บทที่ 3 น้องเป็ด

ญาณินแยกเขี้ยวใส่ปกป้องแล้วเดินออกมาด้วยความอาย

"ฮึ.." เขาแค่นหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วเดินตามหลังเธอไป "อีกไกลนะ ถ้าไม่ดื่มน้ำตอนนี้อาจจะเหนื่อยมากกว่าปกติ เพราะทางข้างหน้าเป็นเนิน" เขาพูดกรอกหูคนตัวเล็กที่เอาแต่เดินจ้ำอ้าวไม่หยุดก่อนจะยื่นขวดน้ำดื่มไปขวางหน้าญาณิน และมันได้ผลเมื่อเธอยอมหยุดเดินแล้วรับขวดน้ำไปถือไว้ แต่สีหน้ากลับลังเลใจที่จะกิน

"ไม่กิน"

"เพราะ?" ปกป้องถาม

"ขี้ปากนาย ฉันไม่กิน"

"เฮอะ… ก็ตามใจ เมื่อก่อนจูบแลกลิ้นกันยังทำมาแล้ว กินน้ำขวดเดียวกันแค่นี้คงไม่ตายหรอกมั้ง หรือเธอรังเกียจ?" คำพูดนั้นยังไม่บาดใจเท่ารอยยิ้มร้ายกาจนั่น! ญาณินกระชากขวดน้ำดื่มมากระดกเข้าปากแล้วเบ้ปากใส่เขา

"ทำไมจะกินไม่ได้"

"ก็แค่นั้น" เขารับขวดน้ำมาเก็บแล้วเดินทางต่อ

ครืด!

คนตัวเล็กเหยียบก้อนหินจนลื่นจะล้มแต่ดีที่คว้าแขนปกป้องไว้ได้ทัน ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากแล้วยืนรอให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้ อันที่จริงเขากับเธอก็พอมีเวลาอยู่ด้วยกันสักพักใหญ่ ๆ เลยนะแต่จะไม่ทะเลาะกันนี่สิมันยังแปลกอยู่

"นิน"

"ไม่ต้องมาเรียกชื่อ" ปกป้องยกยิ้มมุมปากแล้วเอ่ยเรียกเธออีกชื่อหนึ่ง

"น้องเป็ด"

"โอ๊ย! อย่ามาเรียกชื่อนั้นนะ" ปกป้องหัวเราะขบขันที่ญาณินตะเบ็งเสียงใส่เขา ก็ชื่อนี้มีแค่เขาคนเดียวที่เรียกเธอได้ "ไม่ต้องมารื้อฟื้นความหลัง จำอะไรไม่ได้แล้ว อ่า.." เธอเอามือปิดหูแล้วเดินหนีเขา

"เป็ดโง่.."

"ได้ยินนะ!" เสียงสูงปรี๊ดดังมาแต่ไกล เขาคิดว่าตัวเองพูดเสียงเบาเหรอ!

"ตั้งใจเดินเถอะน่า" ปกป้องเดินตามหลังมาจนถึงถนนทางเข้าหมู่บ้าน ญาณินเหลือบตาสองชายหนุ่มขณะที่หอบหายใจเร็วด้วยความเหนื่อย ปกป้องหันมามองใบหน้าแดงซ่านของคนตัวเล็กแล้วหลุดยิ้มบาง ๆ

"ที่นี่ไม่มีแอร์เย็น ๆ เหมือนในห้างหรอกนะ"

"นี่!" ญาณินชี้หน้าเขา

"เสียงดังไปทำไม"

"ก็นาย…" หญิงสาวปิดปากเงียบกริบเมื่อเหลือบเห็นชาวบ้านกำลังเดินตรงมาทางนี้ เลยปั้นหน้ายิ้มแย้มเดินนำไปก่อน อ้อมที่กำลังเล่นอยู่กับเด็ก ๆ ยิ้มกว้างแล้วเดินมาหาญาณินแต่ทว่าเธอต้องสะบัดหน้าไปมองชายหนุ่มคนที่เดินตามหลังญาณินมาถึงสองครั้งแล้วอุทานออกมาเสียงดัง

"เฮ้ย!"

"..ชิ!" ญาณินสะบัดตัวเดินไปทางบ้านพักในขณะที่อ้อมอ้าปากค้างอึ้งกับภาพที่เห็น ปกป้องเลิกคิ้วทักทายอ้อม

"ไงอ้อม สบายดีนะ"

"สะ.. สบายดี เฮ้ย… นี่มาเจอกันได้ไงเนี่ย"

"ฮึ.. เรื่องมันยาว เอาไว้ว่าง ๆ จะเล่าให้ฟังแล้วกัน ฝากนี่ไปให้เป็ด ไม่ใช่สิ ฝากยาให้นินด้วย" เขายื่นยานวดคลายกล้ามเนื้อให้อ้อมแล้วหันหลังเดินไปคนละทางกับญาณิน

"สงสัยสิ่งที่ยัยนินอยากให้เกิดจะเป็นจริงแล้วสินะ" อ้อมก้มมองหลอดยาในมือแล้วหันไปมองเพื่อนที่กำลังเดินกระแทกเท้าไปที่บ้านพัก ส่วนปกป้องก็กำลังเดินไปหาผู้ใหญ่นวย "บนดอยคงไม่เหงาอีกแน่นอนยัยนินเอ้ย.."

16:00 น.

ครูอาสาทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านผู้ใหญ่นวยเพราะผู้ใหญ่บอกจะเลี้ยงอาหารเย็นต้อนรับครูอาสาคนใหม่ทั้งสองคน

ปกป้องนั่งขัดสมาธิอยู่กลางบ้านหลังจากที่เข้าไปช่วยภรรยาผู้ใหญ่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว ญาณินเก้กังเล็กน้อยแล้วค่อย ๆ นั่งลงข้างชายหนุ่ม

"กับข้าวบนดอยมีแต่ของเผ็ดนะ กินได้ใช่ไหม" ปกป้องเป็นฝ่ายถามก่อนโดยไม่หันมองหน้าเธอ ญาณินไหวไหล่น้อย ๆ แล้วหันมามองหน้า

"กินได้สิ ทำไมจะกินไม่ได้"

"ก็เห็นไม่กินเผ็ด เลยถามเป็นมารยาท" ปกป้องตอบกลับแล้วหันไปยกขันน้ำมาไว้ข้างกาย อันที่จริงเขาแอบทำไข่เจียวไว้ให้เธอแล้ว เพราะยังไงซะ ญาณินก็กินกับข้าวที่ผู้ใหญ่ทำไม่ได้หรอก เพราะมันเผ็ดมาก

"มาแล้วครับครู" ผู้ใหญ่นวยกับภรรยาเดินออกมาพร้อมกับถาดใส่กับข้าวสามสี่อย่าง หนึ่งในนั้นคือไข่เจียวที่ปกป้องทำ

"ว้าว… น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ"

"อันนี้น้ำพริกอะไรเหรอคะ" อ้อมที่นั่งอยู่ข้างญาณินชี้ไปที่ถ้วยน้ำพริกสีเขียว ๆ ที่วางอยู่ตรงกลาง

"น้ำพริกผักชีลูก ลองเอาเนื้อหมูจิ้มดู" ญาณินกับอ้อมมองหน้ากันแล้วทำตามที่ผู้ใหญ่บอก ทั้งสองอ้าปากกินพร้อมกัน

"อร่อย!" อ้อมที่ชอบกินเผ็ดอยู่แล้วยกนิ้วให้ภรรยาผู้ใหญ่ ในขณะที่ญาณินอ้าปากค้างเพราะเผ็ดมาก เธอสะบัดมือไปมาเบา ๆ ก่อนที่ปกป้องจะยกขันน้ำมาให้ เธอรับมาดื่มโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองเขา

"ครูนินไม่กินเผ็ดเหรอครับ"

"กินค่ะ แต่เผ็ดเกินไป"

"ครั้งหน้าบอกผมได้นะครับ จะได้ใส่พริกน้อย ๆ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ลำบากเปล่า ๆ นินมาอยู่ที่นี่ก็ต้องกลมกลืนกับที่นี่ กินง่าย ๆ อยู่ง่าย ๆ จะได้ทำงานอย่างมีความสุขค่ะ"

"ดี ๆ ครับ"

"ฮึ.." ปกป้องกอดอกแล้วหัวเราะขบขันกับสิ่งที่ญาณินพูด ก่อนจะลงมือกินข้าว เขาเลื่อนจานไข่เจียวมาใกล้ ๆ เธอพร้อมกับขันน้ำฝนเย็น ๆ เมื่อกินอิ่มแล้วก็นั่งพูดคุยกันพักหนึ่งแล้วค่อยแยกย้ายกันไปพัก

19:30 น.

ญาณินเดินถือตะเกียงมาตามทางเดินกับอ้อม ทั้งกลัวเขียดตัวดีที่มันกระโดดเกาะขาตอนนั้น

"เดินช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะได้นอนพัก" ปกป้องสาดไฟฉายไปหาสองสาวที่เกาะแขนกันเดินช้า ๆ ญาณินหรี่ตามองชายหนุ่มแล้วเบะปากใส่

"นายหัวเราะฉันทำไม"

"ตอนไหน"

"ก็ตอนที่นั่งกินข้าว ได้ยินนะ"

"เปล่าหัวเราะ แค่ไอ.." ปกป้องยื่นหน้าไปใกล้ ๆ แล้วส่องไฟฉายให้ทั้งสอง เขาเองก็เดินไปส่งถึงบ้านพักด้วย "ยังไม่อาบน้ำอีกเหรอ" เขาถามเพราะไม่เห็นพื้นไม้ตรงที่อาบน้ำเปียกเลย

"ยัง ทำไม"

"ก็อาบน้ำตอนกลางคืนมันอันตราย อาบแต่หัวค่ำหน่อยจะได้มองเห็นอย่างอื่นด้วย ไม่ใช่มายืนหันซ้ายหันขวาระแวงอยู่" ญาณินกดหน้าเล็กน้อยและจิกตามองเขา

"รู้ดีแบบนี้ เคยแอบดูคนอาบน้ำเหรอ"

"เคย!" ปกป้องตอบเสียงดังฟังชัดทำเอาสองสาวถอยห่างจากเขาหนึ่งก้าวทันที

"รีบไปอาบน้ำดิ เดี๋ยวส่องไฟฉายให้"

"ไม่เอา เอาไฟฉายมาเดี๋ยวส่องเอง ส่วนนายก็กลับไปได้แล้ว"

"เค.. เอางั้นก็ได้" ว่าจบปกป้องก็หันหลังให้ญาณิน เขาอมยิ้มบาง ๆ แล้วผิวปากฮัมเพลงเดินกลับที่พักตัวเอง อ้อมแอบยิ้มที่เห็นเพื่อนมองตามหลังปกป้องไม่ได้ละสายตาเลย

"จะไปอาบน้ำตอนไหน" เธอแสร้งถามญาณิน

"อะ.. เออ~ ตอนนี้แหละ อาบพร้อมกันเลยจะได้ไม่เสียเวลา"

"ไม่ใช่ว่าแกกลัวเขียดกระโดดเกาะขาอีกหรอกใช่ไหม" อ้อมแกล้งแซวเพื่อน

"ใช่ ฉันกลัว"

"ฮึฮึ.. งั้นไปอาบน้ำพร้อมกัน"