บทที่ ๘ สามชุก ตลาดร้อยปี

“ย่อตัวหน่อยสิถ้าจะถ่ายรูปด้วยกัน ถ่ายเสร็จไปกินข้าวห่อใบบัวกัน ที่นี่มาแล้วไม่กินไม่ได้เลยนะคุณ อร่อยมากจะบอกให้ เป็ดย่างจ่าเฉิด กาแฟท่าเรือส่ง เราต้องไปซื้อกุนเชียงปลากรายไปให้แม่สมศรีด้วย แม่สมศรีชอบ ลูกชิ้นยักษ์ ขนมโบราณ ขนมไข่ปลา ผลไม้ลอยแก้ว ขนมสาลี่ และปลาสลิด ที่พูดมาเนี่ยฉันจะพาคุณไปทุกที่เลย มาทั้งทีต้องเอาให้คุ้ม เราจะกินกันจนพุงกางไปเลย ฮ่าๆ”

หล่อนบอกปนเสียงหัวเราะ แล้วก็ดึงคนตัวโตให้ย่อตัวลงมาสูงในระดับเดียวกับตน แล้วล้วงเอาโทรศัพท์ตนออกมาถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ส่วนอเล็กซ์ก็ได้แต่ยิ้มตาเยิ้มมองคนข้างๆ จนไม่รู้ตัวว่าตัวเองเผลอจ้องมองหน้านวลของเธอนานเท่าไหร่ มาได้สติอีกทีก็ตอนเธอพูดนั่นแหละ

“ไม่ถ่ายรึไงคุณ ไหนบอกจะถ่ายรูปไง”

“ถ่ายๆ ครับ” เขาเอาโทรศัพท์ตัวเองออกมาถ่ายรูปเขากับคนตัวเล็กเป็นที่ระลึกบ้าง

“เราจะไปถ่ายของกินทุกร้านที่เราจะไปเลยนะ เชื่อสมปองสิ คุณจะต้องชอบแน่ๆ ของกินอร่อยๆ ทั้งนั้น เป็ดย่างจ่าเฉิดเนี่ยของโปรดมาก” พูดพร้อมกับหยิบขนมถ้วยในมือเข้าปากชิ้นสุดท้าย ก่อนจะมองหาถังขยะใกล้ๆ แล้วเอาไปทิ้ง

“ขอบคุณครับที่พาเที่ยว”

“ไม่หรอก ฉันหวังกินฟรี คุณจ่ายเงินฉันพาทัวร์ ส่วนพวกพี่จ้อยช่างเถอะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วคุณเลี้ยงฉันนะทัวร์วันนี้ โอเคไหม” ความงกของสมปองน้อยหน้าที่ไหนล่ะ

“สบายมากครับ” ยินดีเลี้ยงตลอดชีวิตเลยแหละ ตัวแค่นี้จะกินได้เยอะเท่าไหร่กัน อีกอย่างเขาหาเลี้ยงหล่อนไหวแน่นอน เขาเชื่อในความสามารถของตัวเอง

ไหนๆ ก็หาพวกจ้อยกับนักมวยคนอื่นในค่ายไม่เจอแล้ว สู้เดินเที่ยวหาของอร่อยๆ ทานแล้วมีเจ้ามือจ่ายให้ดีกว่า และอเล็กซ์ก็เหมือนจะจ่ายด้วย สบายไปอีกวัน จะให้ซื้อของกลับบ้านเยอะๆ เลยคอยดู

วันนี้สมปองแน่นท้องไปหมด กินเยอะมาก หล่อนกินเยอะจนคนเลี้ยงอย่างอเล็กซ์ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง และในมือของเขาก็มีของที่ซื้อกลับบ้านมากมายจนเขาแทบถือไม่ไหว เธอเลือกเขาจ่ายและถือของ เหมือนแฟนหนุ่มพาแฟนสาวมาเที่ยวตลาดก็มิปาน และคนในตลาดพ่อค้าแม่ค้าก็เข้าใจว่าเขาและเธอเป็นแฟนกัน

“จำทางกลับบ้านได้นะคุณ” พออเล็กซ์เก็บของไว้ท้ายรถขึ้นมานั่งประจำคนขับแล้วเธอก็ถามเขาทันที

“จำได้ครับ”

“งั้นขับเลยนะ ฉันขอนอนก่อน อิ่มแล้วง่วงมาก อ่า!” พูดจบก็ปิดปากหาวแล้วก็หลับตาไม่สนใจว่าอเล็กซ์จะพูดอะไรต่อ

อเล็กซ์มองคนตัวเล็กแล้วก็ยิ้มส่ายหน้า ก่อนจะติดเครื่องรถยนต์ของตัวเองแล้วออกตัวกลับทันที วันนี้เขาสนุกมาก ไปร้านไหนเขาก็ถ่ายรูปของคนตัวเล็กเก็บไว้ทุกร้าน และก็มีรูปคู่กับสมปองตลอดทั้งวัน ทำไมเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ก็ทำให้เขามีความสุขก็ไม่รู้ มันอิ่มเอมหัวใจ และทำให้เขาประทับใจในตัวของสาวน้อยมากขึ้นกว่าเดิม เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจากใจ แม้จะงกไปหน่อย แต่มันก็คือเสน่ห์ของสมปองอีกอย่าง หล่อนไม่ได้ปรุงแต่งอะไรมากมาย หล่อนสวยมาจากข้างในโดยแท้จริง

ระหว่างทางขับรถกลับแวะเติมน้ำมันที่ปั๊มข้างทาง ระหว่างรอเติมน้ำมันเสร็จเขาก็หันมามองหน้าของคนนอนหลับ หลับลึกจนไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังจ้องมองหน้าของเธออยู่ แล้วก็ต้องยิ้มเมื่อเจ้าหล่อนนอนน้ำลายไหลออกจากริมฝีปาก เขาจึงเช็ดน้ำลายที่ไหลออกตรงมุมปากให้สมปองแล้วก็ยิ้มขำ เหมือนเด็กน้อยก็มิปาน

“นอนน้ำลายไหลยังกล้านอนหลับให้คนอื่นดูอีกสมปอง” เขาพึมพำแล้วโยกตัวไปใกล้หมายจะจูบริมฝีปากนุ่ม แต่เด็กปั๊มเดินมาเคาะกระจกรถของเขาซะก่อน

“เรียบร้อยแล้วครับ” พนักงานปั๊มบอก เขาก็เลยขยับตัวกลับนั่งที่เดิมแล้วหยิบค่าน้ำมันให้พนักงานก่อนจะขับรถออกไปทันที

“อือ! ถึงรึยังคุณ” สมปองปรือตาขึ้นมองตรงหน้า และยกมือเช็ดริมฝีปากของตัวเอง ขยับตัวนั่งตรง

“ยังครับ เมื่อกี้แวะเติมน้ำมันน่ะ” เขาบอกเธอ

“นึกว่าถึงแล้วเสียอีก เหมือนหลับนานเลย คุณเหนื่อยไหม ถ้าเหนื่อยให้ฉันขับเปลี่ยนได้นะแล้วคุณมานอนพัก” เธอบอกเขาเมื่อตัวเองได้นอนพักผ่อนแล้ว

“ผมขับไหวครับ คุณนั่งสบายๆ เถอะ” เขาบอกเธอ

“งั้นก็ได้” แล้วเธอก็มองไปทางเบาะหลังเพื่อดูว่ามีอะไรพอมานั่งทานขณะนั่งรถกลับได้บ้าง แล้วก็ไปเห็นถุงลูกชิ้นที่เธอเอาไว้เบาะหลังรถก่อนขึ้นมาบนรถจึงเอื้อมมือไปหยิบมาทาน

“หิวเหรอครับ เราแวะกินอะไรกันก่อนกลับดีไหม” เขาถามเธอ

“เลี้ยงไหมคะ”

“ครับ”

“งั้นก็ได้ค่ะ งั้นแวะร้านข้างหน้าเลยค่ะ ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อ” พร้อมกับชี้นิ้วให้เขาเลี้ยวเข้าร้านข้างทางข้างหน้า อเล็กซ์ทำตามอย่างว่าง่าย รู้สึกที่ตัวเล็กแค่นี้ทานเยอะขนาดนี้เอาไปไว้ไหนหมด ผ่านมายังไม่ถึงชั่วโมงก็หิวอีกแล้ว เชื่อหล่อนเลยให้ตายสิ