บทที่3 คู่หมั้นที่ดี

“ตอนนั้นเจ้าทำเรื่องแบบนั้นลงไป ตอนนี้อยากจะทำให้ชื่อเสียงกลับคืนมา มีทางเดียวคือเจ้าแต่งงาน มีแต่เจ้าแต่งงานแล้ว ตระกูลลั่วของพวกข้าถึงจะไม่โดนคนอื่นพูดหัวเราะเยาะลับหลัง พี่สาวเจ้าก็จะได้หาคู่หมั้นที่ดีใหม่ได้”

ในราชวงศ์ต้าชิ่ง ถึงผู้หญิงโดนหย่านั้นจะเป็นเรื่องน่าขายหน้า แต่ถ้ามีคนยอมแต่งงานกันนางก็สามารถแต่งใหม่ได้อยู่

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นฟ่านลี่ฮัวเอาแต่มองเข้าไปในห้องนอน ในสายตาเต็มไปด้วยแผนการร้าย นางก็เชื่อคำที่ฟ่านลี่ฮัวพูดแล้ว

เพื่อให้ฟ่านลี่ฮัวพูดให้ชัดเจนกว่าเดิม ลั่วเสี่ยวปิงก็แกล้งทำเป็นน่าสงสาร “แต่ แต่ว่าคุณป้า ตอนนี้หน้าของข้า……แถมยังมีลูกสองคนด้วย แล้วจะมีใครอยากจะแต่งงานกับข้า？”

ลั่วเสี่ยวปิงก้มหน้าลงเล็กน้อย มองดูน่าเศร้าดี

ฟ่านลี่ฮัวเห็นเช่นนี้ก็ได้ใจยิ่งนัก “นี่เจ้าต้องขอบใจข้าดีๆละ ข้าอุตส่าห์หาคู่หมั้นที่ดีเช่นนี้ให้เจ้า”

“ในเมืองมีนายท่านจางคนหนึ่ง มีภรรยาสองคนแต่ไม่เหลือลูกไว้แม้แต่คนเดียวเลยก็เสียไปแล้ว ตอนนี้ เขาอยากได้เจ้าเป็นภรรยา ก็ไม่ได้รังเกียจเจ้าทุเรศ ยังให้เจ้าพาลูกทั้งสองของเจ้าเข้าสกุลจางด้วย ให้เจ้าเป็นนายหญิงสามของสกุลจาง อานอานสามารถไปเป็นคุณชายของสกุลจางและสืบสกุลให้สกุลจาง เรื่องดีเช่นนี้หายากนะเนี่ย”

ลั่วเสี่ยวปิงขใวดคิ้ว ถ้ามันเหมือนที่ฟ่านลี่ฮัวพูดจริง ตามมาตรฐานของยุคนี้ ก็ถือเป็นการแต่งงานที่ดีจริงๆ

แต่ว่า ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกว่าที่ไหนแปลกๆ

แต่ถ้าหากนายท่านจางนั้นไม่มีลูกชายไว้สืบสกุลจริง ก็สามารถรับเลี้ยงลูกของคนในตระกูลได้ เป็นไปไม่ได้ที่สกุลจางนั้นจะมีแค่เขาคนเดียว？

หากไม่ใช่เพราะว่านางเสียโฉมไป ก็ยังบอกได้ว่านายท่านจางนั้นแต่งงานกับนางเพราะชอบความงามของนาง แต่ว่าตอนนี้ นายท่านจางนั้นมาเพื่อเอาอานอานแน่เลย

ส่วนเพราะอะไรนั้น ลั่วเสี่ยวปิงเองก็คิดไม่รู้เหมือนกัน

แต่ที่แน่ๆคือ นายท่านจางต้องคิดไม่ดีกับอานอานแน่นอน ส่วนฟ่านลี่ฮัวก็ยิ่งไม่คิดไรดีแน่เลย

แต่ว่าฟ่านลี่ฮัวซ่อนเจตนาร้ายอะไรไว้ ตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่รู้เหมือนกัน ฟ่านลี่ฮัวเองก็จะไม่เปิดเผยให้นางรู้แน่นอน ทำได้เพียงค่อยสังเกตดูดีๆ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่คิดที่จะแสดงละครต่อไปอีก เงยหน้า ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “คุณป้าเชิญกลับเถอะ”

ฟ่านลี่ฮัวกำลังรอลั่วเสี่ยวปิงขอบคุณที่นางหาคู่หมั้นที่ดีเช่นนี้ให้หล่อน แต่ไม่คิดเลยว่าลั่วเสี่ยวปิงกลับพูดคำเย็นชาเช่นนี้ ก็รู้สึกตกตะลึงไปสักพัก

“เจ้าหมายความว่าอย่างไรกัน？”ฟ่านลี่ฮัวก็ไม่ได้โง่ สีหน้าเย็นชาลง

“ก็หมายความว่า ข้า ไม่ แต่ง ”ลั่วเสี่ยวปิงพูดคำหยุดคำ ปฏิเสธไปโดยตรง

คนอย่างฟ่านลี่ฮัวที่คิดอยากให้นางตายนั้น ถ้ารู้จักทำดีกับนางจริง แม่หมูก็ปีนต้นไม้ได้แล้ว

สีหน้าของฟ่านลี่ฮัวดำลง “เจ้าไม่แต่งจริง？”

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบกลับ แต่ดูท่าทางของนางก็รู้คำตอบแล้ว

ฟ่านลี่ฮัวนึกถึงคำที่นายท่านจางบอกกับนาง แล้วก็นึกถึงที่ลั่วเสี่ยวปิงปฏิเสธนางอีก ทันใดนั้นนางก็โกรธมาก เอามือตบไปที่หน้าของลั่วเสี่ยวปิงทันที

“ท่านแม่——”

“เพี้ยะ——”

“ปั้ง——”

อานอานและเล่อเล่อเห็นแม่จะโดนตบ ก็รีบวิ่งออกมาจากห้องทันที แต่พึ่งก้าวออกหน้าประตู ก็อึ้งกับฉากตรงหน้านี้

พวกเขามองเห็นอะไร？

แม่ของพวกเขา ไม่เพียงแต่ไม่โดนตบ ยังตบคืนท่านยายใหญ่ แถมยังถีบนางลงบนพื้นอีก？

แม่เก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

ลั่วเสี่ยวปิงเก็บขา ทั้งกายและใจสบายไปหมด

อะไรตีไม่ได้？ความกตัญญูบ้าบออะไรกัน？

นางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม ยอมยืนให้ฟ่านลี่ฮัวลงมือตบแต่ตนเองไม่ทำอะไร

คติประจำใจของนางคือ: ถ้าคนอื่นรังแกนาง งั้นก็ลงมือก่อนที่คนอื่นยังไม่ทันลงมือ