ตอนที่ 05 คนของภวินทร์

ห้างสรรพสินค้า...

หญิงสาวมาซื้อของที่ห้างตามที่เขาบอกอยู่เมื่อวาน แต่มากับคนขับรถของที่บ้านและบอดี้การ์ดที่มาคอยถือของให้กับเธออีกหนึ่งคนตามคำสั่งของเขา เพราะตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นเขาอยู่ที่บ้านแล้วไม่รู้ว่าออกไปทำงานตั้งแต่เช้าหรือออกไปตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่กลับก็ไม่รู้

"ผมขอเอาของกลับไปไว้ที่รถให้ก่อนนะครับแล้วจะรีบกลับมา"

"ค่ะ"

ในขณะที่คนที่มาช่วยถือของกำลังเอาของกลับไปเก็บที่รถหญิงสาวก็เดินเลือกซื้อของที่ยังซื้อไม่เสร็จไปด้วยเพราะจะได้ไม่ต้องเสียเวลามาก

ตึก!

"อ๊ะ! ขอโทษค่ะ"

"เฮ้ย...ตาไม่มีดูหรือไงวะถึงได้มาชนคนอื่นแบบนี้"

"ขอโทษจริงๆค่ะฉันไม่ทันมองคุณเองก็มัวแต่ก้มเล่นโทรศัพท์นี่คะ"

"นี่เธอโทษฉันหรอ?"

"เปล่าค่ะก็แค่พูดในสิ่งที่ตาเห็น ฉันผิดที่ฉันไม่ทันได้ระวังส่วนคุณก็ผิดที่เอาแต่ก้มเล่นโทรศัพท์จนไม่มองทาง" เห็นเธอเงียบๆ แบบนี้แต่เธอก็เป็นคนที่พูดอะไรตรงไปตรงมาและไม่ยอมเสียเปรียบให้ใครเด็ดขาด และเธอก็ไม่ชอบคนที่ผิดแล้วไม่ยอมรับผิด แล้วยังมาหาเรื่องอีกต่างหาก

"ฉันเดินของฉันดีๆ เล่นโทรศัพท์แล้วไงวะ โทรศัพท์ฉันไหม เธอนั่นแหละที่ไม่ดู"

"ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษด้วยค่ะ"

"หน้าตาก็ดีแต่เสียดายปากเสีย"

"คุณเองก็หน้าตาดีนะคะแต่ทำไมดูไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย" เธอเองก็ตอบกลับเขาไปเช่นกัน เรื่องอะไรจะยอมโดนดูถูกได้ง่ายๆ ล่ะ

"นี่!"

"อ๊ะ!? เจ็บนะคะ!"

"เจ็บสิดีจะได้จำ เธอจะได้รู้ว่าฉันเนี่ยรู้จักกับเจ้าของห้างนี้นะ และพ่อของฉันก็รู้จักตำรวจยศใหญ่ๆ หลายคนเลยด้วย"

"คุณจะมาขู่ฉันทำไมคะ ขู่ไปฉันก็ไม่กลัวหรอกค่ะฉันไม่ได้ทำอะไรผิด!"

"ผิดที่เธอมาปากเสียใส่คนอย่างฉันไง!"

"แต่คุณก็มาว่าฉันก่อนนี่คะ ลองคิดกลับกันถ้าคุณมาเป็นฉันคุณจะยอมหรือเปล่าล่ะ อีกอย่างคุณเป็นผู้ชายแทนที่จะขอโทษกันสักหน่อย ไม่ใช่มาบังคับให้ฉันขอโทษ"

"....."

"อะ โอ๊ยยย...!!" ผู้ชายตรงหน้าจับแขนของเธอแรงขึ้นอีกทำเอาเธอเจ็บจนหน้าเสียไปหมดแล้ว

หมับ! พลั่ก!

ทันใดนั้นมือของผู้ชายที่จับเธอเอาไว้แน่นก็ถูกดึงออกไปพร้อมกับโดนผลักออกไปจนแทบล้มต่อหน้าเธอ

"คุณน้ำตาลเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

"ไม่ค่ะ"

"กล้าดียังไงมาทำคนของคุณภวินทร์"

"....." พอได้ยินอย่างนั้นผู้ชายที่ทำท่าทางอวดดีใส่เธอก่อนหน้านี้ก็ถึงกับหน้าเสียไปเลย ราวกับว่าชื่อนี้ทำให้ผู้ชายคนนี้กลัวมากๆ ทั้งที่ได้ยินแค่ชื่อเอง

"ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูคุณภวินทร์เมื่อไหร่ เป็นเรื่องใหญ่แน่"

"พอเถอะค่ะกลับกันเถอะคนมองหมดแล้ว" น้ำตาลรีบเข้าไปห้ามเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันเริ่มมีการมุงเกิดขึ้น เธอทั้งรู้สึกกลัวรู้สึกอาย เพราะบางคนมองเธอด้วยสายตาที่ไม่ค่อยดีด้วย เหมือนกับว่าผู้ชายสองคนมาทะเลาะกันเพียงเพราะเธอ

"รู้เอาไว้ซะว่านี่คือว่าที่เจ้าสาวของคุณภวินทร์ ใครที่คิดจะทำให้เจ้าสาวของคุณภวินทร์เจ็บมันต้องเจ็บยิ่งกว่า"

"กลับกันเถอะค่ะฉันซื้อของเสร็จแล้ว"

"ครับ"

พอกลับไปถึงรถเธอก็เอาแต่นั่งนิ่งแต่ตัวยังสั่นไม่หาย มือก็จับแขนที่โดนผู้ชายคนนั้นบีบเอาไว้ มันเจ็บหนักขนาดนี้อีกไม่นานคงได้มีรอยเขียวขึ้นมาแน่ๆ

"คุณน้ำตาลไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ"

"ค่ะ เรื่องนี้ไม่ต้องบอกกับคุณวินได้หรือเปล่าคะ"

"ไม่ได้หรอกครับ หน้าที่ของผมคือดูแลคุณและรายงานสถานการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ผมไม่สามารถปกปิดได้ ถึงผมไม่บอกยังไงคุณภวินทร์ก็ต้องรู้อยู่ดี"

"ฉันไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องร้ายแรง"

"ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับ คนบางคนมันก็ควรได้รับการสั่งสอนบ้างถึงจะหลาบจำและไม่มาทำแบบนี้กับใครอีก"

"....."

"คุณไม่ต้องกลัวหรอกครับคุณภวินทร์ไม่ว่าอะไรคุณหรอก"

"ค่ะ"

พอกลับถึงบ้านน้ำตาลก็รีบขึ้นห้องนอนของตัวเองในทันที ส่วนของที่เธอซื้อมาแม่บ้านก็ทยอยขนขึ้นมาให้ เพราะเธอกลัวว่าจะมีคนเห็นรอยที่แขนของเธอซึ่งตอนนี้มันเป็นรอยแดงมากๆ อีกไม่นานก็คงจะเป็นรอยช้ำสีเขียวๆ แน่

"พี่คะมียาทาแก้ฟกช้ำไหมคะ"

"มีนะคะเดี๋ยวลงไปหยิบให้ค่ะ"

หญิงสาวนั่งรอจนกระทั่งแม่บ้านเดินขึ้นมาพร้อมกับยาที่เธอขอไปก่อนหน้านี้

"ให้ช่วยทาให้ไหมคะ"

"ค่ะ"

"ตายจริงเกิดอะไรขึ้นคะทำไมถึงเป็นรอยมือแดงขนาดนี้" เพราะรอยช้ำมันชัดเจนมากทำให้แม่บ้านที่ได้เห็นถึงกับตกใจเลยเช่นกัน แดงช้ำขนาดนี้เธอต้องเจ็บมากแน่ๆ

"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ"

"ทายาแบบนี้คงไม่หายแค่วันสองวันหรอกนะคะ หายแดงแล้วเดี๋ยวมันก็จะกลายเป็นสีเขียวแล้วก็จะค่อยๆ จางไปเองแต่ก็ต้องใช้เวลา"

"ขอบคุณนะคะ"

"ถ้าคุณน้ำตาลอยากให้ทายาให้ก็เรียกได้เลยนะคะ"

"ค่ะ"

พอแม่บ้านเดินออกไปเธอก็เอาแต่นั่งคิด ว่าจะทำยังไงไม่ให้ภวินทร์ได้มาเห็นรอยบนแขนของเธอ ผิวขาวๆ ของเธอพอมีรอยแดงนิดเดียวก็มองออกแล้ว แต่นี่มันรอยแดงช้ำใหญ่มากๆ เลยด้วยไม่ต้องสังเกตก็มองออก

แกร๊ก~

"คะ คุณวิน..."

"....." ชายหนุ่มเดินเข้ามาประคองแขนของเธอขึ้นแล้วมองดูรอยบนแขนของเธอ ถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรแต่แววตาและการถอนหายใจหนักๆ ของเขามันทำให้เธอรู้ว่าเขากำลังโกรธมาก

"อยะ อย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะคะ น้ำตาลไม่เป็นอะไรจริงๆ เดี๋ยวมันก็หายแล้วค่ะ"

"ถ้าคนของฉันเข้าไปช่วยเธอไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นเธอรู้หรือเปล่า?!"

"ที่นั่นคนเยอะเขาไม่กล้าทำอะไรหรอกค่ะ"

"....."

"นะคะคุณวิน อย่าทำอะไรที่มันเป็นเรื่องใหญ่เลยนะคะ"

"ฉันคงปล่อยเอาไว้ไม่ได้ เพราะแบบนี้มันหยามหน้ากันเกินไป หมอนั่นเป็นลูกหนี้ของฉันอยู่แล้วด้วย ถึงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นฉันก็ต้องจัดการอะไรสักอย่างอยู่แล้ว"

"ลูกหนี้?"

"ก็พวกผีพนันที่เข้ามาเล่นในคาสิโนของฉันแล้วดันหมดตัว สุดท้ายก็ต้องมากู้ยืมเงินฉันเพื่อไปเล่นต่อแต่ก็ไม่มีมาคืน"

"คะ คุณจะทำเขาถึงตายไหมคะ..." เธอถามเสียงสั่นเครือ

"เธอกลัวหรอ?" น้ำเสียงของเขาดูอ่อนโยนขึ้น เหมือนกับว่าเขาเห็นเธอกำลังกลัวเลยไม่อยากใช้เสียงที่มันทำให้เธอกลัวมากขึ้นไปอีก

"ค่ะ"

"บางอย่างเธอก็ต้องรู้ว่าโลกภายนอกมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิด"

"....."

"กลับกันมันโหดร้ายจนบางครั้งคนบางคนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อเลยด้วยซ้ำ"

"....."

"เหมือนกับที่ฉันต้องเผชิญมา"