๑ ข่าวคาว (๒)

พูดจบก็เดินหนีไม่ทันฟังเสียงกรีดร้องของอีกฝ่าย เธอหยิบหูฟังขึ้นมาใส่แล้วเดินลิ่วไปที่บันไดเลื่อน ตรงไปยังสถานที่จัดงานอีเว้นท์แล้วคุยงานเตรียมสคริปต์อย่างตั้งใจ สลัดทุกอย่างออกจากหัวไม่ต้องการคิดถึงเรื่องในอดีต...

เธอไม่เคยขายตัว แต่ทุกคนก็เข้าใจผิดไปในทิศทางนั้นแล้ว ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรก็ไม่มีใครเชื่อสักคน ทำได้แค่ปล่อยตามเลยเพราะแม้เมื่อก่อนไม่ได้ทำ แต่ตอนนี้หล่อนก็ขายตัวและศักดิ์ศรีทุกอย่างให้ชายคนหนึ่งแล้ว

เธียร ก่อเกียรติกุล...

สองหนุ่มสาวเดินเข้ามาในร้านอาหารที่นัดกับรุ่นพี่เอาไว้ สาวสวยทำหน้าบึ้งตึงโดยมีร่างสูงเดินถือของเต็มสองมือตามมาห่างๆ เพียงแค่ดูหน้าก็รู้แล้วว่าอยู่ในอารมณ์ไหน เธอนั่งลงบนเก้าอี้พลางยกมือไหว้พี่สาวที่เป็นญาติสนิท

“สวัสดีค่ะพี่ด้า สวัสดีค่ะพี่เธียร” ไหว้แบบขอไปทีแล้วยกขานั่งไขว้ห้าง มือยังคงกอดอกเหมือนเดิมไม่แลคนข้างกายสักนิด

คนเป็นพี่ถึงกับทำตัวไม่ถูก อุตส่าห์นัดมาเจอเพราะอยากวางแผนเรื่องฉลองวันเกิดพ่อของตน แต่เหมือนน้องสาวจะไม่ค่อยมีอารมณ์เสวนาสักเท่าไหร่

เธียรไม่ใคร่จะมีอารมณ์ร่วมเช่นเดียวกัน เขาถูกบังคับให้มาทั้งที่ไม่เต็มใจ มองดูนาฬิกาหลายครั้งอยากรีบออกจากร้านสักที เขาไม่ใช่พวกชอบชวนทะเลาะ แต่หลายครั้งหล่อนก็ล้ำเส้นมากเกินไปจนน่าหงุดหงิด

หากไม่ใช่เพราะทำตามความต้องการของมารดา หางตาตนก็คงไม่แลหญิงสาวที่นั่งข้างกัน ทุกวันนี้ที่ยอมไปไหนมาไหนด้วยก็เกิดจากบุพการีขอร้องทั้งนั้น จนเขาต้องเริ่มทำใจเมื่อตามใจครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อไป

แล้วคงไม่มีวันสิ้นสุด...

“ไปกินรังแตนที่ไหนมา หน้าบึ้งเชียว” คนเป็นพี่ถามด้วยความสงสัย

บิดาของหล่อนเป็นพี่ชายพ่ออีกฝ่าย เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กโดยมีหล่อนเป็นศูนย์กลางของกลุ่ม นิธิดา สาดแสงชัย ชื่อที่ใครได้ยินก็อยากเข้ามาทำความรู้จัก โดยเฉพาะหญิงสาวที่อยากเปิดประตูเข้าสู่วงการบันเทิง

พ่อเธอเป็นหนึ่งในผู้บริหารช่อง มีอำนาจในการตัดสินใจเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ หญิงสาวจึงกลายเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะไปด้วย แม้จะคบกันเพื่อหวังผลประโยชน์ก็ตาม

“พี่ด้ารู้จักยัยจอมชีวันไหมคะ แฟนเก่าของพี่ชลัสน่ะค่ะ!” ถามเสียงแข็งโดยแฝงความประชดอยู่ในที นิธิดาพยักหน้าเพราะรู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดี สาวสวยที่หล่อนนึกหมั่นไส้ทุกครั้งยามเห็นหน้า เธอเคยเป็นจุดศูนย์กลายได้รับความสนใจ

ทว่าเข้ามหาวิทยาลัยทุกคนกลับสนแต่จอมชีวัน โรจน์ปรีดา ลูกสาวเจ้าของร้านเพชรหลายสาขาทั่วประเทศที่เข้าเรียนคณะบริหารฯ ทำกิจกรรมของคณะทั้งยังได้เป็นคฑากรเรียกความสนใจได้ทั่วสารทิศอีกต่างหาก

หล่อนเก็บความเจ็บแค้นไว้ในใจจนถึงวันที่อีกฝ่ายตกอับ ซมซานมาของานช่องจึงป้อนเพียงตัวรองและบทไม่เด่นให้อีกฝ่าย ถือเป็นการแก้แค้นไปในตัวแม้จอมชีวันจะไม่ได้ทำอะไรให้ตนก็ตาม

คนไม่ชอบทำอย่างไรก็ไม่ชอบ...

เธียรนั่งกอดอกแล้วฟังโดยไม่แสดงพิรุธ ผู้หญิงคนนั้นทำไมเขาจะไม่รู้จัก แต่เพิ่งรู้ว่าผู้ชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามคือแฟนเก่าของหล่อน จึงเผลอมองด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

“พอได้แล้วเนย จะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา” โต้กลับทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความระอาเมื่อมองหญิงสาวขี้โวยวาย

“ก็มันอ่อยพี่ทำไมล่ะ! เนยเห็นนะที่ส่งสายตาหวานให้กันน่ะ มันเชิญชวนมากขนาดนั้นคิดว่าเนยไม่เห็นเหรอ เนยไม่โง่นะพี่ชลัส! พี่เองก็ยังรักมันอยู่ใช่ไหม” หันมาทุบตีชายหนุ่มจนคนในร้านหันมามองด้วยความสนใจ เขาจึงรีบจับข้อมือเล็กเอาไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ

“หยุดเดี๋ยวนะ! อย่าดูถูกจอม”

“นั่นไง พี่ปกป้องมัน! พี่ยังรักมัน!” ตะโกนเสียงดังกว่าเดิมด้วยความไม่พอใจ

ขณะเดียวกันเธียรที่นั่งฟังก็มีสีหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตากลับเป็นเปลวเพลิงเมื่อรู้ว่าหญิงสาวส่งสายตาหวานให้แฟนเก่า ทั้งที่เขาบอกว่าซื้อตัวเธอเพียงผู้เดียวแล้ว แต่กลับไปให้ท่าคนอื่นอย่างหน้าไม่อาย

ทิ้งสันดานเก่าไม่ได้เลยหรือไง!

“เลิกบ้าได้แล้วเนย พี่จะรักใครแต่ตอนนี้ก็อยู่กับเธอไม่ใช่เหรอ แค่นี้มันยังไม่พออีกหรือไง” น้ำเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์โมโหไม่ต่างกัน ไม่มีใครยอมลดราวาศอกสักนิด พนักงานของร้านก็จับกลุ่มกันกลัวว่าต้องเข้าไปแยกเมื่อมีปัญหาจนอาจถึงขั้นลงไม้ลงมือ แล้วเกิดผลกระทบกับร้าน

“ไม่! พี่ต้องรักเนย รักแค่เนย!” พูดด้วยความเอาแต่ใจ

“ถ้ายังทำตัวไร้มารยาทแบบนี้ ฉันขอตัวนะ” ไม่อาจทนไหวจึงลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากร้านทันที แต่แรกเขาไม่ได้อยากมาอยู่แล้ว เพราะโดนบังคับจนต้องมานั่งฟังคนทะเลาะกันที่นี่ อีกทั้งผู้หญิงที่เป็นหัวข้อการสนทนา

คือของเล่นชิ้นโปรดของเขาอีกต่างหาก...

“พี่เธียร! รอด้าด้วยสิคะ” นิธิดาไม่รอช้าเดินแกมวิ่งตามเขา

“เพราะพี่ทำให้เสียบรรยากาศหมดเลย!” หล่อนโวยวายแฟนแล้วเดินออกจากร้านเช่นเดียวกัน ชลัสยกมือยีศีรษะก่อนเดินตามออกไป แต่ไม่วายวางเงินไว้บนโต๊ะถือเป็นคำขอโทษที่ทำให้ทุกคนวุ่น หอบของทั้งหมดออกจากร้านด้วย

เพราะเงินที่ซื้อของเหล่านั้น เป็นเงินของเขาเอง!