บทที่ 3.(เจ้านายสายเปย์)

แผนลวงบ่วงมัดใจ

บทที่ 3.(เจ้านายสายเปย์)

ตัดมาที่พิมดาวงิ้วหลงโรงกันอีกครั้ง ตอนนี้ภายในห้องทำงานกำลังเกิดศึกทางสายตาขึ้นระหว่างมีนากับพิมดาว แล้วอยู่ ๆ พิมดาวก็เดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างมีนากับธันวาหน้าตาเฉย แค่นั้นยังไม่พอ เธอยังส่งสายตาเยาะเย้ยให้มีนาอีกด้วย

มีนามองหน้าธันวาเหมือนจะถามว่า จะให้เธอทำยังไงต่อไปดี ธันวามองสบตาของหญิงสาวด้วยสายตานิ่งนาน หากมีนากลับอ่านสายตาของชายหนุ่มได้ว่า 'แล้วแต่เธอสิ' ประมาณนี้เลย

ได้เลย ถึงจะไม่เคยมีเรื่องแค้นเคืองอะไรกับพิมดาวมาก่อนก็เถอะ แต่จะให้ยอมคนมันก็ไม่ใช่นิสัยของมีนาอยู่แล้ว

"นี่ป้า เคยมีใครบอกไหมว่าเป็นผู้หญิงไม่ควรไปเกาะแข้งเกาะขาผู้ชายแบบนั้น โดยเฉพาะผู้ชายที่เค้ามีเจ้าของแล้ว" เป็นไง เปิดฉากได้เร้าใจใช่ไหมล่ะ

"หึ ๆ" เสียงหัวเราะของกรดังขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังกลั้นหัวเราะอยู่แต่ไม่สำเร็จ

"อิเด็กบ้า แกเรียกใครว่าป้าฮะ!"

มันได้ผลดีเลยเชียวล่ะ ตอนนี้พิมดาวเริ่มเต้นเป็นเจ้าเข้า ปล่อยแขนธันวาแล้วเปลี่ยนมายกนิ้วขึ้นชี้หน้ามีนาแทน

"คุณบอกว่าฉันเด็ก ฉันก็เรียกคุณว่าป้าไง" มีนาย้อนกลับอย่างไม่ยอมลดรา

"อ๊าย! ธัน คุณดูสิ เด็กของคุณหยาบคายกับพิมนะคะ พิมไม่ยอมนะ ไม่ยอมจริง ๆ ด้วย"

พูดจบพิมดาวก็หันไปคว้าแขนธันวาเขย่า ๆ จนมีนากลัวว่าแขนของเจ้านายหมาด ๆ ของเธอจะหลุดออกมา

แล้วมีเหรอที่คนอย่างมีนาจะสลด ไม่มี๊! เธอหันมองหน้าพิมดาวอย่างท้าทาย ก่อนมองเลยไปที่หน้าธันวาอีกครั้ง

ถึงเธอจะเป็นลูกจ้างเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า จะมีใครมารังแกกันได้ง่าย ๆ และยิ่งตอนนี้เธอรับบทเป็นแฟนของเขาด้วยแล้ว คนที่เขาสมควรจะแคร์คือเธอไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้

"คุณก็ต้องจัดการให้มีนด้วย โทษฐานที่ปล่อยให้ผู้หญิงอื่นมาขัดขวางเวลาที่คุณมีให้มีน"

พูดจบมีนาก็สะบัดหน้าใส่ธันวา แล้วแกล้งงอนเดินไปนั่งลงที่โซฟามุมห้องด้วยสีหน้าบูดบึ้ง เธอจะดูสิว่าเขาจะทำยังไงต่อในเมื่อเธอตีบทแตกซะขนาดนี้แล้ว

ธันวารีบแกะแขนปลาหมึกของพิมดาวออกทันที ก่อนจะรีบเดินมางอนง้อหญิงสาว และถึงมันจะเป็นแค่การแสดง แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะแอบปลื้มกับท่าทางของเขา

"ไม่งอนนะคะคนดี ผมขอโทษ"

ธันวาเอ่ยงอนง้อเสียงหวาน ในขณะที่หญิงสาวแกล้งทำเฉยไม่พูดด้วย ก่อนจะหันหลังให้ เธอคิดแค่ว่าต้องเล่นให้สมบทบาท ให้มันสมจริงเข้าไว้

ส่วนธันวาพอเห็นว่ามีนายังเฉย คราวนี้เขาเปลี่ยนมาสวมกอดร่างเล็กจากทางด้านหลัง พร้อมกับยื่นหน้ามาเกยบ่าบอบบางไว้

"จะให้ผมทำยังไง บอกสิขอแค่มีนหายโกรธ ผมจะทำ" ธันวาบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ในขณะที่มีนาเริ่มหวั่นไหว

"ธันต้องไล่ยัยป้านี่ออกไปค่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงออเซาะ และใส่แอ็คติ้งให้มันดูสมจริงเข้าไปอีกด้วยการลุกขึ้นไปนั่งตักธันวา พร้อมกับเอามือคลัองคอเขาไว้ เธอหันไปมองพิมดาวอีกที และพบว่าตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นแทบจะแปลงร่างได้แล้ว ใบหน้าของเธอแดงก่ำอย่างโกรธจัด กำมือเข้าหากันแน่น

"คุณพิม ถ้าไม่มีอะไรสำคัญคุณกลับไปเถอะ ไอ้กรส่งแขกด้วย"

สิ้นเสียงชองธันวา มีนาแย้มรอยยิ้มอย่างสะใจและไม่ลืมเผื่อแผ่รอยยิ้มไปให้พิมดาวด้วย แต่มันเป็นรอยยิ้มแบบเยาะเย้ย

จากนั้นกรก็ผายมือเป็นเชิงไล่ให้พิมดาวออกไป แน่นอนว่าเธอมีอาการฟึดฟัดเล็กน้อยพอหอมปากหอมคอแต่ก็ยอมกลับไปโดยดี และไม่ลืมที่จะส่งสายตาอาฆาตมาให้มีนาอีกด้วย เท่ากับว่าตอนนี้มีนาสร้างศัตรูแบบไม่ตั้งใจไปโดยปริยาย

หลังจากที่พิมดาวกลับไปแล้ว ธันวาก็หันมามองคนตัวเล็กที่ยังนั่งอยู่บนตักของเขา ใบหน้าของเธอตอนนี้ ยิ้มร่า หัวเราะคิกคักชอบใจที่ตัวเองเป็นฝ่ายชนะพิมดาวได้ เด็กชะมัด ธันวาคิดในใจ แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับรู้สึกใจเต้นที่เห็นรอยยิ้มร่าเริงของเธอ

แล้วอยู่ ๆ ใบหน้าน่ารักก็หันหน้ากลับมาทางธันวากระทันหัน จังหวะที่เธอหันมา เขาเองก็หลบไม่ทัน เลยทำให้ใบหน้าเนียนใสของเธอชนเข้ากับจมูกของธันวาพอดิบพอดี

ชั่ววินาทีที่ทั้งสองคนต่างมึนงง สบสายตานิ่งนาน ชั่วครู่เดียว เธอก็ผละกระเด้งตัวออกจากตักของชายหนุ่มเหมือนโดนของร้อน ในขณะที่ธันวาใจเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ ทั้งที่ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุชัด ๆ

"อะแฮ่ม!" ธันวาสะดุ้งเล็กน้อยที่ได้ยินเสียงกระแอมกระไอของเพื่อนสนิท กรยืนอมยิัมและส่งสายตาล้อเลียนมาให้เขา แน่นอนว่าทุกอย่างอยู่ในสายตาของเขาตลอด

ธันวาหันไปมองมีนาที่ตอนนี้กระโดดหนีเขาไปยืนหน้าแดงอยู่ใกล้ ๆ ประตูห้อง เธอคงคิดว่าถ้ามีเหตุฉุกเฉินจะได้หนีทันล่ะมั้ง

"ผ่านไหมล่ะมึง?" กรถาม แววตาของเขายังคงมีแววล้อเลียนอยู่เหมือนเดิม

"ก็ดี" ธันวาตอบแบบขอไปที

"เดี๋ยวมึงไปส่งยัยนี่เก็บของ แล้วไปเจอกันที่คอนโด"

"ทำไมต้องเป็นกู" กรถามกลับด้วยน้ำเสียงกวน ๆ

"กูสั่ง!" จบไหม

"เสียใจว่ะ นี่มันเลยเวลางานกูแล้ว กูไปล่ะ พอดีมีธุระ"

พูดจบกรก็เดินยิ้มออกจากห้องทำงานไป ในขณะที่ธันวาหันไปมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้ายืนเบียดผนังห้องจนแทบจะเข้าไปสิงในนั้นได้อยู่แล้ว

"บ้านเธออยู่ไหนมีนา" หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถาม ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ยะ ยุ่ อยู่แถวสาทรค่ะ"

ธันวาถอนหายใจหนัก ๆ ด้วยความเซ็ง เพื่อนสนิทที่คิดว่าพึ่งได้ก็ดันชิ่งไปแล้ว เขาคงต้องพึ่งตัวเองสินะ พรุ่งนี้จะแกล้งให้มันวิ่งออกไปเจอลูกค้าทั้งวันเลยคอยดู ธันวาคาดโทษเพื่อนสนิทในใจ

"งั้นไปกัน" เสียงทุ้มบอก และเริ่มขยับตัว แต่แม่คุณตัวเล็กตรงหน้าเขานี่สิ ผวาแทบจะชิดกำแพง

"นี่เธอ ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นหรอก บอกแล้วไงไม่ชอบฝืนใจใคร" ชายหนุ่มอดพูดออกมาไม่ได้ ที่เห็นเธอทำท่ากลัวเขาขนาดนั้น และเธอก็ได้แต่ส่งยิ้มแหย ๆ ตอบกลับมา

หลังจากนั้นธันวาก็เดินนำเธอออกไป ในขณะที่หญิงสาวเดินตามเขามาเงียบๆ และทิ้งระยะห่างพอควร ไม่นานธันวาก็พามีนามาถึงห้องเช่าเก่า ๆ ของเธอ สถานที่ ที่เธอเรียกมันว่าบ้าน แต่ไม่ว่าจะมองยังไง หรือมองมุมไหนมันก็คือรังหนูชัด ๆ

มองจากสภาพภายนอกแล้ว ที่นี่น่าจะปิดปรับปรุงได้แล้วด้วยซ้ำ หรือไม่ก็ทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่จะเข้าท่ากว่า ถ้ามันจะเก่าคร่ำคร่าปานนีั จากนั้นธันวาก็หันไปมองคนตัวเล็กที่เดินลงจากรถไปเพื่อเก็บข้าวของ พร้อมกับความสงสัยว่าเธออยู่เข้าไปได้ยังไง

ธันวาอาสาจะไปช่วยเธอเก็บของแต่ถูกเธอปฏิเสธ และบอกว่าไม่มีอะไรมากนอกจากเสื้อผ้า เขาเลยยอม ๆ เธอไป เพราะใจจริงเขาก็ไม่อยากจะลงไปด้วยนั่นแหล่ะ กลัวตึกมันจะถล่มลงมาทับเอา ไม่นานมีนาก็กลับออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ใบเล็ก ๆ แน่ใจนะว่าในนั้นมีเสื้อผ้าอยู่ด้วย

"มีแค่นี้เหรอ" ธันวาถามเพื่อความแน่ใจ

"ค่ะ" เธอตอบและพยักหน้าไปพร้อมกัน

"เฮ้อ!" คราวนี้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ งานใหญ่แน่นอนแบบนี้ ถ้าจะจับคนตรงหน้าแปลงโฉมเพื่อให้เหมาะสมกับตำแหน่งแฟนของเขา ดวงตาคมมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง

"เดี๋ยวเราไปซื้อเสื้อผ้ากัน" พูดจบก็คว้าแขนของมีนาแล้วจับตัวเธอยัดใส่รถทันที พอเข้ามานั่งในรถมีนาก็หันก็มองชายหนุ่มเหมือนไม่เคยเห็น

"ทำไมต้องซื้อด้วยคะ ของเดิมของฉันก็ยังดีอยู่"

"ฉันบอกว่าซื้อก็คือซื้อ ไม่ต้องถามมาก ซื้อ ๆ ไปเถอะ ถือซะว่าเป็นสวัสดิการจากฉันแล้วกัน"

เจอคำตอบแบบนี้ มีนาก็รีบหุบปากและนั่งเงียบไปตลอดทางทันที

ธันวาพาหญิงสาวมายัง 'ห้องเสื้อไลลา' ที่นี่เป็นร้านประจำของรินลดา ที่เขาเลือกที่นี่เพราะเจ้าของร้านสนิทสนมกับรินลดาพอควร และข่าวที่ธันวาพาแฟนมาซื้อเสื้อผ้าจะต้องถึงหูรินลดาแน่นอนเขามั่นใจ

"อุ๊ยตาย! คุณธันวาหายไปนานเลยนะคะ" ไลลาสาวประเภทสองเจ้าของร้านเอ่ยทักทายชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงแหลมปรี๊ด ฟังดูก็รู้ว่าไม่จริงใจ เพราะสื่งที่เธอสนใจคือเงินที่จะได้รับจากเขาเท่านั้น

"ไม่ค่อยว่างน่ะครับ"

"แล้ววันนี้มีอะไรให้ไลลารับใช้คะ"

ธันวามองไปยังคนตัวเล็กที่เอาแต่มองโน่นมองนี่เหมือนไม่เคยเห็น ก่อนจะหันกลับมาบอกคุณไลลา

"ขอเสื้อผ้าทุกแบบ และทุกแนว ที่เหมาะกับผู้หญิงคนนั้น" พูดพร้อมกับชี้ไปที่มีนา

ไลลาตาโตทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ เธอหันไปมองมีนาแล้วหันกลับมามองธันวาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ แน่ล่ะ ลูกค้ากระเป๋าหนักอย่างเขาไม่ได้หลงมาง่าย ๆ อยู่แล้ว ถ้าเธอไม่รีบคว้าไว้ก็คงโง่เต็มที