการมากยิ่งขึ้น

“ช่วยผมด้วยครับ ช่วยด้วย ฮือ ๆ” มันทนไม่ไหวแล้วเขาต้องหาที่ปลดปล่อยไม่งั้นมีหวังต้องตายแน่นอน

เจฟฟี่พยายามเพ่งมองสักพักเมื่อรู้ว่าเป็นใครก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที

“น้องเงินนั่นเอง มาหลบหน้าพี่อยู่ตรงนี้ก็ไม่บอก” พูดแล้วก็นั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าหนุ่มร่างเล็ก ก่อนจะจ้องหน้าอย่างไม่วางตา

“ผมไม่ไหวแล้วช่วยผมด้วยนะครับ” เจ้าตัวเล็กโน้มใบหน้าเข้าไปประกบจูบชายหนุ่มทันที ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ควรแต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว

จ๊วบบบ!!

“อื้อ..”

เจฟฟี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจจนเจ้าตัวเกือบจะสร่างเมา ก่อนจะยิ้มในใจแล้วตอบสนองเจ้าตัวเล็กอย่างหนักหน่วง อาการอย่างนี้ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายโดนอะไรมา เพราะเขาเองก็เคยทำอย่างนี้กับผู้หญิงมาหลายคนแล้ว

“เดี๋ยวพี่จะช่วยน้องเงินเองครับ” เจ้าตัวอุ้มร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วเดินไปที่รถทันที

*-*-*-*-*-*-*

ครืนนนนน!!!!

Rrrrr….

มือเรียวค่อย ๆ คลำไปบนที่นอนเพื่อหาเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่เป็นต้นเสียงให้รำคาญหูอยู่ในตอนนี้

“อื้อ...คายโทรมาเวลานี้ว้า” เจ้าตัวพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“ฮาโหลลล” รับโทรศัพท์ขณะยังนอนหลับตาอยู่บนเตียง มืออีกข้างก็เกาที่ศีรษะแกรก ๆ

(นี่คุณปลาวาฬใช่ไหมคะ)

“ค้าบบบ”

(ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ คุณได้รับเลือกให้เป็นผู้ให้กำเนิดทายาทมหาธำรงกุลค่ะ)

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเจ้าตัวถึงกับเบิกตากว้างแล้วเด้งตัวขึ้นมานั่งทันที ก่อนจะตบที่แก้มของตัวเองสองสามครั้งเพื่อพิสูจน์ว่านี่มันไม่ใช่ความฝัน

(คุณปลาวาฬคะยังอยู่ในสายหรือเปล่า) เมื่อเสียงเงียบไปเจ้าหน้าที่ก็ถามทวนอีกครั้ง

“ครับ ๆ ผมยังฟังอยู่ นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมครับ”

(ใช่ค่ะมันคือเรื่องจริง พรุ่งนี้เวลาเก้าโมงเช้าคุณปลาวาฬเข้ามาพบคุณวรรธนพลที่บริษัทอีกครั้งนะคะ)

“ครับผม ขอบคุณนะครับ”

(ยินดีค่ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคะ)

“ครับผม”

ตู๊ด ๆ ๆ

“เย้!!! วูฮู้!”

หลังจากวางสายไปแล้วเจ้าตัวก็กระโดดโลดเต้นพร้อมกับตะโกนร้องออกมาด้วยความดีใจ ตอนนี้เงินห้าล้านบาทอยู่แค่เอื้อมแล้วสินะ