บทที่ 4

.

..

...

คอนโดหรูสูงระฟ้าใจกลางเมืองหลวง

หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งความสุขสมกันอย่างยาวนานตลอดทั้งคืน ร่างเล็กผอมเพรียวและร่างสูงกำยำล่ำสันนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ภายในห้องนอนหรูชั้นบนสุดของตึก ด้วยฤทธิ์ของยาปลุกเซ็กซ์ทำให้แขกผู้มาเยือนออดอ้อนชายหนุ่มเจ้าของห้องตลอดทั้งคืน จนทนความต้องการไม่ไหวยัดเยียดความเป็นชายให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนระบมไปทั่วทั้งร่าง

“อือออ”

ร่างเล็กเริ่มรู้สึกตัวเปลือกตาค่อย ๆ เปิดขึ้นมาอย่างเชื่องช้า กะพริบถี่หลายครั้งเพื่อปรับสภาพ จากนั้นดวงตาคู่สวยก็เปิดเต็มที่ ก่อนจะมองเห็นโคมไฟหรูที่แขวนบนเพดานห้องที่ไม่คุ้นตา เมื่อมองไปข้าง ๆ ก็พบกับร่างกำยำที่กำลังนอนล่อนจ้อน เจ้าตัวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจแล้วลุกขึ้นนั่งทันที แต่ด้วยความสะบักสะบอมจากการร่วมกิจกรรมรักเมื่อคืนที่ผ่านมา ถึงกับร้องโอดโอยด้วยความปวดระบมที่มันแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง โดยเฉพาะส่วนล่างที่ขยับตัวแทบจะไม่ได้

“โอ๊ยยย!! ทำไมเจ็บอย่างนี้วะเนี่ย” ร้องโอดครวญพร้อมกับดึงผ้าห่มมาปิดร่างอันเปลือยเปล่าไว้ สายตาก็จ้องมองชายหนุ่มที่กำลังนอนหลับเป็นตาย ก่อนจะใช้เท้าสะกิดที่บริเวณเอวเพื่อปลุกให้ตื่น

“อื้อออ อย่ากวนคนจะนอน” ว่าพร้อมกับเอื้อมมือหนารั้งตัวเข้ามากอด เพราะเข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นหมอนข้าง

“เอามือสกปรกของนายออกไปเดี๋ยวนี้นะไอ้สารเลว ลืมตาขึ้นมาดูว่านายทำบ้าอะไรกับฉันบ้าง” เจ้าตัวตะโกนเสียงดังอย่างไม่ไว้หน้า

“จะโวยวายทำไมครับน้องเงิน เมื่อคืนยังร้องให้พี่ช่วยอยู่เลย” พูดแล้วแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ เมื่อคืนยอมรับว่ามันเป็นการมีเซ็กซ์ที่สุดยอดมาก อาจจะเป็นเพราะได้เชยชมคนที่เคยตะล่อมมานานหลายเดือน และส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะอีกฝ่ายโดนวางยาปลุกเซ็กซ์มาเลยทำให้มีส่วนร่วมอย่างเต็มที่

“นายพูดบ้าอะไร” เงินพยายามนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่ผ่านมา จำได้ว่าโดนไอ้เสี่ยเจียงวางยาแล้วก็ออกมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ข้างผับ และหลังจากนั้นก็เจอกับ....ไอ้นี่ ไม่นะ! หรือว่าเพราะยานั่น...

“จำได้แล้วใช่ไหมล่ะครับ หึ ๆ” นอนตะแคงข้างเท้าแขนหนุนศีรษะอยู่บนเตียง สายตาก็โลมเลียที่ผิวขาว ๆ บริเวณเนินอกอย่างหื่นกระหาย

“ไอ้คนไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ ไอ้เลว ฮือ ๆ” เจ้าตัวคิดคำด่าไม่ออก เพราะส่วนหนึ่งมันก็เป็นความผิดของตัวเองจริง ๆ จะทำยังไงดีล่ะทีนี้ ตกงานแถมยังมาเสียตัวให้ไอ้หื่นบ้านี่อีก วันนี้เป็นวันซวยของเขาหรืออย่างไรเนี่ย

“อย่าร้องเลยครับคนดี เดี๋ยวพี่จะรับผิดชอบเองนะไม่ต้องห่วง” ร่างกำยำที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ทะยานตัวเข้ามากอด

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลย! แล้วก็ลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าซะฉันอุบาทว์ลูกตา” ชี้หน้าอีกคนก่อนจะมาถึงตัว เขาขยะแขยงนายนั่นเต็มทนแล้ว

“แหมทำเป็นมองไม่ได้ ทีเมื่อคืนยังอ้อนพี่อยู่เลย พี่ครับช่วยผมด้วย พี่ครับเอาแรง ๆ เลย” เจฟฟี่ยั่วโมโหอีกฝ่ายอย่างกวน ๆ

“หุบปากเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ยาบ้า ๆ นั่นฉันไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอน”

“อย่าคิดให้มันปวดหัวเลยน้องเงิน ยังไงซะเราก็เป็นผัวเมียกันแล้ว ต่อไปนี้พี่จะเลี้ยงน้องเองไม่ต้องห่วง”

“ไม่มีทางโว้ย! เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะเที่ยวเตร่ไปวัน ๆ จะมีปัญญาดูแลใครได้” ที่กล้าพูดเพราะเห็นมาเที่ยวผับเมาหัวราน้ำเกือบทุกวัน ถ้าเป็นคนเอาการเอางานจริง ๆ คงไม่มาผลาญเงินพ่อแม่เล่นอย่างนี้แน่

“ทำไมน้องเงินดูถูกพี่อย่างนั้นล่ะ เอางี้ถ้าน้องเงินมาอยู่กับพี่ พี่รับรองว่าจะทำตัวใหม่เลยเอ้า”

“ทำไมฉันต้องรับปากนายด้วยล่ะ นายมันก็แค่เสือผู้หญิงที่หลอกฟันคนอื่นไปวัน ๆ ฉันมันซวยเองที่เป็นหนึ่งในเหยื่อของนาย”

“แต่พี่ชอบน้องเงินจริง ๆ นะ ไม่งั้นพี่ไม่ตามไปเฝ้าที่ผับตั้งหลายเดือนขนาดนั้นหรอก...เชื่อพี่นะครับ” มองด้วยสีหน้าจริงจังแต่โดนอีกฝ่ายเมินหน้าหนี

“พอ ๆ ฉันจะกลับบ้านล่ะ ถือว่าทำบุญทำทานให้หมูให้หมาละกัน” พูดแล้วจะลุกขึ้นแต่โดนเจฟฟี่คว้าตัวเอาไว้ได้ก่อน แล้วคร่อมตัวทับทาบไว้ทันที

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”

“โอ๊ยขำว่ะ พี่เพิ่งรู้ว่าน้องเงินเป็นคนตลก นี่มันในห้องพี่โว้ย จะมีใครหน้าไหนมาช่วยได้ มาเป็นเมียพี่ซะดี ๆ ” พูดแล้วก็โน้มใบหน้าลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอขาวทันที เช้า ๆ อย่างนี้มันต้องจัดให้หนักซ้ำอีกครั้ง

“อ๊ากกก!! ปล่อยกูนะโว้ยไอ้บ้า”