ตอนที่ 4 ไอ้คนพ่อแม่ไม่สั่งสอน อย่าให้ได้เจออีกนะ

เธอเอาฝ่ามือไปทุบกระจกรถเขาสุดแรงที่มีด้วยความเดือดดาลในใจแล้วเอ่ยเสียงห้าวตะคอกอย่างดุดัน

" นี่ เปิดประตู ขอฉันดูหน้าพวกคุณให้เต็มตาหน่อย เปิดประตูเดี๋ยวนี้ "

เลือดอุ่นๆไหลอาบใบหน้าลงมา เธอจึงใช้มือปัดเลือดที่ไหลลงมาอาบแก้ม

จนหน้าและมือเปื้อนไปด้วยเลือด ไม่สามารถรู้ได้ว่าเธอเป็นใคร

แล้วเธอก็มาตบกระจกรถฝั่งคนขับ เพื่อจดจำหน้าคนขับที่ทำตัวหยิ่งยโสโอหังไม่คิดแม้แต่จะรับผิดชอบหรือลงช่วยชีวิตเธอ

" นี่ ไอ้คนใจชั่ว ไอ้คนเลือดเย็น จิตใจหยาบกระด้าง ไร้หัวใจ

ชนคนอื่นแล้วคิดที่จะหลบหนีเหรอ บรรพบุรุษของคุณไม่เคยสอนเรื่องจิตสำนึกหรือไง

ความคิดที่จะโทรหาหมอ พาคนเจ็บไปโรงพยาบาลก็ไม่มี หัวใจพวกคุณทำด้วยอะไรห้ะ! "

หวังเซียวหยางกดปุ่มเลื่อนบานประตูลงมา เหลือบมองเพลงพิณที่หน้าเปื้อนเลือดด้วยสายตานิ่งเฉยเย็นชาแล้วเอ่ยถามเสียงเย็น

" คุณต้องการเงินเท่าไหร่ "

ท่าทางเย่อหยิ่งของเขาทำเอาเพลงพิณรู้สึกเกลียดขี้หน้าและหมั่นไส้ จนอยากจะต่อยใบหน้าหล่อเหลานั่นให้เละคามือเธอ

เธอกำมือแน่นแล้วระบายออกมาโดยการด่าเป็นชุดด้วยความเดือดจัด

" เท่าไหร่ ต้องการเงินเท่าไหร่งั้นเหรอ ไอ้หน้าบัฟ สมองพิก ตาบอดหรือไง

นึกว่าฉันอยากได้เงินจากคนจิตสกปรกแบบพวกคุณหรือไง

รวยเหรอซื้อใบขับขี่มาสินะ ถึงไม่มีสมองในการขับขี่รถบนท้องถนน

คิดว่าขับรถหรูแล้วจะขับภาษารวยชนใครก็ได้ตามใจเหรอ ไอ้ด๊อกเห้ "

หวังเซียวหยางมองคนหน้าเปื้อนเลือดที่ยืนด่าเสียงกร้าวราวกับไร้ความรู้สึกแล้วพึมพำในใจว่า

[ ผู้หญิงบ้า สติฟั่นเฟือน พูดภาษาอะไร ฟังไม่รู้เรื่อง น่ารำคาญ ]

หวังเซียวหยางพึมพำอย่างเย็นชาเสร็จ แล้วหยิบเงินสดออกมาปึกหนึ่ง โยนเงินออกไปให้เพลงพิณอย่างรำคาญ

จากนั้นเขาก็เอ่ยเรียกแฟนสาวของเขาเสียงเย็นว่า

" ยี่หราน ขึ้นรถ หรือคุณจะรอให้นักข่าวมาหาคุณที่นี่ก็ตามใจนะ "

ยี่หรานได้ยินดังนั้นก็รีบไปเปิดประตูขึ้นรถทันที พอยี่หรานขึ้นมานั่งในรถเรียบร้อย

หวังเซียวหยางก็ขับรถออกไปอย่างเลือดเย็นไร้ความเห็นใจใดๆ ทิ้งให้เพลงพิณอยู่ตรงจุดเกิดเหตุคนเดียว

เพลงพิณเห็นและได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้งไป ได้แต่อ้าปากค้างจนพูดไม่ออก เธอแทบไม่อยากเชื่อหูไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย

" บนโลกใบนี้มีคนเลว เลือดเย็น ไร้หัวใจ ไร้จิตสำนึกแบบนี้ด้วยเหรอ "

เกิดมาเธอเพิ่งเคยเห็นคนประเภทนี้ พอหายอึ้งเธอก็ตะโกนด่าตามหลังรถหรูไปว่า

" ไอ้เลว อีระยำ จิตใจชั่วช้า ไร้ความเป็นมนุษย์ ไอ้คนพ่อแม่ไม่สั่งสอน อย่าให้ได้เจออีกนะ

เลวแพคคู่ ฉันขอให้ความสัมพันธ์ของพวกคุณสั่นคลอขาดสะบั้นในเร็ววัน

ขอให้หัวใจของพวกคุณบาดเจ็บสาหัสยิ่งกว่าฉันที่เจ็บในตอนนี้เป็นร้อยเท่าพันเท่า "

เธอโกรธมากจนสติแตก อะไรที่ด่าได้ด่าไว้ก่อนเพื่อให้หายเจ็บใจ

จากนั้นเธอก็ก้มลงไปหยิบเงินปึกนั้นมาถือไว้ในมือด้วยความคับแค้นใจ

แต่พอจะเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ รอบด้านมืดสนิทกลายเป็นสีดำ เธอมองไม่เห็นอะไรแล้วนอกจากสีดำ

สักพักหูเธอก็ไม่ได้ยินอะไรอีกแล้วเธอก็หมดสติล้มลงไปนอนกับพื้นข้างถนนไม่รู้สึกตัวอีกเลย

แต่สมองเธอกลับจดจำชื่อของยี่หรานไว้ในเซลล์สมองได้อย่างแม่นยำ

สามวันผ่านไป เธอลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง

พอเห็นสายน้ำเกลือในมือก็รู้ทันทีว่าตัวเองอยู่โรงพยาบาล พอขยับตัวก็รู้สึกเจ็บไปหมด โดยเฉพาะหัว

เธอรู้สึกปวดหัวจนรู้สึกคลื่นไส้ อยากจะอาเจียน เธอจำไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

[ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา ทำไมถึงเจ็บไปทั้งตัวแบบนี้ แล้วมือกับเท้าไปโดนอะไรมาทำไมถึงใส่เฝือกหนาขนาดนี้ แล้วทำไมถึงปวดหัวจนรู้สึกเวียนหัวแบบนี้ล่ะ ]

เธอพยายามนึกแต่ยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัว เธอสับสนมึนงงไปหมด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

สักพักก็มีหมอหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ไร้ที่ติ รูปร่างหมอหนุ่มสูงใหญ่ ราวๆ 185-188 เซนติเมตร

สวมชุดกาวน์สีขาวสะอาดสะอ้าน ดูภูมิฐาน เดินเข้ามาในห้องของเพลงพิณที่เขาเป็นหมอเจ้าของไข้

เมื่อหมอเห็นว่าเพลงพิณฟื้นแล้วจึงเอ่ยอย่างสุภาพอ่อนโยน

" คุณฟื้นแล้วเหรอครับ "

เพลงพิณไม่ตอบแต่กลับเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยและอยากรู้

" คุณเป็นหมอที่ดูแลฉันใช่มั้ย คุณบอกฉันหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน

ฉัน ฉันเป็นคนไทยค่ะ ฉันเป็นนักท่องเที่ยว

ฉันจำได้ว่าฉันเดินถ่ายรูปอยู่ไม่ใช่เหรอ

แล้วทำไมฉันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ

แล้วฉันหมดสติไปกี่วันแล้ว ฉันยังต้องไปงานแต่งแทนคุณย่า ไม่อย่างงั้นฉันจะไม่ได้พักโรงแรมฟรี "

หมอหนุ่มได้ยินเธอถามแบบนั้นและเห็นว่าเธอห่วงที่พักฟรีมากกว่าชีวิตตัวเอง

เขาจึงมานั่งลงข้างเตียงเธอ แววตาอบอุ่นทรงเสน่ห์จ้องมองใบหน้าของคนไข้อย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ยว่า

" ผมรู้ว่าคุณเป็นคนไทย เรื่องที่พักคุณไม่ต้องกังวลหรอก ไว้คุณหายดีแล้วผมจะหาที่พักใหม่ให้คุณ

ตอนนี้ คุณนอนพักรักษาตัวให้หายดีก่อน ผมเป็นคนช่วยคุณ และคุณเป็นคนไข้ของผม

ดังนั้นคุณต้องเชื่อฟังผม

ส่วนเรื่องที่คุณอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงกลายเป็นแบบนี้ เมื่อสามวันก่อนผมเห็นคุณนอนจมกองเลือดข้างถนน

คาดว่าคุณน่าจะถูกรถชน ผมเช็คกล้องวงจรปิดตรงนั้นแล้ว กล้องเสีย เลยไม่รู้ว่าใครชนคุณ

ตอนนี้คุณมีเลือดคั่นในสมอง สมองคุณได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก

คุณต้องพักรักษาตัวให้หายก่อน ทานยาตามที่ผมจัดให้ เชื่อฟังผม แล้วก็พักผ่อนให้มากๆก่อนเข้าใจมั้ย "

น้ำเสียงอ่อนโยนบวกกับใบหน้าหล่อและท่าทางอ่อนโยนของหมอหนุ่ม

ทำให้เธอเคลิ้มราวกับต้องมนตร์สะกดจากผู้หญิงห้าวเธอกลายเป็นกุลสตรีขึ้นมาทันที

เธอยิ้มออกมาอย่างอ่อนหวานแล้วเอ่ยตอบหมออย่างว่านอนง่ายว่า

" ค่ะ ในเมื่อคุณบอกว่าไม่ต้องกังวลเรื่องที่พักฉันก็สบายใจแล้ว ฉันฟังคุณค่ะ "

[ นี่มันคนหรือพระเอกนิยายกันแน่ หล่อ ขาว สูงแถมยังอบอุ่นอ่อนโยนอีกต่างหาก

กรี๊ด....สามีในอนาคต พรหมลิขิตชัดๆ ถูกรถชนครั้งนี้ คุ้มจริงๆ ฮิๆ ]