ตอนที่ 4 พบหนุ่มหล่อ

ตอนที่ 4 พบหนุ่มหล่อ

กว่าจะรุ่งเช้าของวันใหม่ เล่นทำให้คนท้องหิวแทบขาดใจ ท้องของนางก็ดูโตขึ้นไม่มาก อันดับแรกก็ต้องไปที่ร้านขายเครื่องประดับเสียก่อน หญิงชราเดินช้าอืดอาด นั่นเพราะอายุมากแล้ว

“ท่านยายกู้ เดินช้าเหลือเกินนะเจ้าคะ ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปขายของก่อน” ความหิวมันไม่เข้าใครออกใคร

เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาในตลาด ได้กลิ่นหอม ๆ ของซาลาเปาทางซ้ายมือ ด้านขวามีผลไม้เชื่อมปักอยู่ในถาด ของกินมากมายละลานตาไปหมด เดินไปใกล้ ๆ ก็ยิ่งหอมชวนน้ำลายไหลเสียจริง

“ช้า ๆ หน่อยแม่นางเดี๋ยวหกล้มจะยุ่งเอาได้นะ” หญิงชราไม่เข้าใจนัก กิริยากระโดกกระเดกเหลือเกิน หาได้เรียบร้อยอ่อนหวานแต่อย่างใด คงมิใช่คุณหนูสกุลใหญ่เป็นแน่

“ก็ท่านช้านี่นา ข้าหิวแล้วนะสิ” หิวมากจริง ๆ มันเผามันจะไปอยู่ท้องหรือไรกัน ว่าแล้วก็เหลือบมองซ้ายทีขวาที หาร้านขายเครื่องประดับ ถ้าไม่มีคนรับซื้อจะทำอย่างไรดีนะ

“หิวแล้วก็ต้องอดทน พวกเราไม่มีเงินจะกินอะไรได้ หากอยากกินต้องคงต้องขโมยแล้วล่ะ” หญิงชราคิดได้วิธีเดียวเท่านั้น

“ข้าไม่อยากคลอดลูกในคุกนี่นา ท่านยายรอเดี๋ยวข้าไปขายอันนี้สักครู่” นางชูป้ายหยกขึ้นมาพร้อมกับสีหน้าเบิกบานใจนัก ป้ายหยกนี้ต้องขายได้ในราคาสูงแน่ ๆ

หญิงชราเอ่ยถามอีกครั้ง “ถ้าป้ายหยกอันนี้เป็นของตระกูลเจ้า มินึกเสียดายหรือไรกัน”

“ท่านยายกู้ ความหิวมันเข้าใครออกใครหรือเจ้าคะ เสียดายอย่างนั้นหรือ ช่างมันเถอะเป็นของนอกกาย ไม่ตายก็หาใหม่ได้นะเจ้าคะ รอข้าอยู่นี่นะ ท่านเดินช้า” แม่ลูกหมีเดินตัวปลิวเข้าร้านโน้น ออกร้านนี้ ที่ไหนก็ไม่มีใครรับซื้อป้ายหยกนี้เลย

“ท่านยายกู้ ไม่มีใครซื้อป้ายหยกของข้าเลย จะทำไงดีล่ะ จะเอาเงินที่ไหนใช้กัน” นางเดินคอตกกลับมาด้วยสีหน้าสิ้นหวัง แล้วหย่อนกายลงนั่งข้าง ๆ หญิงชรา น้ำเสียงเศร้าสร้อยนักในยามนี้

“ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องขโมยแล้วล่ะ” หญิงชราเสนอทางออก ใครเขาจะรับซื้อป้ายหยกง่าย ๆ กัน นอกเสียจากต้องขายที่ตลาดมืด

“ท่านยายเกิดมาข้าไม่เคยขโมยของเลยนะ” แม่ลูกหมีนั่งคิ้วขมวด เพราะถ้าถูกจับได้คงได้ถูกตัดนิ้วแน่ ๆ การลงโทษยุคนี้ค่อนข้างรุนแรงน่าดู

“ลองสักครั้งไม่เสียหายนี่นา” หญิงชรายิ้มเจื่อน อันนั้นก็ไม่ดี อันนี้ก็ไม่ได้ ค่าจ้างวางก็คงต้องหลุดลอยแน่ ๆ

“เดี๋ยวข้าหาวิธีก่อน” ค่อย ๆ คิดจะทำอย่างไรดีกัน นั่งครุ่นคิดอยู่อึดใจหนึ่ง ก็คิดออกแล้ว ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนนี้ เช็ดออกเสีย แค่นี้ก็เรียบร้อย ชุดก็เลอะเทอะไปหมด มีแต่คราบสกปรกไม่น่ามอง คนพวกนั้นก็คงคิดว่า ไปขโมยป้ายหยกมาแล้วนำมาขาย ของร้อนนี้ใครอยากได้กัน

“รอข้าอยู่นี่นะ เดี๋ยวข้ามา” แม่ลูกหมีต้องเปลี่ยนวิธีใหม่ เดินลัดเลาะตามซอกซอย เพื่อหาชุดที่เหมาะสมกับนาง แต่กลับมาพบชุดบุรุษตากเอาไว้อยู่ในห้องหนึ่ง ซึ่งเปิดอ้าเอาไว้ ดูเหมือนว่าไม่มีใครอยู่อีกด้วย

เช่นนั้นแล้วจะชักช้าอยู่ไย ก็จัดเลยสิคะ ถามได้ แม่ลูกหมีจัดการหาที่เปลี่ยนชุด ทว่า...กลับไม่รู้เลยว่า ห้องที่นางเข้าไปเปลี่ยนชุดนั้น มีชายคนหนึ่งกำลังอาบน้ำแล้วเขาเดินออกมาพอดี

เขาเห็นแผ่นหลังอันบอบบางของนาง ที่ค่อย ๆ เปลื้องอาภรณ์ออกทีละชิ้น ด้วยความตกใจ “แม่นาง เจ้ากำลังทำอันใด”

“ว๊าย...ตาเถร” แม่ลูกหมีอุทางเสียงหลง แล้วนั่งลงกอดตัวเองไว้ ในใจคิดแล้วคิดอีก อุตส่าห์ดูอย่างถี่ถ้วนแล้วเชียว แต่ทำไมถึงมีผู้ชายอยู่ในห้องนี้เล่า

“เอ่อ...ขออภัยด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจ แต่ชุดที่เจ้าเอาไปเป็นของข้า” เขากล่าวเสียนุ่ม รู้สึกเก้ ๆ กัง ๆ เพราะอีกฝ่ายเป็นสตรี รูปร่างบอบบาง เนื้อตัวมอมแมม คงจะเป็นขอทานกระมัง ช่างน่าสงสารนัก แต่การขโมยอาภรณ์ผู้อื่นมันไม่ดีเอาเสียเลย เห็นทีว่าต้องว่ากล่าวตักเตือนบ้างแล้ว

แม่ลูกหมีหันกลับมายังน้ำเสียงต้นทาง พลันตกตะลึงจนตาค้าง “หล่อ หล่อจริง ๆ เลยวุ้ย หล่อเกินปุ้ยมุ้ย...อิแม่ใจละลายแล้ว”

“แม่นางเจ้าไม่สบายหรือไร เลือดกำเดาเจ้าไหลแล้ว” เขาตกใจไม่น้อย เพราะเห็นโลหิตไหลออกจากจมูก จะเข้าไปเช็ดให้ก็ไม่ได้ นางสวมอาภรณ์ไม่เรียบร้อย บุรุษห้ามใกล้ชิดสตรี ดังนั้นจึงได้แค่มองนางอยู่ห่าง ๆ

“หา...โอ๊ย สอ บอ มอ ไม่เป็นอะไรหรอกแค่นี้ เลือดกำเดาไหล เพราะเห็นคนหล่ออะนะ” อยากถามเหลือเกินว่า พ่อหนุ่มมีแฟนหรือยังจ๊ะ หล่อ ๆ อย่างนี้สนใจแม่ไหม

แต่...อย่าลืมสิว่ากำลังท้องอยู่นะ สงบเสงี่ยมไว้บ้างก็ดี อย่ากระดี๊กระด๊านักเลย เห็นหนุ่ม ๆ ไม่ได้เลย ให้ตายเถอะ นิสัยแบบนี้ ใครก็ได้ ห้ามฉันที อยากจับ อยากลูบ อยากคลำเหลือเกิน กล้ามเป็นมัด ๆ หน้าท้องมีลอนอีกด้วย ใบหน้าก็หล่อเหลาเหมือนพระเอกซีรี่ย์เลยวุ้ย...หล่อเกินปุ้ยมุ้ย!...