บทที่ ๒ สมปองลูกครูทองขาว

“อืม! ทั้งหมดเป็นเงินสี่หมื่นห้าพันห้าร้อยบาทค่ะ ค่าสมัครเรียนคอร์สหกเดือน จ่ายก่อนห้าสิบเปอร์เซ็นต์ได้ค่ะ หรือสะดวกจ่ายครั้งเดียวก็ได้ค่ะ” เธอบอกหนุ่มตาฟ้าตรงหน้า

“ครับ แต่ผมไม่มีเงินสดมาเลย ผมโอนเข้าบัญชีได้ไหมครับ” เขาถามเธอ

“ได้ค่ะ เลขบัญชีของเราตามป้ายนี้เลยค่ะ” เธอยกป้ายที่มีเลขบัญชีของทางค่ายติดไว้มาให้อเล็กซ์ได้ดู

อเล็กซ์จัดการจ่ายค่าสมัครเรียนคอร์สหกเดือน โอนผ่านบัญชีของเขาเข้าไปยังบัญชีของค่ายมวย เมื่อโอนเรียบร้อยก็แจ้งสลิปเธอ

“ขอบคุณนะคะ” เมื่อเห็นสลิปและมีข้อความว่ามียอดเงินเข้าแล้วก็ยิ้มแก้มปริ เมื่อชายหนุ่มจ่ายครั้งเดียวหมด

“เรียบร้อยค่ะ ไปดูที่พักกันค่ะ ค่าที่พักของเราจะเดือนละสามพันห้าสำหรับห้องพัดลม ถ้าห้องแอร์ก็สี่พันห้า คุณอเล็กซ์ชอบแบบไหนคะ อ้อ! ถ้าเป็นที่พักตัวเรือนยื่นออกไปยังทุ่งนาจะราคาเดือนละห้าพันห้าค่ะ”

เธอบอกเขาแล้วลุกขึ้นเดินนำชายหนุ่มไปยังโฮมสเตย์ของตัวเอง เพื่อให้เขาตัดสินใจเลือกห้อง นานๆ ทีจะมีลูกค้ากระเป๋าหนักโอนง่ายจ่ายคล่องมาก็ต้องบริการนิดหนึ่ง แม้ว่าจะไม่ชอบสายตากรุ้มกริ่มยามเขามองมายังตนก็ตาม แต่ท่องไว้ ‘เงินและเงิน’ ก็หล่อนเป็นคนชอบเงิน เงินเป็นความหอมหวานที่สุดแล้ว มีเงินมีความสุข เงินหมดเมื่อไหร่ หล่อนจะเครียดทันที

“สมปอง ลูกค้าเหรอลูก” สมศรีเห็นลูกสาวพาหนุ่มต่างชาติเดินมายังโฮมสเตย์ก็ร้องเรียกถามทันที

“จ้าแม่ สมปองพาคุณอเล็กซ์ไปดูห้องก่อนนะคะว่าจะอยู่ห้องแบบไหนค่ะ”

“จ้า ยินดีต้อนรับนะคะ อุ๊ย! ไม่สิ welcome to homestay” สมศรีเปลี่ยนคำทันทีด้วยคิดว่าอีกฝ่ายฟังไม่รู้เรื่อง

“ขอบคุณครับ” อเล็กซ์ขานรับคำเป็นภาษาไทยพร้อมส่งยิ้มทรงเสน่ห์ไปให้คนทัก

“พูดไทยได้เหรอคะ” สมศรีเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“ครับ” อเล็กซ์ตอบพลางมองคนที่ถามแล้วก็เกิดความสงสัยว่าเขาทำอะไร “ทำอะไรอยู่ครับ”

“ทำข้าวต้มมัด ขนมเทียนไว้ให้แขกที่มาพักทานเป็นของว่างค่ะ” สมศรีบอกหนุ่มต่างชาติ

“จะดูไหมคะห้อง หรือจะดูแม่ฉันทำขนม” สมปองถามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มลืมไปแล้วว่าเธอจะพาเขาไปเลือกห้องพัก

“ดูครับ”

“สมปองเนี่ยก็กระไร ให้คุณ...”

“อเล็กซ์ครับ”

“ให้คุณอเล็กซ์เขาดูแม่ทำขนมก่อนก็ได้ จะรีบไปไหน บ้านพักไม่มีขาวิ่งหนีหรอกน่า” สมศรีดุลูกสาวไม่จริงจังนัก

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยากเอาของไปเก็บเหมือนกัน” ตอนนี้เขาเริ่มหนักหลังแล้ว เพราะเป้ของเขาที่แบกมาหนักเอาการเหมือนกัน

“ไปเก็บแล้วอยากมาดูแม่ทำขนมหรืออยากมาลองทำก็ได้นะคะ”

นางบอกลูกค้าต่างชาติอย่างสนิทสนม ทำให้ลูกสาวเบ้ปากไม่พอใจแล้วเดินหนี ดูเอาเถอะ มีลูกเยอะเหลือเกินตั้งแต่ทำโฮมสเตย์ ลูกค้าคนไหนหล่อหน่อย สนใจการทำขนมหน่อย แม่ของเธอก็เรียกเขาลูกไปหมด

“ครับคุณแม่” อเล็กซ์รู้สึกเขินเล็กน้อยที่ต้องเรียกอีกฝ่ายว่าแม่ ก็ท่านแทนตัวเองว่าแม่กับเขาเอง ฉะนั้นเพื่อเป็นการให้เกียรติเขาต้องเรียกท่านว่าแม่ตอบ

“ผมขอตัวนะครับ”

“เชิญจ้า”

อเล็กซ์รีบสาวเท้าเดินตามคนตัวเล็กขาสั้นแต่เดินเร็วอย่างกับอะไรไปติดๆ พอตามมาทันเธอก็พาเขาเดินดูห้องที่ว่าง และเขาก็เลือกห้องที่ให้ความเป็นส่วนตัว ห้องที่บรรยากาศดีที่สุด พร้อมกับจ่ายมัดจำให้หญิงสาวเป็นเวลาสามเดือนและจ่ายค่าเช่าทั้งหมดด้วยการโอนเงินเข้าบัญชีเหมือนเดิม

“ขอบคุณนะคะ อาบน้ำพักผ่อนตามสบายค่ะ ในโฮมสเตย์นี้คุณไปได้ทุกที่ จะไปที่บ้านฉันดูแม่ฉันทำขนมก็ได้ หรือจะไปที่ค่ายมวยก็ได้ แต่ว่าวันนี้ยังไม่เรียนนะคะ คุณเริ่มเรียนพรุ่งนี้เช้าค่ะ” เมื่อได้รับเงินค่าที่พักมาครบแล้วก็จะหน้าบานหน่อยๆ คนอะไรแม้จะกวนสายตาไปบ้าง แต่จ่ายง่ายจ่ายคล่องก็เพียงพอแล้วสำหรับคนงกเงินแบบสมปอง

“ครับคุณ...”

“ฉันชื่อสมปองค่ะ” เธอลืมแนะนำตัวเองกับเขาไปเลยว่าตัวเองชื่ออะไร ส่วนอเล็กซ์รู้แล้วว่าชื่ออะไร รู้ตั้งแต่พ่อเธอร้องเรียกชื่อตอนมารับเขาแล้ว แต่ก็อยากฟังจากปากของเธออยู่ดี

“ยินดีที่ได้รู้จักครับสมปอง” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม ก่อนจะเปิดประตูห้องพักเข้าไปพัก

“ใครอยากรู้จัก แต่ช่างเถอะ เงินหนักสมปองช๊อบชอบ”

แล้วเธอก็เดินยิ้มจากไปทันที เมื่อวันนี้มีแต่รายรับเต็มๆ ค่าเช่าหกเดือนมันคุ้มเสียจริง ค่าคอร์สเรียนก็คุ้ม ค่ายมวยแห่งนี้เป็นค่ายมวยใหญ่ดังก็จริง มีคนมาเรียนเยอะก็จริง แต่ค่าเรียนก็ไม่ได้แพงเท่าค่ายมวยอื่น พ่อของเขาเปิดสอนเพราะใจรักไม่ได้หวังรวยอะไร เพราะทุกวันนี้ก็พอมีอยู่มีกินแล้ว