ตอนที่ 7 คุณไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ

หมอกู้ที่รอหน้าห้องเมื่อเห็นเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่รู้ตัว

" บอกแล้วว่าให้เรียกผม เกิดหกล้มขึ้นมาจะทำไง "

เขาตำหนิเธอด้วยสีหน้านิ่งๆแล้วอุ้มเธอขึ้นมาเดินกลับไปวางเธอนอนลงบนเตียงดังเดิม

เพลงพิณรู้สึกว่ายิ่งอยู่ใกล้หมอกู้ ความกล้าจีบผู้ชายของเธอก็ลดน้อยลงทุกที

หมอกูเลื่อนโต๊ะทานข้าวมาตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยถามอย่างใส่ใจว่า

" จะทานข้าวเองได้มั้ย หรือจะให้ป้อน "

เพลงพิณที่เริ่มรู้สึกเขินอายเป็น ก็เอ่ยตอบเขาไปว่า

" ทานเองค่ะ คุณทานข้าวเช้าของตัวเองเถอะ

ยังต้องไปทำงานอีกไม่ใช่เหรอ "

หมอกู้ยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยนด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าหมอง

" อือ งั้นเราทานข้าวพร้อมกันเลยนะ นานแล้วที่ผมไม่ได้ทานข้าวกับใครแบบนี้ "

เพลงพิณกำลังจะตักข้าวต้มเข้าปากเห็นสีหน้าเศร้าๆของเขา

เธอก็หยุดชะงักแล้วจ้องหน้าหมอกู้ด้วยความลังเลใจ

เธอกำลังลังเลว่าจะถามหรือไม่ควรถามเรื่องส่วนตัวเขา

หมอกู้ที่ก้มหน้าทานข้าวตรงหน้าเธอจึงเอ่ยขึ้นโดยไม่รอให้เธอถาม

" ผมเคยมีแฟนน่ะ แต่เลิกกันแล้ว เธออยากเป็นดารา อยากเป็นนางแบบ

แต่ผมช่วยผลักดันเธอไม่ได้ พอเธอเจอคนที่ซัพพอร์ตเธอได้

เธอก็เลือกผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ลังเล จนทุกวันนี้ผมรู้สึกว่า

ผู้หญิงคบคนที่เงินและอำนาจ ยากที่จะเจอผู้หญิงที่รักกันด้วยใจ "

เพลงพิณรู้สึกเห็นใจและสงสารเขา เธอที่ไม่มีประสบการณ์เรื่องความรักก็ไม่รู้จะปลอบยังไงดีจึงได้แต่ยิ้มแหยออกมาอย่างลำบากใจแล้วเอ่ย

" จะว่าไปความรักมันก็ไม่ได้สวยงามเสมอไปน้อ นับว่าเป็นความโชคดีของฉันที่ไม่เคยมีแฟน "

เมื่อหมอกู้ได้ยินเธอเอ่ยแบบนี้ก็อึ้งไป แล้วเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยถามเธอด้วยความสงสัย

" คุณไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ "

เพลงพิณยิ้มอย่างเขินๆแล้วเอ่ยตอบเขาไปว่า

" ใช่ค่ะ มันแปลกเหรอ? "

หมอกู้ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยตอบเธอว่า

" อือ มันแปลก คุณอายุเท่าไหร่นะ 22 ย่างเข้า 23 ใช่มั้ย "

" ใช่ แปลกตรงไหนกัน ไม่มีแฟน ดีออก ไม่ทุกข์ ไม่เศร้า ไม่เสียใจ ชีวิตอิสระ มันดีจะตาย "

เพลงพิณเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจอย่างไม่สนใจอะไร

หมอกู้รู้สึกว่าเรื่องราวของเพลงพิณน่าสนใจ ตั้งแต่เกิดมา

เขายังไม่เคยเจอคนที่ไม่เคยมีแฟนในช่วงอายุ16-23 ปีมาก่อน

" แล้วทำไมคุณถึงไม่มีแฟนล่ะ คุณก็น่ารักดีนี่ "

เพลงพิณแอบเขินเมื่อคนที่เธอชอบชมออกมาตรงๆแบบนี้ แล้วเธอก็เอ่ยตอบเขาไปว่า

" ฉันไม่รู้จะมีแฟนไปทำไม ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครถูกใจหรือผ่านมาตรฐานสายตาฉันเลยสักคน "

หมอกู้ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาเบาๆแล้วเอ่ย

" ผมเข้าใจแล้วที่คุณโสดเพราะมาตรฐานคุณสูง ไม่ถูกใจคุณก็จะไม่เลือกเลย ผมชื่นชมคุณนะ "

" ขอบคุณค่ะ "

ทั้งสองยิ้มให้กัน แล้วหมอกู้ก็เอ่ยว่า

" ทานข้าวเถอะ เดี๋ยวถ้ามันเย็นแล้วจะไม่อร่อย "

" ค่ะ "

หมอกู้ก้มหน้าทานข้าวอย่างเงียบๆ แอบรู้สึกดีใจที่ตัวเองถูกใจเพลงพิณ

ส่วนเพลงพิณก็เอาแต่แอบจ้องหน้าหมอกู้อย่างเงียบๆได้แต่เอ่ยในใจว่า

[ ผู้ชายที่มาตรฐานของฉันคือคุณค่ะ ]

หมอกู้รู้สึกได้ถึงสายตาของเพลงพิณที่จ้องเขาอยู่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอแล้วเอ่ยถามขึ้น

" หน้าผมมีอะไรน่ามองเหรอ "

" อ้อ ปละ เปล่าค่ะ "

เพลงพิณรีบหลบตาก้มหน้าทานข้าวกลบเกลื่อนความเขินอายอย่างไว

ทางด้านคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลหวัง นายหญิงหวัง นั่งจิบชากลางสวนอย่าสงบ

แล้วมีลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาหาแกแล้วเอ่ยรายงานว่า

" นายหญิง พนักงานโรงแรมรายงานมาว่า คุณหนูเพลงพิณไม่ได้กลับเข้ามาพักในโรงแรมหลายวันแล้วครับ "

นายหญิงหวังวางถ้วยชาลงแล้วหันไปมองลูกน้องคนสนิทพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น

" หนูเพลงพิณจะไม่กลับมาพักที่โรงแรมได้ยังไง เธอเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกนะ แล้วเธอก็ไม่มีที่พักที่อื่น

คุณไปสืบดูหรือยังว่าได้ถูกคนของเซียงหยางจับตัวไปแล้วหรือเปล่า "

" ไม่ใช่ครับนายหญิง คุณชายยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณหนูเพลงพิณพักอยู่ชั้นเดียวกับเขา

อีกอย่างทางคนของคุณชายก็ไม่ได้มีความเคลื่อนไหวใดๆเลยครับ "

นายหญิงหวังนั่งครุ่นคิดสักพักแล้วเอ่ย

" ส่งคนออกไปตามหาหนูเพลงพิณอย่างเงียบๆ อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด "

" รับทราบครับ "

" อ้อ แล้วแม่ดารานั่นยังไปหาเซียวหยางอยู่มั้ย "

" ครับ เมื่อวานสายทางโรงแรมแจ้งมาว่า เธอไปค้างคืนที่นั่นครับ "

นายหญิงหวังยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเยือกเย็นเหมือนจะคิดอะไรได้ จากนั้นก็เอ่ยว่า

" ก็ดี ในเมื่อหล่อนอยากจะเป็นภรรยาเซียวหยางจนตัวสั่น

งั้นก็ช่วยให้หล่อนสมหวังสักครั้งก็แล้วกัน งานแต่งเซียวหยางเดือนหน้า

หากยังไม่พบตัวหนูเพลงพิณ ก็ให้เป็นงานแต่งของหล่อนกับเซียวหยางเลย

แต่เรื่องนี้ให้คนนักข่าวรู้ไม่ได้เด็ดขาด ว่าเซียวหยางแต่งงานกับหล่อน

จัดงานแต่งขึ้นอย่างลับๆ หลังจากพบตัวหนูเพลงพิณแล้ว

ก็เฉดหัวหล่อนทิ้งซะ ที่สำคัญอย่าให้หล่อนท้องกับเซียวหยางเด็ดขาด "

" รับทราบครับ เอ่อ นายหญิง แล้วจะให้แจ้งคุณชายทราบก่อนมั้ยครับเรื่องแต่งงานกับคุณยี่หราน "

" ฉันจะโทรบอกเซียวหยางเอง คุณไปทำหน้าที่ของคุณเถอะ "

" ครับ "

ชายร่างสูงค้อมตัวอย่างนอบน้อมก่อนหมุนตัวเดินออกไป

นายหญิงหวังในวัย 60 ปี ยกชาขึ้นมาจิบเบาๆ

แม้แกจะมีรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าแต่แววตายังคงทรงพลังอำนาจ

ดูลุ่มลึกน่าเกรงขาม ทอดมองออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายพร้อมกับพึมพำในใจว่า

[ เป็นผู้หญิงดีๆไม่ชอบ ดันอยากจะเป็นของเล่นให้เซียวหยาง

หึ คิดจะท้าทายฉันงั้นเหรอ เดี๋ยวก็รู้ ฉันจะทำให้ผู้หญิงร้ายยางอายที่เอาตัวเข้าแลกแบบเธอ

ล้มเหลวในเส้นทางที่เดินอย่างน่าสมเพช ผู้คนรุมประนาม รังเกียจ

คิดจะใช้เซียวหยางเป็นเครื่องมือยกระดับฐานะทางสังคมของตัวเองงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ ]

นายหญิงหวังมีแผนร้ายในใจ โดยไม่มีใครรู้ และไม่มีใครเคยเดาความคิดแกออกเลย

แกเป็นผู้บริหาร หวังซื่อกรุ๊ป มาตลอดหลายปี

หลังจากที่สามีกับลูกชายเสียชีวิต แกยืนหยัดอย่างเด็ดเดี่ยวท่ามกลางเสียงวิพากวิจารณ์ของเหล่าผู้ถือหุ้น

แกพยายามบริหารบริษัทต่อจากสามี จนเป็นที่ยอมรับนับถือและเชื่อมั่นในตัวแก

แกลุกขึ้นมาเป็นเสาหลักให้กับตระกูลเป็นเสาหลักให้ลูกสะใภ้

เพื่อที่จะให้เธอทำหน้าที่แม่อย่างไร้ความกังวลใดๆ เลี้ยงลูกให้เป็นผู้นำที่ดีในอนาคต