แผนลวงบ่วงมัดใจ

แผนลวงบ่วงมัดใจ

บทที่ 1.(รับสมัครงาน1อัตรา)

มีนาเติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หลังจากที่เธอเรียนจบ หญิงสาวก็ตัดสินใจออกมาจากสถานที่แห่งนั้น และมาเช่าห้องเล็ก ๆ เท่าแมวดื้นตายอยู่ใจกลางเมือง

ปัญหาของมีนาตอนนี้คือเธอกำลังตกงาน และยังหางานใหม่ไม่ได้ หลังจากร้านกาแฟที่เธอเป็นลูกจ้างอยู่ปิดตัวลง และที่เลวร้ายไปกว่านั้น เมื่อเช้าป้าเจ้าของบ้านยังยื่นคำขาดมาอีกว่า หากภายในสิ้นเดือนนี้มีนาไม่มีค่าเช่าห้องจ่ายอีกล่ะก็ เธอเตรียมตัวย้ายออกไปได้เลย

ร่างเล็กบอบบางเดินหางานไปเรื่อย ๆ อย่างมีความหวัง ตามห้างบ้าง ตามร้านกาแฟบ้าง แต่ทุกที่เต็มหมด บางแห่งก็ให้เธอทิ้งเบอร์ไว้ แต่ไม่เคยมีใครโทรกลับมาสักแห่งดียว

กระทั่งมีนาเดินมาถึงป้ายรถเมล์ ด้วยความเมื่อยเธอจึงหยุดพัก จังหวะนั้นสายตาของหญิงสาวก็ไปสะดุดเข้ากับใบปลิวแผ่นหนึ่งที่วางสงบอยู่แทบเท้า มือบางรีบหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความสงสัยใคร่รู้ พร้อมกับใช้สายตาเลื่อนอ่านข้อความบนกระดาษทีละตัวอักษร

รับสมัคร

หญิงสาวหน้าตาดี มีความรับผิดชอบ

รักษาคำพูด ตั้งใจทำงาน

สนใจร่วมงานกับเรา Tel.0×× -×××-××××

มีนามองใบปลิวในมือด้วยความดีใจ รีบควักโทรศัพท์ในกระเป๋าถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรออกทันที

(ยอดเงินของคุณหมด กรุณาเติมเงินค่ะ)

'มาหมดอะไรตอนนี้!' หญิงสาวกรีดร้องในใจ เธอหันซ้ายหันขวามองหาตู้โทรศัพท์สาธารณะ ไม่รู้ป่านนี้จะได้คนไปหรือยัง เจ้าประคู๊น... ขอให้ลูกได้งานนี้เถอะเพี๊ยง! เธออ้อนวอนต่อสิ่งศักสิทธิ์ในใจ

และเมื่อเจอตู้โทรศัพท์ ร่างบางก็ปรีเข้าไปทันที ทำการหยอดเหรียญกดเบอร์แล้วถือสายรอ ไม่นานก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งรับสาย

(สวัสดีครับ ผมกรพูด)

"ค่ะ สวัสดีค่ะ คือฉันโทรมาตามใบปลิวน่ะค่ะ" มีนาพูดด้วยน้ำเสียงรัวเร็ว ขณะที่ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย

"คุณรับคนไปหรือยังคะ?"

(เธอชื่ออะไร?) คราวนี้มีเสียงตอบกลับมา แต่เป็นคนละเสียงกันกับคนที่รับสายในครั้งแรก

"มีนาค่ะ ฉันชื่อมีนา"

(โอเคมีนา คุณมาพบผมที่ธันวากรุ๊ป บ่ายโมงตรงวันนี้ ผมชอบคนตรงเวลาเข้าใจนะ) พูดจบคนปลายสายก็ตัดสายทิ้งไป

มีนาค่อย ๆ วางหูโทรศัพท์ลงที่เดิม แล้วเดินออกมาจากตู้ช้า ๆ พลางใช้ความคิด อีตานั่นพูดจบก็วางสายไปซะเฉย ๆ ก็แล้วไอ้ 'ธันวากรุ๊ป' อะไรเนี่ยมันอยู่ตรงไหนกัน

......................

"มึงแน่ใจเหรอ ว่าจะใช้วิธีนี้จริง ๆ"

'กร' เลขาส่วนตัวและเพื่อนสนิทของธันวาถามขึ้น หลังจากที่ชายหนุ่มวางโทรศัพท์แล้ว

"กูคิดดีแล้ว" เขาตอบอย่างมั่นใจ

"แล้วถ้ามันไม่ได้ผลล่ะ"

"ต้องได้ผล กูรู้จักลดาดี" ฟังไอ้เพื่อนตัวดีพูดจบ กรก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างอดไม่ได้ ก่อนจะหันไปมองหน้าธันวาอย่างนึกเซ็ง

"มึงไม่ได้รู้จักผู้หญิงคนนั้นเลยต่างหาก" กรบอก

"ยัยลดาเนี่ยมันมั่ว ขนาดกูมันยังเคยอ่อยเลย กูบอกมึงไม่รู้กี่รอบ" กรเท้าความไปถึงตอนที่ธันวาคบกับ 'รินลดา' ใหม่ ๆ

"ลดาเค้าก็บอกไปแล้วนี่ ว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด" ธันวาเถียงแทนผู้หญิงที่เขารัก แล้วเปลี่ยนเรื่องพูดหน้าตาเฉย

"แล้วที่ให้ไปทำได้เรื่องว่ายังไง?" คำถามของเพื่อนทำให้กรหันมองเหมือนจะค้อนหน่อย ๆ ก่อนเอ่ยตอบ

"ตอนนี้ รินลดาอยู่ที่เชียงใหม่ ส่วนไปทำไม ไปกับใคร กูว่ามึงอย่ารู้เลย" ธันวาเงียบไปเมื่อได้ฟังกรพูดจบ

ธันวากับรินลดาเลิกกันได้ยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ ไม่แปลกหรอกถ้าเธอจะมีหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่มารุมขายขนมจีบ เธอเป็นคนสวยและมีสเน่ห์ ใครอยู่ใกล้เป็นต้องหลงรัก ธันวาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

เขาเเฝ้าตามจีบเธอ และเอาชนะใจเธอจนได้คบกัน หากแต่คบกันได้ยังไม่ทันถึงปี รินลดาก็บอกเลิกเขาด้วยเหตุผลน้ำเน่าว่าชายหนุ่มดีเกินไป และเพื่อนสนิทอย่างกรก็บอกว่าเป็นเพราะเขายังรวยไม่พอต่างหาก

ธันวาไม่สนใจคำพูดของเพื่อนสนิทเท่าไหร่นัก บางทีกรอาจจะพูดไม่เข้าหูไปบ้าง แต่ที่เขาพูดก็เพราะความเป็นห่วงธันวาเข้าใจดี

และด้วยความรักที่ธันวามีให้รินลดา ชายหนุ่มจึงคิดทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอยอมกลับมาหา สุดท้ายเขาก็คิดที่จะใช้ผู้หญิงคนหนึ่งมาเป็นตัวช่วย

แผนของธันวาก็คือ ให้ผู้หญิงคนหนึ่งแกล้งมาเป็นแฟนหลอก ๆ เพื่อให้รินลดาหึง และถ้าเธอหึงแสดงว่าเธอยังมีเยื่อใยกับเขาอยู่ และเธอก็จะกลับมาหาเขาแน่นอน และถึงแม้ว่ากรจะไม่เห็นด้วยแต่เขาก็ขัดใจธันวาไม่ได้จึงต้องปล่อยเลยตามเลย

"มึงเตรียมปล่อยข่าวได้เลย ยังไงลดาก็ต้องกลับมาแน่นอน" ธันวาบอก และยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ

.....................

ในที่สุดมีนาก็เดินทางมาถึง ธันวากรุ๊ปจนได้ เสียค่าแท็กซี่ไปหลายบาทเลยเชียวล่ะ ครั้นจะนั่งรถเมล์เธอก็ไม่รู้ว่านั่งสายไหนอีก สุดท้ายเลยต้องยอมเสียค่าแท็กซี่แทน

ร่างเล็กเปิดประตูกระจกเข้าไปภายอาคาร ดวงตากลมใสกวาดสายตาไปรอบ ๆ ก่อนจะมองเห็นเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ เท้าบางจึงรีบเดินเข้าไปถาม

"สวัสดีค่ะ" เสียงหวานเอ่ยทักทายประชาสัมพันธ์คนสวยพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"สวัสดีค่ะ มาติดต่อเรื่องอะไรคะ?"

"อ๋อ คือฉันมา... คือ..." นั่นสิ เธอมาติดต่อเรื่องอะไร แล้วมาติดต่อใคร

โอ๊ย! มีนา... นะมีนา ทำไมไม่ถามชื่อผู้ชายที่คุยโทรศัพท์ไว้เนี่ย แล้วทีนี้จะทำไงดีล่ะ หญิงสาวรำพึงรำพันในใจเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่มีข้อมูลอะไรเลยเกี่ยวกับคนที่เธอต้องการมาขอพบ

"ว่ายังไงคะ มาติดต่อใคร?" เสียงประชาสัมพัธ์ถามย้ำมาอีก

"คือ ว่าฉันมา..."

"มีอะไรกัน?" ในขณะที่มีนากำลังมึนงงกับตัวเองอยู่นั้น เสียงของผู้ชายคนหนึ่งก็เอ่ยถามขึ้น

หญิงสาวหันไปมองตามที่มาของเสียง แล้วต้องตกตะลึงเพราะผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีมาก ไม่ว่าจะมองมุทไหนก็หล่อไปหมด แล้วไหนจะแว่นที่เขาคนนี้ใส่อยู่อีก มันช่วยเสริมให้เขาดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นโคตร ๆ เลยล่ะ

"คือ... ผู้หญิงคนนี้เธอมาติดต่อเรื่องอะไรก็ไม่ทราบค่ะคุณกร ถามก็ไม่ยอมตอบ" ไม่ใช่ว่าเธอไม่ตอบ แต่เธอไม่รู้จะว่าตอบยังไงต่างหากเล่า มีนากล่าวแย้งในใจ

ว่าแต่... เมื่อครู่ยัยนี่เรียกผู้ชายคนนี้ว่า 'คุณกร' ใช่ไหม จะใช่คนเดียวกันรึเปล่าเนี่ย

"คุณชื่อกรเหรอคะ?" มีนาเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ

"ครับใช่" กรตอบ พร้อมกับส่งยิ้มให้มีนา

"ฉันมาตามใบปลิวค่ะ"

คราวนี้กรเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ พร้อมกับใช้สายตากวาดมองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า จนมีนาคิดไปว่าตัวเองมีอะไรที่ผิดปกติ

"เดี๋ยวผมจัดการเอง" กรหันไปพูดกับประชาสัมพันธ์ และหันกลับมายังมีนาอีกครั้ง

"เชิญครับคุณมีนา ไอ้ธันกำลังรออยู่ นี่มันก็ให้ผมลงมาดูว่าคุณมารึยัง"

พูดจบร่างสูงก็เดินนำหน้ามีนาเข้าข้างใน แถมยังเดินไม่รอกันด้วย นี่เขาคิดว่าเธอขายาวเหมือนเขาหรือยังไงถึงได้เดินเร็วปานนั้น