5. คุณหนูสกุลโอ

เสียงจากฮูยินรองที่เอ่ยขึ้นทันที ที่เดินมาได้ยินฮูหยินใหญ่และเด็กสาวพูดคุยกัน

            "ฮูหยินรองอย่าได้กังวลเลยเจ้าค่ะ หากรักษาคุณชายหายป่วยได้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะทำให้สกุลซื่อ เสียชื่อหรอกเจ้าค่ะ "

             " ฮ่า ฮ่า เจ้าคงคิดว่าจะรักษาคนขี้โรคให้กลับมาหายดี แล้วเจ้าจะได้เป็นภรรยาที่เหยียนจวิ้นรักใคร่เช่นนั้นหรือ ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ที่เหยียนจวิ้นอยากฆ่าตัวตายอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะผิดหวังจากคุณหนูสกุลโอ ที่กำลังจะแต่งงานกับบุตรชายข้าหลานจวิ้นต่างหากล่ะ "

              ฮูหยินลี่มี่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ฮูหยินหลิวอยู่ในที แต่ทั้งสองก็หาได้ใส่ใจไม่ เดินหนีออกมาจากคนพาลทันที

             "เจ้าอย่าใส่ใจคำพูดของคนเช่นนั้นเลยนะ"

             "ไม่หรอกเจ้าค่ะ คนพาลเช่นนั้นข้าน้อยหาได้ใส่ใจ เพราะถึงอย่างไรข้าน้อยก็จะอยู่ดูแลคุณชายจนหายดีเจ้าค่ะ "

             "อืม ข้าได้ยินที่ท่านพี่กับตาของเจ้าคุยกันแล้ว ยังไงก็ขอบใจเจ้าอีกครั้ง ที่เสียสละเวลาดูแลเหยียนจวิ้น "

              หลังจากเดินไปส่งฮูหยินที่เรือนใหญ่ ฮุ่ยหรานก็เดินกลับมาที่เรือนเล็กของตนด้านหลังไม่ไกลจากเรือนของคุณชายเหยียน

              "ท่านตายัง ปรุงยาอยู่หรือเจ้าคะ "

              "อืมเจ้ากลับมาแล้วหรือ พาคุณชายไปถึงไหนกันล่ะ”

              "พาไปที่กำแพงเจ้าค่ะ ดูท่าจะตกใจมากที่เห็นทิวทัศน์ภายนอกเช่นนั้น "

              "อืม ก็เหมือนเจ้าแต่ก่อนตื่นเต้นจนร้องไห้ "

ฮุ่ยหรานยิ้มให้กับผู้เป็นตา แล้วคิดในใจ

               "ใครบอกว่าตื่นเต้นกันล่ะท่านตา "

               ก่อนที่จะเดินไปหาอะไรกิน พลบค่ำก็เดินไปดูคุณชายที่ห้องอีกครั้ง

               "ไปไหนแล้วล่ะ หรือว่าจะหนีไปอีกแล้ว คุณชาย คุณชายเจ้าคะ ท่านอยู่ที่ไหน "

               ฮุ่ยหรานเดินตามหาคุณชายคนเล็กของบ้าน จนไปได้ยินเสียงจากมุมหนึ่งของสวน

              "พี่เหยียนจวิ้นเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ข้าได้ยินว่าพี่ล้มป่วยอีกแล้วหรือ "

               ฮุ่ยหรานเดินเข้าไปหาจงฟานที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากคุณชาย หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามท่าทีเรียบร้อยเอ่ยถามอีกคนที่ยังคงมีสีหน้าของคนป่วยอยู่

               หลงจวิ้นในร่างของเหยียนจวิ้น ยิ้มอย่างพอใจกับหญิงสาวตรงหน้าที่หน้าตาสวยมาก

               หนำซ้ำหน้าอกคงจะใหญ่มากด้วย ด้วยนิสัยหื่นของหลงจวิ้นที่แก้ไม่หาย แม้จะมาอยู่ในร่างของคนอื่นก็ยังเป็นเหมือนเดิม

              "เธอ เออ เจ้าเป็นใครงั้นหรือ คือเรารู้จักกันใช่ไหม "

               "พี่เหยียนจวิ้นเหตุใดจึงพูดจาแปลกเช่นนี้เจ้าคะ หรือว่าเป็นเพราะตกน้ำจนทำให้เป็นเช่นนี้ "

                คุณหนูโอเนียนเฟยเอ่ยถามคนที่มีใจให้ตน แต่เพราะนึกสนุกกับการปั่นหัวคน ที่ไม่เจียมตนเช่นคนขี้โรคผู้นี้ สาเหตุที่คุณชายกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ก็เป็นเพราะว่าคุณหนูโอผู้นี้ แสร้งทำว่ามีใจแต่สุดท้ายก็ไปหมั้นหมายกับพี่ชายอีกคนของตน

                "ฉัน ข้ากับเจ้าเราเคยรักกันใช่หรือไม่ ข้าได้ยินคนในบ้านพูดกัน "

                 "ในบ้าน พี่เหยียนจวิ้นเอ่ยถึงที่จวนนี้หรือเจ้าค่ะ "

                "ใช่ๆ ในจวนนี้ ทุกคนบอกว่าข้ากับเจ้าเรารักกัน "

                 หลงจวิ้นพูดออกไปทันทีเพื่อจะผูกมัดสาวสวยตรงหน้า เพราะคิดว่าอีกคนนั้นก็คงจะหลงในหน้าตาที่หล่อเหลาของตัวเอง แม้จะมีร่างกายที่ซูบผอมก็เถอะ

                  แต่คุณหนูเนียนฟางกลับหัวเราะออกมา ด้วยท่าทีเย้ยหยัน หลงจวิ้นสีหน้าเปลี่ยนทันที มีหรือที่มาเฟียใหญ่จะไม่รู้จักลูกไม้และท่าทีเช่นนี้ของหญิงสาวตรงหน้า

                  "คนอย่างข้านะหรือจะไปมีใจให้คนเช่นท่านได้ ฮ่า ฮ่า ชั่งไม่เจียมตัวเลยสักนิด คิดว่าข้าคุณหนูสกุลโอจะลดตัวไปรักกับคนขี้โรค ซ้ำยังไร้ประโยชน์เช่นนี้อย่างนั้นหรือ "

                   เอ่ยจบเนียนเฟยก็เดินสบัดหน้าออกไปทันที หลงจวิ้นมองตามร่างเย้ายวนนั้นอย่างนึกเสียดาย แต่ก็เพียงเสียดายรูปร่างเท่านั้น

                   "คุณชายขอรับ อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะขอรับ"

                    จงฟานที่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้มาแล้วก็กลัวว่าผู้เป็นนายจะคิดสั้นอีก หลงจวิ้นหันมามองหน้าพี่เลี้ยงของร่างนี้

                    ก่อนสายตาจะเลยไปที่สาวน้อยที่ยืนมองด้วยสายตาที่วางเปล่า จึงทำทีเอ่ยถามออกไป

                    " ถึงเวลาต้องกินยาอีกแล้วใช่ไหม "

                    " เจ้าค่ะ "

                    ฮุ่ยหรานตอบออกมาสั้นๆ ก่อนที่จะเดินนำไปที่ห้องจึงทำให้อีกคนรีบเดินตามไปทันที แต่เพราะร่างกายนั้นยังไม่แข็งแรงจึงทำให้เหนื่อยง่าย

                   ฮุ่ยหรานเทยาที่ต้มอยู่บนเตาใส่ถ้วยรอ อีกคนที่เดินเข้ามาโดยมีจงฟานพยุง เมื่อคุณชายนั่งลงฮุ่ยหรานก็ยกถ้วยยาวางที่โต๊ะ

                  " ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนะ "

                  "พี่จงฟานยังไม่ได้หาอะไรให้คุณชายทานหรอกหรือ "

                   "พอดีพี่มาถึงคุณชายก็เดินออกไปจากห้องแล้ว เลยยังไม่ได้หาอะไรให้คุณชายทานเลย "

                   "ถ้าเช่นนั้นคุณชายรอสักครู่นะเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะไปดูในครัวว่ามีอะไรที่พอจะทานได้บ้าง "

                  ฮุ่ยหรานเอ่ยจบก็เดินออกไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับบะหมี่ชามโตที่ส่งกลิ่นหอมจนหนุ่มทั้งสองต่างก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้

                  "ในครัวไม่มีอะไรที่พอจะทำอาหารได้เลยเจ้าค่ะ คงจะทำไปที่เรือนใหญ่หมดแล้ว คุณชายทานได้ไหมเจ้าคะ "

                 "ได้สิ ถ้าเจ้าทำอร่อยพอ "

                 เหยียนจวิ้นรับถ้วยบะหมี่จากคนตัวเล็กก่อนที่จะสูดกลิ่นหอมของน้ำซุปแล้วใช้ตะเกียบคีบเส้นบะหมี่ขึ้นมาสูดกินอย่างอร่อย

                "พี่จงฟานยังมีบะหมี่เหลืออยู่ ถ้าพี่จะทานพี่ก็ไปตักเอานะ พอดีข้าถือมาไม่ไหว "

                  จงฟานที่ได้ยินเช่นนั้นก็เดินออกไปทันที

                  "ทำไมถึงถือมาไม่ไหวล่ะ ถ้วยแค่นี้เอง "

                   หลงจวิ้นมองคนตัวเล็กก่อนจะเห็นว่ามีผ้าพันมือไว้ หลงจวิ้นรีบจับมือเล็กมาดูทันที

                  "มือเธอเป็นอะไร ถูกมีดบาดเหรอ ทำไม่รู้จักระวัง "

                   เสียงเอ็ดจากคนที่นั่งอยู่ดังขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนเจ็บตัว ทำให้ฮุ่ยหรานมองอีกคนนิ่ง ก่อนจะดึงมือกลับมา

                  "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่ทันระวังมีดเลยตกลงมา ข้าน้อยดันเอามือไปรับมีด มันเลยบาดเอาเจ้าค่ะ แต่ตอนนั้นข้าน้อยทำบะหมี่เสร็จแล้วนะเจ้าคะ ไม่มีเลือดป่นแน่นอนเจ้าค่ะ "

                    ฮุ่ยหรานเอ่ยออกมาด้วยคำพูดติดตลก หลงจวิ้นจึงหันไปทานบะหมี่ต่อ เมื่ออีกคนบอกว่าไม่เป็นไร แต่สายตาก็ยังจับจ้องคนตรงหนัา จงฟานเองก็เดินไปตักบะหมี่ในครัวมานั่งกินไม่ไกลจากผู้เป็นนาย

                     " มานั่งนี้สิ จะไปนั่งทำไมตรงนั้นล่ะ "

                     " คุณชายเรียกข้าน้อยหรือขอรับ "

                     "ในนี้ก็มีกันแค่สามคน ฮุ่ยหรานก็นั่งนี้แล้วฉันจะพูดกับใครได้ "

                      จงฟานั้นรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะนิสัยของคุณชายนั้นเอาแต่ใจและยังเจ้ายศเจ้าอย่าง แม้ตนจะเป็นคนสนิทที่ดูแลกันมานาน แต่คุณชายเหยียนก็ไม่เคยให้ความสำคัญเลยแม้แต่น้อย

                      " ข้าน้อยนั่งได้หรือขอรับ "

                      " ฉันบอกให้นายนั่งนายก็นั่งสิ "

                      “นายไหนขอรับ”

                      “นายที่แปลว่าเจ้านั้นแหละจงฟาน”

                      เหยียนจวิ้นเอ่ยกับผู้ติดตามของตน ที่ไม่เข้าใจสิ่งที่ตนเอ่ย ฮุ่ยหรานมองท่าทีที่หวั่นกลัวของจงฟาน ก็นึกสงสัยขึ้นมา ว่าเหตุใดผู้คนในจวนจึงมีท่านที่รังเกียจนายผู้นี้นัก

ื                    " คุณชายบอกว่านั่งได้พี่ก็นั่งเถอะ "

                    จงฟานจึงย่อนก้นนั่งลงบนม้านั่งข้างฮุ่ยหราน และทานบะหมี่อย่างเอร็ดอร่อย ทั้งสองทานบะหมี่หมด ฮุ่ยหรานก็ตั้งท่ารินยาให้คุณชายทันที

                   "มือเธอเจ็บก็ให้จงฟานทำสิ "

                   จงฟานหันไปมองที่มือของฮุ่ยหราน จึงรีบทำหน้าที่แทนทันที จงฟานส่งถ้วยยาให้คุณชาย เมื่อดื่มยาหมดเหยียนจวิ้นก็พูดขึ้น

                   "เธออย่าพึ่งไป ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยสอน และก็นายด้วย ฉันอยากรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง และในบ้านนี้มีกี่คนที่ฉันต้องรู้จัก "

                    คำพูดที่สร้างความแปลกใจ ให้กับทั้งคู่ทำให้จงฟานและฮุ่ยหรานมองหน้ากัน

                    "เหตุใดคุณชายถึงเอ่ยเช่นนี้ขอรับ "

                     จงฟานเอ่ยถามด้วยความสงสัยทันที เหยียนจวิ้นมองหน้าทั้งสองก่อนจะเอ่ยตอบออกไป

                    "คงเพราะฉันจมน้ำล่ะมั้ง อ่อแล้วก็เธอช่วยสอนวิธีการพูดแบบคนโบราณที่พวกเธอพูดกันด้วยนะ ฉันจะได้ทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นๆ เขา "

                     ฮุ่ยหรานยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่มีท่าทีที่ดีขึ้น จงฟานแม้จะแปลกใจไม่น้อย แต่กลับรู้สึกว่าคุณชายเหยียนจวิ้นที่ตนช่วยขึ้นมาจากน้ำนี้ น่าจะดีกว่าคนเก่ามากจึงตั้งใจเล่าเกี่ยวกับจวนแม่ทัพให้ฟังอย่างละเอียด

                   "เอาละถึงตาเธอบ้าง สอนฉันว่าจะต้องพูดยังไงให้เข้ากับคนที่นี่ได้ "

                    เมื่อคุณชายเอ่ยเช่นนั้นฮุ่ยหรานและจงฟานก็บอกทุกอย่างเกี่ยวกับที่ตนรู้ จนดึกดื่นจึงได้แยกย้ายกันไปพัก