ตอนที่ 6 ไม่ได้เป็นภรรยาผมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

หมอกู้พูดซะจนเพลงพิณยิ้มไม่ออกหมดสนุกหยุดสนใจอาหารตาตรงหน้าไปในทันที

สีหน้าเธอดูสุขุมจริงจัง หมอกู้แอบสังเกตสีหน้าท่าทางเธออย่างเงียบๆ จนเขาเกิดความรู้สึกสนใจในตัวเธอขึ้นมา

[ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีมุมที่สุขุมจริงจังแบบนี้ด้วย ]

เพลงพิณเอามือกุมหัวพยายามครุ่นคิดในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวมากจนหัวจะระเบิด

เธอจึงหลับตาลง กัดฟันอดทนต่ออาการปวด แล้วพยายามใช้สมองคิดต่อ

จนเธอจำได้ว่าเธอเคาะประตูรถผู้ชายคนหนึ่ง แต่เธอนึกหน้าผู้ชายไม่ออก

เธอพยายามใช้สมองนึกอย่างหนัก จนเธอจำคำพูดของผู้ชายในรถได้ประโยคหนึ่งว่า

" ยี่หราน ขึ้นรถ "

แล้วเธอก็ลืมตาขึ้น พร้อมกับเอ่ย

" ใช่แล้ว มีคนชื่อยี่หราน แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งพูดว่า ยี่หรานขึ้นรถ แต่ฉันจำหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้แล้วค่ะ "

หมอกู้ได้ยินดังนั้นก็นิ่งไป เพลงพิณจ้องหน้าหมอกู้แล้วเอ่ยถามขึ้น

" ทำไมคุณถึงเงียบไปล่ะ "

หมอกู้ยิ้มอ่อนให้เพลงพิณแล้วเอ่ย

" ผมกำลังคิดอยู่น่ะ ว่าคนที่ชื่อยี่หรานมีกี่คน ที่มีอำนาจสั่งการ เก็บกล้องวจรบนท้องถนนได้ "

" อ๋อ ค่ะ ตอนนี้ฉันปวดหัวมากเลย ฉันขอยาแก้ปวดหน่อยได้มั้ยคะ "

" ได้สิ "

พูดจบหมอกู้ก็ลุกขึ้นไปเอายาให้เพลงพิณในตู้ยาประจำห้องของเธอ แล้วรินน้ำลงในแก้วยกมาให้เธอ

เพลงพิณหยิบยามาใส่เข้าปากแล้วตามด้วยยกน้ำขึ้นมาดื่มจนหมด

" ขอบคุณค่ะ "

เธอเอ่ยขอบคุณตามมารยาท ความจริงเธอเองก็แอบสังเกตหมอกู้อย่างเงียบๆ

เธอรู้สึกได้ว่าหมอกู้ดูแปลกไปเล็กน้อยเมื่อเธอเอ่ยถึงชื่อผู้หญิงที่ชื่อยี่หรานนั่นออกมา

[ หรือว่าหมอจะรู้จักกับคนชื่อนี้ ชิ อาหารตาอาหารใจอะไร ดูมีความลับแบบนี้

ไม่น่าสนใจแล้วสักนิด จะเป็นแฟนกันได้ไงล่ะ

เช่อะ หล่อแล้วไงกินไม่ได้สักหน่อย

จะให้ความหล่อมาบังความสงสัยไม่ได้ จะเชื่อเขาทั้งหมดไม่ได้เด็ดขาด ]

เธอแอบพึมพำในใจ คอยสังเกตสีหน้าของหมออย่างเงียบๆ

พอเธอนอนลงหมอกู้จึงเอ่ยว่า

" คุณนอนพักเถอะ ผมจะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านก่อน แล้วจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ ไม่ต้องคิดอะไรแล้วนะ พักรักษาตัวให้หายดีก่อน "

น้ำเสียงอบอุ่นของหมอกู้ทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสาอีกครั้งโดยไม่คิดอะไร แล้วเอ่ยตอบเขาว่า

" ค่ะ ฉันจะรอคุณนะคะ "

ใจหนึ่งก็ชอบ แต่อีกใจก็กลัวความลับในใจของหมอกู้ที่ไม่เปิดเผยกับเธอ

หมอกู้หมุนตัวเดินออกจากห้องผู้ป่วยของเพลงพิณแล้วกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง

เปลี่ยนชุดเสร็จเขาก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วขับรถกลับบ้าน

ทางด้านหวังเซียวหยาง เขานั่งดื่มแชมเปญคนเดียวอย่างเงียบๆ

สีหน้าดูเคร่งเครียดเรื่องที่ย่าจะให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักให้ได้

[ จะให้ใครก็ไม่รู้มาเป็นภรรยาผม ย่าคิดอะไร

ไปจับคู่ให้ผมแบบนั้น มันไม่ยุติธรรมเลย

หน้าตาเธอเป็นยังไง สวยหรือเปล่า สูงหรือเปล่า ขาวหรือเปล่า คู่ควรกับผมหรือเปล่าก็ไม่รู้

ผมจะไม่มีวันยอมให้ย่ามาบังคับแล้ว ชีวิตผม

ผมจะเลือกผู้หญิงที่เหมาะสมกับผมเอง ]

หวังเซียวหยางติดสินใจแน่วแน่และเด็ดขาด

จากนั้นก็ยกแชมเปญขึ้นมากระดกเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า

ยี่หรานเปิดประตูเข้าในห้องเห็นเขานั่งดื่มอยู่

เธอจึงมานั่งลงข้างๆเขาแล้วเอ่ยขึ้น

" เซียวหยาง ทำไมคุณดื่มเยอะแบบนี้ล่ะ คุณไม่สบายใจใช่มั้ย

เรื่องวันนั้นฉันขอโทษนะคะ ที่ฉันทำตัวงี่เง่าไปหน่อย

คุณก็รู้ว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน ฉันไม่อยากเป็นภรรยานอกสมรส

เรารักกันมาหลายปี อยู่ๆคุณย่าคุณจะให้คุณไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ฉันรับไม่ได้

ฉันรักคุณ ขอแค่คุณรักฉันมากพอๆกับที่ฉันรักคุณ งานแต่งที่จะถึงนี้ จะเป็นงานแต่งของเราค่ะ "

หวังเซียวหยางหันไปสบตากับยี่หรานด้วยแววตาเศร้าๆแล้วยื่นมือไปสัมผัสหน้าเธอเบาๆ

" แน่นอนว่าผมรักคุณมาก แต่คุณจะรับได้เหรอหากคุณย่าเอาจริงขึ้นมา

คุณอาจจะไม่มีสถานะทางสังคมเลยนะ มันเสี่ยงมากเลยนะ

คุณอาจจะต้องออกจากงานที่คุณรักและอาจจะไม่ได้เป็นภรรยาผมอย่างถูกต้องตามกฎหมายนะ "

ยี่หรานยิ้มอ่อนยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของหวังเซียวหยางแล้วเอ่ย

" ยี่หรานคิดดีแล้วค่ะ ขอแค่เรารักกัน ขอแค่คุณรักฉันมากเหมือนเดิม ฉันยินดีเคียงข้างคุณ

ฉันจะไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคครั้งนี้และจะไม่ทำตัวงี่เง่าอีกค่ะ "

หวังเซียวหยางยิ้มอ่อนแล้วเข้าไปจูบยี่หรานอย่างดูดดื่ม

ต่อด้วยละเลงจูบ ไล้เลียไปตามซอกคอ ลงมาที่ไหปลาร้า

ทั้งสองตอบรับ เล้าโลมกันไปมา จนจบลงที่บนเตียงอย่างเร่าร้อนไปทั้งคืน

.....โรงพยาบาล.....

หมอกู้ตื่นขึ้นมาก็ลุกไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ เพื่อเตรียมตัวไปทำงาน

นักโภชนาการเข้ามาส่งอาหารเช้าให้พวกเขาที่ห้อง เพลงพิณลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเคาะประตูของนักโภชนาการ

หมอกู้เห็นว่าเธอตื่นแล้วจึงเอ่ยเสียงอ่อนอย่างอบอุ่น

" ตื่นแล้วเหรอ อรุณสวัสดิ์ครับ "

" อรุณสวัสดิ์ค่ะ "

แล้วหมอกู้ก็เดินไปเปิดผ้าม่านให้แสงเข้ามาในห้อง จากนั้นก็กลับมาเอ่ยกับเพลงพิณว่า

" คุณจะไปล้างหน้าแปรงฟันมั้ย "

" ค่ะ "

หมอกู้ไม่พูดมากความ เขาเดินมาแล้วช้อนตัวเพลงพิณขึ้นมาอุ้ม เดินเข้าไปในห้องน้ำ วางเธอลงหน้ากระจกแล้วเอ่ย

" เสร็จแล้วเรียกผมนะ "

เพลงพิณยิ้มอ่อนหัวใจพองโตเป็นสีชมพู แล้วเธอก็เอ่ยตอบเขาอย่างเขินๆ

" ค่ะ "

[ การถูกดูแลมันมันรู้สึกดีโคตรๆเลย อบอุ่นหัวใจสุดๆ กรี๊ด... แบบนี้สินะผู้หญิงทุกคนถึงได้โหยหาความรัก เลือกที่จะมีแฟน ]

เธอเหมือนได้ค้นพบข้อดีของการมีแฟน เธอรู้สึกว่าความเป็นผู้ชายนอกจากเป็นอาหารตา อาหารใจแล้ว มันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

เธออยากได้หมอกู้เป็นแฟนแบบจริงจังเข้าแล้ว แต่เมื่อคิดจะเป็นแฟนกับเขาใจเธอถึงกับห่อเหี่ยวลงสีหน้าดูเศร้าไปจนคอตกเลยทีเดียว

[ เขาไม่แสดงทีท่าว่าจะสนใจเราเลย แบบนี้รุกไปก็แห้วดิ งือออ ]

แล้วเธอก็ใช้มือข้างที่ไม่เจ็บเริ่มล้างหน้า แปรงฟัน ทำธุระอะไรส่วนตัวต่างเสร็จ เธอก็เปิดประตูออกมาในท่ากระต่ายขาเดียว