บทที่ 4.(ธันวาสายเปย์)

แผนลวงบ่วงมัดใจ

บทที่ 4.(ธันวาสายเปย์)

มีนาหันไปมองหน้าธันวาอย่างตกใจ ที่เขาสั่งเสื้อผ้ามากมายให้เธอ นี่เขาจะซื้อให้เธอใส่ หรือจะให้ไปเปิดร้ายขายเองกันแน่ จากนั้นไลลากับผู้ช่วยอีกคนก็กรูกันเข้ามาจับมีนาวัดตัว หมุนซ้ายหมุนขวาจนเธอเริ่มจะเวียนหัว

"คุณน้องเนี่ยเห็นตัวเล็ก ๆ แต่หน้าอกใหญ่เหมือนกันนะคะ 38นิ้ว ได้มั้งคะเนี่ย"

ไลลาพูดเสียงดัง ทำให้มีนาต้องหันไปธันวาด้วยความขัดเขิน มาพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายเนี่ย หลังจากวัดตัวเสร็จเด็กในร้านก็พากันขนเสื้อผ้ามาวางรวมไว้หน้าร้าน ทำเอามีนาถึงกับอ้าปากค้างเพราะมันมากเกินไป

"ดะ เดี๋ยวนะคะ!" หญิงสาวรีบพูดทักท้วงขึ้น เมื่อเห็นว่าเด็กในร้านยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดขนทุกอย่างออกมา และนั่นก็ทำธันวาเดินเข้ามาหาหญิงสาวทันที ในขณะที่ไลลาชะงักหยุดการเขียนบิล

"มีอะไร?" ธันวาถามพร้อมกับส่งสายตาดุ ๆ มาให้

มีนาหันไปยิ้มให้ไลลานิดนึงอย่างขออภัย แล้วดึงธันวาออกมาให้ห่างไลลาเพื่อคุยกันอีกมุมหนึ่ง

"คุณธัน คุณจะซื้อไปถมคอนโดคุณรึไง มากมายขนาดนั้นน่ะ" มีนาถามเสียงกระซิบ เพราะไม่อยากให้ไลลาได้ยิน

''มากตรงไหน ที่เห็นทั้งหมดนี่ มันยังไม่ได้ครึ่งที่ลดาเค้ามีเลยด้วยซ้ำ" ยังมีหน้าเอาเธอไปเปรียบกับแฟนตัวเองอีก

''ก็นี่มันฉัน ไม่ใช่แฟนคุณไง" มีนาบอก ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ที่มีใครเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น จากนั้นทั้งสองคนก็ยืนเถียงกันหน้าแดงหน้ำแดง

"แล้วยังไง ก็ซื้อให้ไม่ดีรึไง" ธันวา

"ก็ดีค่ะ แต่มันมากไป" มีนา

"อย่าเรื่องมากน่ะ" ธันวาบอก น้ำเสียงเริ่มรำคาญเล็กน้อย

"ไม่ได้เรื่องมาก" มีนาเองก็เริ่มใส่อารมณ์เช่นเดียวกัน

"ก็เนี่ย เธอกำลังเรื่องมาก" ธันวาเริ่มเสียงดังขึ้น

"ก็มันเยอะไป มันไม่จำเป็น" มีนาก็เสียงดังไม่แพ้เขา

"มีอะไรให้ช่วยมั้ยค้า!" ไลลาที่ขยับเข้ามาแอบฟังพูดขัดขึ้นมา ไม่อย่างนั้น มีนากับธันวาคงจะยังเถียงกันอีกนาน

หญิงสาวหันไปมองหน้าธันวา ก่อนจะเดินไปยังเสื้อผ้าพวกนั้น ที่มันวางสุม ๆ กันอยู่ และเลือกเอาตัวที่เธอชอบและคิดว่ามันเหมาะกับเธอแยกไว้อีกทาง

เธอเลือกได้ประมาณสิบกว่าชุด จึงหันไปบอกไลลาว่าเอาแค่นี้ เอาแค่ที่เธอเลือก แล้วหันไปมองหน้าธันวาอย่างท้าทาย เรื่องงานเธอเต็มที่ แต่ถ้าเรื่องส่วนตัวเธอขอ

ไลลาถึงกับอ้าปากค้าง และแอบมองค้อนมีนาเล็กน้อย เพราะจำนวนเงินมี่เธอจะได้รับมันหายไปกว่าครึ่งเลยที่เดียว ซึ่งมันก็ช่วยไม่ได้ เธอเป็นคนแบบนี้ อะไรไม่จำเป็นเธอก็ตัดออก จากนั้นธันวาที่เงียบอยู่ยานก็พูดขึ้นบ้าง

"เอาแบบที่เธอเลือกทั้งหมดครับคุณไลลา ช่วยให้เด็กเอาไปใส่ท้ายรถให้ด้วย"

มีนาหันไปมองหน้าธันวาเหมือนผู้ชนะ และยิ้มออกมาทันที เเต่....

"ที่เหลือทั้งหมดนี่ ส่งไปให้ที่คอนพรุ่งนี้ทั้งหมด แล้วส่งบิลไปเก็บพร้อมกัน ขอบคุณมาก" เท่านั้นเองไลลายิ้มปากบานออกมาทันทีเลย

และเมื่อพูดจบธันวาก็ลากมีนาออกจากร้านทันที โดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเธอเลยสักนิด และเมื่อมีนาดิ้นมาก ๆ เข้า จากที่เขาจับแขนของเธออยู่ เขาก็เปลี่ยนมาโอบรอบตัวของเธอเอาไว้แทน

"หยุด! หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้!" ธันวาบอกเสียงดุ แล้วคิดว่ามีนาฟังไหม กฌไม่เลย!

หญิงสาวยังคงตั้งหน้าตั้งตาดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมแขนของเขาต่อไป รู้สึกใจสั่นแปลก ๆ ที่ต้องมายืนให้ผู้ชายกอดอยู่แบบนี้

"คุณก็ปล่อยฉันสิ ปล่อย!"

"ถ้าเธอไม่หยุด ฉันจะจูบเธอโชว์ต่อหน้าคนเยอะแยะนี่ อยากลองไหม"

ธันวาขู่ พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ในขณะที่มีนาเอนตัวหนี ซึ่งคำขู่ของเขามันได้ผล มีนาหยุดดิ้นทันที แล้วรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเองไว้ พร้อมกับส่ายหัวดุ๊ดดิ๊กไปมา ธันวายิัมเจ้าเลห์ใส่ตาเธอ และก่อนที่เธอจะทันคิด จมูกโด่งคมก็ก้มลงไปหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่ ๆ แล้วปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด

มีนาผละออกไปยืนเอามือถูแก้มตัวเองไปมา เหมือนรังเกียจ แต่ใครจะสนล่ะ เขาก็แค่หมั่นไส้ที่เธอทำปากดีอวดเก่งกับเขาเมื่อตอนอยู่ในร้านเท่านั้น

"คุณธัน คุณมันฉวยโอกาส" หึ! พอหลุดไปได้ก็เริ่มปากเก่งเลยนะแม่คุณ

"ก็โอกาสมันน่าฉวยมั้ยล่ะ" ชายหนุ่มพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

"บ้า! ไอ้คนโรคจิต!"

"ถ้าเธอยังไม่หยุดด่าฉัน รับรองว่าคราวนี้ไม่ใช่แค่แก้ม" ธันวาแกล้งขู่อีก และมันก็ได้ผลอีกเช่นเคย

"ไปขึ้นรถ" ธันวาออกคำสั่ง แต่หญิงสาวยังยืนเฉย เขาเลยแกล้งทำท่าเดินเข้าไปใกล้ ๆ คุณเธอก็วิ่งแนบไปเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งทันที ธันวาหัวเราะน้อย ๆ กับท่าทางของเธอ ก่อนจะเดินตามไปขึ้นรถอีกฝั่งหนึ่ง

หลังจากที่เข้ามาอยู่ในรถแล้ว ชายหนุ่มก็ขับรถออกทันที และกำลังคิดว่ามืดค่ำป่านนี้แล้วข้าวเย็นยังไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กที่นั่งเงียบอยู่ คงจะหิวแย่แล้วมั้ง

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะคิดได้ว่าควรกินอะไรดี โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมาซะก่อน มือแกร่งหยิบโทรศัพท์ข้ึ้นมาดู เมื่อเห็นหน้าจอขึ้นชื่อของเพื่อนสนิทอย่างกร เขาจึงกดรับสาย

"ว่าไง" เสียงทุ้มเอ่ยถาม

(มึงอยู่ไหนไอ้ธัน) เขาเอ่ยถาม แต่กรกลับถามกลับมาซะงั้น

"กูเพิ่งออกจากร้านคุณไลลา นี่ก็ว่าจะไปหาข้าวกิน มึงมีอะไร"

(มึงยังไม่ต้องไปไหนละ กลับมาคอนโดด่วนเลย)

ธันวาฟังที่กีพูดแล้วเริ่มแปลกใจ และคิดในใจว่ามันมีอะไรด่วนนักหนา

"มีอะไรวะ ทำไมต้องรีบขนาดนั้น" ถามกลับด้วยความสงสัย

(แม่มึงกลับมาจากปารีสแล้ว ตอนนี้รออยู่ที่คอนโดมึงเนี่ย)

บรรลัยแล้วไง แม่ของเขากลับมาจากปารีสแล้ว แถมตอนนี้ยังรออยู่ที่คอนโดอีกด้วย

ชายกนุ่มหันไปมองคนตัวเล็กข้าง ๆ ทันที แล้วเขาควรจะทำยังไงกับเธอดี เรื่องแผนการณ์นั้น จะให้แม่รู้ไม่ได้เด็ดขาดด้วย

(เออ! ไอ้ธัน แม่มึงบอกให้พาคุณมีนามาพบท่านด้วย) เสียงของกรดังขึ้นมาอีก

"แม่รู้เรื่องมีนาได้ยังไง มึงบอกท่านเหรอ" เขาถามด้วยความตกใจ ส่วนมีนาก็หันมามองหน้าอีกฝ่ายทันที

(กูเผลอหลุดปากไปว่ะ กุขอโทษ)

กรเอ่ยขอโทษ แต่ธันวารู้สึกว่าน้ำเสียงเพื่อนสนิทเหมือนคนที่รู้สึกผิดเลยสักนิดเดียว เหมือนจะแฝงไปด้วยความดีใจด้วยซ้ำ

"มึงกับกูมีเรื่องคุยกันแน่ไอ้กร แค่นี้แหล่ะบอกแมว่ากูกำลังไป"

จากนั้นธันวาก็กดตัดสาย แล้วหันไปมองคนตัวเล็ก ที่กำลังมองเขาอยู่เมือนกัน แล้วต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

จากที่คิดจะหลอกแค่รินลดาคนเดียว ตอนนี้คงต้องหลอกแม่ของเขาไปด้วยอีกคน เพราะยังไงแผนการณ์นี้ จะให้แม่รู้ไม่ได้เหมือนกัน

"มีอะไรรึเปล่าคะ?" เธอเอ่ยถามเพราะความสงสัย

"เรากำลังจะไปพบแม่ของฉัน" เท่านั้น มีนาตาโตขึ้นทันที

"แม่คุณเหรอ แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะ"

"ทำทุกอย่างให้เนียนที่สุด อย่าให้แม่ฉันจับได้เด็ดขาด เข้าใจใช่ไหม" ธันวาบอกด้วยเสียงจริงจัง

สายตาของมีนาเต็มไปด้วยความกังวล แต่ก็ยังยอมพยักหน้ารับรู้