บทที่ ๔ คู่ซ้อม

สมศรีมองลูกสาวเดินเข้ามาในครัวที่ตนเองกำลังเตรียมมื้อเช้าให้แขกที่มาพักที่โฮมสเตย์ก็แปลกใจ ก็ไหนเมื่อเช้าบอกว่าจะไปวิ่งกับพ่อหนุ่มฝรั่ง แล้วทำไมมาอยู่ในครัวของนางได้

“ทำไมมาอยู่นี่ล่ะสมปอง”

“ก็ไอ้ฝรั่งตาฟ้านั่นสิแม่สมศรี ดันป่วยค่ะ เป็นไข้ สมปองว่าจะมาทำข้าวต้มและเอายาไปให้เขากินจะได้ดีขึ้น หากไม่ดีขึ้นก็ต้องไปโรงพยาบาลตามระเบียบจ้ะแม่”

“เอ้า! ตายจริงลูก แล้วพ่อฝรั่งเป็นไงบ้างตอนนี้”

“ลูกเช็ดตัวให้แล้วแหละค่ะ”

“ดีๆ ลูก เดี๋ยวแม่ตักข้าวต้มหมูสับให้ แม่ทำเพิ่งเสร็จเลย แล้วยาก็อยู่ที่ตู้เหมือนเดิมแหละลูก ดูแลพ่อฝรั่งเขาดีๆ นะลูก น่าสงสารเขาจริงๆ มาคนเดียวมาป่วยแบบนี้ เฮ้อ!” สมศรีพูดด้วยความเป็นห่วง แล้วรีบไปตักข้าวต้มที่ตนเพิ่งทำเสร็จใส่ถ้วยและใส่ถาดอาหารมาให้ลูกสาว จากนั้นสมปองก็เดินกลับมาพร้อมกับยาลดไข้ในมือ

“ไปนะแม่”

“รีบๆ ไปเลย ดูแลเขาดีๆ นะลูก” นางบอกลูกสาว

“จ้าแม่... สมปองจะดูแลเป็นอย่างดีเลยลูกค้าวีไอพีคนนี้” สมปองลากเสียงยาวแล้วเดินจากไปทันทีพร้อมถาดข้าวต้ม สมศรีมองตามลูกสาวไปจนลับตาแล้วหันมาเตรียมมื้อเช้าไว้ให้แขกต่อ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ต้องหันมาตามเสียงเรียก เมื่อสามีเรียกถาม

“สมปองยกถาดอาหารไปให้ใครสมศรี ให้ไปตามพ่ออเล็กซ์ก็หายเงียบไปตั้งแต่เช้า”

“ไปให้พ่อฝรั่งนั่นแหละพี่ทองขาว เห็นว่าเป็นไข้น่ะ ฉันเลยให้สมปองเอาข้าวต้มและยาไปให้และฝากดูแลพ่อหนุ่มเขา”

“อ้อ...ก็ว่าทำไมหายเงียบไปเลย แล้วนี่เป็นอะไรมากไหมแม่” ทองขาวถามภรรยา

“ไม่น่าจะเป็นอะไรมากหรอก สมปองบอกว่าเป็นไข้และเช็ดตัวให้แล้ว หากกินยาและพักผ่อนไข้ไม่ลดค่อยพาไปโรงพยาบาล” นางบอกสามี

“สงสัยเมื่อวานจะวิ่งจนเพลียมาก ร่างกายปรับตัวไม่ทันเลยป่วยเอา” ทองขาวเอ่ยพลางเดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำเย็นออกมาดื่มแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทานข้าวที่ภรรยากำลังจัดเตรียมรอแขกที่มาพักโฮมสเตย์ของตน

“น่าจะใช่แหละพี่ แล้ววันนี้พี่จะออกไปไหนไหมจ๊ะ หรือจะดูเด็กๆ ซ้อมมวยทั้งวัน” นางถามสามี

“ก็ว่าจะไปหาปลัดสักหน่อยน่ะแม่ แล้วแม่จะเอาอะไรไหม หรือจะไปกับพ่อ” เขาถามภรรยา

“ไปกับพ่อจ้ะ สายๆ หน่อยนะวันนี้ พอดีต้องรอแขกกินข้าวกันก่อนค่อยได้ไป เพราะเด็กที่มาช่วยงานติดสอบเลยไม่ได้มาวันนี้ สมปองก็ไปดูแลพ่อฝรั่งนั่นแล้ว แล้วที่นี่ก็ไม่เหลือใครเลยนอกจากฉันน่ะพี่”

“ได้สิ ไม่ได้นัดสำคัญอะไรหรอกกับปลัด แค่จะไปคุยเรื่องมวยประจำปีของทางจังหวัดที่จะจัดขึ้นน่ะ งั้นพ่อไปดูเด็กๆ ซ้อมก่อนนะ”

“พ่อไม่กินข้าวก่อนเหรอ”

“ยังไม่หิวเลยแม่ แต่ก่อนไปจะแวะไปดูพ่อหนุ่มอเล็กซ์นั่นสักหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง ถ้าดีไม่ดีจะได้พาไปโรงพยาบาลพร้อมกันเลย” เขาบอกภรรยา

“ดีๆ พ่อ เขามาอยู่กับเราก็เหมือนลูกของเรานั่นแหละ ไปดูกับลูกหน่อยก็ดี”

“งั้นพ่อไปก่อนนะแม่”

“รีบไปดูแลกับลูกเลยพ่อ”

นางเร่งสามี ทองขาวก็รีบเดินจากไปทันที เพราะอเล็กซ์เป็นทั้งศิษย์และเป็นทั้งลูกค้าของโฮมสเตย์ แถมเป็นต่างชาติด้วย ตัวคนเดียวมาคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เขาและครอบครัวต้องดูแลใส่ใจเป็นพิเศษ

“คุณต้องกินข้าวก่อนนะคุณ” สมปองเขย่าปลุกคนตัวโตให้ลุกมาทานข้าวต้มและทานยาที่เตรียมมา แต่เขย่าแขนใหญ่แรงแค่ไหนเขาก็ไม่ยอมตื่นทำเพียงแค่ครางอืออาตอบรับเท่านั้น อยากทิ้งให้เขานอนป่วยอยู่ในห้อง แต่ก็ทำไม่ได้ เมื่อจิตสำนึกของเธอยังมี อีกอย่างชายหนุ่มก็เป็นลูกค้าและเป็นนักเรียนในค่ายมวยของพ่อ เมื่อเห็นว่าคนตัวโตไม่ยอมลุกขึ้นพิงหัวเตียง เธอจึงพยายามประคองคนตัวโตขึ้น

“ตัวหนักเป็นบ้า กินวัวกินควายรึไงเนี่ย” บ่นแต่ก็ยังพยายามประคองฉุดดึงร่างใหญ่ลุกขึ้น และคนป่วยก็ไม่ให้ความร่วมมือ เขาปัดมือเธอออกแล้วขยับตัวที่นอนตะแคงเป็นนอนหงาย

“เว้ย! ทำไมยุ่งยากแบบนี้เนี่ย” หล่อนร้องออกมาด้วยความรำคาญและเหนื่อย

“คุณ...กินข้าวกินยา ตื่นหน่อยคุณ อย่านอนแบบนี้สิ”

เขย่าปลุกอีกครั้งแรงๆ แต่ก็เหมือนเดิม เขาทำแค่เพียงพึมพำตอบ หล่อนก็ลุกขึ้นหมายจะดึงหนุ่มต่างชาติขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง เพื่อหวังให้เขาตื่น แต่แล้วก็ต้องเสียหลักล้มลงราวกับจับวาง เหมือนบทในละคร ปากน้อยประกบกับริมฝีปากหนาแห้งผากซีดเซียวของคนตัวโต

อุ๊บ!

สมปองเบิกตากว้างค้างกลางอากาศ มือเล็กเท้ายันเตียงนอนอย่างตกใจ แล้วที่หนักไปกว่านั้นคนป่วยที่ไม่ยอมตื่นก็เหมือนจะตื่นแล้วตอนนี้ หล่อนกะพริบตามองดวงตาสีฟ้าที่เปิดกว้างอย่างทำอะไรไม่ถูก

“เป็นยังไงบ้างลูกสมปอง พ่ออเล็กซ์ดีขึ้นรึยัง” ทองขาวเดินเข้ามาในห้องที่เปิดประตูทิ้งไว้พร้อมกับเอ่ยถาม แล้วก็ต้องตกใจชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินเข้ามาในห้องทันที

“พะ...พ่อทองขาว ไม่ใช่อย่างที่เห็นนะจ๊ะ” สมปองดันตัวเองลุกขึ้นแล้วเช็ดปากตัวเองแรงๆ ทันที และบอกปฏิเสธภาพที่ผู้เป็นพ่อเห็น

ทองขาวก็มองหน้าลูกสาวและมองหน้าของหนุ่มดวงตาสวยที่นอนลืมตากว้างมองเพดาน

“พ่อไม่ได้ตาฝาดใช่ไหมสมปอง” ทองขาวถามลูกสาวย้ำ เพื่อต้องการคำอธิบาย

อเล็กซ์นิ่งเงียบพร้อมพยายามลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ตอนนี้เขาปวดเมื่อยร่างกายไปหมด

“สมปอง ครู...” เขาเรียกคนที่นั่งข้างๆ ตนเองบนเตียงและคนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องพักของตนเอง

“เห็นว่าป่วยครูเลยมาดู แล้วเป็นยังไงมั่งพ่ออเล็กซ์” ทองขาวถามลูกศิษย์พร้อมกับปรายตามองหน้าลูกสาวอย่างต้องการคำอธิบายกับภาพก่อนหน้านี้

“ครับ วันนี้ผมปวดหัวจนลุกไม่ขึ้น และเหมือนว่ามีไข้ด้วย” เขาบอกครู

“สมปองเช็ดตัวให้เขาไปแล้วรอบหนึ่งจ้ะพ่อ และว่าจะให้เขากินข้าวและกินยาพักผ่อนเพื่อดูอาการอีกรอบจ้ะ” สมปองบอกเล่าผู้เป็นพ่อและบอกถึงความต้องการของตัวเอง และเมื่อเห็นว่าพ่อและอเล็กซ์ยังคงเงียบเธอเลยพูดต่อ “เออ! เรื่องก่อนหน้าที่พ่อเห็นไม่ใช่อะไรนะจ๊ะ สมปองเสียหลักล้ม แล้วก็...”