บทที่ 4

“พี่ไม่ได้ให้พร พี่แช่ง”

“พี่พิมพ์!”

“อ่ะ ล้อเล่งน่า~ หน้าหักหน้างอแต่เช้าเดี๋ยวไม่สวยนะยะ”

“พี่พิมพ์นะพี่พิมพ์ แช่งกันได้ลง เดี๋ยวพลอยก็แช่งคืนซะเลย” คนถูกแกล้งตอบโต้กลับ

หากแต่เพื่อนรุ่นพี่ไม่ได้มีทีท่าเดือดเนื้อร้อนใจอะไร แถมยังยักไหล่ เพื่อบอกเป็นนัยๆ ว่าตนไม่แคร์อีกด้วย

“พี่โสดมาตลอดชีวิตนี่นะ ถ้าจะโสดไปอีกจนตายก็ทำใจไว้แล้วล่ะ… ไม่มีใคร ก็ยังดีกว่ารับคนไม่ดีเข้ามาในชีวิตไม่ใช่เหรอ”

“เรื่องนี้ต้องโทษพี่พลนะคะ เมื่อก่อนตามหวงน้องสาวเป็นเงาตามตัว แต่พอตัวเองแต่งงานเท่านั้นแหละ ปล่อยพี่พิมพ์แก่งั่กอยู่บนคานเฉยเลย”

“แกตบปากเท่าอายุตัวเองเดี๋ยวนี้เลยยัยพลอย ใครแก่!?”

หึ! นอกจากคำว่า ‘มนุษย์ป้า’ แล้ว ก็มีคำว่า ‘แก่’ เนี่ยแหละ ที่เธอไม่ช๊อบ ไม่ชอบเลยจริงๆ

“ฮ่าๆ พลอยอยากรู้จังค่ะ ว่าระหว่างพี่พิมพ์กับพี่พัด ใครจะมีแฟนก่อนกัน”

“ก็ต้องยัยพัดอยู่แล้วล่ะ… มั้ง” พิมพ์ดาวตอบกลั้วหัวเราะ เพราะเพื่อนรักของเธอเป็นสาวห้าว แถมยังพูดจาโผงผางไม่เกรงใจใคร

แต่ก็นั่นแหละ อย่างน้อยก็ยกเว้น ‘ลูกค้า’ ที่พัดชาจะพยายามพูดเอาอกเอาใจสารพัด เพื่อให้งานสำเร็จลุล่วงตามเป้าหมาย แม้มันจะค่อนข้างขัดกับนิสัยที่แท้จริงของเจ้าตัวไปสักหน่อยก็เถอะ

“แต่ที่แน่ๆ พลอยว่าพลอยมีก่อน”

“เหอะ! แค่หมอดูเขาทักว่าหมอวินเป็นเนื้อคู่แก แกก็เอาแต่เพ้อมาสามเดือนแล้วนะยะ” ร่างบางบ่นขึ้นด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะโยกหัวน้องเล็กของแก๊งไปมา แล้วเอ่ยขึ้น

“ถ้าแกไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง ก็ระวังไว้เถอะ ว่าผู้ชายโปรไฟล์เริ่ดอย่างหมอวินจะโดนงาบไปซะก่อน”

“เฮ้อ… ใครจะไปกล้าเริ่มล่ะคะ สุภาพบุรุษ อ่อนโยน ใจดีไปก็เท่านั้น แค่เห็นหน้าหล่อๆ ของเขา พลอยก็ขาแข้งอ่อนไปหมดแล้วเนี่ย”

“เว่อร์!”

“พูดจริงๆ” พลอยรุ้งยืนยัน

“แหวะ! ถ้าไม่กล้าเริ่มก่อน แกก็เตรียมตัวอยู่บนคานเลยนะจ๊ะ ปีหน้าอายุก็เข้าเลขสามแล้วนี่นา หายากนะจะบอกให้”

“แหม... จะให้พลอยอยู่บนคานเป็นเพื่อนพี่พิมพ์ใช่ไหมคะ ก็ดีค่ะ พลอยจะได้ไม่เหงา” คนตัวเล็กโต้กลับทันควัน

“ยัยพลอย ตบปาก!”

พิมพ์ดาวแหวใส่ แล้วยกมือขึ้นชี้หน้าเพื่อนรุ่นน้องอย่างเอาเรื่อง ทว่าอีกฝ่ายกลับหัวเราะรวน แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง เพื่อหาของสำคัญ!

“มอนิ่งทุกคน!”

พัดชาที่พึ่งเดินเข้ามาภายในบริษัทตะโกนทักทายเพื่อนร่วมงานเสียงดัง เพื่อระบายอารมณ์กรุ่นโกรธจากการที่เธอออกไปพบลูกค้าตั้งแต่เช้า แต่เขากลับสั่งให้เธอแก้ไขงานเป็นการใหญ่ แถมยังเสนอให้เธอออกแบบเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นตามคำสั่งของเขา จนสาวห้าวแทบจะตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายว่าเขาควรจะเปิดบริษัทตกแต่งภายในเองซะ

แต่ถึงในหัวของเธอจะมีคำด่ากักเก็บเอาไว้เป็นหมื่นล้านคำ ทว่ากับลูกค้าแล้วคติประจำใจคือการ ‘ยิ้มสู้’ จนกว่ามันจะถึงขีดสุดเท่านั้น

“โมโหโว้ย!!”

สาวห้าวเอ่ยทักทายทุกคนเสร็จก็ตะโกนโวยวาย แล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งของตัวเอง