แค้นรักสามีตัวร้าย

บทที่1 ระหว่างเราจบสิ้นกันแล้ว

ขณะที่นรมนถือที่ตรวจการตั้งครรภ์อยู่นั้น เธอรู้สึกประหลาดใจ

เธอตั้งครรภ์แล้ว!

ท้องลูกของบุริศร์แล้ว!

แต่งงานมาสามปี ในที่สุดเธอก็มีลูกกับเขา นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาๆสำหรับนรมน

เธอถือที่ตรวจการตั้งครรภ์เดินออกไปข้างนอกอย่างมีความสุข เธออดใจไม่ไหวที่จะบอกข่าวดีนี้กับบุริศร์ แต่เมื่อหันหลังกลับเธอกลับเห็นเงาร่างที่คุ้นตา

เขมิการึ

รักครั้งแรกของบุริศร์! หล่อนกลับมาแล้ว!

นรมนรีบติดตามไปอย่างรวดเร็ว เธอได้พบว่าบุริศร์ซึ่งควรจะอยู่ที่บริษัทตอนนี้กลับอยู่ที่ข้างกายของหล่อน เขาโอบเธอไว้อย่างทะนุถนอม เห็นได้ชัดว่าท้องของเธอนั้นน่าจะอายุครรภ์ได้ราวห้าเดือนกว่าแล้ว

“บุริศร์ ฉันสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง เด็กแข็งแรงดี”

“ตรวจเสียหน่อยจะได้สบายใจ ยังไงเด็กในท้องคุณก็เป็นหลานชายคนโตของตระกูลโตเล็กของพวกเรา จะให้มีอะไรผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อยไม่ได้”

เขมิกายิ้มหน้าบานเหมือนดอกไม้ บุริศร์อ่อนโยนเช่นสายน้ำ ฉากนี้ช่างทำให้นรมนเจ็บลึก

“พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่”

นรมนซ่อนที่ตรวจการตั้งครรภ์ในมือเอาไว้ เล็บเธอจิกกระดาษที่อยู่ในมือ ความเจ็บนี้เทียบไม่ได้แม้หนึ่งในสิบของความเจ็บในหัวใจเธอ

เธอสงบสติอารมณ์ เพื่อที่จะให้กำเนิดลูกของบุริศร์ เธอทานยาบำรุงอยู่เป็นเวลาสามปี ไปหามาทุกโรงพยาบาล หลายครั้งที่ทำให้เกือบถึงแก่ชีวิต ไม่คาดคิดว่าเมื่อถึงวันที่เธอตั้งครรภ์เธอกลับได้เห็นเขมิกาท้องลูกของบุริศร์

“เธอมาที่นี่ได้อย่างไร”

ทันใดนั้นบุริศร์ก็ขมวดคิ้ว แววตาที่อ่อนโยนดุจสายน้ำเมื่อครู่ก็กลายเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น ดูเหมือนว่าอุณหภูมิโดยรอบจะลดลงหลายองศา

ท่าทีของนรมนตั้งแต่เห็นเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“บุริศร์คุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไรคะ ฉันเป็นภรรยาของคุณ แต่ตอนนี้คุณท้องลูกกับคนอื่น ความจริงแล้วคุณควรจะถามฉันมากกว่าว่ามาที่นี่ได้อย่างไร”

คำถามของเธอดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบข้าง

ทันใดนั้นเขมิกาก็น้อยใจและร้องไห้ออกมา

“บุริศร์ ฉันขอโทษ ฉันทำให้คุณต้องเหนื่อยแล้ว ถ้าฉันไม่กลับมา ไม่ได้บอกว่ามีเด็กคนนี้อยู่ หรือว่าใจร้ายเอาเด็กคนนี้ออกไป บางทีอาจจะไม่ทำให้มนเข้าใจผิด ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง”

เมื่อพูดจบเขมิกาก็หมุนตัวและวิ่งหนีไป

“พฤกษ์ ตามคุณเขมิกาไป ระวังท้องเธอด้วย ถ้าเด็กในท้องเธอเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว ผมจะเอาเรื่องกับคุณ”

เสียงของบุริศร์เต็มไปด้วยความกังวล พฤกษ์ผู้ช่วยของเขารีบติดตามหล่อนไปอย่างรวดเร็ว

นรมนรู้สึกว่าหายใจลำบาก บุริศร์ไม่เคยเป็นห่วงเป็นใยเธอเช่นนี้มาก่อนเลย

“บุริศร์ คุณมันไม่ได้เรื่อง!”

เธอง้างมือออกและต้องการจะตบหน้าของบุริศร์ ไม่คาดคิดว่าเขาจะหยุดเธอเอาไว้ เขาออกแรงเล็กน้อยจนทำให้นรมนขมวดคิ้ว

“นรมน สามปีก่อนคุณหาหนทางปีนขึ้นเตียงของผม บังคับให้ผมแต่งงานกับคุณ ทั้งๆที่คุณก็รู้อยู่ว่าผมไม่สามารถให้ความรู้สึกแก่คุณในการแต่งงานนี้ได้ ผมเตือนคุณไว้นะ เด็กในท้องของเขมิกามีค่ามาก เป็นเลือดเนื้อของตระกูลโตเล็กเรา หากคุณกล้าทำเรื่องอะไรกับเธอล่ะก็ อย่าหาว่าผมไม่เห็นแก่ความเป็นสามีภรรยา”

บุริศร์พูดจบ เขาก็ดันนรมนออก

นรมนยืนอยู่ไม่ไหว แทบจะล้มลง เธอพิงผนังทางด้านข้างในทันที เธอยื่นแผ่นทดสอบการตั้งครรภ์ในมือออกมา และค่อยๆชูมันขึ้นตรงหน้าบุริศร์

“คุณตั้งครรภ์แล้วรึ”

สายตาของบุริศน์เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

นรมนหัวเราะขึ้น น้ำตาหยดลงที่มุมสองตา

“คุณแคร์ด้วยหรอ สามปีก่อนฉันอธิบายให้คุณฟังแล้ว แต่ว่าคุณไม่เชื่อ ไม่ว่าฉันจะเป็นห่วงคุณมากแค่ไหนคุณก็ไม่สนใจ ตอนนี้รักแรกของคุณกำลังจะมีลูกให้กับคุณ บุริศร์ ฉันรักคุณ แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจในตัวเอง! เด็กคนนี้ฉันจะไปจัดการเอาออก ระหว่างเราคงต้องจบกันสิ้นกันแล้ว”

นรมนใจเฉียบคมเหมือนมีด เธอหันตัวและเดินจากไปในทันที

นัยน์ตาของบุริศร์ดำดิ่งลง

เขารีบก้าวไปข้างหน้ารีบอุ้มนรมนขึ้นและเดินออกนอกโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

“นรมน คุณคิดว่าคุณเป็นใคร คนที่บังคับให้ผมแต่งงานก็คือคุณ ตอนนี้คนที่บอกว่าไม่ต้องการเด็กก็คือคุณ คุณไม่ได้คิดถึงใจผมเลย ผมกลายเป็นกลองให้คุณตีเล่นหรือยังไง ผมจะบอกคุณให้ เด็กคนนี้จะต้องได้เกิดมาผมพูดแล้ว จบนะ!

“บุริศร์ คุณปล่อยฉัน! นี่เป็นลูกของฉัน ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณ!”

นรมนดิ้นรนขัดขืนอย่างรุนแรง แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกจากการกักขังของบุริศร์ได้

“ลูกคุณรึ ถ้าไม่มีผม มันจะเป็นตัวออกมาได้อย่างไร นรมน ทางที่ดีคุณอย่ายั่วโมโหผมตอนนี้ดีกว่า!”

นัยน์ตาสวยงามของตาหงส์ของบุริศร์ดุร้ายขึ้นในทันที บรรยากาศของความอำมหิตปกคลุมไปทั่วทุกทิศ ให้ความรู้สึกหดหู่มา

ในตอนนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เพื่อที่จะรับโทรศัพท์เขาจึงปล่อยนรมน แต่เขาก็ยังล็อคเธอไว้ด้วยมือเดียว การพยายามรั้งเธอเอาไว้นั้นเต็มไปด้วยความหมาย

นรมนอดไม่ได้ที่จะเศร้าเสียใจ

ทุกๆครั้งเธอมักจะมีภาพหลอน เธอรู้สึกว่าบุริศร์เป็นห่วงเธอเอามากๆ เหมือนเช่นตอนนี้

“คุณว่าไงนะ เขมิกาจะฆ่าตัวตายหรอ เฝ้าเธอไว้ให้ดี ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้นบุริศร์ก็เริ่มกระวนกระวายใจ หัวใจที่เพิ่งจะอบอุ่นลงได้ของนรมนก็กลับมาหนาวเหน็บขึ้นอีกครั้ง