บทที่ 4 เช้าวันต่อมา

ปกป้องมารอครูอาสาที่โรงเรียนของหมู่บ้านเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว เขาดูเวลาบนนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า

"ครูครับ ทำไมครูนินกับครูอ้อมยังไม่มาสักที"

"สงสัยครูเขาคงเหนื่อยมั้ง เราไปดูของที่ครูซื้อมาก่อนดีไหม เดี๋ยวจะแนะนำว่าอันไหนคืออะไรแล้ววันนี้ครูจะพาพวกเราผลิตไฟฟ้าใช้เอง"

"เย้ ๆ.." เด็กทุกคนต่างส่งเสียงร้องดีใจแล้วออกไปข้างนอกกับปกป้อง

"อ้าวครู ไหงมาสอนคนเดียวครับ" ผู้ปกครองเด็ก ๆ ที่เดินผ่านหน้าโรงเรียนตะโกนถาม

"อ๋อครูเป็ด…. ครูนินคงเหนื่อยน่ะครับ อีกเดี๋ยวคงมา" เขาเผลอเรียกชื่อญาณินออกไปแบบนั้นจนเด็ก ๆ ทำหน้างง

"เป็ด ใครชื่อเป็ดครับคะครูป้อง"

"ไม่…" ไม่ทันที่จะได้ตอบนักเรียนหางตาก็เหลือบไปเห็นญาณินกับอ้อมที่เพิ่งเดินมาถึง

"สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะครู" เด็ก ๆ ยกมือไหว้สวัสดีทั้งสองสาวส่วนปกป้องลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

"ทำไมมาสาย"

"ขอโทษนะที่มาสาย เมื่อคืนนั่งทำแบบการสอนมาสอนน้อง ๆ ดึกไปหน่อยเลยตื่นสาย"

"อืม.." ดวงตาคมกริบเหลือบเห็นจุดแดง ๆ บนแก้มเธอแถมยังเผลอยกมือขึ้นมาหมายจะลูบแก้มญาณินอีก แต่ก็รู้สึกตัวทันจึงหยิบแบบการสอนที่สองสาวทำมาเอาขึ้นมาดู

"เป็ด ครูนินเป็นเป็ดเหรอ"

"คะ?"

"ครูป้องเรียกครูนินว่าเป็ด"

"ไม่ใช่…" ปกป้องทำหน้าเลิ่กลั่กในขณะที่ญาณินมองเขาตาขวาง

"เป็ดที่ไหนจะสวยขนาดนี้คะเด็ก ๆ" เธอพูดกลั้วหัวเราะแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนเพื่อเอาของไปเก็บ