8.โมโห

ตอนที่ 08.โมโห

@มหาวิทยาลัย

“เฮ้ย นั่นไงๆ เฟย์มาแล้ว“ เสียงนาเดียร์ดังขึ้นมาอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าเเพื่อนรักกำลังเดินมาทางนี้

เธอสองคนอยากรู้เรื่องราวเมื่อวานใจจะขาด ขนาดเรียนเสร็จก่อนยังลงทุนมานั่งรอเพื่อนอยู่ใต้ตึกนี้

ปึก!

“ไง สีหน้าแบบนี้คืออยากรู้เรื่องเมื่อวานใช่มะ” กระเป๋าที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียนถูกวางไว้บนโต๊ะม้านั่งเสียงดัง

ไม่ต้องให้เดาเขมนราก็สามารถรู้ได้ว่าเพื่อนของเธอกำลังจะพูดอะไร เพียงแค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ เพราะสีหน้าของทั้งสองบ่งบอกสุดๆว่าอยากฟังข่าวเด็ดเมื่อคืนมากแค่ไหน

“แกรู้ได้ไงอะเฟย์” น้ำชาจอมเชื่องช้าทำตาโตขึ้นถามด้วยความแปลกใจ

“เหอะ! แค่เห็นหน้าแกสองคนก็เดาได้ละ” ร่างเล็กต่อว่าเพื่อนแบบไม่จริงจังนักก่อนจะนั่งลงข้างน้ำชาที่ยังคงทำหน้าไม่รู้ประสีประสา

“ฮ่าๆ งั้นก็เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยจ้า เกิดอะไรขึ้นบ้าง แม่คุณเรย์โหดขนาดไหนอะ” นาเดียร์ไม่รอช้าที่จะเอ่ยปากถามเพราะความอยากรู้เกินทน

“พวกแกต้องจิตนาการไม่ออกแน่! คุณหญิงวารุณีมองฉันเหมือนไส้เดือนกิ้งกือ ฉันนี่โดนด่าทุกดอกจนเลือดออกปาก หัวใจฉีกขาดไปหมดแล้วเนี่ย”

เขมนราว่าพร้อมกับกรอกตาขึ้นบน ยามนึกถึงคำพูดของแม่ย่าปลอมๆทีไรเธอก็อยากจะกรีดร้องออกมาทุกที ถ้าไม่ติดว่าเธอต้องการเงินนะ เธอจะไม่มีวันทนอยู่ในบ้านหลังนั้นเป็นแน่!

“โอ้โห้ ขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำชากระพริบตาปริบๆถามอย่างเหลือจะเชื่อ ในสมองพลางนึกถึงความร้ายกาจของคุณหญิงวารุณี เช่นเดียวกับนาเดียร์ คนแบบนั้นนึกว่าจะมีแต่มนละครหลังข่าวเสียอีก

“ขนาดนั้นแหละอยู่แค่วันเดียว ไมเกรนฉันก็ขึ้นแล้ว“

”สงสัยจะหนักจริง แบบนี้ไม่ได้การละเฟย์ แกต้องหาทางมัดใจแม่คุณเรย์ให้ได้“ นาเดียร์จอมแผนการเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“มัดใจ? ฉันไม่คิดว่าจะทำงั้นได้นะ” แต่เขมนราที่ได้เห็นความร้ายกาจของว่าที่แม่สามีปลอมๆมานั้นก็ได้แต่กรอกตามองบน เพราะเธอมองไม่เห็นหนทางที่จะทำงั้นได้เลย

“ทำได้สิ! ไม่มีอะไรที่เพื่อนฉันทำไม่ได้! อันดับแรกลองแสดงฝีมือโชว์ดีไหม แบบทำอาหารอะไรแบบนี้ แกทำอาหารอร่อยนี่”

“อื้อ ใช่ๆ เฟย์ทำอาหารอร่อยจะตาย ใครได้กินก็ต้องชอบทั้งนั้นแหละ” น้ำชาพยักหน้าเห็นด้วย

เขมนราที่ได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองหน้าเพื่อนอย่างขบคิดอะไรบางอย่าง อย่างน้อยๆถ้าคุณหญิงวารุณีเลิกจิกกัดเธอ เธอก็จะใช้ชีวิตในบ้านหลังนั้นได้อย่างมีความสุขมากขึ้นใช่ไหม ระยะเวลาหนึ่งเดือนของเธอจะน่าอยู่มากขึ้นใช่หรือเปล่า

เวลาผ่านไป

เอี๊ยดด!

เสียงรถสปอร์ตคันหรูเบรคดังเอี๊ยด ยามมาถึงจุดหมาย ก่อนที่กระจกรถสีดำสนิทจะค่อยๆลดต่ำลง พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ฉีกยิ้มกว้างของเรย์วาติค่อยๆโผล่พ้นออกมา

“ไง~ คนสวย ขึ้นรถสิ รออะไรอยู่” เรย์ตวาติที่ไม่ได้รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาว เอ่ยเรียกเมียปลอมๆของตัวเองเสียงหวาน สายตาหยาดเยิ้มของเขาซ่อนอยู่ภายใต้กรอบแว่นตาสีดำ

โดยหารู้ไม่ว่าคนที่นั่งรอเขาอยู่เป็นชั่วโมงกำลังหน้างอง่ำแค่ไหน ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน ในขณะที่เธอกำลังจะกลับบ้าน เรย์วาติโทรมาหาเธอและบอกให้เธอรอเขาอยู่ที่นี่ เดี๋ยวเขาจะมารับเธอเอง

แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะปล่อยให้เธอรอนานเป็นชั่วโมง ถ้าหากเขามาช้ากว่านี้อีกหน่อย เห็นทีเธอคงหาทางกลับเองไปแล้ว

ปึง!

เสียงประตูรถถูกปิดลงอย่างดัง ทำเอาเรย์วาติเริ่มหุบยิ้ม สีหน้าท่าทางแบบนี้มันคืออะไร?

“เอ่อ วันนี้คุณดูอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ“ ปากหนาเอ่ยถาม

”เหอะ! คุณให้ฉันนั่งรอเป็นชั่วโมง ฉันควรจะอารมณ์ดีเหรอคะ?” น้ำเสียงประชดประชันพูดออกไปด้วยอารมณ์คุกครุ่น

เรย์วาติได้ยินแบบนั้นจึงถึงบางอ้อ เขาปล่อยให้เธอรอเพราะเขาบังเอิญไปเจอเด็กเก่าของตัวเองเข้าพอดี สาวๆที่เขาเคยคั่วมันมีเยอะจนเรย์วาติจำชื่อไม่ได้ ส่วนใหญ่เขาก็เรียกที่รักแทบทุกคน แต่คนนี้ดูเหมือนจะไม่ธรรมดาเพราะหล่อนพยายามจะลากเขากลับคอนโดด้วยให้ได้น่ะสิ ไม่รู้ส่าคืนนั้นเขาไปทำอิท่าไหน เธอถึงได้ติดใจนักหนา

แต่โชคดีที่เรย์วาติสามารถเอาตัวรอดออกมาได้ทัน ถึงเวลามันจะเลยผ่านไปเกือบชั่วโมงก็เถอะ

“ขอโทษที พอดีผมติดธุระ ไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณรอนานนะ” เรย์วาติแก้ตัวก่อนจะมุ่งหน้าขับรถมุ่งหน้าออกไป

เขมนราที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่นั่งกอดอกหน้าบึ้ง ดวงตากลมโตเหลือบไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อน้อยนิดก่อนที่ดวงตาของเธอจะหันไปปะทะเข้ากับอะไรบางอย่างบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา

รอยลิปสติกสีแดงงั้นเหรอ!?

ดวงไฟลุกโชนขึ้นในตาของเธอทันทีเมื่อเห็นแบบนั้น อย่าเพิ่งเข้าใจผิดคิดว่าเธอหึงเขาหรืออะไรนะ เธอแค่รู้สึกโมโหที่เขาปล่อยให้เธอรอจนรากเกือบงอก แต่ตัวเองกลับไปขลุกอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

แบบนี้จะไม่ให้ฉันโมโหได้ยังไง!!

“ธุระ??? ธุระของคุณคืออะไร คือรอยลิปสติกสีแดงแบบนี้น่ะเหรอ?“

เรย์วาติแทบสะดุ้ง! โชคดีที่จังหวะนั้นเขาติดไฟแดงพอดี จึงมีโอกาสหันมามองแขนเสื้อตัวเอง

”เชี้ย! ติดได้ไงวะ“ เขาเองก็ตกใจไม่ต่างกันไม่คิดว่าอดีตคู่ขาของตัวเองจะทำเขาแสบได้ขนาดนี้

”คุณนี่มัน....มีอะไรดีบ้างมั้ยเนี้ย นอกจากหน้าตา“ เขมนรากัดฟันพูดออกไปอย่างเหลืออด

สมองเริ่มขบคิดหาวิธีทนอยู่กับเขาให้ครบหนึ่งเดือน นี่แค่สองวันเธอยังประสาทกินขนาดนี้ ไหนจะแม่เขาอีก โอ้ย! เธอไม่อยากจะคิดชีวิตของตัวเองต่อจากนี้เลยว่าจะเป็นยังไง

เมื่อรู้สึกไม่อยากจะเห็นหน้าเขา หญิงสาวจึงเลือกที่จะปลดเข็มขัดออกจากเอวของตัวเอง หากทนเห็นหน้าเขาต่อไป เธออาจจะได้ผลีผลามยกเลิกสัญญาไปก่อนก็เป็นได้ คิดได้แบบนั้นเขมนราจึงคิดว่าคงดีกว่าหากเธอหาทางกลับบ้านเองไปเสียตอนนี้

กึก!

“เดี๋ยว เฟย์ คุณจะไปไหน?“ เรย์วาติที่เห็นแบบนั้นก็เตรียมท่าจะรั้ง แต่ติดตรงที่ตังเองกำลังขับรถอยู่กลางถนน

”ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณตอนนี้ ฉันจะหาทางกลับเอง“

ปึง!

ว่าจบเธอก็ปิดประตูใส่หน้าเขาอย่างโนสนโนแคร์ ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกไปจากบริเวณนั้น ปล่อยให้เรน์วาติเกิดอาการมึนงง ครั้นจะตามออกไปก็ไม่ได้เสียด้วย ไฟจะเขียวอยู่รอมร่อ

”shit! ผู้หญิงบ้าอะไรวะ เกิดมาไม่เคยเจอ“ ชายหนุ่มบ่นกับตัวเอง

ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าการจะเอาชนะผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเขมนรานั้นยากนัก นอกจากเขาจะเถียงไม่ทันเธอ แล้วเขายังตามความคิดของเธอไม่ทันอีกด้วย

แปลกดีแท้

ตึก

ตึก

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเอ้ย!!” หลังจากเดินออกมาได้สักพัก ปากเล็กก็เผลอตะโกนออกมาอย่างลืมตัวว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ในที่สาธารณะ ยามนึกถึงความกระล่อนของเรย์วาติ

“อะเอ่อ น้องว่าพี่เหรอครับ” วินมอไซต์ที่นั่วอยู่ตรงนั้นเอ่ยถามขึ้น เพราะจู่ๆเธอก็เดินมาหยุดอยู่ตรงนี้ก่อนจะตะโกนด่าใครบางคนออกมา

“ปะเปล่าค่ะ แฮะๆ หนูด่าแฟนน่ะค่ะพี่ ขอโทษด้วยนะคะ”

“อ๋อครับไม่เป็นไร”

เขมนราส่งยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนที่สายตาของเธอจะเหลือบไปเห็นตลาดสดตรงหน้าเช่นกัน จู่ๆคำพูดของเพื่อนรักอย่างนาเดียร์ก็แวบขึ้นมาในหัว

’อันดับแรกลองแสดงฝีมือโชว์ดีไหม แบบทำอาหารอะไรแบบนี้ แกทำอาหารอร่อยนี่‘

“เอาก็เอาว่ะ ลองดูสักตั้ง” สุดท้ายเขมนราก็เลือกที่จะเดินก้าวเท้าเข้าไปในตลาดสด ความคุกครุ่นจากเรย์วาติเมื่อครู่ ค่อยๆจางหายไปยามเธอเลือกซื้อของ อย่างน้อยๆเธอก็ลืมเรื่องของเขาไปได้ชั่วขณะหนึ่ง