ตอนที่ 04 ข้อเสนอ

น้ำตาลถูกพามายังบ้านของชายหนุ่มที่เธอเพิ่งจะขึ้นรถมาด้วยก่อนหน้านี้ บ้านของเขาอยู่ในซอยถัดจากบ้านของเธอไปไม่ไกลสักเท่าไร แต่เธอกลับไม่เคยเจอเขาเลยสักครั้ง

"เสื้อผ้าค่ะคุณหนู"

"ขอบคุณค่ะ"

"เดี๋ยวช่วยเตรียมห้องว่างให้ผมด้วยนะครับ"

"ได้ค่ะคุณวิน"

"คุณจะให้หนูนอนที่นี่หรอคะ?"

"แล้วเธอจะไปนอนที่ไหนได้ นี่มันก็เย็นแล้วนะ"

"....."

"นอนที่นี่ไปก่อนฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอด้วย แต่เอาไว้ค่อยคุยกันหลังกินข้าวเสร็จก็แล้วกัน"

"ค่ะ"

เธอไม่มีทางเลือก ถึงแม้จะมีเงินติดตัวอยู่มากพอที่จะไปเช่าห้องอยู่ได้หลายวันแต่เธอก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปทางไหนต่อ เงินที่มีหากเอาจับจ่ายใช้สอยไปมันก็หมดได้อยู่ดี

น้ำตาลเปลี่ยนเสื้อผ้าที่แม่บ้านนำมาให้เธอเปลี่ยน จากนั้นก็ไปกินข้าวพร้อมกับเขา ด้วยท่าทีที่สุขุมทำให้เธอรู้สึกเกร็งเวลาได้เผชิญหน้ากับเขา แต่คงเป็นเพราะเขาอายุมากกว่าเธอหลายปีมากกว่า

"คุณ...มีอะไรจะพูดกับหนูหรอคะ?"

"บอกแล้วไงว่าเอาไว้พูดหลังกินข้าว"

"หนูอิ่มแล้วค่ะ..."

"กินอย่างกับแมวดมตัวถึงได้เล็กแบบนี้"

"....."

"ขึ้นไปอาบน้ำแล้วก็รออยู่ในห้อง เดี๋ยวฉันจะตามขึ้นไป"

"เอ่อ..." พอได้ยินแบบนั้นแล้วก็รู้สึกเกร็ง คำพูดของเขามันทำให้เธอคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ฉันรู้อยู่หรอกน่าว่าเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ"

"แล้วทำไมถึงคุยตรงนี้ไม่ได้ล่ะคะ"

"ถ้าเธอไม่สบายใจก็ไปคุยที่ห้องทำงานของฉัน ห้องริมสุดประตูสีดำ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ไปรอฉันที่ห้องนั้น"

"ค่ะ"

หญิงสาวขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่งของเขาจากนั้นก็เดินไปรอในห้องทำงานที่เปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้จนเย็นเฉียบ ห้องทำงานของเขาคุมโทนให้อยู่ในสีทึบ บวกกับภาพใหญ่ๆ ที่แขวนอยู่กับผนังห้อง เป็นรูปคล้ายๆกับลิงถือกระบองขนาดใหญ่มีรอยสักเต็มตัว ดวงตาแดงก่ำจ้องมองเข้าหาเธอราวกับว่านั่นเป็นรูปภาพที่มีชีวิต

แกร๊ก~

"เฮือก!"

"ตกใจหรอ?"

"ขะ ขอโทษค่ะ ในห้องมันเงียบๆ พอได้ยินเสียงคนเปิดประตูก็เลยสะดุ้งนิดหน่อย"

"ในห้องทำงานของฉันชอบให้มันเงียบๆ น่ะ"

"....."

"หนาวหรือเปล่าฉันจะได้ปิดแอร์?"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ คุณพูดธุระของคุณมาเถอะค่ะ"

"เธอนี่ใจร้อนจริงๆ เลยนะ ไม่ชอบอยู่กับฉันสองต่อสองหรอ?"

"มันก็ไม่ดีไม่ใช่เหรอคะ ที่คุณกับหนูอยู่ในห้องสองต่อสองด้วยกันแถมยังเป็นที่บ้านของคุณอีก ใครเห็นเขาก็ว่าไม่เหมาะล่ะค่ะ"

"ใครเขาจะมากล้าพูดนี่มันบ้านของฉันนะ"

"....."

"เอาล่ะ เข้าธุระของฉันเลยดีกว่า"

"....."

"เธอยังอยากเรียนต่อใช่ไหมเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยเองนี่"

"อยากเรียนแล้วจะไปทำอะไรได้คะ ค่าเทอมของเอกชนก็แพงจะตาย หนูไม่มีปัญญาจะส่งตัวเองเรียนหรอกค่ะ พ่อแม่ก็ไม่มีแล้ว แค่คิดว่าตัวเองจะต้องหางานทำยังยากเลย"

"ฉันจะเป็นผู้ปกครองและส่งเสียให้เธอได้เรียนต่อเอง"

"....." เธอเงยหน้าขึ้นมองในทันที และได้สบตากับเขา แววตาของเขาที่จ้องมองเธอมันบ่งบอกว่าสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องจริง

"แต่มีข้อแม้นะ..."

"คะ? ข้อแม้อะไรคะ?"

"ถ้าเธอยอมรับข้อเสนอของฉัน ฉันก็จะส่งเสียงให้เธอได้เรียนต่อจนจบ เธออยากได้อะไรฉันก็จะให้เธอได้ แต่เธอต้องแต่งงานกับฉันทันทีที่อายุของเธอบรรลุนิติภาวะแล้ว"

"ทะ ทำไมต้องแต่งล่ะคะ?" เพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันเกิดของเธอที่จะอายุครบ 20 ปีบริบูรณ์แล้วด้วย

"หรือว่าเธออยากโดดเดี่ยวเพียงลำพังคนเดียวล่ะ การที่เธอใช้นามสกุลของพ่อแม่เธอมันทำให้เธอโดนเพ่งเล็งไปด้วยรู้หรือเปล่า"

"คะ?"

"ฉันให้คนของฉันไปสืบมาแล้ว ที่บริษัทของเธอถูกปิดตัวลงแล้วก็บ้านของเธอที่โดนยึดก็เพราะพ่อกับแม่ของเธอได้ทำเรื่องฟอกเงิน ที่จริงพ่อกับแม่ของเธอไม่ได้ไปหางานทำแต่หนีกฎหมายต่างหาก"

"....." พอได้ยินอย่างนั้นแล้วเธอก็ตกใจมาก ตกใจจนมือสั่นไปหมด เมื่อรู้ว่าที่พ่อกับแม่ของเธอหายตัวไปเพราะกำลังหนีตำรวจ เพราะแบบนี้พ่อกับแม่ของเธอถึงได้ทิ้งเธอไว้ให้เธอต้องเผชิญหน้าและรับผลจากการกระทำในสิ่งที่เธอไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย

"ฉันไม่ได้พูดเพื่อให้เธอเสียใจหรอกนะแต่ฉันพูดเพื่อให้เธอรู้และตาสว่างต่างหาก เธอจะได้ไม่ต้องหวังลมๆ แล้งๆ ว่าพ่อกับแม่ของเธอจะกลับมา"

"ละ แล้วทำไมเราต้องแต่งงานกันด้วยล่ะคะ ทำไมคุณถึงต้องมาช่วยหนูขนาดนี้"

"ฉันก็แค่ช่วยเด็กตาดำๆ คนนึง ในฐานะที่ฉันก็เคยยืนอยู่จุดเดียวกับเธอ พ่อแม่ของฉันถูกโกงบริษัท จนพวกเขาต้องฆ่าตัวตายและทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง ฉันโตมาอย่างโดดเดี่ยวฉันรู้ดีว่าการอยู่คนเดียวมันรู้สึกยังไง ฉันก็เลยรู้สึกเห็นใจคนอย่างเธอ"

"เห็นใจงั้นหรอคะ..."

"เธอคิดว่าเธอจะเอาตัวรอดในสังคมกว้างๆ ได้หรอ เงินที่พ่อกับแม่ของเธอให้ไว้เธอคิดว่าเธอจะอยู่รอดได้ตลอดชีวิตเลยงั้นเหรอ โลกภายนอกมันน่ากลัวกว่าที่เธอคิดไว้เยอะเลยนะ"

"ค่ะ หนูรับข้อเสนอของคุณ"

"ดี! อ้อ...เลิกแทนตัวเองว่าหนูด้วยเถอะ ฉันคุยกับเธอแล้วรู้สึกเหมือนคุยกับเด็กอนุบาลยังไงก็ไม่รู้ แทนตัวเองว่าชื่อตัวเองก็แล้วกัน"

"ค่ะ"

"เธอชื่ออะไร?"

"ชื่อน้ำตาลค่ะ"

"ฉันชื่อภวินทร์ เรียกฉันว่าคุณวินเฉยๆ ก็ได้"

"ค่ะคุณวิน"

"นี่บัตรของเธอ พรุ่งนี้เอาไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่ซะ ของที่ต้องใช้ทุกอย่าง ของในบ้านของเธอป่านนี้เขาคงจะเอาไปทิ้งหมดแล้วล่ะไม่ต้องกลับไปเอาใหม่หรอก"

"แต่ว่าน้ำตาลเซ็นใบลาออกไปแล้ว.."

"เรื่องนั้นฉันคุยกับอาจารย์ของเธอให้แล้วเขาเป็นเพื่อนของฉันเอง เธอกลับไปเรียนได้เลยเมื่อพร้อม"

"ขอบคุณค่ะ"

"เอาล่ะฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอเท่านี้แหละ พรุ่งนี้ก็ออกไปซื้อของที่ต้องใช้มาให้ครบซะนะ เงินในบัตรสามารถใช้ได้ไม่จำกัด อยากซื้ออะไรก็ซื้อ"

"ขอบคุณค่ะคุณวิน ขอบคุณที่ช่วยเหลือขอบคุณ..."

"ฉันไม่ค่อยชอบคำขอบคุณสักเท่าไร ถ้าอยากจะพูดคำว่าขอบคุณช่วยทำตามข้อเสนอของฉันให้ดีมันจะดีกว่า"

"ค่ะ"