6. คุณชายแน่หรือ

" เอาละถึงตาเธอบ้าง สอนฉันว่าจะต้องพูดยังไงให้เข้ากับคนที่นี่ได้ "

เมื่อคุณชายเอ่ยเช่นนั้นฮุ่ยหรานและจงฟานก็บอกทุกอย่างเกี่ยวกับที่ตนรู้ จนดึกดื่นจึงได้แยกย้ายกันไปพัก หลังจากที่คุณชายเหยียนฟื้นมาได้เพียงห้าวัน

ก็ถูกบิดาจับแต่งงานกับฮุ่ยหราน คราเแรกก็ไม่ยอมแต่ง แต่เพราะข้อเสนอนี้มีแค่ 3 เดือนเท่านั้น และบิดายังมีข้อเสนออีกอย่างคือการเขียนจดหมายหย่าเตรียมไว้ได้ จึงทำให้หลงจวิ้นยอมเพราะเมื่อคิดว่าตนเองก็ไม่มีอะไรจะเสียหาย ยังสามารถแต่งงานกับใครก็ได้ และมีกี่คนก็ได้ 

จากวันนั้นก็ผ่านมา 2 เดือนแล้วที่หลงจวิ้นผ่านเข้ามาอยู่ในยุคโบราณ โดยอาศัยร่างของคุณชายเหยียนจวิ้น ฮุ่ยหรานก็ยังทำหน้าที่ดูแลคุณชายเช่นเดิม ถ้วยยาถูกส่งให้คุณชายเหยียนดื่มจนหมดเช่นทุกวัน 

จนตอนนี้ร่างกายแข็งแรง และมีกล้ามเนื้อเฉกเช่นบุรุษหนุ่มทั่วไป หน้าตาก็ดูสดใสผิดกับแต่ก่อนมาก ด้วยใบหน้าที่ดูคมคาย จมูกที่โด่งเป็นสัน ดวงตาที่คมและคิ้วเข้ม จึงทำให้บ่าวรับใช้สาวๆในเรือนต่างก็แอบชื่นชม ไม่เป็นอย่างเช่นแต่ก่อน 

" นี่เจ้าเห็นคุณชายเหยียนหรือไม่ ข้าน่ะเห็นแล้วไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นคนเดียวกันกับ คุณชายขี้โรคนั้นเลย " 

" เจ้าก็พูดดังไป เดียวใครได้ยินจะถูกโบยไม่รู้ตัว " 

เสียงซุบซิบกันของบ่าวในจวน ทำให้ฮูหยินรองนึกอยากเห็นหน้าตาของคนที่บ่าวในจวนเอ่ยถึง 

" หึ คนขี้โรคเช่นนั้นนะหรือที่จะกลับกลายเป็นหนุ่มรูปงาม  เจ้าไปกับข้า ข้าจะไปดูให้เห็นกับตา " 

ฮูหยินลี่มี่เดินไปที่เรือนหลังทันที เหยียนจวิ้นที่กำลังฝึกดาบอยู่กับจงฟาน เมื่อเห็นว่าฮูหยินลี่กำลังเดินมาก็ทำที ทำดาบหลุดมือไปทางที่ฮูหยินลี่เดินมาทันที 

" ว้าย นี่มันอะไรกันเจ้าคิดจะฆ่าข้าหรือเหยียนจวิ้น "

" โอ๊ะ แม่รองข้าไม่ได้ตั้งใจนะขอรับ พอดีข้ายังไม่ค่อยแข้งแรง เลยจับดาบได้ไม่ดี ขออภัยที่ทำแม่รองตกใจ " 

เหยียนจวิ้นเดินมาหยิบดาบขึ้น ก่อนจะทำทีเกว่งไปเกว่งมาตรงหน้าคนที่ตั้งใจจะมาหาเรื่อง 

" เจ้า เจ้าดีขึ้นมากแล้วแม่ก็ดีใจ แม่แค่แวะมาดูเจ้า เห็นเจ้าสบายดีแม่ก็จะกลับแล้ว " 

" จะกลับแล้วหรือแม่รอง ไม่รอดูข้าฝึกดาบเสียหน่อยหรือ " 

" ไม่ล่ะ พอดีต้องไปดูคนเตรียมตั้งสำหรับอาหารต้อนรับสกุลโออีก เจ้าก็ฝึกไปเถอะนะ " 

แม้จะนึกหวั่นกับดาบที่แกว่งไกวอยู่ แต่ฮูหยินลี่ก็ยังไม่วายพูดจาเยาะเย้ยเหยียนจวิ้น เรื่องคุณหนูเนียนเฟยอยู่ดี  

" แก่แล้วยังปากดีอีกนะเจ๊ " 

หลงจวิ้นพูดขึ้นตามหลังคนที่เดินออกไปแล้ว ฮุ่ยหรานยกน้ำชามาวางที่โต๊ะ ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไปที่ครัว 

หลงจวิ้นมองตามร่างเล็กที่พักหลังนี้ดูไม่ค่อยสนใจตัวเองเลย หรือเพราะเห็นว่าแข็งแรงขึ้นแล้ว หลงจวิ้นเลยหันมาสนใจฝึกดาบอีกครั้ง 

" ท่านตา ข้าคิดว่าคุณชายก็ดีขึ้นมากแล้ว เราออกจากเมืองหลวงกันเถอะนะเจ้าค่ะ " 

ฮุ่ยหรานเอ่ยกับท่านตาของตน เมื่อเดินกลับมาที่เรือนด้านหลัง หมออูเหร่ยหันกลับมามองหลานสาวของตน 

" เจ้าแน่ใจแล้วหรือ " 

" เจ้าค่ะ " 

" อืม ถ้าเช่นนั้นก็อีกสองวันเราจะออกเดินทาง เจ้าก็เตรียมตัวก็แล้วกันนะ " 

" เจ้าค่ะท่านตา " 

ฮุ่ยหรานยิ้มให้กับผู้เป็นตา ก่อนจะเดินไปเตรียมอาหารให้กับคุณชายเช่นทุกวัน หลงจวิ้นนั้นจะต้องได้กินบะหมี่ที่ฮุ่ยหรานทำทุกวัน วันนี้ก็เช่นเดียวกัน  

" ฮุ่ยหรานคุณชายฝึกดาบเสร็จแล้ว เจ้ายกบะหมี่ไปได้เลยนะ คุณชายรออยู่ที่ห้องแล้ว " 

จงฟานเดินเข้ามาบอกกับฮุ่ยหราน แต่คนตัวเล็กกลับเอ่ยเรียกขึ้นเสียก่อน 

" พี่จงฟานช่วยยกชามบะหมี่ไปให้คุณชายด้วยนะ ข้ารู้สึกไม่สบาย จะกลับไปพักก่อน " 

" นี่เจ้าไม่สบายหรือ ถ้าเช่นนั้นก็ไปพักเถอะ " 

จงฟานยกชามบะหมี่เดินเข้าห้องคุณชาย ก่อนจะวางชามบะหมี่ที่โต๊ะ หลงจวิ้นเมื่อเห็นว่าคนที่ยกมากลับไม่ใช่คนตัวเล็กเช่นเคย จึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา 

"จงฟานทำไมถึงเป็นเจ้าที่ยกมา แล้วฮุ่ยหรานไปไหน " 

แม้คุณชายเหยียนจวิ้นจะแต่งงานกับฮุ่ยหรานแล้ว แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้อยู่ร่วมเรือนเดียวกัน เช่นสามีภรรยาคู่อื่นๆ นั้นเพราะต่างก็แต่งด้วยเหตุผลและคำสั่งเท่านั้น 

" ฮุ่ยหรานไม่สบายขอรับ เลยกลับเรือนไปพักแล้ว " 

เมื่อได้ยินว่าคนตัวเล็กไม่สบาย หลงจวิ้นจึงรีบออกจากห้องไปแล้วตรงไปที่ห้องคนตัวเล็กทันที ฮุ่ยหรานนั้นอันที่จริงไม่ได้เจ็บป่วย แต่เพราะอยากหลบหหน้าใครบางคนมากกว่า 

ฮุ่ยหรานถอดชุดคลุมออกเพื่อจะไปอาบน้ำ โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครบางคนที่แอบเข้ามา และยืนพิงประตูมองอยู่ หลงจวิ้นยิ้มกับภาพตรงหน้า รอยยิ้มผุดขึ้นมาเมื่อเห็นผิวขาวเนียนของอีกคน 

" อ่ะคุณชาย เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหรเจ้า " 

ฮุ่ยหรานหันกลับหยิบผ้าถูตัวก็เห็นคนตัวโตยืนอยู่จึงตกใจมาก ดึงผ้ามาคลุมตัวไว้ทันที แต่คนตัวโตกลับเดินเข้ามาหา 

" จงฟางบอกเจ้าไม่สบาย ข้าเลยมาดูเดี๋ยวจะหาว่าข้าไม่ใส่ใจคนที่รักษาข้าจนหายดี " 

" ข้าน้อยไม่เป็นอะไรมากเจ้าค่ะ คุณชายออกไปเถอะเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะอาบน้ำนอนแล้ว " 

" ก็อาบไปสิ ข้าไม่ได้ห้ามเจ้านี่ " 

หลงจวิ้นเอ่ยออกมาอย่างน่าไม่อาย เพราะยิ่งเห็นผิวขาวเนียนของคนตัวเล็ก และเนินอกที่ล้นผ้าที่ผูกคาดอกเอาไว้ ก็ยิ่งทำให้เลือดในกายพลุ่งพล่าน เพราะห่างหายจากเรื่องพวกนี้มานานมาก 

" คุณชายอยู่ในห้องข้าน้อย และข้าน้อยจะอาบได้อย่างไรกันเจ้าค่ะ ออกไปเถอะเจ้าค่ะ " 

ฮุ่ยหรานยังคงเอ่ยบอกกับอีกคนที่ยังนั่งมองอยู่เช่นนั้น เหยียนจวิ้นยิ้มร้ายก่อนจะเดินเข้ามาหาคนตัวเล็ก มือเรียวที่ก่อนนี้เคยเหี่ยวแห้ง แต่บัดนี้กลับดูเต็มไปด้วยความแข็งแรง และอ่อนหนุ่ม สัมผัสลงที่แก้มนวลเนียนของอีกคนที่ยืนสั่นเทาอยู่ 

" ไม่คิดว่าเจ้าจะน่ามองถึงเพียงนี้นะฮุ่ยหราน ตอนที่มีเสื้อผ้ากับตอนที่ไม่มีชั่งแตกต่างกันมากจริงๆ " 

หลงจวิ้นที่อยู่ในร่างเหยียนจวิ้นเอ่ยออกมาจากความรู้สึกในใจของตน เขาเป็นมาเฟียที่ใครๆก็รู้ หญิงสาวมากมายไม่ว่าวงการไหนเขาก็กินมาหมดแล้ว แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเด็กสาวตรงหน้านี้กลับทำให้เขาสนใจมากขนาดนี้ 

มือเรียวค่อยๆสอดไปที่ท้ายทอย ก่อนที่อีกมือจะจับที่คางเล็กเชิดขึ้น เพื่อรับจูบจากคนมากประสบการณ์ ริมฝีปากสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาในคราแรก ก่อนจะเริ่มดูดเม้มและสอดลิ้นเข้าไป 

เสียงลมหายใจของทั้งคู่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ น่าแปลกที่เด็กสาวตอบสนองคนตัวโตอย่างรู้งาน เพราะต่างก็เผลอไผลไปกับจูบที่แสนหวานที่ต่างก็ไม่เคยได้สัมผัสจากใคร 

จนเป็นฮุ่ยหรานที่เริ่มได้สติ จึงรีบผลักอีกคนออก หลงจวิ้นรู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยจูบใครแล้วรู้สึกดีแบบนี้เลยสักครั้ง ยกเว้นใครบางคนเมื่อ 5 ปีก่อนที่เขายังอยู่ในโลกปัจจุบัน 

" คุณชายออกไปเถอะเจ้าค่ะ ถึงเราจะแต่งงานกัน แต่นั้นก็เป็นการแต่งงานที่มีข้อต่อรอง และอีกไม่นานข้าน้อยก็จะออกจากจวนพร้อมเงินก้อนโต คุณชายหายดีแล้วหากต้องการเรื่องเช่นนี้ ก็ให้พี่จงฟานจัดการให้เถอะเจ้าค่ะ " 

ฮุ่ยหรานเอ่ยจบก็เดินหนีไปด้านหลังของเรือน หลงจวิ้นแม้จะรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดจะรังแกอีกคนแม้ตนจะทำได้ก็ตาม หลงจวิ้นจึงเดินออกจากห้องอีกคนไป ด้วยความคิดที่สับสนตีกันยุ่งไปหมด

" นี่เราเป็นอะไรไป ถ้าเป็นปกติเด็กนี่คงไม่รอดมือเราแน่ แต่ความรู้สึกที่จูบเด็กนั้นเมื่อกี้ ทำไมเราถึงรู้สึกแปลกๆนะ หรือเพราะร่างนี้ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ ก็เลยรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ อย่างนี้ต้องพาไปขึ้นครูหน่อยแล้ว " 

แม้จะรู้สึกถึงความรู้สึกเก่าๆที่ตนเคยได้รับจากใครบางคน แต่เพราะอารมณ์ที่กำลังโลดแล่นและอยากหาที่ระบาย จึงทำให้หลงจวิ้นหยุดคิดเรื่องนี้ไป แต่มุ่งไปยังความคิดอีกอย่างที่ติดเป็นนิสัย เมื่อคิดในใจะเสร็จสับก็เดินตรงไปหาจงฟานทันที 

" จงฟานข้าเคยไปหอนางโลมหรือไม่ หรือว่าเคยนอนกับผู้หญิงไหม " 

เหยียนจวิ้นเอ่ยถามคนสนิททันทีเมื่อพบหน้า แต่คำถามกลับทำให้อีกคนถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจ 

" ห๊ะ อะไรนะขอรับคุณชายจะเคยไปที่เช่นนั้นได้อย่างไรกัน แค่ก้าวออกจากจวนยังไม่เคยเลยขอรับ "