บทที่ ๓ คู่ซ้อม

ลูกสาวเจ้าของค่ายมวยก็ต้องเป็นมวยใช่ไหม แต่ทำไมรู้สึกว่าไม่อยากเป็นลูกสาวของเจ้าของค่ายมวยเลยวันนี้ หล่อนได้ทำหน้าที่ดูแลอเล็กซ์ พ่อให้เธอดูแลเขา พาเขาวิ่งและจับเวลา พาเขาซ้อมเตะ ซ้อมต่อย ทำไมมันเหนื่อยและรู้สึกไม่ชอบเลยเวลาที่ดวงตาสีฟ้านั่นจ้องมองเธอ ก็วันนี้ชุดที่เธอใส่เป็นกางเกงขาสั้นอวดเรียวขา เสื้อกล้ามออกกำลังกายครึ่งตัว อวดเอวเล็ก อวดหน้าอกเล็กๆ ของเธอ แม้ว่าจะเป็นปกติ แต่รู้สึกไม่มั่นใจเลยเมื่ออยู่ใกล้ฝรั่งตาสีฟ้ารายนี้

“สมปองเป็นยังไงบ้าง วันนี้นักเรียนใหม่” หนึ่งนักมวยในค่ายร้องถามเธอเมื่อเห็นเธอเดินเหนื่อยหอบเข้ามา

“น่าเบื่อมากพี่จ้อย สมปองไม่ชอบเลยไอ้ฝรั่งคนนี้” เธอร้องบอกจ้อย

“เอาน่า...อดทน ไอ้สมปองซะอย่าง ท่องไว้เงินๆ และเงิน” จ้อยรู้ดีว่าลูกสาวของครูตัวเองนั้นงกแค่ไหน

“เพราะคำว่าเงินคำเดียวนี้แหละ สมปองถึงทนพี่จ้อย นั่นไงเดินมานั่นแล้ว ดูเอาเถอะ ผิวขาวๆ แบบนั้นจะทนได้กี่น้ำ” พูดพลางมองไปยังหนุ่มตาฟ้าที่ใส่กางเกงนักมวยสีแดงเปลือยท่อนบนเดินมาทางตน ที่คอหนาของเขามีผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กคล้องคออยู่ สองมือก็มีนวมติดมาด้วย

“หล่อเหมือนกันนะสมปอง” จ้อยบอกคนที่ตนเอ็นดูเหมือนน้องสาว

“หล่อมันกินไม่ได้พี่จ้อย เงินต่างหากคงทน กินได้จนตายถ้ามีเยอะ แต่หล่อแก่ไปก็เหี่ยวก็ย่น คือหล่อไม่มีประโยชน์ค่ะตอนแก่”

หญิงสาวโต้ตอบทิ้งท้ายแล้วเดินไปหาลูกศิษย์คนใหม่ของพ่อของตน จะว่าของพ่อก็ไม่ใช่ เพราะพื้นฐานหนุ่มตาฟ้าไม่เป็นสักอย่าง เธอต้องมาสอน สอนก่อนค่อยไปถึงพ่อของเธอสอนต่อ จะว่าไปหล่อนก็เป็นมวยไม่แพ้ผู้เป็นพ่อนะบอกเลย เตะซ้าย เตะขวา ก้านคอก็ได้ ฟันศอกก็ถนัดนักแล

“ไหวไหมคุณ” สมปองถามคนวิ่งเหงื่อท่วมตัวพร้อมกับหยิบขวดน้ำเย็นๆ ในถังใกล้มือส่งยื่นให้ชายหนุ่มดื่ม

“ขอบคุณครับ” อเล็กซ์ขอบคุณเสียงหอบเหนื่อย แล้วรับขวดน้ำมาบิดฝาขวดเปิดดื่มรวดเดียวจนหมด

อ่า!

“ถ้าไม่ไหวก็พักได้นะคุณ วันนี้คุณวิ่งตั้งสิบกิโลแล้ว วันแรกขนาดนี้คุณเก่งมากเลยนะคะ” สมปองชื่นชมจากใจจริงๆ วิ่งลากล้อรถยนต์และมีนวมคล้องคอ มันหนักมากนะวิ่งระยะทางได้ 10 กิโลแบบนี้ น่านับถือจริงๆ หนุ่มตาฟ้าผมทองอึดสุดๆ

“ผมพักได้ใช่ไหมครับ” เขาถามหญิงสาวอีกครั้ง เพราะรู้สึกว่าร่างกายจะไม่ไหวแล้วตอนนี้

“ค่ะ พักได้ค่ะ นี่ก็จะสี่โมงเย็นแล้วด้วย คุณไปอาบน้ำแล้วมารอทานข้าวเย็นที่ใต้ถุนเรือนใหญ่เลยค่ะ” ใต้ถุนเรือนที่ว่าคือใต้ถุนบ้านของเธอที่เป็นที่รับแขกและที่รับประทานข้าวของแขกที่มาพักที่โฮมสเตย์ของเธอ

“ขอบคุณครับ” ตอนนี้สายตาของเขาพร่ามัวไปหมด ความเมื่อยล้า ความอ่อนเพลียทำให้เขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกเดินต่อ พอได้นั่งแล้วก็ไม่อยากลุก

“ไหวไหมพ่อหนุ่ม” ครูทองขาวที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกถามลูกศิษย์คนใหม่ของค่ายตนที่ให้สมปองรับหน้าที่สอนและฝึกซ้อมพื้นฐานให้ก่อน แล้วตัวเขาเองค่อยมาสอนต่อ

“ไหมครับครู” อเล็กซ์ตอบเสียงแผ่ว

“สู้ๆ พ่อหนุ่ม มวยไทยก็แบบนี้แหละ จะสอนรำไหว้ครูด้วย รู้ไหมสมปองรำไหว้ครูสวยมากเลยนะพ่อหนุ่ม” ทองขาวบอกพลางตบไหล่ของศิษย์คนใหม่แรงๆ แล้วเดินจากไป

“ไปอาบน้ำเถอะคุณ ไหวไหมเนี่ย” สมปองบอกพร้อมถามอีกฝ่ายว่าเดินไหวไหม เพราะสีหน้าที่ขาวซีดราวกับผีดิบของเขามันทั้งซีดและเหลืองเลยตอนนี้

“มะ...ไหวครับ” อเล็กซ์กัดฟันฝืนความปวดเมื่อยขาของตนตอบแล้วลุกขึ้นยืน พอลุกขึ้นยืนยังไม่ทันก้าวเดินก็ต้องเซ แต่โชคดียังไม่ทันได้ล้มลงเพราะสมปองรีบถลาเข้ามาประคองไว้เสียก่อน

“ไม่ไหวก็บอกไม่ไหวสิคุณ ฉันจะพาไปส่งที่ห้องเอง” เธอดึงท่อนแขนใหญ่ของบุรุษต่างชาติมาพาดไหล่ของตนแล้วแหงนหน้าขึ้นเอ็ดคนตัวสูงกว่า

อเล็กซ์ผุดยิ้มมุมปากเมื่อคนตัวเล็กเข้ามาประคองและทำเสียงดุตนเหมือนเด็ก ความจริงตอนแรกเขาอ่อนแรงจริงๆ แต่ตอนนี้รู้สึกอยากอ่อนแรงให้คนตัวเล็กพยุงเดินกลับห้องทุกๆ วันแล้วสิ

“ขอบคุณครับ” เขาบอกขอบคุณสมปองอย่างสุภาพ แต่แววตาของเขาแพรวพราวตลอดทางที่ถูกแม่คนตัวเล็กประคองมา

พอมาถึงห้องเขาก็ให้สาวเจ้าพาไปยังเตียงนอนขนาดห้าฟุตของตัวเอง บนเตียงของเขามีแมคบุ๊ก มีผ้าเช็ดตัวทิ้งไว้ สมปองมองเตียงของหนุ่มตาสีฟ้าแล้วส่ายหน้าไปมา ก่อนจะให้เขานั่งลงบนเตียงแล้วตัวเองก็จัดการเก็บกวาดห้องให้เขาอย่างนึกรำคาญตา ก็ดูเอาเถอะ ห้องรกมาก ข้าวของวางเกลื่อนห้อง โต๊ะทำงานก็มีให้ทำไมไม่ไปนั่งทำ

เฮ้อ!

หล่อนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายตั้งใจเก็บกวาดห้องให้สะอาด ส่วนอเล็กซ์ก็ได้แต่นั่งมองคนตัวเล็กเก็บกวาดห้องให้ตัวเอง มองดูแล้วเหมือนภรรยามาเก็บห้องให้สามีก็มิปาน ปากหนาขยับยิ้มเอ็นดูแล้วก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อที่จะได้สบายตัว เขาหยิบผ้าเช็ดตัวที่ทิ้งบนเตียงขึ้นพาดไหล่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก็มีเสียงเล็กร้องเรียกรั้งไว้

“หยุดก่อนค่ะ นั่นผ้าเก่าแล้ว เดี๋ยวฉันไปเอาผืนใหม่มาให้ค่ะ” หล่อนบอกเขาให้หยุดก่อน จะใช้ไปได้ยังไงผ้าผืนเดิม อับๆ ชื้นๆ ที่เขาทิ้งกองไว้นั่นน่ะ เห็นแล้วยิ่งหงุดหงิด ก่อนจะเดินออกจากห้องพักของชายหนุ่มไปอย่างรวดเร็ว

อเล็กซ์เดินไปนั่งที่เก้าอี้รอคนตัวเล็กกลับเข้ามาในห้อง และไม่นานเธอก็เดินเร็วๆ เข้ามาพร้อมกับในมือมีผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ส่งยื่นให้เขา

“ใช้ผืนนี้ค่ะ ส่วนผืนนี้ฉันจะเอาไปซัก” เธอดึงผืนที่พาดที่ไหล่หนามาถือไว้แล้วส่งผืนใหม่ให้เขา

“ขอบคุณครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นบริการของโฮมสเตย์ของเราอยู่แล้ว อ้อ...ข้าวเย็นจะทานที่ห้องหรือจะไปทานพร้อมกัน ถ้าไม่ไหวบอกได้นะ ฉันจะเอามื้อเย็นมาส่งให้”

“ไปทานด้วยกันครับ”

“โอเคค่ะ งั้นฉันไปนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาทำความสะอาดห้องให้ตอนเช้า ตอนนี้โอเคแล้วสะอาดแล้วห้องนอนคุณ”

“ครับ”

อเล็กซ์ตอบเสียงเรียบแล้วก็เดินไปยังห้องน้ำ สมปองมองเจ้าของห้องลูกค้าวีไอพีของตนหายเข้าไปในห้องน้ำ มองสำรวจห้องแล้วก็ยิ้มให้กับตัวเองในกระจกที่สะท้อนเงาของตัวเอง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของอเล็กซ์

หลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็แต่งตัวและตั้งใจว่าจะนอนเล่นที่เตียงสักพักแล้วค่อยไป เพราะมองดูเวลาแล้วเพิ่งจะห้าโมงเย็น แต่นอนเล่นพักเดียวของอเล็กซ์เล่นเอาจนตอนนี้ตื่นมามืดไปทั้งห้อง จนต้องเอื้อมมือไปเปิดไฟข้างหัวเตียงแล้วดูเวลา ตอนนี้หนึ่งทุ่มกว่าแล้ว เขาไปไม่ทันเวลาทานข้าวเย็นเสียแล้ว

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้น ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความมึนงงออกแล้วลุกเดินไปเปิดประตูห้องดูว่าใครมาเคาะห้องตน พอเปิดออกก็เห็นสมปองยืนหน้าตึงอยู่หน้าห้อง

“ทำไมคุณไม่ไปทานข้าวเย็นคะ พ่อกับแม่ และแขกคนอื่นๆ กินกันอิ่มหมดแล้ว พวกเรารอคุณไม่ไหว” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ขอโทษครับ พอดีผมเพลียแล้วเผลอหลับไป”

“อือ! คุณหิวไหมคุณอเล็กซ์ แม่ให้ฉันเอากับข้าวมาให้” เธอถามเขาพร้อมกับเดินไปยกถาดอาหารที่วางไว้ที่ระเบียงหน้าห้องพักของเขามาให้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับ” อเล็กซ์ขอบคุณอีกครั้ง

“คุณสุภาพจังเลยนะคะ ขอบคุณฉันได้ทั้งวันเลย รีบๆ กินให้อิ่มแล้วก็กินยาแก้ปวดเมื่อยในถาดด้วยนะคะ พรุ่งนี้จะได้ไหว” หล่อนบอกเขาแล้วเดินจากไป

อเล็กซ์จ้องมองถาดที่รับมาแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องพร้อมกับเสียงปิดประตูแผ่วเบาแล้วเดินถือถาดอาหารไปนั่งทานที่โต๊ะทานข้าวในห้องพักของตัวเอง ดวงตาสีฟ้าจ้องมองอาหารตรงหน้าและยาที่คนตัวเล็กเตรียมมาให้เขาก็อดเผยยิ้มทรงเสน่ห์ของตัวเองออกมาไม่ได้

เช้าวันต่อมาสมปองมานั่งรออเล็กซ์ที่หน้าค่ายมวยแต่เช้าเพื่อจะไปวิ่งออกกำลังกายในตอนเช้า แต่นักมวยคนอื่นวิ่งจนกลับมาที่ค่าย อเล็กซ์ก็ยังไม่ตื่น ทองขาวเลยให้ลูกสาวไปดูลูกศิษย์ต่างชาติของตัวเองทันทีเมื่อเห็นว่ามันผิดปกติเลยเวลานัดหมายแล้ว สมปองมาถึงก็เคาะห้องพักของชายหนุ่มรัวๆ แต่เคาะนานเท่าไหร่คนข้างในก็ยังเงียบ สมปองเลยเอากุญแจสำรองที่ติดตัวมาด้วยถือวิสาสะเปิดเข้าไปในห้องของลูกค้าโฮมสเตย์ทันที เมื่อบานประตูเปิดออกก็เห็นร่างใหญ่นอนห่มผ้านิ่งบนเตียง

“ต๊ายล๊าว...ป่วยเหรอเนี่ย” หล่อนอุทานปิดประตูห้องพักแล้วเดินเร็วๆ ไปยังเตียงของชายหนุ่มแล้วเอามือเล็กอังหน้าผากของเขา

“ตัวร้อนจี๋เลย” เธอพึมพำแล้วไปหาผ้าและน้ำมาเช็ดตัวให้คนตัวโต เมื่อได้ผ้าและชามใส่น้ำมาแล้วก็มานั่งบนเตียงข้างๆ เขาแล้วก็เริ่มเช็ดตัวเช็ดหน้าที่ชื้นเหงื่อเพราะพิษไข้ให้หนุ่มตาฟ้าทันที

“อ่อนแอจริงๆ แค่วันเดียวก็ป่วย แล้วแบบนี้จะอยู่ถึงหกเดือนได้ยังไง” เธอบ่นว่าให้คนที่เป็นไข้ตัวร้อนพร้อมเช็ดหน้าเช็ดตาให้เขาและเลยมายังลำคอหนา เลื่อนมายังแผงอกกว้างที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อและมีไรขนสีทองอ่อนๆ ประดับหน้าอก

“อือ!” อเล็กซ์ครวญครางยกมือของตัวเองคว้ามือเล็กที่ทาบทับอยู่บนหน้าอกของตนมากอดไว้ แล้วก็ขยับพลิกตัวนอนหันหลังให้กับสาวเจ้า

“ปล่อยนะคนบ้า!” เธอบอกเขาทั้งๆ ที่เขาไม่มีสติพร้อมดึงมือเล็กที่เขาดึงไปกอดออกจากมือของเขา แต่ก็ไม่ได้ผล

“อือ!” อเล็กซ์ทำเพียงแค่ครางตอบเท่านั้น

เมื่อดึงมืออีกข้างออกมาไม่ได้ก็เลยทำได้แค่เพียงยอมให้เขานอนกอดมือของตนเอง แล้วอีกมือก็ทำหน้าที่เช็ดตัวเพื่อลดอุณหภูมิของร่างกายชายหนุ่มให้ลดลง และตอนนี้เสียงครางก็เงียบไปแล้วพร้อมกับมือที่กอดมือเธอก็คลายออกปล่อยมือของเธอให้เป็นอิสระ จากนั้นก็รีบเก็บชามใส่น้ำไปวางไว้ที่โต๊ะใกล้มือแล้วรีบเดินออกจากห้องไปหาข้าวต้มอุ่นๆ และยามาให้อเล็กซ์ทาน หากไม่ดีขึ้นคงต้องพาไปโรงพยาบาลเพื่อให้หมอรักษา