ตอนที่ 3 ยี่หรานคุณเสียสติไปแล้วเหรอ!

คุณย่าของหวังเซียวหยางได้ยินหลานชายเอ่ยขัดคำสั่งด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ ทำให้แกโกรธมากจึงเอ่ยเสียงกร้าวว่า

" เซียวหยาง ย่าเตือนแล้วนะ ในเมื่อหลานยืนยันหนักแน่นที่จะแต่งกับดารานั่น งั้นก็ตามใจหลานก็แล้วกัน

แล้วหลานจะรู้ว่าหล่อนรักหลานจริงหรือรักเพียงเงินของหลานกันแน่

ย่าบอกไว้เลยนะย่าและคนตระกูลหวังจะไม่ยอมรับหล่อนเป็นหลานสะใภ้เด็ดขาด

หากหล่อนอยากเป็นภรรยานอกสมรสของหลาน ก็ตามใจหล่อนแล้วกัน "

หญิงชรายื่นคำขาดให้หลานชายอย่างเผด็จการ แล้วกดวางสายไปทันที

หวังเซียวหยางไม่ได้ใส่ใจเรื่องการแต่งงาน

และยิ่งไม่สนใจคำพูดของย่า

ส่วนยี่หรานโกรธมากจึงเอ่ยขึ้นอย่างน้อยเนื้อต่ำใจพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมา

" เซียวหยางคุณจอดรถให้ฉันลงเดี๋ยวนี้เลย

ฉันไม่อยากอยู่ให้ย่าของคุณกับคนในตระกูลของคุณดูถูกฉันอีกแล้ว

ฉันไม่กลับไปโรงแรมกับคุณแล้ว จอดรถให้ฉันลงเดี๋ยวนี้ "

" ยี่หรานคุณใจเย็นๆสิ ผมก็บอกแล้วว่าผมจะแต่งงานกับคุณคนเดียวเท่านั้น "

" แต่คุณย่าคุณและคนอื่นในตระกูลคุณไม่ยอมรับฉัน ฉันไม่อยากเป็นเมียน้อยคุณนะ "

" หากผมไม่ยอมให้คุณเป็นเมียน้อยคุณย่าก็บังคับผมไม่ได้ คนอื่นก็ยิ่งทำอะไรคุณไม่ได้เช่นกัน "

" ฉันไม่เชื่อ คุณหลอกฉัน ฉันจะลงคุณจอดให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย "

พูดจบเธอก็ยื่นมือไปจับพวงมาลัยของหวังเซียวหยางเพื่อให้เขาชิดเข้าข้างทางแล้วจอดให้เธอลง

ตอนนี้เธอโกรธจนขาดสติไปหมดแล้ว เธออดทนคบกับหวังเซียวหยางมาหลายปี

เธอยอมถูกย่าของเขาดูถูกเหยียดหยามมาตลอดเพียงเพราะอยากแต่งงานกับเขา

หวังว่าสักวันทุกคนในตระกูลเขาจะยอมรับเธอ

เห็นถึงความรักความจริงใจที่เธอมีให้หวังเซียวหยาง

สุดท้ายเธอที่ไม่ถูกใจก็แพ้ให้กับใครก็ไม่รู้ที่ย่าเขาพอใจ

" ต่อให้ฉันรักมากแค่ไหน สุดท้ายฉันก็แพ้คนในใจของย่าคุณอยู่ดี แล้วที่ผ่านมามันมีประโยชน์อะไร "

ยี่หรานเอ่ยด้วยความสิ้นหวังและเสียใจ เธอดื้อดึงจับพวงมาลัยแน่นไม่ยอมปล่อย

หวังเซียวหยางพยายามควบคุมพวงมาลัยรถ

ไม่ให้รถชนข้างทางพร้อมกับเอ่ยตะคอกใส่ยี่หรานด้วยความโมโห

" ยี่หราน! คุณหยุดทำตัวงี่เง่าได้แล้ว ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ มันอันตราย เดี๋ยวก็ได้ตายกันหมดหรอก "

ยี่หรานได้ยินหวังเซียวหยางพูดว่าตายกับอันตราย เธอก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยอย่างคนเสียสติว่า

" ตายเหรอ อันตรายงั้นเหรอ ดี งั้นเราก็ตายด้วยกันเลย ฉันไม่ได้อยู่กับคุณ คนอื่นก็ต้องไม่ได้อยู่กับคุณเหมือนกัน "

เอ่ยจบ ยี่หรานก็ออกแรงยื้อแย่งพวงมาลัย

หวังเซียวหยางพยายามบังคับพวงมาลัยไม่ให้เสียหลักไปชนข้างทางพร้อมกับเอ่ยตะคอกเสียงดัง

" ยี่หรานคุณเสียสติไปแล้วเหรอ! ปล่อย! "

หวังเซียวหยางเอ่ยเสียงเข้มขณะเดียวกันก็พยายามควบคุมพวงมาลัยอย่างสุดความสามารถ

รถโรลส์รอยซ์คันหรูขับส่ายไปมาคนที่ตามข้างหลังต่างบีบแตรไส่เสียงดัง

ยี่หรานที่รักหวังเซียวหยางมากเธอในตอนนี้คิดเพียงจะตายพร้อมกับเขาอย่างเดียว

จึงกระชากพวกมาลัยสุดแรงหักเข้ามาทางเธอจนรถเสียการควบคุม ชนเข้ากับเพลงพิณที่เดินถ่ายรูปข้างทางเต็มๆ

ร่างของเพลงพิณกระเด็นลอยไปกระแทกกับพื้นถนนเต็มแรง

จนแขน ขา และหัวเข่าถลอกปอกเปิกไปหมด เรือนร่างช้ำเลือดเขียวเป็นจ้ำๆทันที หัวเธอไปกระแทกกับฟุตบาท จนหน้าผากแตก

เธอได้รับบาดแผลใหญ่บนหน้าผากเลือดอุ่นๆไหลออกมาเป็นสาย

ยี่หรานตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง หวาดผวาจนมือสั่นอย่างแรง ด้วยอาการหวาดกลัว

" ไม่ ไม่จริง ฉันไม่ได้ชน ฉันไม่ได้ตั้งใจ เซียวเซียวหยางๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจๆ "

เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาเบิกกว้างสั่นไหวแทบควบคุมตัวเองไม่ได้

เพลงพิณในตอนนี้มีอาการมึนๆ เธอยังไม่ค่อยรู้สึกเจ็บเท่าไหร่เพราะเลือดยังอุ่นอยู่

จึงพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งด้วยอาการมึนๆงงๆ แล้วเก็บกระเป๋ากับกล้องถ่ายรูปคล้ายคนมีสติ

ยี่หรานเห็นว่าคนที่เธอชนไม่เป็นอะไรมาก จึงรีบเปิดประตูลงไปดู

เพลงพิณที่เนื้อตัวถลอกใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือด เธอเดือดดาลใจมาก

เจ็บแผลไม่เท่าเจ็บใจ ตอนนี้เธออยากด่าคนที่ชนเธอด้วยภาษาสัตว์เลื้อยคลาน อยากด่าเป็นภาษาหมูภาษควายมาก

ทันทีที่คู่กรณีลงมา เธอก็จ้องเขม็งด้วยแววตาแข็งกร้าว

ยี่หรานแอบกลัวเพลงพิณจนใจเต้นตุบๆแล้วเอ่ยถามพอเป็นพิธีตามมารยาทเพื่อแสดงความรับผิดชอบ

" ขอโทษค่ะ คุณเป็นอะไรมากมั้ยคะ ให้ฉันพาคุณไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อนมั้ยคะ "

เพลงพิณได้ยินดังนั้นก็ยิ่งเดือดมากขึ้นไปอีก

เธอเงยหน้าขึ้น มองหน้าหญิงสาวจอมไร้สมองตรงหน้าแล้วเอ่ยอย่างหงุดหงิดใจ

" นี่คุณ ไม่สวยแล้วตายังไม่ดีอีก คุณไม่เห็นเหรอว่าฉันบาดเจ็บผิวถลอกฟกช้ำไปทั้งตัวแล้ว

ยังมีหน้ามาถามเสียงหวานอีก ฉันไม่ได้โง่นะคะ

ที่จะไม่ทันความตอแหลแสร้งทำตัวเป็นคนดีมีความรับผิดชอบแต่ไร้ความจริงใจแบบคุณ

แม้ฉันจะถูกรถชน สมองฉันยังดีอยู่ ฉันไม่ได้โง่ถึงขณะอ่านใจคุณไม่ออก

คุณเห็นเต็มตาแต่ไม่เต็มใจช่วยหรือรับผิดชอบ คำว่ามั้ยคะ ก่อนมั้ยคะ

ประโยคคำถามเหล่านี้น่ะ เวลานี้มันสมควรจะพูดออกจากปากของคนที่ชนคนอื่นบาดเจ็บสาหัสอยู่มั้ย

ตามหลักความเป็นมนุษย์แล้ว คุณควรจะรีบพาฉันไปโรงพยาบาลไม่ก็เรียกรถพยาบาลสิ หรือคุณกลัวอะไร "

เพลงพิณที่ไม่ค่อยรู้สึกสติไม่ตัวร้อยเปอร์เซ็นต์แต่กลับด่าสั่งสอนยี่หรานไปชุดใหญ่ไฟกะพริบ

ทำเอายี่หรานถึงกับอึ้ง พอได้สติก็แอบเบะปากมองต่ำลงบนตัวเพลงพิณด้วยหางตาอย่างรังเกียจแวบหนึ่งแล้วแสร้งเอ่ยเสียงอ่อน

" ขอโทษค่ะ ถ้าคำพูดของฉันมันทำให้คุณโกรธ ฉันขอโทษ ฉันเข้าใจว่าคุณเจ็บ เพราะคุณเป็นผู้เสียหาย ฉันไม่ถือสาค่ะ "

คำพูดของยี่หรานแต่ละคำไม่เข้าหูเพลงพิณเอาเสียเลย

ยิ่งหล่อนพูดยิ่งทำให้เพลงพิณเดือด แทนที่จะเรียกรถพยาบาล

กลับมาพูดประโยคไร้สาระพวกนี้กับเธอ ส่วนคนขับก็ไม่ลงมาดูเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เธอรู้สึกไม่พอใจมาก

เธอที่สติไม่ค่อยปกติไม่สามารถควบคุมจิตใจตัวเองได้ ผลักยี่หรานที่ยืนขวางหน้าออกไป

แล้วเดินกะเผลกผ่านตัวเธอ ตรงไปยังหวังเซียวหยางที่นั่งในรถ