บทที่6 เด็กผู้ชายคนนั้นคือใคร

บทที่6 เด็กผู้ชายคนนั้นคือใคร

กานต์พูดจบ ตาเขาก็จ้องมองไปยังทิศทางที่บุริศร์เดินไป นรมนจึงตกตะลึง

“หนูเป็นเด็กผู้ชายไปสนใจว่าผู้ชายคนอื่นหล่อหรือไม่หล่อทำไมกัน ไปกันได้แล้ว”

นรมนย่อลงอุ้มกานต์

เมื่อเห็นว่านรมนไม่ได้อยากคุยกับเขามากนัก นัยน์ตากานต์ก็ปรากฏร่องรอยของความเป็นทุกข์

เขายืดเหยียดแขนโอบไปรอบคอและพูดอย่างอ้อนๆ “ก็ผมช่วยมามี๊หาหนุ่มๆอย่างไรล่ะ”

“เจ้าตัวแสบ ยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ให้มันน้อยๆหน่อย กลับมาคราวนี้มามี๊คงให้ป้าคมทิพย์ช่วยจองที่โรงเรียนอนุบาลให้ หนูไปเรียนหนังสือก่อน มีป้าคมทิพย์คอยดูหนูให้ มามี๊ถึงค่อยวางใจหน่อย”

นรมนอุ้มกานต์เดินออกไปข้างนอก มือเธอกลับสั่นเล็กน้อย

เมื่อครู่กานต์บอกว่าบุริศร์หล่อได้อย่างไรกัน

แม้ว่าพวกเขาพ่อลูกจะมีส่วนคล้ายกันอยู่แปดส่วน แต่การที่กานต์รู้สึกชื่นชมบุริศร์นั้น ทำให้เธอรู้สึกเป็นกังวลใจใช่น้อย

เขาเป็นลูกชายของเธอ เป็นลูกชายที่เธอให้กำเนิดมา ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับบุริศร์!

เธอไม่มีทางยอมให้บุริศร์แย่งลูกไปจากข้างกายเธอเป็นอันขาด

นัยน์ตาของนรมนเปี่ยมไปด้วยความแน่วแน่ เธอจึงไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาของกานต์ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ถึงแม้ว่าเขาจะยังเล็ก แต่ว่าทุกคืนที่เขานอนหลับ เขาก็รู้ว่ามามี๊ถูกปลุกให้ตื่นโดยฝันร้าย แต่ว่ามามี๊ไม่ได้เล่าให้ฟัง มามี๊ไม่อยากให้เขารู้ เขาจึงได้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ แต่ว่าจะทำอย่างไรเพื่อที่ทวงคืนความยุติธรรมให้มามี๊ เขามีแผนเอาไว้แล้ว

แม่ลูกทั้งคู่ออกจากสนามบินด้วยความครุ่นคิด

นรมนเรียกรถแท็กซี่ พากานต์ตรงไปยังที่พักอาศัยของคมทิพย์

ห้าปีแล้ว แต่เธอยังคงอาศัยอยู่ที่เดิม กุญแจก็ยังเก็บอยู่ที่ตำแหน่งเดิม

นรมนนำกุญแจออกมาเปิดประตูและพากานต์เดินเข้าไป

ที่นี่เป็นอพาร์ทเม้นต์สามห้องนอน ห้องไม่ใหญ่ แต่การจัดพื้นที่นั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างมาก

กานต์มองผ่านครู่หนึ่งก็กระซิบขึ้น “มามี๊ ห้องเราอยู่ที่ไหนครับ”

“ห้องที่สองทางซ้าย แต่ก่อนมามี๊อยู่ในห้องนั้น”

ริมฝีปากของนรมนยิ้มขึ้นเล็กน้อย

เธอและคมทิพย์เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน และยังเป็นรูมเมทที่ดี เมื่อตอนที่เธอถูกแม่เลี้ยงรังแก คมทิพย์ก็มักจะต้อนรับเธอ ที่นี่เป็นเหมือนบ้านแท้ๆของเธอ

กานต์ลากกระเป๋าเดินทางและเปิดห้องของนรมน

ในนั้นมีรูปนรมนตอนวัยรุ่นแขวนอยู่ แต่ว่ากานต์จำไม่ได้ ตั้งแต่เขาลืมตาดูโลกมา เขาก็จำได้แต่นรมนตอนที่เป็นเช่นในปัจจุบัน ในตาของนรมนนั้นแดงก่ำ

นั่นเป็นใบหน้าที่ห่างไกลจากความสวยในปัจจุบันมาก แต่เต็มไปด้วยความสุขของความอ่อนเยาว์ ซึ่งไม่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของคนในปัจจุบันเลย

นรมนยื่นมือออกไป ค่อยลูบคลำภาพของตัวเอง ใจเธอนั้นหดหู่เป็นอย่างมาก

กานต์เห็นพฤติกรรมของนรมน เขาจึงถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “มามี๊ นี่ใครกันครับ ป้าคมทิพย์หรอครับ”

“ไม่ใช่ นี่เป็นรูปมามี๊สมัยก่อนครับ”

เสียงของนรมนสะอื้น มันยากที่เธอจะอดกลั้นเอาไว้ได้

เธอเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง แต่เธอกลับไม่ต้องการให้กานต์รู้ แต่ว่ากานต์นั้นเป็นเด็กที่ไวต่อความรู้สึกคน เขาสัมผัสได้ถึงความผิดปกติในอารณ์ของนรมน

เขาจึงจับมือนรมนและพูดขึ้นว่า “มามี๊ ผมหิวแล้ว มามี๊ไปดูให้หน่อยได้ไหมครับว่าในครัวมีอะไรให้ทานบ้าง เร็วหน่อยน่า ผมหิวจะตายอยู่แล้ว”

พูดแล้ว กานต์ก็ผลักนรมนออกไปจากห้อง

ความเศร้าโศกของนรมนก็หายไป

บนเครื่องบิน กานต์ไม่ได้ทานอะไรเท่าไหร่ เมื่อคิดถึงตรงนี้ นรมนก็ถอดเสื้อโค้ทของตัวเองออก เธอพับแขนเสื้อขึ้นและพูดว่า “เอาล่ะเอาล่ะ มามี๊จะทำอะไรให้ทาน หนูไปหาอะไรเล่นก่อน อย่าเข้าไปเล่นในห้องของป้าคมทิพย์ล่ะ”

“ครับ ผมทราบแล้ว”

กานต์ทำปากจู๋และปิดประตูด้านนอก

เขาดูรูปนรมนสมัยก่อนที่แขวนอยู่บนกำแพง และนำโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปเอาไว้ หลังจากนั้นเขาก็เปิดคอมพิวเตอร์ในห้อง

เขาเอารูปนรมนสมัยก่อนในโทรศัพท์โหลดเข้าไป เขาจึงสามารถดึงข้อมูลของนรมนออกมาได้อย่างรวดเร็ว

รวมถึงการแต่งงานของนรมนและบุริศร์เมื่อแปดปีก่อน และเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนที่นรมนถูกฝังร่างอยู่ในทะเลเพลิงเพราะเรื่องชู้สาว

นัยน์ตาเจ้าเล่ห์ของของกานต์หุบลึกลง

มามี๊มีเรื่องชู้สาวรึ

เป็นไปได้อย่างไร!

เขารู้ตลอดมาตั้งแต่เกิดว่าในใจของมามี๊มีผู้ชายเพียงแค่คนเดียว นั่นก็คือบุริศร์ ถึงแม้ว่าเธอไม่พูด แต่กานต์ก็รับรู้ได้ถึงความเกลียดชังที่มีอยู่ในหัวใจเธอ

จะต้องเป็นเรื่องที่บุริศร์ทำไม่ดีไว้กับมามี๊แน่ๆ

กานต์รีบค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวกับบุริศร์

เขารู้ชื่อบุริศร์จากการที่นรมนละเมอตื่นขึ้นกลางดึก เขาจึงทำการตรวจสอบนายบุริศร์คนนี้ เกี่ยวกับภูมิหลังของเขา รวมถึงสถานภาพการสมรสของเขา เขารู้ชัดแจ้งหมดทุกเรื่อง

ทันใดนั้นกานต์ก็เห็นรูปที่นายบุริศร์อุ้มเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่

เด็กชายคนนั้นน่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา หน้าตาคล้ายบุริศร์มาก และสายตาที่บุริศร์จ้องมองเด็กชายคนนั้นก็แสนจะอบอุ่นและอ่อนโยน

เด็กผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน

กานต์หรี่ตาลง

เขาทำการตรวจสอบเด็กชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว เขาจึงได้พบว่านั่นคือหลานชายคนโตของตระกูลโตเล็กชื่อว่ากิจจา ตอนนี้อายุสี่ขวบสิบเดือน โตกว่าตัวเขาสี่เดือน!