6.แน่ใจแล้วรึ ( ยกที่ 1 )

​

ตอนที่ 06.แน่ใจแล้วรึ!(ยกที่1)

"คุณป้าคะ คุณป้ารอนิตด้วยค่ะ"                     

หลังจากที่ยืนเลิกลั่กอยู่นานนิรัสยาจึงรีบวิ่งตามผู้เป็นป้าเข้ามาในบ้าน แต่ทว่าคนซื่อบื้อเช่นเธอกลับลืมดูว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า หญิงสาวจึงพลาดท่าเสียหลักชนอกแกร่งเข้าอย่างจัง                    

พลั่ก!!                     

"อุ้ย" โชคดีที่เรย์วาดรกอดเธอเอาไว้ทันถ้าอย่างนั้นมีหวังเธอคงกระเด็นลงพื้นแน่                      

"เอ่อ ขะขะขอโทษค่ะคุณรอน" นิรัสยาก้มหน้างุดเสียงสั่นโดยอัตโนมัติ เธอไม่คิดว่าจะเจอเขาในเวลาแบบนี้นี่นา                       

"ไม่เป็นไรครับ เอ่อพี่ว่าน้องนิตเรียกพี่ว่าพี่รอนเหมือนที่เรียกพี่เรย์ดีกว่าน่ะ" ชายหนุ่มว่าพร้อมอมยิ้ม ทำไมนิรัสยาต้องมีท่าทีเขินเขาด้วยน่ะ                        

"ค่ะพี่รอน"เธอพูดก่อนจะหลบตา

"แล้วนี่น้องนิตจะไปไหนล่ะ แล้วนั่นแฟนพี่เรย์เหรอ"                        

นิรัสยาหันออกไปมองเรย์วาติกับเขมนราที่กำลังนั่งสวีทกันท่ามกลางเพื่อนฝูงตามสายตาของเรย์วาดร                         

"นิตกำลังจะไปหาคุณป้าค่ะ คนนั้นชื่อเขมนราเป็นแฟนของพี่เรย์ นิตว่าเขาเหมาะสมกันดีนะคะ"                       

หญิงสาวว่าออกมาอย่างจริงใจ อาจเป็นเพราะเธอไม่ได้รักเรย์วาติกระมัง หัวใจถึงไม่ได้รู้สึกอะไรสักนิด                         

"แล้วแบบนี้น้องนิตไม่เสียใจหรอกเหรอ"                       

เรย์วาดรขมวดคิ้วมุ่น เขานึกว่าหล่อนรักพี่ชายของตัวเองเสียอีก แต่ท่าทางกลับดูแตกต่างสิ้นเชิง                         

"จะเสียใจทำไมล่ะคะก็นิตไม่ได้รักพี่เรย์"                         

 "แล้วน้องนิตรักใครล่ะครับ"                       

"นิตรักพี่รอ....เอ่อ นิตไปหาคุณป้าก่อนนะคะ"                         

เมื่อรู้สึกตัวว่าปากเจ้ากรรมนั้นเกือบเผลอหลุดพูดความในใจออกไป นิรัสยาจึงรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้เรย์วาดรยืนเกาหัวอยู่คนเดียวอย่างมึนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอ

ท่ามกลางโต๊ะอาหารมื้อค่ำ เรย์วาติพาเขมนราปลีกตัวออกมารับประทานอาหารในห้องโถงของบ้านเพื่อเปิดศึกกับมารดาอย่างเต็มตัว                       

วารุณีปั้นหน้านิ่งเมื่อเห็นลูกชายตัวดีเดินควงผู้หญิงไร้ยางอายเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วย แหม๋! ดูจากการแต่งตัวก็รู้แล้วว่าชาติตระกูลของเด็กคนนี้เป็นเช่นไร นอกจากวารุณีแล้วบนโต๊ะอาหารยังมีเรย์วาดรกับนิรัสยาร่วมนั่งรับประทานด้วยกัน                       

 ไม่รู้ว่าเป็นผลดีหรือผลเสียน่ะที่ทำให้นิรัสยาได้นั่งใกล้กับเรย์วาดรเช่นนี้ หัวใจของหล่อนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนั่งก้มหน้างุดตลอดเวลา ทำเอาเรย์วาดรอดเข้าใจผิดไม่ได้ว่าหล่อนกำลังเสียใจเรื่องของพี่ชายตนเองอยู่ ชายหนุมจึงใช้มือของตนเองลูบมือของนิรัสยาเพื่อให้กำลังใจโดยหารู้ไม่ว่าเธอกำลังเขินเขาจะเเย่                         

"น้องนิตโอเคนะ"                       

เรย์วาดรก้มลงไปกระซิบถามคนตัวเล็ก เขาเห็นว่าหล่อนหน้าแดงจึงเข้าใจไปว่าหล่อนกำลังจะร้องไห้แต่ความจริงคือนิรัสยากำลังเขินเขาต่างหาก!                    

 "อะเอ่อ นะนิตโอเคค่ะพี่รอน" เมื่อตอบกลับไปเสร็จเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขมนรากำลังยกมือไหว้วารุณีพอดี                         

"สวัสดีค่ะคุณแม่"                       

เขมนราทักทายว่าที่แม่ย่าด้วยน้ำเสียงมั่นใจแต่กลับถูกสายตาแคลนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่ต้อนรับ                       

"ฉันมีลูกชายแค่สองคนย่ะ!"                       

เขมนราหน้าชาไปประมาณครึ่งวินาที คำพูดแค่นี้ไม่สามารถทำให้หล่อนยอมแพ้ง่ายๆหรอก ทุกคนในโต๊ะอาหารนั่งเงียบกริบไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา เพราะดูจากรอยยิ้มยะเยือกของเขมนราแล้วสงสัยนี่คงเป็นมวยถูกคู่                  

"ฮึม! สวัสดีค่ะคุณป้า"                        

"ใครป้าหล่อน!" ไม่ว่าจะอย่างไรวารุณีก็ไม่มีวันยอมให้ลูกชายได้อยู่อย่างมีความสุขเป็นแน่                           

"เฮ้อ! งั้นเอาอีกรอบก็ได้ค่ะ สวัสดีค่ะคุณย่าวารุณี!"                      

เขมนราสวัสดีด้วยน้ำเสียงกวนอารมณ์จนคุณหญิงต้องเดือดปุดๆเมื่อได้ยินคำว่าย่า ส่วนเรย์วาติ เรย์วาดร และนิรัสยาก็ได้แต่นั่งกลั้นขำเอาไว้ในใจ                        

"นี่! ยัยเด็กบ้า! ใครเป็นย่าหล่อนห๊ะ!"                       

เมื่อได้ยินคำถามค่อนข้างไปทางดุเขมนราก็ทำตาโตพร้อมกระพริบตาปริบๆเพื่อกวนประสาทคนเจ้าอารมณ์                         

"เป็นแม่ก็ไม่ใช่ เป็นป้าก็ไม่ใช่ เป็นย่าก็ไม่ได้อีก แล้วแบบนี้จะให้ดิฉันเรียกคุณหญิงว่ายังไงดีละคะ"                      

เขมนราพูดพลางจ้องหน้าเจ้าของบ้านด้วยรอยยิ้มแสนกล เรย์วาตินั่งหัวเราะอยู่ในลำคอจนหญิงสาวอดหยิกแขนเขาไม่ได้ ก็ใครจะคิดว่าหล่อนจะแสบได้ถึงเพียงนี้                          

"หึ! จะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่หล่อนสิ หล่อนน่ะไม่ได้มีความสำคัญกับชีวิตของฉันหรอกน่ะ!"                         

วารุณีเชิดหน้าขึ้นพร้อมพูดกระแทกใส่เขมนราด้วยความไม่ชอบใจอย่างเปิดเผย                       

"อ้าว! พูดแบบนี้มันไม่ถูกนะคะคุณหญิง ดิฉันกำลังจะมาเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลชัยวัฒนมาราม หรือเรียกง่ายๆว่า'เมียของคุณเรย์' แบบนี้ดิฉันก็ต้องสำคัญกับชีวิตของคุณหญิงสิคะ"                      

เขมนราจัดจริตจะกร้านมาเต็ม ไม่เพียงพูดเปล่า หล่อนยังทำท่าทางออดอ้อนเรย์วาติประกอบด้วย สายตาพิฆาตนารีถูกส่งมาให้ลูกขายคนโต เรย์วาติเลิกคิ้วให้มารดาน้อยๆ แค่เปิดฉากมาคุณแม่ยังหัวร้อนได้ขนาดนี้ เห็นทีเขาคงต้องเตรียมธงขาวไว้ให้มารดาเสียแล้ว                         

"หัวนอนปลายเท้าก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน คำพูดคำจาก็ใช้ไม่ได้ แกจะเอาผู่หญิงพรรค์นี้มาทำเมียจริงๆรึตาเรย์"                       

คุณหญิงวารุณีเปลี่ยนเป้าหมาย รีบพุ่งไปทางลูกชายด้วยท่าทีโกรธเคือง                         

"เเหม๋ คุณแม่ก็ เฟย์เขาออกจะน่ารัก ผมว่าคุณแม่อย่าเพิ่งอารมณ์เสียเลยนะครับ เรามาทานข้าวกันดีกว่า"                         

"ใช่ครับคุณแม่ ผมว่าเราทานข้าวกันดีกว่าครับ น้องนิตคงหิวแย่แล้ว"                        

เรย์วาดรช่วยพี่ชายอีกแรง ชายหนุ่มหันเหความสนใจมาให้นิรัสยาแทนคุณหญิงวารุณีถึงยอมได้ง่ายๆ                    

การรับประทานอาหารในช่วงค่ำค่อนข้างจะอึดอัดแต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี เพราะเมื่อทานข้าวไปได้ไม่กี่คำคุณหญิงวารุณีก็ขอรวบช้อนก่อนที่จะเดินดิ่งๆออกไปจากห้องอาหารเลย                      

"น้องนิตครับ พี่หวังว่าน้องนิตจะเข้าใจพี่น่ะ" เรย์วาติเอ่ยถามนิรัสยาทันทีเมื่อมารดาลุกออกไป                       

"เอ่อ ค่ะพี่เรย์ นิตเองก็ไม่ได้ชอบพี่เรย์แบบคนรักหรอกค่ะ แต่ที่ไม่ปฎิเสธเพราะเกรงใจคุณป้า" เรย์วาดรหันไปมองหน้านิรัสยาโดยอัตโนมัติ ได้ยินแบบนั้นเขาก็ค่อยโล่งใจหน่อย รักสามเศร้าจะได้ไม่เกิดขึ้น                     

"น้องนิตไม่ต้องห่วง เรื่องนั้นพี่จัดการเอง ว่าแต่น้องนิตมายังไงให้พี่ไปส่งไหม" เรย์วาติเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อได้รับคำตอบที่พึงพอใจ                     

"นิตมาแท็กซี่ค่ะ พอดีตอนกลับมาจากมหาลัยรถเสีย"                     

"พี่เรย์ไม่ต้องไปส่งนิตหรอก เดี๋ยวผมไปส่งเอง พี่อยู่ดูเเลเฟย์กับแขกของพี่เถอะ"                      

เขมนราที่ถูกกล่าวถึงหันไปมองหน้าเรย์วาติแวบนึง สองพี่น้องนี่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ เพียงแต่ว่าเรย์วาติดูเป็นแบดบอยมากกว่าเรย์วาดรเท่านั้น

หลังจากที่รับประทานอาหารอิ่มกันเรียบร้อยแล้ว เรย์วาติจึงพาเขมนราออกไปทำหน้าที่คนรักต่อหน้าเพื่อนฝูงให้สมบูรณ์แบบ เรย์วาดรจึงขอปลีกตัวออกไปส่งนิรัสยาเสียเลย เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่านิรัสยาคงไม่ชอบอะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก ยิ่งมารดาของเขากำลังงอนพี่ชายอยู่คงไม่อยากให้ใครไปรบกวน                      

"น้องนิตใกล้จะฝึกงานหรือยัง"เมื่อนึกอะไรได้เรย์วาดรจึงเอ่ยถามเรื่องที่มารดาเคยเปรยๆไว้ก่อนหน้านี้ว่าท่านอยากจะให้นิรัสยาไปฝึกงานที่บริษัท                     

"อาทิตย์หน้าสอบเสร็จก็คงจะเริ่มฝึกเลยค่ะ"                       

"อืม งั้นก็ดีเลย เดี๋ยวพี่จะหาตำแหน่งเอาไว้รอเลยนะ"                       

"ค่ะพี่รอน"                      

หลังจากที่สนทนากันจบแล้วเรย์วาดรจึงเอื้อมมือไปเปิดเพลงเพื่อไม่ให้บรรยากาศอึดอัดจนเกินไป ในระหว่างทางนิรัสยาหันไปมองหน้าคนข้างๆอยู่บ่อยครั้ง หัวใจดวงน้อยๆแอบคิดไปไกลไม่ได้ว่าผู้ชายดีๆแบบเขาคงมีคนรักไปแล้วแหละ ตัดใจตอนนี้ยังทันน่ะนิรัสยา