๒ ตักตวงจนพอใจ (๔)

ร่างหนากระตุกเกร็งพร้อมของเหลวที่ไหลเปื้อนกลีบไม้งามแล้วปล่อยเธอเป็นอิสระ หญิงสาวขาสั่นแทบยืนไม่อยู่ ขณะที่เขาพรูลมหายใจออกแล้วจ้องดวงหน้าหวาน

“ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไป ไม่ใช่เพราะพิศวาสแต่ฉันยังเล่นสนุกกับเธอไม่พอต่างหาก เอาไว้ฉันเบื่อเมื่อไหร่ค่อยไปแล้วกัน...ส่วนงานกับคนอื่นที่เธอรับไปปฏิเสธซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะถอดเธอออกจากงานทุกอย่างที่เธอรับตอนนี้”

ร่างบางหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดตามง่ามขาเพื่อทำความสะอาด ดึงกางเกงชั้นในกับกางเกงยีนส์ที่กองอยู่เท้ามาสวม น้ำตาหยดลงบนพื้นขณะก้มหน้า เห็นปลายเท้าของเขาก็นึกโมโหและสมเพชตัวเองเหลือเกิน

กัดปากแน่นไม่ส่งเสียงร้องไห้ รอจนเขาเดินออกไปจนได้ยินเสียงปิดประตูก็นั่งลงบนโถชักโครก ปล่อยโฮอย่างกลั้นไม่อยู่

“ทำไมต้องทำ...ฮึก แบบนี้กับฉันด้วย ฉันไปทำอะไรให้พวกคุณนักหนา” บอกเสียงดังตามหลังเพราะรู้ว่าเขาคงไม่ได้ยิน ยกมือปิดหน้าแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลโดยไม่รู้ว่ามีคนยืนอยู่ข้างนอกและได้ยินทุกอย่าง

‘เพราะเธอทำให้ฉันต้องเสียพี่ชายไป’ เขาตอบหญิงสาวอยู่ในใจ แม้รู้ว่ามันไม่ใช่ทั้งหมดก็ตาม

ร่างหนาเดินกลับเข้าไปในงานอีกครั้งเมื่อจัดการทางนี้เรียบร้อย ไม่เห็นว่ามีหญิงคนหนึ่งแอบหลบอยู่มุมอับ ก่อนเธอจะเดินออกมาแล้วมองตามแผ่นหลังกว้าง กำมือจนเล็บจิกบนฝ่ามือเป็นรอย แต่นั่นก็ไม่เจ็บเท่าหัวใจของหล่อนที่โดนเหยียบย่ำเมื่อได้ยินเสียงครางของคนทั้งสองในห้องน้ำ

จอมชีวัน...ต่อจากนี้อย่าได้มีชีวิตสงบสุขอีกเลย!

กลับมาบ้านด้วยใจห่อเหี่ยว ร่างกายก็แทบไม่ไหวจึงขึ้นห้องแล้วอาบน้ำนอน เพียงครู่เดียวก็หลับสนิทก่อนสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ พบว่าตอนนี้หกโมงเช้าแล้ว แต่เป็นครั้งแรกที่เธอนอนเต็มอิ่ม อาจเป็นเพราะเหนื่อยสะสมก็ได้

ทว่าเมื่อคืนฝันดีจนภาพตรงหน้าชัดเหมือนจริง มารดาของเธออุ้มเด็กตัวน้อยหน้าตาน่ารักมายื่นให้ พร้อมฝากดูแลเสร็จสรรพ ทั้งยังสอนวิธีเลี้ยงอย่างละเอียดอีกต่างหาก เธอได้ใช้เวลากับแม่จนพอใจแล้วอุ้มหนูน้อยกลับมาด้วย ขณะที่ท่านเลือนหายไป...

พอตื่นขึ้นมาก็รับรู้ว่ามันเป็นเพียงแค่ฝัน แม่ของเธอไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว

“ว่าไงดุจ โทรมาแต่เช้าเชียว” รับสายจากเพื่อนสนิทที่เหลือเพียงคนเดียวของตน น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไปเรียนต่างประเทศเลยไม่ค่อยพบหน้าค่าตากัน

‘สัปดาห์หน้าฉันจะกลับไทยสามวัน! ดีใจหรือเปล่า’ เพียงแค่ได้ยินก็ยิ้มกว้าง

“จริงเหรอ! ดีใจที่เธอกลับมา ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะดุจ คิดถึงมากจริงๆ...” กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้เมื่อรู้ว่าเพื่อนของตนจะกลับไทย มีเรื่องมากมายอยากระบายและปรึกษา แต่เธอก็ไม่กล้าพูดทางโทรศัพท์เพราะไม่รู้อีกฝ่ายยุ่งอยู่หรือเปล่า

‘มีอะไรหรือเปล่า เสียงแปร่งๆ ยังไงชอบกล’ จับสังเกตได้ทันที

“คิดถึงเธอน่ะ ไม่มีอะไรหรอก ถึงสนามบินโทรบอกนะฉันจะไปรับ” คิดว่าถ้าเจออีกฝ่ายคงวิ่งเข้าไปกอดพลางร้องไห้ด้วยความคิดถึงแน่นอน

‘จ้า’ คุยกันสักพักก็วางสาย

ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปถ่ายละคร วันนี้อารมณ์ดีที่ฝันถึงมารดา ทั้งยังรู้ข่าวดีว่าเพื่อนจะกลับไทยอีก แม้จะเป็นเวลาแค่สามวันก็ตาม ลงมาข้างล่างก็เห็นบิดาที่ทำอาหารมาเสิร์ฟ สัปดาห์หน้าต้องพาท่านไปตัดไหม ถามอาการก็รู้ว่าดีขึ้นแล้ว

ยังดีที่ไม่เป็นอะไรมาก ท่านหัวแตกเพราะหมายจะเข้าไปขวางแต่ดันโดนลูกหลงกระถางตกใส่ จนได้ไปทำแผลที่โรงพยาบาลโดยคนพวกนั้นพาไปส่ง เหตุการณ์ชุลมุนจึงจบลงแต่เหมือนว่าชีวิตของเธอจะไม่หายวุ่นวาย

“ไปทำงานนะคะคุณพ่อ” รับประทานอาหารจนอิ่มก็ยกมือไหว้ท่าน “เดินทางปลอดภัยนะจอม” พยักหน้าแล้วยิ้มให้บิดา แล้วขับรถไปยังโลเคชั่นที่กองถ่ายส่งมาให้ตัวเอง เธอเหลืออีกแค่ไม่กี่ฉากก็จะถ่ายจบแล้ว

ซึ่งตอนจบของนางร้ายอย่างหล่อนคือการเข้าโรงพยาบาลนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา ไม่มีโอกาสฟื้นขึ้นมาซึ่งวันนี้จะถ่ายฉากนั้น คงไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอนอย่างเดียว ซีนอารมณ์ทั้งหมดถ่ายจบไปแล้วค่อยโล่งใจหน่อย

ขับรถมาถึงสตูดิโอซึ่งเซ็ทเป็นห้องของโรงพยาบาลก็เดินเข้าไปข้างใน ยิ้มให้ช่างไฟและสตาฟที่เดินกันวุ่น

“น้องจอม...มาแล้ว” ผู้จัดละครหันมาเห็นหล่อนก็มีสีหน้าตกใจ คล้ายกับว่าเห็นผีจนเธอต้องหลุดหัวเราะ หน้าเธอเหมือนผีหรืออย่างไรทำไมจะต้องตระหนกด้วย

“สวัสดีค่ะพี่ผิง จอมไปแต่งตัว...” ยกมือไหว้แล้วกำลังจะเดินไปอีกทางเพื่อไปแต่งหน้าสวมเสื้อผ้าพร้อมเข้าฉาก กลับถูกรั้งเอาไว้แล้วทำสีหน้าปั้นยาก

“ไม่ต้องหรอก วันนี้จอมไม่มีคิว...”

“คะ ทำไมไม่มีคิวคะ จอมมีนะ” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันทันที เธอจำได้ว่าเหลืออีกสองคิวไม่ใช่หรือแล้วทำไมบอกว่าตนไม่มีคิวล่ะ

“พี่เปลี่ยนบทใหม่ ให้บทของจอมตายไปตอนที่แล้ว วันนี้ไม่ต้องถ่ายแล้วนะ” การเปลี่ยนกะทันหันคงไม่ใช่เรื่องปกติของกองแน่ เธอจึงเหลือบมองไปด้านหลังของผู้จัดละครแล้วพบกับนิธิดานั่งอยู่ข้างผู้กำกับ อีกฝ่ายหันมามองหล่อนแล้วยกยิ้มมุมปาก

มือบางกำเข้าหากันทันทีเมื่อรู้ถึงสาเหตุการถูกเปลี่ยนบท...เพราะลูกสาวเจ้าของช่องต้องการไล่เธอออกสินะ