แม่ทัพมาเฟีย

ในคฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางเมืองจิงโจว ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งกำลังคลอเคลียอยู่กับสาวๆ ในสระน้ำใจกลางบ้านของตน พร้อมกับเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่รอบนอกอีกเป็นโขยง เสียงเพลงที่เปิดดังกระหึ่มสร้างความพอใจให้กับคนที่ซุกอยู่ในอกอวบๆ เป็นอย่างมาก

     "อื้มม ซี๊ดด คุณหลงค่ะ ดูดแรงๆ อ๊าา "

    "หึ ชอบล่ะสิมานั่งบนตักฉันสิ มันแข็งแล้วเธอเห็นไหม ทำให้มันสงบลงที อ๊าา "

หญิงสาวเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบพาร่างเย้ายวนขึ้นนั่งบนตักแกร่งทันที ก่อนที่จะกดร่องของตนให้กลืนกินแก่นกายที่ใหญ่โตของอีกคน

  "อ๊าา คุณหลงมันใหญ่มาก ฉันชอบมันจังเลย อ๊าา "

 เอ่ยจบเธอก็เริ่มคุมเกมส์แบบที่เธอถนัด เสียงร้องครางด้วยความเสียวทำให้สาวๆที่เหลือต่างก็อยากลิ่มลอง จึงเข้ามาเบียดกายอวบใส่มาเฟียหนุ่ม ซื่อหลงจวิ้น รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก มือไม้ทั้งบีบขยำเนินเนื้อที่อยู่ตรงหน้าอย่างมันมือ

 " ใจเย็นๆสาวๆ รับรองได้ทุกคน "

เอ่ยจบก็หันไปจูบกับอีกคนทีนั่งอยู่ข้างๆ มาเฟียหล่อเหลาเอ่ยบอกกับหญิงสาวของตน ด้วยความภูมิใจ ซื่อหลงจวิ้นในวัย 30 ปีใช้ชีวิตเช่นนี้อยู่เสมอและกลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่จะหาความสุขใส่ตัวเอง

 ความโลภและความเห็นแก่ตัว ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงิน ไม่ว่าจะค้าผู้หญิงหรืออาวุธ ถือว่าเป็นเจ้าพ่ออันดับต้นๆของเมืองจิงโจวเลยก็ว่าได้ แม้ก่อนหน้านี้เคยคิดจะเลิกเพราะใครบางคนมาแล้ว

  "นายครับวันนี้นายจะไปดูการส่งสินค้าเองหรือเปล่าครับ "

  หยางหยางเดินเข้ามาถามผู้เป็นนาย หลงจวิ้นที่กำลังเมามันกับหญิงสาวที่ร่อนเอวอยู่บนตัวหันไปตอบ

 "อืม วันนี้ฉันจะไปด้วย สินค้ารอบนี้มีแต่ของสำคัญ เราจะพลาดไม่ได้ แกไม่ลองสักคนหรอว่ะ เลือกเอาสิ "

หลงจวิ้นเอ่ยถามคนสนิทของตนที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้อง

" ไม่ละครับนาย ผมมีแฟนแล้ว "

 " โห้ว โง่ว่ะมีแล้วก็มีอีกได้ มาๆเลือกเอาจะเอาคนไหนก็ได้ คนที่ขย่มกูก็ได้ อ๊าา มันชิป " 

"ไม่ล่ะครับนาย ผมออกไปรอข้างนอกดีกว่า"

หยางหันหลังกลับให้กับภาพตรงหน้าก่อนที่จะเดินออกไปด้านนอก ซื่อหลงจวิ้นมองตามคนสนิทพร้อมกับส่ายหน้า 

"โง่จริงๆก็แค่เอากับผู้หญิงทำไมต้องคิดมากด้วยว่ะ ความรักมันกินได้ที่ไหน จริงไหมสาวๆ "

 แม้จะพูดออกไปเช่นนั้น แต่ในใจก็นึกถึงใครบางคนที่จากไปแล้ว ตั้งแต่นั้นมาหลงจวิ้นจึงไม่สนใจผู้หญิงคนไหนอีกเลย นอกจากการหาความสุขใส่ตัวเช่นนี้เท่านั้น ก่อนจะก้มลงดูดเลียเนินเนื้ออวบอิ่มทันที หลังจากที่ซื่อหลงจวิ้นมีความสุขกับสาวๆในสระน้ำจนพอใจ ก็ถึงเวลาที่ต้องไปตรวจรับสิ้นค้าที่ตนสั่ง

   " คนของเราพร้อมแล้วใช่ไหม "

   " ครับนายตอนนี้ของอยู่ที่โกดังเรียบร้อยแล้ว เรือก็เตรียมเรียบร้อยแล้วครับ "

    " อืม งั้นก็ไปกันเลย "

ขบวนรถสีดำเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่มุ่งไปที่ท่าเรือที่อยู่ไม่ไกลนัก เมื่อรถมาจอดอีกฝ่ายก็มาถึงเช่นกัน

   "ฮัลโหลมิสเตอร์โจยินดีที่ได้ทำธุรกิจร่วมกัน ผมขอดูสินค้าเลยแล้วกันนะ จะได้ไม่เสียเวลา "

   " ได้สิตามสบาย "

หลังจากจับมือทักทายกัน หลงจวิ้นก็เช็คสินค้าทันที และก็เป็นที่น่าพอใจเป็นอย่างมาก

  "ของคุณภาพดีทั้งนั้น หยางเอากระเป๋าเงินมา "

หยางเดินถือกระเป๋าเงินมาวางบนหน้ากระโปรงรถที่มีผู้เป็นนายและอีกฝ่ายยืนอยู่ ทันทีที่ทั้งคู่กำลังแลกเปลี่ยนสินค้า ไฟสปอร์ตไลท์ก็ถูกเปิดขึ้น

  "หยุดพวกคุณถูกจับแล้ว วางอาวุธให้หมด "

เสียงปืนยิงเปิดทาง ดังขึ้นทันทีซื่อหลงจวิ้นวิ่งไปที่เรือที่ลูกน้องจอดรออยู่ 

"นายถูกยิงหรือเปล่าครับ "

เรือแล่นออกมาจากท่าเรือได้ไม่นาน ก็มีเรือของหน่วยสวาทที่ตามมาอีกสองลำ

 " พวกมันตามมาแล้วยิงสกัดไว้ "

  ซื่อหลงจวิ้นเอ่ยบอกลูกน้องตน ตำรวจยิงสวนมาไม่หยุด เรือที่แล่นอยู่กลางแม่น้ำสายหลักของเมือง ดังสนั่นไปด้วยเสียงปืนและเสียงเครื่องยนต์ของเรือ

    " อ้าก "

เสียงลูกน้องมือขวาถูกยิงเข้าที่ท้องฟุบลงกับพื้นเรือ เมื่อเห็นลูกน้องถูกยิงซื่อหลงจวิ้นจึงหยิบปืนอีกกระบอกยิงต่อสู้ไป

  " ทุกคนระวังด้านหน้ามีเรืออีกลำ หาที่จับ "

เสียงของลูกน้องที่ขับเรืออยู่ส่งเสียงตะโกนบอกออกมา แต่เพราะซื่อหลงจวิ้นนั้นถือปืนอยู่ทั้งสองมือ จึงทำให้เรือเหวี่ยงจนตกเรือไป

   "นายตกเรือแล้ว แกขับเรือยังไงกันจะทำยังไงล่ะทีนี้ "

      "โถ่ ตอนนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ตำรวจตามมาไม่ปลอยแบบนี้ นายอาจจะว่ายน้ำเข้าฝั่งไปก่อนพวกเราอีก "

      คนขับเรือพูดออกมายังไม่ขาดคำกระสุนก็ฝังร่างจนเรือพุ่งไปที่หาเรือตำรวจแล้วก็ชนกันเสียงดังสนั่นทั่วท้องน้ำ ซื่อหลงจวิ้นที่ถูกเรือเหวี่ยงจนตกน้ำ พยายามว่ายเข้าฝั่งแต่ดูเหมือนว่ายิ่งว่ายไปหาแสงไฟ ก็ยิ่งดูเลือนลางไปทุกที

      "บ้าจริงมาเฟียอย่างเราจะต้องมาตายเพราะตกเรือจริงๆหรือว่ะ ทำไมยิ่งว่ายมันถึงยิ่งไกลแบบนี้ ไม่ไหวไม่มีแรงแล้ว ไม่อยากตายแบบนี้ ใครก็ได้ "

ซื่อหลงจวิ้นที่มองเห็นแสงไฟหริบหรี่ลงทุกที คิดในใจชีวิตต้องจบเช่นนี้จริงๆหรือ

    "พรุ่งนี้คงพาดหัวข่าวสินะ มาเฟียตัวพ่อหนีการจับกุมจนพลัดตกน้ำตาย น่าขำสิ้นดี สุดท้ายก็มาตายแบบนี้ ทรมานเป็นบ้า หึหึ "

    เสียงหัวเราะอันแผ่วเบาของคนที่หมดแรง ตะเกียกตะกายว่ายเข้าฝั่ง ก่อนที่จะจมลงไปใต้น้ำลึกเพราะหมดแรง ซื่อหลงจวิ้นสำลักน้ำด้วยความทรมาน นึกถึงการกระทำของตนที่ผ่าน

    "ถ้ามันไม่ยอมยกที่ดินของมันก็ตัดมือมันซะ "

   "เด็กคนนี้นมใหญ่ว่ะ กูชอบเอาไปไว้ในห้อง "

  " มึงจะยอมไหม ถ้าไม่ยอมก็กดหัวผัวมันให้ตายคาอ่างไปเลย ว่าไงจะยอมให้กูเอามึงดีๆไหม "

 ซื่อหลงจวิ้นนึกถึงเรื่องราวเลวทรามที่ตนทำจนร่ำรวยขึ้นมา ไม่ว่าจะฆ่าคนมาเท่าไหร่ก็ไม่เคยนึกถึงเหมือนวันนี้ วันที่ลมหายใจสุดท้ายจะหมดไปร่

ร่างที่ไร้แรงตะเกียกตะกายกำลังหมดสติลง แต่จู่ๆก็มีมือมาดึงขึ้นจากน้ำ

 "เจอแล้ว เจอคุณชายแล้วขอรับ "

 " เหยียนจวิ้นลูกแม่ "

บ่าวรับใช้ในจวนแม่ทัพซื่อส่งเสียงบอกกับผู้เป็นนาย ร่างของคุณชายซื่อเหยียนจวิ้นวัยสิบเก้าปี ถูกดึงขึ้นมาจากน้ำหลังจากที่กระโดดลงไปเพื่อจบชีวิตขี้โรคของตน ยังคงไม่ได้สติ

"หึ ทำไมไม่ปล่อยให้ตายไปเสียเลยล่ะ คนเช่นนี้อยู่ไปก็อับอายสกุลซื่อเสียเปล่า "

เสียงของฮูหยินรองของจวนเอ่ยขึ้นไม่ดังนัก ทั้งบ่าวรับใช้และผู้เป็นนายทั้งหลายในจวนแม่ทัพ บ้างก็หวังให้คุณชายขี้โรคผู้นี้ตายไปเสีย แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่อยากเห็นคุณชายมีลมหายใจอีกครั้ง

ร่วมถึงฮุ่ยหรานสาวน้อยวัยสิบหกปีที่ยืนมองด้วยความกังวล แม้จะพอรู้วิธีรักษาแต่การจะทำเช่นนั้นคงทำให้ผู้คนต้องแตกตื่นเป็นแน่

" คุณชายไม่หายใจแล้วขอรับ ทำอย่างไรดี ท่านหมอเร็วๆสิท่านช่วยคุณชายด้วย "

 จงฟานหันไปอ้อนวอนท่านหมอให้ช่วยรักษาผู้ที่ไม่หายใจแล้ว หหมอที่เข้ามาอยู่ในจวนนี้ได้เพียงแค่สามวันเพื่อจะรักษาอาการป่วยของเหยียนจวิ้น แต่พึ่งจะรักษาไปได้เพียงแค่สองวันเท่านั้น คุณชายก็หนีมาโดดน้ำตายเสียก่อน หันไปมองหน้าหลานสาวที่ยืนอยู่ทันที

  " เจ้าช่วยได้หรือไม่ "

  " ข้าจะลองดูท่านตา "

ฮุ่ยหรานไม่สนใจอะไรอีกแล้ว หากชักช้าคุณชายก็คงจะได้ตายไปจริงๆเป็นแน่ ฮุ่ยหรานเอามือวางทับกันที่อกของคนที่นิ่งไปแล้ว ก่อนที่จะกดแรงลงหลายครั้ง

จากนั้นก็ก้มลงเปาลมเข้าไปที่ปากของคุณชาย จนผู้คนที่ยืนดูอยู่ต่างก็ตกใจกับการกระทำนี้ ฮุ่ยหรานทำอยู่เช่นนั้นหลายครั้ง

"นี่ดูสิ ฮูหยินทำไมถึงปล่อยให้เด็กนั้นทำเช่นนี้กับคุณชายได้เจ้าค่ะน่าอายจริงๆ "

  " ถ้าทำแล้วเหยียนจวิ้นฟื้นคืนมาได้ ข้าก็ไม่เห็นว่ามันจะน่าอายอะไรเลย หรือเจ้าอยากให้เหยียนจวิ้นตาย "

  มารดาคุณชายเหยียนเอ่ยขึ้น ทำให้ฮูหยินรองจำต้องเงียบไป ไม่นานคุณชายที่หมดลมหายใจไปแล้วก็สำลักน้ำออกมา ทุกคนในจวนต่างก็ทั้งดีใจและบางคนก็ไม่ได้ยินดีที่เห็นเช่นนั้น 

"เกิดอะไรขึ้นกัน พวกเจ้ามาทำอะไรกันที่นี่ไม่มีสิ่งใดต้องทำกันหรือยังไง "