ตอนที่ 5 พบหน้า

ตอนที่ 5 พบหน้า

และแล้วเวลาก็เดินทางมาถึงวันจันทร์อย่างรวดเร็ว คมสันยอมเดินทางไปกับย่าบัวเพื่อไปรับเจ้าสาว และพาเธอคนนั้นไปจดทะเบียนสมรสที่อำเภอ ตามที่ย่าบัวกับอุดมได้ตกลงกันเอาไว้

“บ้านหลังนั้น เขยิบไปอีกหน่อย” ย่าบัวชี้นิ้วบอกหลานชาย วันนี้คมสันเป็นคนทำหน้าที่ขับรถมาด้วยตัวเอง เขาเหยียบคันเร่งขยับล้อรถให้หมุนเดินหน้าไปอีกหน่อย ทันทีที่ล้อรถจอดสนิทลงที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง สายตาของคมสันก็ดันเหลือบไปเห็น หญิงสาวตัวเล็กรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นคนหนึ่ง ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น จากโทรศัพท์ในมือที่เธอถืออยู่ ความสวยเตะตากระชากใจของคมสันเข้าให้อย่างจัง

“ย่าๆ คนนั้นเหรอ น้ำขิงน่ะ” คมสันใช้มือสะกิดถาม แต่สายตาของเขาจับจ้องมองไปที่เธอคนนั้นในแบบไม่วางสายตา

“อุดมมีลูกสาวคนเดียว น่าจะใช่นะ” ทั้งสองคนย่ากับหลานพูดคุยกันสองสามประโยคก็พากันลงจากรถ ทันทีที่น้ำขิงได้เห็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหล่ากำลังเดินประคองหญิงชราคนหนึ่งเข้ามา เธอก็มั่นใจได้ทันทีว่าเขาคนนี้น่าจะเป็นคนที่เธอกำลังจะต้องจดทะเบียนสมรสด้วย ทันใดนั้นอุดมก็เดินออกมาจากด้านในบ้านพร้อมกับภรรยาใหม่ของเขา

“น้าบัวสวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ” อุดมกับภรรยาใหม่เดินออกมาต้อนรับพร้อมกับยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตามมารยาทด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีจ้า” ย่าบัวเองก็ยกมือขึ้นรับไหว้ทั้งสองสามีภรรยากลับไปตามมารยาทด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

“น้ำขิงนี่ย่าบัว ส่วนพ่อหนุ่มคนนี้น่าจะเป็นแสนสินะ”

“สวัสดีครับ ผมแสนครับ”

“สวัสดีค่ะ” น้ำขิงยกมือไหว้ย่าบัวตามมารยาท และไม่ลืมที่จะไหว้คนตัวสูงที่เดินเข้ามากับย่าบัวด้วย ซึ่งคมสันเองก็ยกมือรับไหว้น้องและส่งยิ้มพอใจไปให้ แต่เธอกลับหลบสายตาของเขาที่มองมาเสียอย่างนั้น

“เข้าบ้านไปดื่มน้ำดื่มท่ากันก่อนมั้ยครับ” อุดมเอ่ยชวนทั้งสองย่าหลานให้เข้าไปนั่งพักในบ้านก่อน เนื่องจากเห็นว่าขับรถมาไกลน่าจะเหนื่อย

“ก็ดี...(เหมือนกัน)” ย่าบัวยังพูดไม่ทันจบ หลานชายใจร้อนรีบพูดแทรกขึ้นมาว่า...

“ไปอำเภอกันเลยดีกว่าครับ ผมกับย่าเรียบร้อยมาแล้ว” คมสันไม่ได้พูดเปล่าดึงชายเสื้อย่ายิกๆ ซึ่งท่านก็พอเข้าใจว่าคมสันต้องการจะสื่ออะไร ซึ่งย่าก็หันไปมองหน้าหลานชายก่อนที่จะเบือนหน้าส่งยิ้มไปให้อุดมและภรรยา ส่วนน้ำขิงเธอก้มหน้าก้มตาวางหน้าเฉยไร้คำพูดใดๆออกมาจากปาก

“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ ว่าแต่จะกลับมาที่บ้านนี้อีกหรือเปล่า พอดีลูกสาวผมมีของใช้ที่อยากเอาไปด้วยครับ”

“คงไม่กลับมาเนอะแสน จดทะเบียนสมรสเสร็จ น้าคงเอาหนูน้ำขิงกลับไปด้วยเลย ส่วนค่าสินสอดน้าจะจ่ายให้เป็นเช็ค อุดมก็เอาเช็คที่น้าให้ไปขึ้นเงินได้เลย จากนั้นก็แยกย้ายกัน จะได้ไม่เสียเวลาทั้งสองฝ่าย”

“ครับ...เอาแบบนี้ก็ได้ครับ”

"แสน ไปช่วยน้องยกกระเป๋าขึ้นรถป่ะ" ย่าบัวจัดการสั่งการให้หลานชายทำหน้าที่สุภาพบุรุษ

"พาไปหน่อย"

"ทางนี้ค่ะ" สายตาของคนเจ้าเล่ห์แอบสำรวจเรือนร่างของหญิงสาวที่กำลังเดินนำอยู่ด้านหน้า แล้วก็บอกกับตัวเองในใจว่า...ถูกใจว่ะ!

หลังจากเอากระเป๋าขึ้นรถเสร็จเรียบร้อย อุดมขับรถเก๋งคันเก่าของเขานำหน้าคมสันไป โดยมีภรรยาใหม่และน้ำขิงนั่งไปด้วย ส่วนคมสันกับย่าบัวขับตามหลังมาติดๆ

“ขิง...เจอหน้าพี่เขาแล้ว รู้สึกยังไงบ้างลูก”

“เขามองหน้าหนูตลอดเลย” ในใจของเธอนึกกลัวสายตาของเขาที่จับจ้องมองมาเหลือเกิน

“คนไม่เคยเจอหน้ากัน ไม่ให้เขามองหน้าแล้วจะให้เขามองอะไร จะว่าไปแล้วหน้าตาหลานชายน้าบัวก็หล่อล่ำอยู่นะ” เป็นเสียงของภรรยาใหม่ของพ่อ พูดขึ้นอยู่ภายในรถ

“อื้อ...พ่อเคยเจอแสนตอนยังเด็ก หน้าตาดีรูปร่างดี ไม่คิดว่าโตเป็นหนุ่มใหญ่แล้วจะหล่อล่ำขนาดนี้”

“ผู้ชายหน้าตาดีชอบเจ้าชู้ นิสัยเป็นยังไงก็ยังไม่รู้” เขาแต่งตัวดี หน้าตาดี เธอไม่ปฏิเสธ แต่เรื่องอื่นคงต้องดูกันนานๆ

“ขิง...ไม่ว่าหนูจะเจออุปสรรคอะไรในชีวิตคู่ หนูต้องหนักแน่นและเข้มแข็งนะลูก” อุดมคงทำได้แค่ให้กำลังใจลูกสาว

“ค่ะพ่อ”

“หนักแน่นเข้มแข็งอะไรกัน บ้านเขาออกจะรวย ไปอยู่ที่โน้นมีแต่จะสุขสบายน่ะสิไม่ว่า” ภรรยาใหม่ของอุดมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ ถ้าหากเป็นเธอได้สามีหล่อและรวยขนาดนี้ คงดีใจจนเนื้อเต้น

ทางด้านคมสันกับย่าบัวที่กำลังขับรถตามหลังมาด้วยติดๆ ก็มีการสนทนาถึงคนที่นั่งอยู่ในรถคันหน้าเช่นกัน

“ไงตาแสน เห็นหน้าน้องแล้วรู้สึกยังไงบ้าง” ย่าเปิดคำพูดอย่างรู้ทัน เมื่อเห็นท่าทางกระดี๊กระด๊าของหลานชาย

“ผอมไปหน่อย แต่นมใหญ่ใช้ได้ ส่วนจะใช่ของจริงหรือเปล่านั้นเดี๋ยวผม...(สำรวจเอง)” คมสันยังพูดไม่ทันจบ ฝ่ามือเหี่ยวย่นตามประสาคนแก่ของย่าบัวรีบยกขึ้นจับไปที่ใบหูของหลานชายตัวแสบอย่างรวดเร็ว จากนั้นท่านจึงออกแรงบิด!

“นี่แน่! ทะลึ่งไม่เลิก”

“โอ๊ย! ผมขับรถอยู่นะย่า”

“ย่าถามถึงใบหน้าน้อง สรุปได้มองหน้าน้องชัดๆหรือยังเนี่ย”

“ผมก็มองทั้งตัวนั่นแหละ งั้นๆแหละ”

“ถ้าไม่ชอบจะยกเลิกก็ได้นะ ย่าจะได้ไม่ต้องเสียเงินสองล้าน” ประโยคนี้ย่าบัวพูดเล่นอยากลองใจหลานชายดู

“เอาๆ แหมย่าก็ ไหนๆก็มาแล้ว”

“จัดงานแต่งเลยมั้ยล่ะ”

“ยังก่อน...ผมไม่รีบ”

ขับรถตามกันไปได้สักพักใหญ่ๆ รถยนต์ทั้งสองคันก็จอดสนิทลงที่ว่าการอำเภอ ทั้งหมดพากันเข้าไปในอำเภอพร้อมกับเอกสารสำคัญ ไม่นานนักเจ้าหน้าที่ก็ออกใบสมรสให้สองฉบับ ถือว่าเป็นอันเสร็จเรียบร้อย ย่าบัวจึงยื่นเช็คจำนวนเงินสองล้านบาทให้อุดมไป

“อ่ะ ค่าสินสอดตามที่ได้ตกลงกันไว้”

“ขอบคุณครับน้าบัว ผมฝากน้าดูแลลูกสาวผมด้วยนะครับ”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ตาแสนจะดูแลยัยหนูน้ำขิงให้เป็นอย่างดี จริงมั้ยตาแสน”

“ครับ”

“พ่อ...” สายตาอาลัยอาวรณ์กับน้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียกพ่อ ในใจของเธอรู้สึกเป็นกังวลไปหมด ไปแล้วจะอยู่กับคนที่ไม่เคยรู้จักยังไง จะใช้ชีวิตแบบไหน เธอมองภาพตัวเองหลังจากนี้ไม่ออกเลยสักนิด

“ไปอยู่กับพี่เขาหนูอย่าดื้อนะลูก อะไรที่ทำไม่เป็นก็ค่อยๆหัดทำไป แสน...น้าฝากดูแลน้องด้วยนะ” ประโยคแรกอุดมพูดกับลูกสาว ส่วนประโยคต่อมาพูดกับลูกเขย

“ครับ ผมจะดูแลน้องให้เป็นอย่างดี”

“พ่อดูแลตัวเองด้วยนะคะ ถ้ามีโอกาสหนูจะกลับมาเยี่ยมค่ะ”

“ไปเถอะลูก ขอบใจหนูมากที่ช่วยพ่อปลดหนี้ พ่อขอให้ลูกของพ่อมีความสุขมากๆ แต่งงานมีสามีแล้วจะทำตัวเป็นเด็กเหมือนตอนอยู่กับพ่อไม่ได้แล้วนะ”

“หนูรักพ่อนะ”

“พ่อก็รักขิงนะลูก” ร่ำลากันเสร็จน้ำขิงจึงตัดใจเดินตามย่าบัวกับคมสันไปที่รถยนต์เจ็ดที่นั่งสีขาวคันที่เขาขับมา

❤️❤️❤️❤️❤️