7.สงสัย

ตอนที่ 07.สงสัย

ผ่านไปสามชั่วโมง

เจ้าของวันเกิดเมาเละเทะอย่างกับอะไรดี หลังจากที่เพื่อนฝูงกลับไปหมด เขมนราก็ต้องมานั่งทุกข์อยู่กับร่างหนาที่นอนหลับฟุบอยู่บนโต๊ะอย่างไม่รู้เรื่องราว                         

"ตาบ้า! ทำไมต้องเมาขนาดนี้ด้วยเนี่ย" คนไม่ชอบใจเอ่ยหน้างอง้ำ                         

"ตกลงฉันต้องแบกคุณขึ้นไปใช่ไหม แล้วห้องไหนล่ะทีนี้ ใครมันจะไปรู้วะ"                         

"มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ"               

ไม่ทันให้เขมนราได้ยืนกลุ้มอยู่นาน สมชายคนงานขับรถประจำตระกูลก็เดินเข้ามาให้ความช่วยเหลือ เขมนราจึงมิอาจปฎิเสธความช่วยเหลือนั้นได้เพราะเรย์วาติหนักเกินกว่าที่เธอจะแบกเขาไหว

การกระทำของแขกที่ไม่ได้รับเชิญตกอยู่ในสายตาของวารุณีทุกขณะ คนเป็นแม่แค้นเคืองลูกชายอยู่ในใจ ก็ดูมันทำ! หักหน้าแม่จนไม่เหลือชิ้นดี นังนี่ก็เหมือนกัน..คอยดูเถอะ! แม่จะเล่นงานให้ตะเพิดออกไปจากบ้านหลังนี้ให้ได้ ให้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร

เมื่อขึ้นมาถึงบ่นห้อง เสียงโทรศัพท์จากเพื่อนรักก็ยิงตรงมาหาเขมนราทันควัน หญิงสาวยืนคุยโทรศัพท์กับเพื่อนสาวอยู่ทั้งครู่ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้หายเหนียวตัว                         

หลังจากอาบน้ำเสร็จเขมนราก็หันไปมองคนรักปลอมๆที่นอนเมาแอ๋อยู่บนเตียงด้วยความรำคาญใจ ทำไมชีวิตเธอต้องมาทนทรมานอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยนี้ด้วยนะ เพื่ออะไรล่ะเขมนรา เพื่อเงิน เพื่อครอบครัว หรือเพื่อเขา?                          

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองคิดมากไป ร่างเเน่งน้อยจึงเดินไปปิดไฟในห้อง ก่อนที่จะคลานขึ้นไปบนเตียงแล้วเองหมอนข้างคั้นกลางไว้ระหว่างเจ้าของห้องกับตัวเอง                             

"กล้วเหรอ?"                         

จู่ๆ เสียงของคนที่เธอคิดว่าเมากลับดังขึ้น หัวใจของคนตัวเล็กเต้นโครมคราม ถึงแม้ว่าจะเคยจุดๆๆกันมาแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้นอีกหรอกนะ                          

"กลัวอะไร!"                         

เขมนราถามกลับเสียงแข็ง เรย์วาติกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เขายอมรับว่าเมา แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีสติขนาดที่จะไม่มีปัญญาจะทำอะไรคนข้างๆได้                           

"กลัวผมปล้ำไง"                           

"บะบ้า ฉันไม่ได้กลัว ฉันจะกลัวคุณทำไมล่ะ"                              ตุ๊บ!                           

"ว๊ายยยย!"                       

เขมนรานอนตัวแข็งทื่อ นี่เขาเมาจริงๆหรือว่าแกล้งเธอกันแน่ เมื่อกี้เรย์วาติโยนหมอนข้างทิ้ง แล้วเขาก็รวบเธอมากอดแบบแนบชิด                         

"นอนเถอะ ผมไม่ทำอะไรหรอก"                       

เรย์วาติเปลี่ยนใจ วันนี้เขายอมอ่อนข้อให้เธอไปก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาว่ากันใหม่ อีกฝ่ายของคนที่ไม่ถูกรังแกก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เรย์วาติสอนให้เธอรู้ว่าการอยู่ใกล้เขานี่มันไม่ปลอดภัย้ลยจริงๆ แต่ในเมื่อเธอมาถจุดนี้แล้วก็ต้องสู้กันไปให้ถึงที่สุด ตอนนี้ขอนอนเอาแรงก่อนแล้วกัน อ้อมกอดอันอบอุ่นของเขาเปรียบเหมือนยาวิเศษ มันสามารถทำให้เธอหลับได้อย่างง่ายดาย

รุ่งเช้าในคฤหาส์หลังใหญ่

เขมนราในชุดนักศึกษากำลังเดินลงมายังห้องอาหารด้วยอาการเร่งรีบ จะไม่ให้หล่อนรีบได้อย่างไร ในเมื่อหล่อนเเต่งตัวช้า แถมยังมาสายอีก มาอยู่บ้านเขายังไม่ถึงวันก็ทำตัวไม่น่ารักเอาซะแล้ว เขมนราอยากจะเอามือข่วนหน้าเรย์วาติยิ่งนักที่ไม่ยอมปลุกเธอ                        

"ขอโทษที่ลงมาช้าค่ะ"                      

"ใครเชิญเธอมาไม่ทราบ"                      

คุณหญิงวารุณีปั้นหน้ายักษ์ ถามคำถามแทงใจคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างจัง เรย์วาติกับเรย์วาดรเกือบสำลักข้าวต้มมื้อเช้าเพราะศึกของมารแท้ๆ เขมนรายืนยับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจก่อนที่จะเดินเข้าไปหาคนที่คิดว่าเขาจะช่วยเธอได้                       

"คุณเรย์เป็นคนชวนเฟย์มาทานข้าวไม่ใช่เหรอคะ คุณหญิงพูดแบบนี้เฟย์ก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ"                      

หล่อนหันไปอ้อนเรย์วาติพร้อมใช้มือบิดขาเขาด้วยความหมั่นเขี้ยวที่ปล่อยให้หล่อนโดนแม่เขาฉีกหน้าอยู่คนเดียว                        

"โอ้ย! เอ่อ...คุณแม่พูดแบบนี้ก็เกินไปนะครับ ยังไงเฟย์ก็เป็นคนรักผม ถึงผมไม่ชวนเธอก็ย่อมมีสิทธิ์มาร่วมโต๊ะกับเราอยู่ดี"                        

"เหอะ! คนรักแกหรือตาเรย์ คำๆนั้นแกควรใช้กับหนูนิตนะ!" คุณหญิงวารุณีเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ                        

"คุณแม่ครับ ผมกับน้องนิตเราไม่ได้รักกันนะครับ"                        

เรย์วาติย้ำ คอยดูเถอะ! เขาจะย้ำคุณแม่ทุกวันจนกว่าคุณแม่จะยอมยกเลิกการแต่งาน                         

"แกรู้หรือว่าหนูนิตไม่ได้รักแก"                        

"แล้วคุณแม่รู้ได้ยังไงว่าน้องนิตรักผม"                          

"ผมวาคุณแม่กับพี่เรย์หยุดเถียงกันเถอะครับ เฟย์นั่งลงเถอะ! ป้าแย้มครับตักข้าวต้มให้เฟย์ด้วย"                       

เรย์วาดรเอ่ยแทรกระหว่างสงครามของมารดากับพี่ชาย ภายนอกนั้นเรย์วาดรอาจเป็นคนเคร่งขรึมค่อนข้างพูดน้อย บุคลิกจึงดูน่าเกรงยามมากกว่าผู้เป็นพี่ชายที่แสนเจ้าชู้                         

"เออดี! ให้มันได้อย่างนี้สิ ลูกชายฉันมันเป็นอะไรกันไปหมด ทำอะไรไม่เคยมองเห็นหัวแม่เลย"                         

เมื่อถูกลูกชายขัดใจคุณหญิงวารุณีจึงลุกขึ้นเดินหนีด้วยท่าทางนางพญา เขมนราถอนหายใจโล่งอกอแกมาเมื่อตัวต้นเรื่องได้เดินหนีหายไปแล้ว                        

"คุณเรย์! ทำไมเมื่อเช้าไม่ปลุกฉัน!" เขมนราคาดโทษเขา                        

"อ้าว! นี่ผมผิดใช่ไหม อุส่าห์หวังดีเห็นว่ากำลังนอนหลับสบายๆ"                         

"เป็นแฟนกันจริงๆเหรอครับ" เรย์วาติกับเขมนราหันไปมองหน้าเรย์วาดรพร้อมกันอัตโนมัติ                         

"กะแกพูดอะไรไอ้รอน"                         

"ผมว่าพี่ควรเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังนะ ก่อนที่คุณแม่จะจับได้"                         

เรย์วาดรเอ่ยเพราะรู้ทัน เมื่อคืนนี้เขาเก็บเรื่องนี้ไปคิดทั้งคืนแล้ว ท่าทางของเรย์วาติกับเขมนรานั้นถึงแม้จะเหมือนคนรักกันต่อหน้าคุณแม่แต่ทว่าตอนที่คุณแม่ไม่อยู่นั้นช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง                        

"เออ! ก็ได้ แต่ถ้าฉันเล่าเรื่องนี้ให้แกฟังแล้วแกต้องเหยียบให้มิดเลยนะโว้ย"

สุดท้ายเรย์วาติก็จำต้องเล่าแผนการทุกอย่างให้เรย์วาดรฟัง ถึงแม้จะไม่ได้เห็นด้วยกับพี่ชายแบบร้อยเปอร์เซ็นแต่เรย์วาดรก็ต้องเห็นด้วยเพราะเมื่อวานเขาเองก็ได้ยินเต็มสองรูหูว่านิรัสยาไม่ได้ชอบเรย์วาติจริงๆ

นั่นเป็นเหตุผลที่เรย์วาดรเลือกที่จะเข้าข้างพี่ชาย....คนไม่รักกันจะให้แต่งงานกันได้ยังไง