ตอนที่ 4 ตอบตกลง

ตอนที่ 4 ตอบตกลง

ทางด้านขวัญทิพย์หรือน้ำขิง เธอกลับมาถึงบ้านผู้เป็นบิดาก็ขอคุยเรื่องสำคัญด้วยทันที อุดมเล่าให้ลูกสาวฟังถึงผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่เดินทางมาทาบทามสู่ขอน้ำขิง เอาไปเป็นภรรยาให้กับหลานชายของท่าน และยังเล่าถึงเรื่องเงินค่าสินสอดที่จะได้ ถ้าเธอยอมตกลงแต่งงาน หนี้สินที่มีทั้งหมดก็จะหมดไปทันที สิ่งที่ผู้เป็นพ่อเล่าทำให้น้ำขิงคิดหนัก

“พ่อไม่บังคับหนูหรอกนะ หนูไม่ยินยอมพ่อก็ไม่ได้ว่าอะไร” อุดมเข้าใจความรู้สึกของลูกสาวเป็นอย่างดี

“พ่อได้เจอเขามั้ยคะ รูปร่างหน้าตานิสัยเขาเป็นยังไง”

“วันนั้นเขาไม่ได้มาด้วย แต่พ่อเคยเห็นเขาตอนเด็กๆ ป่านนี้ก็น่าจะเป็นหนุ่มใหญ่แล้ว” ในหัวของเธอคิดไปต่างๆนานา คิดว่าหน้าตาของเขาคงขี้เหร่ อ้วน ลงพุง ตัวดำ นิสัยอาจจะแย่ด้วย ถึงไม่มีใครเอา จึงยอมใช้เงินจำนวนมากเล่นกับความยากจนและความลำบากของครอบครัวเธอ สิ่งที่เธอกำลังวาดภาพอยู่ในหัวตอนนี้ ค่อนข้างสร้างความลำบากใจให้กับตัวเองเป็นอย่างมาก

“ก็แค่มีผัว ทำเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้” เสียงของแม่เลี้ยงพูดขึ้นลอยๆ แต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจ

“พ่อไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายคนที่จะแต่งงานกับลูกนิสัยใจคอเป็นยังไง แต่สิ่งที่พ่อรู้มาและแน่ใจมากก็คือคนบ้านนั้นเป็นคนจิตใจดี ไม่ได้เลวร้ายอะไร เรื่องฐานะไม่ต้องพูดถึง เงินตั้งสองล้านเขายังให้เราได้ พ่อเชื่อว่าถ้าหนูไปอยู่กับเขาคงไม่ลำบากเหมือนอยู่กับพ่อแน่นอน” คำพูดของผู้เป็นบิดา น้ำขิงฟังแล้วก็จับใจความได้ว่าพ่ออยากให้เธอไป

“งานหายากมาก หนูตระเวนสมัครงานไปจนทั่ว แต่ก็ไม่มีบริษัทไหนรับหนูเข้าทำงานเลย ทุกบริษัทต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหนูไม่มีประสบการณ์ หนี้สินของเราก็เยอะมากจริงๆ หนูจะช่วยพ่อปลดหนี้ค่ะ” หลังจากที่น้ำขิงนั่งคิดและตัดสินใจอยู่นาน ในที่สุดเธอก็ยอมตอบตกลงที่จะช่วยพ่อของเธอปลดหนี้ ด้วยการแต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ คงถึงเวลาที่เธอจะต้องเสียสละตัวเองเพื่อพ่อของเธอจะได้อยู่สุขสบาย

“แน่ใจนะลูก”

“ค่ะ หนูตัดสินใจแล้ว หนี้สินของเราตั้งสองล้าน งานก็ยังไม่ได้ทำ ดอกเบี้ยก็งอกขึ้นทุกวัน นี่อาจจะเป็นโชคชะตาของหนูก็ได้”

“ถ้าหนูแน่ใจแล้ว พ่อจะส่งข่าวบอกน้าบัวเลยนะ”

“ค่ะพ่อ”

“ขอบใจมากนะลูก ถ้าหนูไปอยู่กับเขาแล้ว เกิดมีเรื่องไม่สบายใจ หนูต้องโทรมาบอกพ่อนะ น้าบัวเขารับปากกับพ่อว่า เขาจะดูแลลูกสาวของพ่อให้เป็นอย่างดี พ่อเชื่อน้าบัว พ่อเชื่อว่าเขาจะต้องดูแลหนูแทนพ่อได้”

“ค่ะ” เมื่อลูกสาวตอบตกลง คนเป็นพ่อจึงลุกขึ้นหันหลังไปหยิบมือถือ เพื่อส่งข่าวให้ทางโน้นทราบ ทันใดนั้นน้ำขิงก็หลั่งน้ำตาออกมาเงียบๆ แทนความรู้สึกทั้งหมดที่กำลังอัดอั้นอยู่ในใจ แต่เธอก็เลือกที่จะปาดน้ำตาทิ้งแล้วปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ การที่เธอสามารถช่วยพ่อปลดหนี้ก้อนใหญ่นี้ได้ถือเป็นเรื่องที่ดี

อุดมพ่อของน้ำขิงต่อสายหาย่าบัวตามเบอร์โทรที่ท่านได้ให้ไว้ รอไม่นานคนปลายสายก็รับสาย ทั้งสองฝ่ายพูดคุยกันไม่นานนัก ก็ได้ตกลงวันจดทะเบียนสมรสกันเสร็จเรียบร้อย นั่นก็คือวันจันทร์ที่จะถึงนี้

วันนั้นจะเป็นวันที่คมสันกับน้ำขิงได้เจอหน้ากัน หลังจากที่วางสายสนทนา อุดมก็เดินกลับมาหาลูกสาวที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ท่านรู้ดีว่าน้ำขิงคงเป็นกังวลใจในเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย ซึ่งท่านก็คงทำได้แค่ให้กำลังใจ

ทางด้านย่าบัว หลังจากที่ท่านได้รับข่าวดี ท่านก็ไม่รอช้ารีบโทรไปบอกหลานชายของท่านด้วยน้ำเสียงมีความสุขทันที

"ครับย่า"

“แสน...น้องตอบตกลงแล้วนะ วันจันทร์จดทะเบียนสมรส ส่วนงานแต่งย่าจะรอให้แกพร้อมก่อน โอเคนะ”

“โอเคอะไรย่า คิดเอง เออเอง จัดการเองหมดแบบนี้ ผมจะไปทำอะไรได้”

“ไม่รู้แหละแกห้ามบิดนะ เดี๋ยวจะเสียคนแก่อย่างย่า”

“เฮ่อ...ย่าไม่สงสารผู้หญิงคนนั้นที่จะมาเป็นเมียผมเหรอ”

“อ่อ...ลืมบอกไป แกห้ามทำร้ายน้องทั้งร่างกายและจิตใจ ต้องอยู่ด้วยกันดีๆ ย่ารับปากทางโน้นไว้แล้ว ห้ามทำให้ย่าโดนถอนหงอกล่ะ”

“แค่นี้ก่อนนะครับ ผมทำงานอยู่ พอดีมีลูกค้า” คมสันเลือกที่จะไม่รับปากย่า จึงขอตัดบทเข้าโหมดทำงานทันที

“เดี๋ยวๆ ช่วงเย็นขับรถมาหาย่าด้วย”

“ครับๆ แค่นี้ก่อนนะครับ” หลังจากวางสายเสร็จ คมสันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แต่กระนั้นก็ไม่ได้หนักใจนัก ในเมื่อย่าอุตส่าห์จัดการให้ถึงขนาดนี้เขาจะยอมทำตามความปรารถนาของท่านสักครั้ง

ช่วงบ่ายแก่ๆของวัน คมสันขับรถกลับบ้านมาหาย่าตามคำขอของท่าน บ้านหลังนี้ตั้งอยู่ด้านหลังของร้านอาหาร ร้านอาหารจะอยู่ด้านหน้าติดกับตัวบ้าน

“มาแล้วครับ...คุณหญิงย่ามีอะไรจะพูดกับกระผมเหรอครับ” ภาพที่เห็นทวดนอนอยู่กับหลาน ส่วนหลานกำลังหลับอยู่

“เบาๆสิ ไม่เห็นเหรอว่าลูกหลับอยู่”

"ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวกลางคืนก็ไม่ยอมหลับยอมนอน"

"เพิ่งหลับเมื่อกี้"

“ย่ามีอะไรจะพูดกับผมก็ว่ามาเลยดีกว่า” คมสันทิ้งตัวนั่งลงข้างย่าพร้อมกับโอบกอดท่านเอาไว้ด้วยท่าทางออดอ้อนเหมือนอย่างที่เคยๆ

“วันจันทร์แต่งตัวหล่อๆล่ะ”

“ปกติผมก็หล่ออยู่แล้ว”

“จะพาไปอำเภอ จดทะเบียนสมรส”

“ย่า...อยู่ไปก่อนเฉยๆไม่ได้เหรอ จะรีบผูกมัดกันทำไม”

“กลัวแกเล่นไม่ซื่อน่ะสิ”

“ผมได้ข่าวมาว่าย่ายอมจ่ายเงินซื้อตัวผู้หญิงคนนั้นมาตั้งสองล้าน ย่าควรจะกลัวฝ่ายโน้นเล่นไม่ซื่อมากกว่าไม่ใช่ผม”

“ทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ ส่วนแกน่ะตัวดี แกบอกย่าว่ายังไม่ต้องจัดงานแต่ง ย่าก็ยอมให้แล้ว แต่เรื่องจดทะเบียนสมรสยังไงก็ต้องจด เพราะมันเป็นเครื่องยืนยันความเป็นสามีภรรยาตามกฎหมาย”

“สวยหรือขี้เหร่ก็ยังไม่รู้”

“ย่าเลือกคนดีให้ ไม่ได้เลือกคนสวย”

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าดี ย่าพูดเองนะว่าไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปีแล้ว”

“อย่าเพิ่งโวยวายสิ ยังไม่ทันได้เจอหน้ากันเลย ดูแลนิสัยตัวเองให้ดีเถอะ ขี้คร้านจะหลงเมียจนลืมย่า"

“โอ๊ย! ไม่มีทางหรอก”

"ย่าจะคอยดูก็แล้วกัน เอาเป็นว่าวันจันทร์นี้เตรียมตัวให้พร้อม แกจะได้มีเมียเป็นตัวเป็นตนกับเขาสักที จะได้ไม่ต้องออกเที่ยวแบบวันนั้นอีก”

“ย่าก็กังวลเกินไป สมัยนี้เครื่องป้องกันเยอะแยะ" ไม่ได้เสียบสดเหมือนสมัยย่าสักหน่อย!...คมสันเถียงต่อในใจ

“ยังจะเถียงอีก”

“ครับๆ ไม่เถียงแล้วครับ เย็นนี้มีอะไรกินบ้าง ข้าวขาหมูกับข้าวมันไก่ผมไม่กินนะเบื่อ”

“อ่อ...ยังบอกไม่หมด เห็นอุดมบอกว่า ลูกสาวทำงานบ้านไม่ค่อยเก่ง ยังไงช่วงแรกๆก็ช่วยดูแลน้องแทนย่าด้วยนะ”

“อะไรกันครับย่า อย่าบอกนะว่าผมต้องเป็นคนทำกับข้าวให้เมียกินด้วย”

“ปกติแกก็ทำกินเองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำเผื่อน้องด้วยจะเป็นอะไรไป”

“หัวจะปวด!”

❤️❤️❤️❤️❤️