บทที่ ๗ สามชุก ตลาดร้อยปี

วันนี้เป็นวันหยุดพักของนักมวยในค่าย ทุกคนชวนกันไปเที่ยวตลาดเก่าร้อยปีของจังหวัด และสมปองก็เห็นด้วยกับนักมวยในค่าย ส่วนอเล็กซ์ตั้งแต่วันนั้น สองวันก่อนที่ต่อยหมัดใส่หน้าเธอ เธอก็ไม่ยอมพูดคุยกับเขา ขนาดเป็นคู่ซ้อมมวยกันแต่ก็ไม่ยอมปริปากพูดกับชายหนุ่มสักคำ

“ผมไปด้วยได้ไหมครับ” อเล็กซ์เอ่ยถามนักมวยในค่าย

“ไปได้สิอเล็กซ์” จ้อยบอก

“พี่จ้อย!” สมปองเรียกชื่อจ้อยเสียงดังทันที

“อะไรสมปอง ก็ตั้งแต่มาอยู่นี่อเล็กซ์ก็อยู่แต่ในค่ายมวย ให้เขาไปด้วยน่ะดีแล้ว อีกอย่างเขาก็เป็นศิษย์น้องของพวกเราด้วยใช่ไหม” ท้ายประโยคจ้อยถามความเห็นจากรุ่นน้องนักมวยในค่าย

“ใช่พี่จ้อย” ทุกคนตอบเสียงเดียวกัน ด้านอเล็กซ์ยิ้มแป้นจนไม่เห็นตาให้สมปอง

“แต่รถเราที่นั่งไม่พอนะพี่จ้อย” สมปองแย้ง

“เอารถผมไปก็ได้ครับ” อเล็กซ์เสนอ

“ดีๆ เลย งั้นสมปองก็ไปกับอเล็กซ์นะ ส่วนพวกพี่จะไปรถอีกคัน ไปกันเถอะพวกเรา” จ้อยกวักมือเรียกทุกคนเดินตามตนเองไปทิ้งเหลือแต่อเล็กซ์กับสมปอง

“ก็ไปสิคุณ น่ารำคาญจริง!” ว่าแล้วก็เดินนำหน้าคนตัวโตไปยังรถยนต์ของเขาที่จอดไว้ อเล็กซ์เดินตามอย่างรวดเร็ว แต่ก็อดยิ้มไม่ได้ ก็สองวันแล้วสมปองเพิ่งพูดกับเขา แม้จะเป็นเสียงห้วน แต่ก็ทำให้หัวใจหนุ่มต่างชาติอย่างเขาเต้นระรัวได้

ทั้งสองขับรถไปยังสามชุกตลาดร้อยปี เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่นักท่องเที่ยวชอบมา ของกินก็อร่อย ของซื้อของขายก็เยอะ แถมพ่อค้าแม่ค้ายังน่ารักเป็นกันเอง อเล็กซ์เป็นคนขับรถ สมปองเป็นคนบอกทาง ตอนแรกสมปองว่าจะขับ แต่คิดไปคิดมาให้ชายหนุ่มขับดีกว่า ตัวเองจะได้นั่งสบายๆ

เวลาผ่านไปไม่นานก็มาถึงตลาด และทั้งสองก็เดินเข้าไปเที่ยวชมของในตลาด อเล็กซ์เดินตามสมปองไปอย่างรีบๆ เพราะสาวเจ้าเดินเร็วเหลือเกิน เขารีบเดินตามด้วยกลัวว่าจะหลงทางกัน และระหว่างทางเดินก็ไม่ลืมเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปสาวเจ้าเก็บไว้

“คุณทำอะไร” สมปองหันมาเห็นเข้าพอดี

“ถ่ายรูปครับ” เขาบอกเธอตามตรง แล้วก็เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกง

“ถ้าถ่ายรูปฉันลบออกเลยนะคุณ ฉันไม่ชอบ” เธอพูดไม่ชอบแต่ก็ล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมาถ่ายรูปพ่อค้าแม่ขายเหมือนกัน

“ป้าจ๊ะ ขนมนี่ขายยังไงจ๊ะ” เมื่อถ่ายรูปเสร็จก็ถ่ายราคาขนมถ้วยของโปรดตัวเองทันที

“กล่องละยี่สิบบาทจ้ะหนู” ป้าแม่ค้าตอบ

“กินไหมคุณอเล็กซ์” สมปองหันมาถามชายหนุ่ม

“ครับ”

“งั้นเอาสองกล่องนะจ๊ะป้า อีกกล่องไม่ต้องใส่ถุงนะจ๊ะ หนูจะเดินกินเลยจ้ะ” เธอบอก ป้าคนขายจึงจัดแจงส่งให้เธอและอีกหนึ่งกล่องใส่ถุงส่งยื่นให้อเล็กซ์

“จ่ายเงินสิคุณ” เมื่อรับขนมถ้วยมาแล้วก็หันไปบอกคนตัวจ่ายเงินค่าขนมถ้วยให้ตน

“ครับๆ” อเล็กซ์ล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดเอาแบงก์ร้อยให้ป้าแม่ค้า และรับถุงขนมในมือของสมปองมาถือ ดีนะก่อนมาสมปองพาเขาแวะกดเงินมาก่อน

“ขอบคุณนะหนู” ป้าแม่ค้าเอ่ยขอบคุณพลางยื่นเงินทอนให้ชายหนุ่ม และก็อดยิ้มให้ทั้งสองไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นนางก็ดีใจที่หนุ่มต่างชาติพูดไทยได้ ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน และก็ไม่ลืมถามต่อ

“แฟนหนูน่ารักจังเลยนะจ๊ะ พูดไทยก็ได้ แถมชัดอีกต่างหาก”

ขนมถ้วยที่กำลังจะถูกหยิบเข้าปากตกร่วงลงพื้นทันที เมื่อเจอคำถามป้าแม่ค้าเข้าให้

“ไม่ใช่แฟนหนูค่ะป้า แค่เพื่อนกันจ้ะ” เธอรีบตอบปฏิเสธ

“ป้าขอโทษด้วย ก็เห็นดูน่ารักเหมาะสมกันดี”

“ไม่ใช่ป้า หนูเป็นพวกทุนนิยม เป็นคนไทยต้องกินของไทย ของนอกไม่ใช่แนวหนูหรอกค่า” เธอบอกแล้วก็หันมาส่งสายตาดุให้อเล็กซ์ที่ยืนยิ้มขำข้างๆ ตน

“ไปได้แล้ว จะเดินเที่ยวตลาดไหม พวกพี่จ้อยก็ไม่รู้อยู่ไหน จะหากันเจอไหมเนี่ย” พูดจบก็เดินก้าวเร็วๆ ไปข้างหน้าทันที อเล็กซ์เอ่ยขอบคุณป้าแม่ค้าแล้วเดินตามคนตัวเล็กไปทันที

“ถ่ายรูปด้วยกันนะครับ ผมอยากเก็บเป็นที่ระลึก” ก่อนหน้าแอบถ่าย ตอนนี้เขาขอเธอถ่ายรูปคู่กัน สมปองหยุดเดินหันมาแหงนมองหน้าคนตัวสูงกว่าแล้วก็ขมวดคิ้วก่อนจะยิ้มตอบ

“ได้สิ” คิดว่าไม่มีอะไรเสียหายเลยยอมถ่ายรูปคู่กับอเล็กซ์ แต่ทำไมหัวใจของหล่อนต้องเต้นแรง อันนี้ก็น่าสงสัย หรือจะร้อนจนทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ อเล็กซ์เองก็ไม่ต่างกัน หัวใจของเขาเต้นแรงผิดจังหวะและหวั่นไหวร้อนวูบวาบเมื่อได้ชิดใกล้คนตัวเล็กน่าเอ็นดู