ตอนที่ 3 ย่าบัวเอาจริง

ตอนที่ 3 ย่าบัวเอาจริง

“ย่าครับ ย่าคิดว่าจะได้ลูกสาวบ้านนี้ไปเป็นหลานสะใภ้มั้ยครับ” รุ่งอยากรู้ความคิดของย่า รุ่งนั่งฟังอยู่ด้วยตลอด เขาคิดว่าผู้เป็นพ่อดูจะเป็นห่วงความรู้สึกของลูกสาวมากกว่าสิ่งอื่นใด ส่วนความคิดของย่าบัวนั้น การที่อุดมได้ตกลงรับคำยอมยกลูกสาวให้แล้ว นั่นก็แปลว่าคนเป็นพ่อได้ตัดสินใจแล้ว ส่วนที่เหลือก็น่าจะเป็นการตัดสินใจของคนเป็นลูกสาว ฉะนั้นการที่ย่าบัวจะได้น้ำขิงมาเป็นหลานสะใภ้หรือไม่นั้น ก็ต้องดูการตัดสินใจของเจ้าตัวอีกที ว่าจะเต็มใจช่วยผู้เป็นบิดาปลดหนี้หรือเปล่า ส่วนเรื่องเต็มใจแต่งนั้น คงไม่มีใครเต็มใจแน่นอน

“ไม่ได้ลูกสาวบ้านนี้ก็หาลูกสาวบ้านอื่น แต่ยัยหนูคนนี้ย่าเคยเจอ แกน่ารักดี แม่ของเธอก็เป็นคนดี ที่ถูกโกงก็เพราะเป็นคนดีเกินไปนี่แหละ” ย่าบัวไม่ได้สักแต่จะหาหลานสะใภ้อย่างเดียว แต่ท่านดูไปถึงนิสัยใจคอของพ่อกับแม่ อีกอย่างท่านเคยเจอน้ำขิง ถึงแม้ว่าจะผ่านไปนานหลายปี แต่ใบหน้าสะสวยของเด็กผู้หญิงตัวเล็กในวันวาน คงไม่เปลี่ยนไปมากนัก ถึงจะเปลี่ยนก็น่าจะเปลี่ยนจากเด็กหญิงเป็นหญิงสาวสะพรั่งตามอายุตามวัย

“แบบนี้ใช่มั้ยครับ ที่คนโบราณเขาว่า ดูวัวให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่”

“ไม่ได้หมายถึงถูกโกงนะ” เอ็นดูเขาเอ็นเราขาด คนใจดีส่วนมากมักจะถูกเอาเปรียบ แม่ของน้ำขิงโชคร้ายที่เจอคนไม่ดี

“ครับ ผมรู้”

“ไปๆกลับได้แล้ว” รุ่งจัดการขับรถพาย่าบัวกลับบ้านตามหน้าที่

ช่วงเย็นคมสันขับรถไปรับลูกชายกลับจากโรงเรียน วันนี้แสบเห็นพ่อมารับที่หน้าโรงเรียนก็ดีใจใหญ่ ส่วนวันอื่นๆจะเป็นปู่ไปรับหรือไม่ก็รุ่งคนขับรถที่ร้าน แล้วแต่ว่าช่วงไหนใครว่าง

“พ่อครับ วันนี้มีการบ้านคณิต พ่อช่วยสอนการบ้านให้แสบหน่อยได้มั้ยครับ” แสบเป็นลูกของน้องชายที่เสียไปแล้วด้วยอุบัติเหตุ ตั้งแต่แสบตัวเล็กๆคลอดออกมาได้ไม่กี่เดือน ปัจจุบันแม่ของแสบได้มีสามีใหม่ ทิ้งแสบไว้ให้ปู่กับย่าเลี้ยง ส่วนคมสันหรือแสน ที่เป็นลุงแท้ๆจึงอาสาเป็นพ่อให้กับหลานชายตัวเล็กของเขา ปัจจุบันแสบอายุห้าขวบแล้ว เริ่มเข้าใจเรื่องพ่อกับแม่บ้างแล้ว เนื่องจากทุกคนในครอบครัวไม่ได้คิดที่จะปิดบังความจริงกับแสบอยู่แล้ว ซึ่งแสบก็ยังมีอาอีกหนึ่งคนชื่อว่าอาฟ้า คอยช่วยเลี้ยงแสบมาตลอดตั้งแต่พ่อแท้ๆของแกเสียไป

“ได้สิ”

“แสบอยากไปนอนกับพ่อที่บ้านสวนด้วยจัง”

“ไม่ได้หรอก แสบต้องไปโรงเรียน อยู่กับย่านั่นแหละดีแล้ว”

“ว้า...งั้นเสาร์อาทิตย์ ขอแสบไปนอนกับพ่อด้วยได้มั้ยครับ”

“เอางี้ คืนนี้พ่อนอนกับแสบที่บ้านย่าดีมั้ย เรานอนด้วยกันที่นี่” คมสันยอมเป็นพ่อให้หลานชายก็จริง แต่เขาไม่ได้มีสัญชาตญาณความเป็นพ่อขนาดนั้น การเลี้ยงเด็กจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเขา ทุกครั้งเวลาที่แสบร้องตาม เขาก็มักจะใช้วิธีนี้หรือไม่ก็หนีกลับ แต่ถึงอย่างนั้นหน้าที่บางอย่างที่พ่อควรทำให้ลูกเขาก็ทำให้ เช่นไปรับลูกที่โรงเรียน สอนการบ้าน นอนค้างกับลูก และพาไปเที่ยวบ้างตามโอกาส

“เป็นแบบนี้ทุกที...เฮ่อเด็กเซ็ง!” เมื่อแสบเริ่มโตขึ้น แกเริ่มรู้ทันคนเป็นพ่อ แสบเป็นเด็กมีเหตุผลเข้าใจง่าย ยิ่งรู้ว่าคนที่เรียกว่าพ่อมาตลอดคือลุง แสบจึงไม่เคยงอแงเกินความจำเป็นเลย

“เอาน่า เด็กอะไรขี้บ่นจัง”

“เมื่อไหร่พ่อจะหาแม่ให้แสบครับ แสบอยากมีแม่”

“ก็แม่หวานไง พักนี้มาหาแสบบ้างหรือเปล่า” แม่หวานคือแม่แท้ๆของแสบ เธอมักจะแวะเวียนมาเยี่ยมลูกตลอด การไปของหวานไม่มีใครว่าอะไร หวานอายุยังน้อย สามีเก่าเสียชีวิต มีสามีใหม่ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา

“ไม่มาเลยครับ”

“คิดถึงแม่มั้ยล่ะ”

“คิดถึงครับ”

“ให้พ่อโทรไปบอกแม่หวานให้เอามั้ย”

“ไม่ต้องหรอกครับ ย่าบอกว่าแม่ต้องทำงาน อย่าไปรบกวนเขา ถ้าคิดถึงให้แสบโทรหาแม่ได้” เสียงเล็กๆของเด็กชายวัยห้าขวบพูดบอกพ่อด้วยรอยยิ้ม

“แล้วได้โทรไปหาแม่บ้างหรือเปล่า”

“แสบไม่ได้โทรไป แต่แม่โทรมาครับ”

“แค่นี้ก็ดีแล้ว แม่หวานต้องทำงาน ทุกคนรักแสบ แสบมีพ่อ มีอาฟ้า มีปู่ มีย่า แล้วก็มีทวด ไม่เหงาหรอกจริงมั้ย”

“ครับ แต่แสบอยากมีแม่”

“อะไรอีกล่ะ ที่พูดมาตั้งนานไม่เข้าใจหรือไง”

“แสบอยากมีน้อง แสบอยากมีเพื่อนเล่นนี่ครับ” สรุปแสบไม่ได้อยากมีแม่ แต่แสบอยากมีน้องไว้เป็นเพื่อนเล่นนี่เอง

“เฮ้ย...แถไปเรื่อย ถึงบ้านแล้วไปๆลง” สองคนพ่อลูกพากันลงจากรถเดินเข้าไปในบ้าน ทันทีที่เข้าไปถึงเสียงของย่าบัวก็ร้องเรียกหลานชายดังมาแต่ไกล

“แสน...มาหาย่าหน่อย” สองคนพ่อลูกหันมองหน้ากัน จากนั้นก็พากันเดินไปตรงที่ย่าบัวนั่งอยู่

“แสบมาหาอาฟ้าเร็ว อาฟ้าจะพาไปอาบน้ำ”

“ครับ” คมสันส่งลูกให้น้องสาวไป จากนั้นเขาจึงเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆย่าบัว

“ยิ้มอะไรครับย่า ยิ้มแปลกๆนะเนี่ย อย่าบอกนะว่าหาเมียให้ผมได้แล้ว” แสนพูดไปอย่างนั้น ตามประสาคนขี้เล่น

“ได้แล้ว รอเจ้าตัวตอบตกลง” ประโยคบอกเล่าของผู้เป็นย่าทำเอาคิ้วเข้มๆบนใบหน้าหล่อเหล่าขมวดเข้าหากันแน่นทันที

“ห๊ะ! ใครครับ ย่าอย่าพูดเล่นนะครับ ผมไม่ตลก”

“ย่าพูดจริง”

“สวยหรือเปล่า ไม่สวยผมไม่เอานะ”

“น้องอายุยี่สิบสามยี่สิบสี่ เพิ่งเรียนจบ”

“จะเด็กจะแก่ผมไม่สนใจ ตัวดำ อ้วนพุงปลิ้น แก้มยุ้ย หน้าเป็นสิว หัวเป็นรังแคผมไม่เอานะครับ” ใบหน้าของย่าบัวถึงกลับเซ็งขึ้นมาทันที กับประโยคนี้ของหลานชาย

“แกก็พูดเกินไป ไม่รู้แหละ ย่าหาให้แล้วยังไงแกก็ต้องเอา” ย่าเองก็ยังไม่เห็นตัวจริงเสียด้วยสิ มัวแต่ดีใจจนลืมนึกถึงเรื่องเล็กๆพวกนี้ไปสนิทเลย

“ผมไม่เอา!” น้ำเสียงจริงจังไม่มีติดเล่นเหมือนทุกครั้ง ทำเอาคนแก่ที่อุตส่าห์เดินทางไปทาบทามสู่ขอให้เริ่มไม่พอใจ

“แล้วถ้าสวยล่ะ”

“สวยปานนางฟ้า แต่ถ้าหน้ากับหลังดูแล้วไม่แตกต่างผมก็ไม่เอา” เรื่องมาก! ย่าบัวคิดในใจ

“วะไอ้ลูกคนนี้ ห้าไม่เอา สิบไม่เอา วันนี้ย่าอุตส่าห์นั่งรถไปกลับตั้งสี่ชั่วโมง ไปหาเจ้าสาวให้แก เมื่อเช้าแกเป็นคนพูดเองนะว่าให้ย่าหาเมียให้”

“ผมพูดเล่น”

“แต่ย่าเอาจริง!”

“..........” คมสันกำลังจะอ้าปากพูด แต่ย่าก็ส่งเสียงไม่พอใจห้าม

“หยุดพูดเลยนะ! ถ้าน้องตอบตกลงยังไงแกก็ต้องเอา” ผู้เป็นย่าเสียงดังใส่ ทำให้คนเป็นหลานชายยอมเบาเสียงลง เสียงของสองคนย่ากับหลานทำให้สมาชิกในบ้านเดินเข้ามานั่งฟังด้วย ซึ่งก่อนหน้านี้ย่าบัวได้เล่าเรื่องนี้ให้ลูกชายและลูกสะใภ้ของท่านฟังไปบ้างแล้ว

“ลูกสาวบ้านไหนครับ”

“ลูกสาวคนเดียวของอุดม แกคงจำอุดมไม่ได้ พวกเราไม่ได้ไปมาหาสู่กันนานเป็นสิบปีแล้ว”

“ย่าเจอเธอหรือเปล่า” น้ำเสียงเบาลงอย่างเห็นได้ชัด คมสันอยากรู้ว่ารูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายเป็นยังไง

“ไม่เจอ เห็นว่าไปหางานทำที่กรุงเทพกลับวันเสาร์”

“ดูให้ดีก่อนสิ อย่าตกลงมั่วซั่ว เห็นแบบนี้ผมก็เลือกนะ”

“อื้อหือไอ้แสน เขาเอามึงก็บุญหัวแล้ว” ประโยคนี้เป็นวิวัฒน์บิดาผู้ให้กำเนิดคมสันพูดขึ้น

“ว่าแต่ย่าไปทำยังไง ถึงคิดว่าเธอจะเอาผม”

“ไม่บอก...”

“ใช้เงินแก้ปัญหาอีกแล้วใช่มั้ย”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม เอ็งเป็นหลาน หัดพูดจาเคารพย่าบ้าง”

“ผมไม่เคารพย่าตรงไหน ผมรักย่าที่สุด”

“ไม่ต้องมาปากหวาน เตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวให้ดี”

“ของแบบนี้มันต้องทดลองอยู่ก่อน หน้าตายังไม่รู้ นิสัยคงไม่ต้องพูดถึง เรื่องจัดงานเอาไว้ทีหลังเลย ผมไม่มีวันเข้าพิธีสมรสกับคนที่ผมไม่ได้รักแน่ แล้วย่าก็ห้ามมาบังคับผมด้วย”

❤️❤️❤️❤️❤️