แต่งก่อนค่อยรัก

ตอนที่ 1 ตามประสาคนโสด

คมสัน หรือ ที่ใครๆมักจะเรียกเขาว่าเฮียแสน เขามีอาชีพทำสวน ปลูกต้นโป๊ยเซียนขาย โดยมีพื้นที่มากกว่าสิบห้าไร่ ถือว่าเป็นสวนที่ใหญ่ที่สุดของภาคเลยก็ว่าได้ สวนนี้เดิมทีเป็นของคุณปู่ที่เสียไปแล้ว

คมสันเป็นหลานชายเพียงคนเดียวที่ถูกปู่กับย่าเลี้ยงมาเหมือนลูกคนเล็ก จึงได้สานต่อธุรกิจทำสวนโป๊ยเซียนต่อจากท่าน ต้นโป๊ยเซียนมีลักษณะเป็นไม้พุ่มขนาดเล็ก ลำต้นอวบน้ำมีหนาม ออกดอกสวยทั้งปี ส่วนสายพันธุ์ที่มีและกำลังพัฒนาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มีมากกว่าหนึ่งร้อยสายพันธุ์

เช้าวันนี้คมสันกลับมาบ้านในช่วงสายๆ บ้านที่มีแค่เพียงเขาอาศัยอยู่คนเดียว ไม่นับรวมลูกน้องในสวน เมื่อคืนเขาออกไปหาความสำราญตามประสาหนุ่มโสด ซึ่งเป็นเรื่องปกติของเขา เขามักจะหายไปในช่วงหัวค่ำแล้วกลับเข้ามาในช่วงเช้าของวันใหม่ ซึ่งเป็นแบบนี้เป็นประจำ

“ไปไหนมา!” เสียงเข้มของคนที่กำลังนั่งรออยู่เอ่ยถามขึ้น ทำให้เจ้าตัวที่กำลังเดินเข้าบ้านมาในแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวสะดุ้งตัวโยน เมื่อหันไปเห็นว่าใครนั่งรออยู่ที่โซฟากลางบ้าน

“อุ้ย! ย่า...มาได้ยังไงครับเนี่ย” ย่าบัวคือแม่ของพ่อ ท่านเป็นคนเลี้ยงคมสันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย บ้านหลังนี้คือบ้านของท่าน แต่ตอนนี้ท่านได้ย้ายไปอยู่กับลูกชาย นั่นก็คือพ่อของคมสันนั่นเอง สาเหตุเป็นเพราะท่านอายุมากแล้ว ลูกชายจึงขอร้องให้ไปอยู่ด้วยกัน ส่วนคมสันวันๆเอาแต่ทำงานกับออกเที่ยว คงไม่มีเวลามาดูแลคนแก่

พ่อกับแม่ของคมสันมีอาชีพเปิดร้านอาหารอยู่ในตัวจังหวัด ส่วนบ้านหลังที่คมสันอยู่ ตั้งอยู่ในจังหวัดเดียวกันแต่คนละอำเภอ

บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ ชั้นบนเป็นพื้นที่ส่วนตัว มีสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ ส่วนชั้นล่างก็จะเป็นในส่วนของห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องทำงานและพื้นที่ใช้สอยอื่นๆ

“เดินมามั้ง” เสียงของผู้เป็นย่าเอ่ยประชด ท่านกำลังรู้สึกโมโหที่เห็นหลานชายกลับมาบ้านเอาเวลานี้

“อย่าดุสิครับ ความดันขึ้นไม่รู้ด้วยนะ"

"ย่ายังไม่ตายง่ายๆหรอก ไม่ต้องมาแช่ง"

"จะมาหาผมทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะ ให้ผมไปหาย่าก็ได้ ไม่ต้องลำบากมาให้เหนื่อยหรอกครับ” ระยะทางจากบ้านสวนไปบ้านแม่ยี่สิบกิโลเมตร ใช้เวลาขับรถประมาณครึ่งชั่วโมง ถึงกระนั้นก็ไม่ได้รู้สึกไกลแต่อย่างใด เพราะว่าไปกลับบ่อยจนชินแล้ว

“ถ้าย่าไม่มา แล้วจะรู้มั้ย ว่าแกออกเที่ยวกลางคืน ไปอ่างไหนมาล่ะ”

“แหม...ย่าก็ อ่างที่ไหนกันครับ ผมไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” คนเป็นหลานชายเริ่มเฉไฉ ไม่เห็นกับตาหลักฐานก็ไม่มีเรื่องอะไรเขาจะยอมรับ

“ไม่ต้องมาเล่นลิ้นกับย่านะแสน ถามจริงๆเถอะ ไม่อยากแก่ตายหรือไง ติดโรคขึ้นมาจะทำยังไง” ผู้เป็นย่าเป็นห่วงหลานชายที่สุด คมสันเป็นหลานในไส้แถมยังเลี้ยงมาเองกับมือ ย่อมต้องรักมากเป็นธรรมดา แต่เจ้าหลานชายของท่านก็เอาแต่รักสนุกเจ้าชู้เพลย์บอยไปวันๆ ทำให้คนแก่อย่างท่านอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

“สมัยนี้เขามียากินแล้วครับย่า” ประโยคนี้ของหลานชายหัวดื้อทำเอาคนเป็นย่าอย่างท่านต้องทำอะไรสักอย่าง ดูเหมือนว่าคมสันจะไม่ยอมหยุดเที่ยวง่ายๆ

“ยังจะมาทำเป็นพูดดีอีก อายุแกก็ไม่น้อยแล้ว ทำไมไม่หาเมียสักคนล่ะ” วิธีนี้คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด ที่จะทำให้หลานชายของท่านหยุดเที่ยวกลางคืนได้

“ย่าก็หาให้ผมหน่อยสิ ขอสวยๆ ขาวๆ อวบๆ นมใหญ่ๆ” จบคำพูดของคนเป็นหลานชาย ฝ่ามือเหี่ยวย่นของผู้เป็นย่าก็คว้าหมับเข้ามาที่ใบหูของคนเป็นหลานชายจากนั้นก็ออกแรงบิดทันที

“นี่แน่ะ! นมใหญ่ๆเหรอ”

“โอ๊ยๆๆๆ ปล่อยครับปล่อย ผมเจ็บนะ” เหมือนว่าจะบิดได้ไม่เต็มแรงสักเท่าไหร่ แต่ก็สามารถทำให้ใบหูขาวๆของคมสันแดงก่ำได้ไม่น้อย

“ก็บิดให้เจ็บน่ะสิ นิสัยเหมือนปู่ของแกไม่มีผิด!”

“ไม่เอาน่าย่า ปู่เสียไปตั้งนานแล้ว อย่าขุดเอาแกขึ้นมาด่าเลย”

“ถ้าย่าหาเมียให้ แกจะเอามั้ย” ย่าบัวเอ่ยถามหลานชายตัวโตของท่านด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขืนออกเที่ยวอยู่แบบนี้มีหวังคนแก่อย่างท่านคงนอนตายตาไม่หลับ

“ก็อย่างที่บอก ขอสวยๆ ขาวๆ อวบๆ นม...อ๊ะ!” คมสันยังพูดไม่ทันจบดี ฝ่ามือข้างเดิมของผู้เป็นย่ากำลังจะยกขึ้นหวังจะเอื้อมมาบิดใบหูของหลานชายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเจ้าหลานชายตัวแสบจะรู้ทัน รีบคว้าเอามือเหี่ยวย่นของย่ามากอบกุมเอาไว้ แต่ท่านก็เลือกที่จะชักมือออก

“ถ้าได้เมียแล้ว แกต้องสัญญากับย่าว่าจะหยุดเที่ยวทุเรศๆแบบนี้”

“ใครฟ้องย่าว่าผมออกเที่ยว” ต้องเป็นลูกน้องในสวนคนใดคนหนึ่งแน่ๆ

“ย่าหัวหงอกขนาดนี้แล้ว แค่มองดูก็รู้ ไม่ต้องมีใครมาฟ้องหรอก”

“มาหาผมแต่เช้าแบบนี้ ย่ามีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ” คมสันรีบเปลี่ยนเรื่องพูด ขืนคุยเรื่องเดิมมีหวังย่าของเขาคงด่าไม่เลิกแน่ๆ

“เช้าบ้านแกสิ! ลูกน้องในสวนเขาทำงานกันหมดแล้ว เจ้าของสวนอย่างแกมัวแต่ทำอะไรอยู่” ใครจะบอก?

“ใจเย็นๆสิครับ อย่าโมโห เดี๋ยวความดันก็ขึ้นหรอก ตกลงย่ามีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”

“ไม่ได้มีธุระอะไร มาดูสวนเฉยๆ เห็นมีไม้เมล็ดสีสวยๆหลายต้นนี่” คุยเรื่องงานน้ำเสียงของผู้เป็นย่าก็เริ่มเบาลงหน่อย ถึงแม้ว่าท่านจะไม่ค่อยชอบนิสัยรักสนุกในส่วนนี้ของหลานชายนัก แต่ท่านก็ต้องชื่นชมในเรื่องการทำงานที่คมสันทำมาตลอด

“ครับ” จากสวนโป๊ยเซียนเล็กๆของปู่ ตอนนี้ได้ขยายใหญ่โต มีออเดอร์ส่งออกไปไกลถึงต่างประเทศปีๆหนึ่งคิดเป็นเงินแล้วก็มากโขอยู่ พอมีรายได้สามารถเลี้ยงตัวเองและคนงานในสวนได้ จุดมุ่งหมายหลักของปู่ก่อนที่ท่านจะสิ้นใจก็คือ อยากให้คนแก่แถวบ้านที่ยังพอมีแรงทำงาน มีรายได้สามารถพึ่งพาเลี้ยงดูตนเองได้ เจตนาของปู่ในวันนั้น ทำให้มีคมสันและสวนโป๊ยเซียนในวันนี้

“ช่วงนี้ขายดีมั้ย” โป๊ยเซียนออกดอกตลอดทั้งปี จึงเป็นที่นิยมของคนที่รักต้นไม้ดอกไม้ ไม่ว่าช่วงไหนก็ขายได้ตลอด

“ดีปกติครับ เดือนหน้ามีออเดอร์ส่งนอกห้าพันต้น คนงานเร่งมือกันน่าดูช่วงนี้” เรื่องการส่งออกโป๊ยเซียนไปต่างประเทศ ที่สวนไม่ได้ส่งเองแต่จะมีพ่อค้ามารับอีกทอด หน้าที่ของทางสวนก็คือทำผลผลิตให้พอกับความต้องการของลูกค้า ส่วนราคาก็จะอยู่ในส่วนของขายส่ง

“เจ้าแสบบ่นหาน่ะ ไม่คิดจะไปหาลูกบ้างเหรอ” แสบอายุห้าขวบเป็นเด็กผู้ชาย พูดเก่ง คุยเก่ง น่ารัก เวลาเจอหน้าพ่อแสน แสบมักจะชอบบอกพ่อว่า 'พ่อ...แสบอยากมีแม่' ทำเอาคนฟังแอบขำทุกทีที่ได้ยิน

“ว่าจะไปเย็นนี้ครับ”

“อือ...ย่าจะกลับแล้ว อากาศร้อนเดินไม่ไหว กลับบ้านดีกว่า” ย่าบัวอาศัยลูกน้องที่ร้านอาหารขับรถมาให้ ว่าจะมาสักพักแล้วจะกลับ แต่ที่ต้องอยู่นานเป็นเพราะรอหลานชายกลับมาบ้าน

“ทำไมรีบกลับล่ะครับ รอกลับเย็นๆพร้อมผมก็ได้” ย่าลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่ แล้วกำลังจะเดินออกจากบ้านไป

“มีธุระ”

“ธุระอะไรครับ”

“หาเมียให้แกไง” คมสันคิดว่าย่าพูดเล่น หาเมียนะไม่ใช่หาคนงาน คงไม่ได้หาง่ายขนาดนั้น

“ขอสวยๆ ขาวๆ อวบๆ นะครับ” คมสันตะโกนตามหลังย่าไปด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“จะสวยแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องแก่เหมือนย่า เลือกคนดีช่วยกันทำมาหากินไม่ดีกว่าเหรอลูก” คมสันทำได้แค่เพียงส่งยิ้มไปให้ผู้เป็นย่าเท่านั้น เขาไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป เพราะถ้าโต้ตอบมีหวังวันนี้คงไม่จบเรื่องนี้ได้ง่ายๆแน่

❤️❤️❤️❤️❤️