แต่งหลอกๆแต่อยากบอกว่ารัก

แผ่นดินจีนเป็นอีกหนึ่งแผ่นดินที่ผู้คนทั่วโลกต่างให้ความสนใจ

ไม่ว่าจะเป็นการลงทุนในด้านต่างๆ ผู้คนทั่วโลกล้วนอยากเข้าถึงตลาดจีน

รวมถึงสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆของประเทศจีนที่มีความสวยงามตระการตา

ดึงดูดใจผู้คนจากทั่วทุกมุมโลกให้ต้องมาเยือนสักครั้งในชีวิต

ด้วยความเป็นประเทศคู่มิตรที่มีความสัมพันธ์อันดีกับประเทศไทย

ทำให้เพลงพิณเริ่มไปเที่ยวประเทศจีนก่อนเป็นอันดับแรก

เธอนั่งรถไปสนามบิน มองสถานที่ท่องเที่ยวบนแผนที่ในมือในใจเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ

เธอฉีกยิ้มยิ้มออกมาอย่างสดใสแล้วพึมพำในใจ

[ ในที่สุดฉันก็ได้เป็นนกน้อยปีกแข็ง พร้อมบินไปท่องโลกกว้างแล้ว ฉันจะท่องไปทั่วทุกมุมโลก เที่ยวให้หนำใจไปเลย ]

เพลงพิณ สาวน้อยหน้าสวย ปากเล็ก จมูกหน่อย แววตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกาย

ผิวเธอขาวใสราวกับหิมะ เพราะเธอมีเชื้อสายจีน ริมฝีปากกระจับ เอิบอิ่ม อมชมพูโดยกำเนิด

รูปร่างเพรียวบางแลดูสูงยาวเข่าดี ในส่วนสูง163 เซ็นติเมตร

เมื่อไปถึงสนามบินเธอก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในสนามบิน ทำตามขั้นตอนต่างๆเพื่อไปขึ้นเครื่อง

จากนั้นเธอก็นั่งเล่นไอแพดขณะรอขึ้นเครื่องอย่างสงบใจ

ไม่นานก็ถึงเวลาเครื่องออก เธอเก็บไอแพดใส่กระเป๋าเป้แล้วเดินไปขึ้นเครื่อง

เธอนั่งบนเครื่องไม่ถึงสิบชั่วโมงเครื่องบินก็ร่อนลงสู่จุดหมายปลายทาง

เมื่อประตูเครื่องบินเปิดออกเธอก็เดินลงจากเครื่อง ออกมาพร้อมกับกระเป๋าลาก แล้วไปขึ้นรถต่อเพื่อเดินทางไปยังโรงแรมที่ย่าจองไว้ให้

เมื่อเข้าไปในรถแล้วเธอก็เอ่ยกับคนขับรถว่า

" ไปโรงแรมเจียหลงค่ะ "

ทันทีที่คนขับรถได้ยินชื่อโรงแรมสุดหรูนี้ก็เอ่ยขึ้น

" คุณผู้หญิงช่างเป็นคนรวยที่เป็นกันเองไม่ถือตัว ไม่โอ้อวด แต่งตัวธรรมดา

ใช้บริการรถผม ไม่วางท่าสูงส่งเหมือนคนรวยทั่วไป ผมล่ะนับถือคุณจริงๆครับ "

เพลงพิณได้ยินดังนั้นก็ถึงกับงง เธอกะพริบตาปริบๆ ยิ้มอย่างไม่เต็มหน้าด้วยความงุนงง

เพราะเธอไม่ใช่คนรวยอย่างที่คนขับรถเข้าใจผิดแล้วเธอก็เอ่ยอย่างหน้าเจื่อนๆว่า

" เอ่อ พี่โชเฟอร์ เข้าใจผิดแล้วค่ะ "

คนขับยิ้มแล้วเอ่ยต่อ

" คุณไม่ต้องถ่อมตัวหรอกครับ เอาเป็นว่าผมนับถือและชื่นชอบคนแบบคุณนะ

นี่นามบัตรผมครับ คุณสามารถเรียกใช้ผมได้ตลอดเวลาเลย ไม่ว่าผมอยู่ที่ไหนจะรีบมารับคุณทันที "

คนขับรถเอ่ยพร้อมกับยื่นนามบัตรให้เพลงพิณที่กำลังยิ้มงง

" ฮี่....ขะ ค่ะ "

เธอรับนามบัตรมาแล้วเอ่ยตอบตะกุกตะกักพร้อมกับยิ้มอย่างไม่เต็มหน้า แล้วแอบพึมพำในใจเงียบๆ

[ โรงแรมเจียหลง หรูหรา อลังการแค่ไหนกัน แล้วทำไมคุณย่าถึงจองโรงแรมนี้ให้เราได้ล่ะ

หรือว่าคุณย่าจองไว้ในช่วงลดราคา ต้องใช่แน่ๆ ช่างเหอะ เรามีหน้าที่เที่ยว

จะมัวมาคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้ให้มันรบกวนสมองทำไมกัน ]

แล้วเธอก็เลิกสนใจเรื่องนี้ เมื่อคนขับขับออกจากสนามบิน

เธอก็หันออกไปมองนอกหน้าต่าง ชื่นชมสถานที่แปลกใหม่ที่ไม่คุ้นตาอย่างเพลินๆ อารมณ์ดีสุดๆ

ใช้เวลาไม่นานคนขับรถก็ขับเข้าไปจอดลงตรงหน้าโรงแรมเจียหลง

เธอยื่นเงินไปให้คนขับแล้วเปิดประตูลงจากรถ

คนขับลงรถไปเปิดท้ายรถยกกระเป๋าลากลงมาให้เพลงพิณแล้วเอ่ย

" แล้วพบกันใหม่นะครับคุณหนู "

" ค่ะ "

เพลงพิณเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบซองสีแดงเงาวับออกมาจากกระเป๋า

ยืนมองซองสีแดงในมือ แล้วแหงนหน้ามองขึ้นไปบนตึกสูงทั้งสามตึกตรงหน้า แล้วนึกถึงคำพูดของย่าที่บอกว่า

" เมื่อไปถึงโรงแรมเจียหลง หลานยื่นซองนี้ให้กับพนักงานเลยนะ หนูห้ามเปิดนะ

หากหนูเปิดซองก่อนถึงมือพนักงาน หนูจะหมดสิทธิ์เข้าไปพักที่นั่นทันที "

[ ย่ากำชับมาขนาดนี้ สงสัยจะเป็นกติกาข้อบังคับของทางโรงแรมแน่เลย

งือ...แม้จะอยากรู้แค่ไหน ว่าข้างในเขียนอะไร

ก็ต้องอดไว้ก่อน ไม่งั้นคืนนี้ได้นอนข้างถนนแน่ ]

จากนั้นเธอก็เลื่อนสายตามองเข้าไปในโรงแรมพร้อมกับเอ่ย

" อืม...โรงแรมนี่สวย หรูหราและใหญ่จริงๆ ต้องรวยเบอร์ไหนถึงจะเข้าพักที่นี่ได้

ถึงว่าพี่โชเฟอร์ถึงเข้าใจเราผิด ฮิๆ ดีเหมือนกันได้พักโรงแรมหรูกับเขาสักที "

พึมพำเสร็จเธอก็เดินลากกระเป๋าเข้าไปในโรงแรม

แล้วยื่นซองแดงให้กับพนักงานตรงเคาน์เตอร์ต้อนรับ

พนักงานเห็นซองแดงที่มีตราสัญลักษณ์เฉพาะที่พวกเขาต่างรู้จักกันดี ก็รีบเปิดดูด้านในทันที

" คุณเพลงพิณรอสักครู่นะคะ พนักงานกำลังเอาคีย์การ์ดห้องมาให้ค่ะ "

เพลงพิณยิ้มแล้วเอ่ย

" ค่ะ "

ไม่ถึงห้านาทีพนักงานก็ยื่นคีย์การ์ดให้พิมแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มอย่างสุภาพนอบน้อมว่า

" เดี๋ยวดิฉันจะพาคุณไปที่ห้องนะคะ "

" ค่ะ "

เพลงพิณรู้สึกประทับใจในการบริการของพนักงานโรงแรมนี้มาก

[ โห ช่างบริการได้น่าประทับใจจริงๆ สมกับเป็นพนักงานโรงแรมใหญ่ ถ้ามีเงินเยอะจะให้ติปเลย เสียดายที่เงินน้อยไปนิด ]

เธอเดินตามพนักงานสาวเข้าไปในลิฟต์ แม้แต่กระเป๋าลากพนักงานก็ลากให้เธอ เธอรู้สึกขอบคุณมากๆ

พนักงานกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นที่ 100 ทำเอาเธอถึงกับตะลึงแล้วเอ่ยถามขึ้น

" เอ่อ คุณพนักงานคะ ตึกนี้มีกี่ชั้นคะ แล้วฉันพักที่ชั้นไหน คงไม่ใช่ชั้นที่ 100 หรอก ใช่มั้ยคะ "

พนักงานยิ้มแล้วเอ่ยอย่างสุภาพนอบน้อม

" คุณเพลงพิณเข้าใจถูกแล้วค่ะ คุณพักอยู่ชั้นบนสุด ตึกนี้มีทั้งหมด 100 ชั้นค่ะ "

พนักงานอธิบายเพียงแค่นี้เพราะพูดมากเกินไปไม่ได้

พอได้ยินดังนั้นเพลงพิณถึงกับเหวอพูดไม่ออก เธอกลัวความสูง

ครั้งนี้เธอรู้สึกว่าความสูงไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอคิดอีกต่อไป ตราบใดที่อยู่ในการดูแลที่ดีของเจ้าหน้าที่อยู่

เมื่อลิฟต์ขึ้นไปถึงชั้นที่เธอพักอยู่ ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก

พนักงานสาวก็เดินนำเพลงพิณออกจากลิฟต์

ไปเปิดประตูห้องให้เธอแล้วหันมาเอ่ยกับเธอว่า

" ชั้นนี้มีสระว่ายน้ำส่วนตัว มีห้องอาหารส่วนตัว คุณสามารถสั่งอาหารทานได้ตลอดทั้งวันตามต้องการค่ะ

แล้วก็ตลอดช่วงเวลาที่คุณพักอยู่ที่นี่ ตึกนี้เป็นบ้านพักของคุณ

ขอให้คุณพักผ่อนอย่างมีความสุขดื่มด่ำกับบรรยากาศของที่นี่ให้เต็มที่เลยนะคะ"

" ขอบคุณค่ะ "

เอ่ยจบพนักงานสาวก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในลิฟต์