บทที่ 4

Ep 04

ผมหันหน้าหนีพร้อมกับถอนหายใจหนักๆ นี่ผมทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย มารู้ตัวอีกทีชีวิตผมมันไม่สงบสุขอีกแล้ว ลำพังเชียร์มารบกวนไม่เท่าไหร่ แต่ต่อไปนี้ผมต้องแกล้งทำเป็นแฟนกับอิงฟ้าอีก แค่คิดยังท้อใจ...ได้แต่ภาวนาให้เชียร์เลิกมาวุ่นวายกับผมเร็วๆเถอะ แต่เท่าที่รู้เชียร์เป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆเนี่ยสิ

"กลุ้มโว้ย!!" ผมตะโกนออกไปด้วยความหงุดหงิดจนอิงฟ้าหันมามองผม เธอเอียงคอมองและยังทำหน้าเหมือนมีคำถามอีกแต่ผมต้องยกมือห้ามไว้ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องนอน

"เป็นบ้าอะไรของเขา ตัวเองเลือกเองแท้ๆ ช่วยไม่ได้นิ" เด็กสาวไหว้ไหล่น้อยๆตามหลัง

ผมได้ยินที่อิงฟ้าพูด ผมเลือกเองก็จริง แต่ใครจะรู้ว่าสิ่งที่ผมเลือกมันอาจจะทำให้ผมลืมเชียร์ช้าลงหรือไม่ก็อาจจะทำให้ชีวิตตัวเองวุ่นวายมากขึ้นก็ได้

"เดี๋ยวฉันไปส่ง" ผมเดินมาบอกอิงฟ้าด้วยสีหน้าราบเรียบ เธอทำหน้านิ่งแล้วเดินผ่านหน้าผมไป ราวกับห้องนี้คือห้องเธอและผมเป็นคนมาขอพักอาศัย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันยุ่ง

"อ๊ะ! พี่เหนือ"

"อย่าจุ้นจ้าน ที่นี่ใช่ใครจะเข้ามาได้ง่ายๆ"

"อ่อ..ก็คงมีแต่แฟนเก่าพี่สินะที่มาได้" ผมไม่ชอบคำพูดเชิงประชดประชันของอิงฟ้าเลยและเผลอบีบแขนเธอคนอิงฟ้านิ่วหน้า "เจ็บนะคะ"

"..ขอโทษ รอเอาเสื้อผ้าก่อน แล้วจะไปส่ง"

"ค่ะ งั้นปล่อยสิคะ"

"..." ผมมองหน้าอิงฟ้าก่อนที่จะคลายมือออกจากแขนเธอ "นั่งรอก่อน ห้ามจุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง"

"ทำไมคะ หวงของเหรอ"

"ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามเธอ"

"เข้าใจแล้วค่ะ เข้าใจแล้ว.." อิงฟ้าทำหน้าระอาใส่ผมก่อนที่เธอจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เพื่อรอชุดที่ผมให้แม่บ้านเอาไปซัก ไม่นานก็เสร็จละมั้ง

ผมเดินออกมาสูบบุหรี่ที่ระเบียงและมองเธอไปด้วย จริงๆผมไม่สูบบุหรี่หรอกแต่มันจะอยากสูบเฉพาะตอนที่รู้สึกกดดันหรือเครียดสะสม

ควันบุหรี่สีขาวพวยพุ่งออกจากปากผมและทำให้อิงฟ้าหันมามอง เธอพยักพเยิดหน้าให้ผมเล็กน้อยก่อนที่ผมจะชี้นิ้วไปที่นาฬิกาแขวนผนัง ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาที่แม่บ้านเอาเสื้อผ้ามาส่งเลย

"อิงขอกลับก่อนได้ไหมคะ อยากกลับไปพักผ่อน" อิงฟ้าพูดขึ้น ผมเลิกคิ้วให้เธอเล็กน้อยแล้วจึงดับบุหรี่ ผมเดินตรงมาหาเธอ

"เดี๋ยวไปส่ง ฉันพาเธอมาแล้วฉันต้องรับผิดชอบ"

"ค่ะ ตามใจพี่เหนือแล้วกันนะ"

"ฉันทำเพราะฉันต้องรับผิดชอบ ไม่ต้องมาประชดประชันกันด้วยคำพูดแบบนั้น ฉันไม่ชอบ"

"เฮ้อ~ เป็นอิงฟ้านี่พูดอะไรก็ผิดนะคะ"

"...ฉันเตือนเธอแล้วนะ" ผมกำหมัดแน่น ไม่ชอบคนต่อล้อต่อเถียงกลับแบบนี้ และยิ่งเป็นเด็กน้อยไม่ประสาอย่างอิงฟ้า ผมไม่อยากเสียเวลามาต่อปากต่อคำกับเธอเลยสักวินาที

"ขอโทษค่ะ กลับก่อนนะคะ อ๊ะ!" ผมจับแขนอิงฟ้าไว้ด้วยความหงุดหงิด เด็กก็คือเด็กสินะ ทำอะไรก็ต้องประชดประชันแถมยังพูดไม่รู้เรื่อง น่ารำคาญจริงๆ "ปล่อยสิคะ อิงเจ็บนะเนี่ย"

"ไปรอฉันที่รถ เดี๋ยวตามไป"

"ไม่สะดวกไปส่งก็ไม่เป็นไรนะคะ อิงกลับเองได้"

"ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง?" ผมเริ่มใส่อารมณ์ในน้ำเสียงเพราะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้วจริงๆ อิงฟ้าเงียบไปก่อนที่เธอจะเดินออกไปรอผมด้านนอก ผมเดินเข้ามาใส่เสื้อ เมื่อเสร็จก็รีบเดินออกมา

"เราต้องแกล้งเป็นแฟนกันนานแค่ไหนเหรอ"

"ไม่รู้"

"งั้นพรุ่งนี้อิงจะทำสัญญามาให้พี่เหนือเซ็นนะคะ เราต้องมีกำหนดที่แน่ชัด เผื่อมีผู้ชายคนอื่นเข้าใจผิดคิดว่าอิงกับพี่เหนือคบกันจริงๆ อิงจะพลาดโอกาสนั้นไป"

"แรด!"

"ไม่ได้แรด แต่ขาดคนเคียงข้างไม่ได้ต่างหาก"

"หึ!"

"ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่มาส่งอิง"

"อืม"

"ถ้าพรุ่งนี้แฟนเก่ามาตามอีก ก็โทรหาอิงนะคะ เบอร์เดิมแหละ ไลน์ก็มีนิ งั้นโทรไลน์มาก็ได้ อิงว่างรับตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย" อิงฟ้าพูดยาวจนบางทีผมก็ไม่ได้ฟังอะไรมาก เธอมันเด็กช่างพูดจริงๆ

"อ่อ แล้วเสื้อน่ะ เดี๋ยวอิงซักมาคืนให้นะ"

"อืม" ผมตอบกลับไปสั้นๆ และเมื่อขับรถมาถึงบ้ายเธอก็ลงไปเปิดประตูให้ด้วย

"ขอบคุณที่ใช้บริการอิงฟ้านะคะ"

"กวนตีน!"

"ก็อยากกวนใจแหละ แต่ไม่มีใครให้กวน บาย..."

"เด็ก..." ผมจิปากใส่ตามหลังเธอ แล้วก้าวเข้ามานั่งในรถด้วยความหัวเสียขั้นสุดก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็ว

"ฟู่~ เบื่อคนแก่ที่ไม่อ่อนโยนกับเด็ก ไอ้คนแก่น้ำเหนือ"

——————————————