บทที่ ๖ หมัดหนัก

“ก็ไอ้ฝรั่งนั่นสิแม่ มันชกหนู” เธอหันมาบอกแม่ที่นั่งลงข้างๆ ตนเองด้วยความฉุน

“เขาไม่ได้ตั้งใจน่าลูก อีกอย่างมันก็ผิดพลาดกันได้ หนูก็โดนนักมวยในค่ายของพ่อชกบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอสมปอง ลูกน่าจะชินได้แล้ว ไม่โกรธเขาสิลูก” นางบอกลูกสาว

“มันก็จริงแม่ แต่ว่าสมปองก็บอกเขาไปแล้วว่าให้หยุด พูดยังไม่ทันขาดคำหมัดหนักๆ ก็กระแทกแก้มแล้ว อ่า! เจ็บเป็นบ้าเลย!” พูดแล้วก็ลูบแก้มตัวเองแล้วสูดปากเจ็บ

“ดูพูดเข้า เรียกเขาก็ไม่เพราะเลย พ่อฝรั่งนั่นออกจะน่ารัก ไปอาบน้ำให้สบายตัวและอารมณ์เย็นลงเถอะลูก แม่ว่าจะลงไปดูที่ครัวสักหน่อยว่าเด็กๆ เก็บครัวดีไหม” นางบอกให้ลูกสาวไปอาบน้ำดับอารมณ์ก่อน ขืนพูดต่อมีหวังไฟโทสะของลูกสาวไม่ดับลงแน่ มีแต่จะเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ

“จ้ะแม่ งั้นลูกไปอาบน้ำนอนพักกลางวันก่อนนะจ๊ะ กว่าพ่อจะพาทุกคนกลับมาก็คงค่ำเลย” โชคดีนะตอนที่โดนหมัดของอเล็กซ์ไม่มีคนอยู่ในค่ายและพบเห็น เพราะนักมวยและเด็กในค่ายทุกคนตามพ่อของเธอไปคัดตัวหมด ในค่ายจะเหลือแต่เธอกับหนุ่มตาฟ้าเท่านั้นที่ฝึกซ้อมกันอยู่

“แม่ก็จะลงไปดูเด็กที่ครัวและดูว่าตอนเที่ยงจะทำอะไรให้แขกกินด้วย แต่ทุกคนออกไปเที่ยวหมดจะเหลือก็แต่พ่อฝรั่งตาฟ้าเท่านั้นที่อยู่ รายนั้นกินง่ายน่ารัก” นางไม่ลืมชมอเล็กซ์ให้ลูกหงุดหงิด

“แม่น่ะ! ชมกันเข้าไป ลูกไม่อยู่ฟังแล้ว ไปก่อนนะจ๊ะ” พูดจบก็ลุกเดินเร็วๆ ไปห้องนอนของตัวเองทันที

“พูดอะไรผิดเนี่ย ก็มันจริง พ่อหนุ่มฝรั่งออกจะน่ารักนิสัยดี”

เมื่อวานเขามาช่วยนางนวดแป้งทำขนม และที่สำคัญเป็นหนุ่มที่พูดง่ายน่ารักน่าเอ็นดู พูดคุยด้วยแล้วสนุก นางชอบแขกคนนี้ของโฮมสเตย์และแถมยังเป็นนักเรียนในค่ายของสามีนางอีก ตอนนี้อเล็กซ์เป็นที่เอ็นดูของทุกคนในค่าย ไม่ว่าจะนางและสามีต่างก็เอ็นดูชายหนุ่มต่างบ้านต่างเมืองคนนี้ จะว่าเป็นเหมือนลูกชายก็ได้ นางและสามีมีลูกสาวคนเดียว แล้วลูกสาวก็แก่นเซี้ยวเหลือเกิน มองยังไงก็หาความเป็นหญิงไม่เจอ ทั้งๆ ที่วัยนี้ควรแต่งตัวแต่งหน้า แต่สมปองกลับใส่แต่ชุดกีฬาและชุดซ้อมมวย หรือถ้าแต่งก็กางเกงยีนส์เสื้อยืด มองยังไงก็ไม่เหมือนผู้หญิง เหมือนกะเทยเข้าไปทุกวัน แต่ดีหน่อยที่น้ำเสียงไม่ห้าวเสียงของลูกนางยังหวานอยู่

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จอเล็กซ์ก็เปิดแมคบุ๊กทำงานอยู่ครู่หนึ่งก็ได้เวลาทานข้าวเที่ยง เขาจึงปิดแมคบุ๊กแล้วไปหาอะไรทาน พอออกมาก็เห็นแม่สมศรีเตรียมมื้อเที่ยงรอท่าตนซึ่งเขาก็ยิ้มให้ท่านพร้อมเอ่ยถามเสียงนุ่มว่าวันนี้มีอะไรทานบ้าง เพราะช่วงเช้าที่ผ่านมาเป็นข้าวเหนียวไก่ทอด

“แม่ทำกะเพรารวมรสไม่จัดกับน้ำซุปหมูร้อนๆ จ้า” นางตอบบอกและรู้ว่าชายหนุ่มทานเผ็ดไม่ได้ ก็วันก่อนทำอาหารรสจัดอเล็กซ์ทานได้ไม่กี่คำก็หน้าดำหน้าแดงจนนางสงสารให้สมปองไปเจียวไข่มาให้เขาต่างหาก

“น่ากินจังเลยครับ” เขาลากเก้าอี้นั่งออกแล้วเอ่ยชมอาหารตรงหน้า แล้วนั่งลงเริ่มทานมื้อเที่ยงที่กลิ่นหอมโชยอยู่ตรงหน้า

“ทานให้อร่อยนะจ๊ะพ่อฝรั่ง แม่จะขึ้นบนบ้านไปดูคนโดนหมัดก่อน”

“สมปองเป็นยังไงบ้างครับแม่สมศรี ผมไม่ได้ตั้งใจ” เขาเงยหน้าจากจานข้าวตรงหน้าบอกอย่างสำนึกผิด

“แม่รู้ มันผิดพลาดกันได้แหละลูก เป็นแบบนี้ประจำ ไม่ใช่พ่อฝรั่งที่ชกสมปองจนแก้มบวมช้ำแบบนี้เป็นคนแรกหรอก สมปองซ้อมกับคนอื่นก็มีแบบนี้เหมือนกัน” นางบอกเล่าเพราะเป็นปกติของลูกสาวอยู่แล้ว

“ยังไงผมก็รู้สึกผิดเหมือนเดิมครับ” อเล็กซ์บอก

“รีบกินข้าวเถอะจ้ะ ไม่ต้องคิดมาก มันเรื่องปกติ แม่รู้ว่าเราเองก็ไม่ได้ตั้งใจ แม่ไปก่อนนะ” ว่าจบก็เดินจากไปและก่อนไปก็บอกเด็กช่วยงานรอเก็บจานข้าวและทำความสะอาดโต๊ะทานข้าวหลังจากอเล็กซ์ทานอิ่ม อเล็กซ์มองไปยังชั้นสองของบ้านที่สมปองเก็บตัวเงียบ แล้วเขาก็รีบทานข้าวตรงหน้าให้หมด