บทที่ 5

“มีปัญหากับลูกค้ามาเหรอแก”

“ใช่ อีตาบ้านั่นมันเคยพอใจอะไรบนโลกนี้บ้างไหมเนี่ย แกช่วยรับงานนี้ไปทำแทนฉันทีสิพิมพ์ นี่ฉันจะเป็นประสาทตายอยู่แล้วนะ ไม่จบไม่สิ้นสักที น่าเบื่อ น่ารำคาญ”

พัดชาโวยวายออกมาเป็นชุด จนทุกคนรู้สึกเห็นใจปนขยาดในความเรื่องมากของลูกค้าที่พัดชาดูแลอยู่

“โอ้โห… ถึงฉันจะรักและเป็นห่วงแกม๊ากมาก แต่งานนี้ขอบายจ๊ะ ฟังจากที่แกเล่ามา ฉันว่าฉันคงไม่เหมาะกับการตกแต่งโรงแรมของคุณภัทรอะไรนั่นอย่างยิ่งเลยล่ะ โชคดีนะเพื่อนรัก” พิมพ์ดาวปฏิเสธ แล้วคลี่ยิ้มส่งให้เพื่อนอย่างให้กำลังใจ

“พอๆ งั้นเรื่องงานเอาไว้ก่อน เพราะฉันมีเรื่องอื่นที่เด็ดกว่านั้นเยอะ”

“เรื่องอะไรเหรอ”

“เรื่องพี่เพชรกับคุณน่าน” พัดชาเกริ่นหัวข้อสนทนาขึ้นมา ก่อนจะหันไปสั่งพลอยรุ้งที่นั่งอยู่ใกล้ประตูทางเข้าบริษัทมากที่สุด

“ดูต้นทางให้หน่อยยัยพลอย”

“รับทราบค่ะ” น้องเล็กของแก๊งรับคำ ทว่าเธอกลับก้มหน้าหาของต่อ

“พี่เพชรกับคุณน่านเขาคบกันแล้วเหรอ”

“ยังหรอก” คนเปิดหัวข้อสนทนายิ้มกรุ้มกริ่ม พร้อมกับโบกมือไปมา

“อ้าว… แล้วเขาทำไมล่ะ แกรีบเล่ามาให้หมดสิ จะกั๊กไว้ทำไมเนี่ย”

“ก็เมื่อกี้ฉันเห็นสองคนนั้นนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟไง”

พัดชายังคงเกริ่นทีละประโยค เพื่อเพิ่มความสนใจให้อีกฝ่ายตามเคย ราวกับว่าการบ่นเมื่อสักครู่ของเพื่อนรักเป็นแค่สายลมที่พัดผ่านไป ไม่ได้อยู่ในความสนใจของเธอเลยสักนิด

“เขาก็คุยกันทุกวันไม่ใช่เหรอ”

“แต่ครั้งนี้มันแปลกไปไงแก สองคนนั้นคุยกันเหมือนจีบกันเลย”

“พี่พัดได้ยินเหรอคะ” พลอยรุ้งเงยหน้าจากกองเอกสารรกๆ ขึ้นมาถามด้วยความอยากรู้

“ไม่ได้ยิน”

“อ้าว…”

สองสาวประสานเสียงกัน แล้วจ้องเขม็งไปที่พัดชาอย่างเอาเรื่อง โดยมีพิมพ์ดาวสาวขี้บ่นเป็นคนเปิดปากขึ้นก่อน

“ไอ้เราก็คิดว่าได้ยิน อุตส่าห์มาเล่าเป็นตุเป็นตะ สุดท้ายก็เหมือนเดิม แกรีบแก้งานของตัวเองไปเลยไป๊!”

“นั่นสิคะ พี่พัดนี่ทำพลอยเสียเวลาหาบัตรนัดเลย เฮ้อ… เอาไปไว้ไหนเนี่ย!”

“โถ่… พวกแกไม่มีเซนต์ด้านนี้จริงๆ ใช่ไหมเนี่ย ไม่รู้เหรอว่าคนกำลังมีความรักจะมีออร่าสีชมพูหวานแหววฟุ้งกระจายอยู่รอบตัว แถมรอยยิ้มของพวกเขามักจะดูมีความสุขกว่าเวลาปกติ” พัดชาบอก แล้วยกมือขึ้นมาทำท่าทางประกอบ แบบที่ทุกคนชอบบอกว่าเธอ ‘เล่นใหญ่’ ด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

“แต่พี่เพชรบอกพลอยว่าคุณน่านเป็นเกย์นะคะ”

“โอ๊ย! พี่เพชรเขาเคยชอบเกย์มาตั้งเป็นสิบปี จะชอบเกย์อีกก็ไม่เห็นแปลกเลยนี่”

“ถ้าอย่างนั้นพี่เพชรก็ ‘นก’ ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลยสิคะ” พลอยรุ้งพูดขึ้นด้วยความเสียดาย

“คุณน่านอาจจะไม่ได้เป็นเกย์ก็ได้ พี่เพชรเขาแยกออกที่ไหน ใครเกย์ ไม่เกย์” พิมพ์ดาวขัดขึ้น เพราะเธอเป็นเพียงคนเดียวในบริษัทที่มองเห็นอะไรบางอย่างที่คนอื่นไม่เห็น

เอ่อ… แน่นอนว่าไม่ใช่ผี แต่หมายถึงการกระทำของน่านนทีต่างหาก!