บทที่4 มามี๊ผมเข้าห้องน้ำผู้ชายไม่ได้

บทที่4 มามี๊ผมเข้าห้องน้ำผู้ชายไม่ได้

เมื่อบุริศร์เห็นนรมนมาแต่ไกล ตัวเขาสั่นเทาเล็กน้อย

รูปร่างลักษณะนั้น ท่าทางการเดินเช่นนั้นเหมือนนรมนเป๊ะ!

เขาเดินไปเดินไม่รู้ตัว เพื่อที่จะเข้าไปใกล้

พฤกษ์เองก็ช็อก เขาไม่เคยเห็นบุริศร์เริ่มเข้าหาผู้หญิงคนไหนก่อนมาก่อน โดยเฉพาะตั้งแต่หลังจากอุบัติเหตุของภรรยาเขาเมื่อห้าปีก่อน เขากลายเป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็ง ผู้คนอดไม่ได้ที่จะถอยหนี ความคิดที่จะเป็นฝ่ายเริ่มปฏิสัมพันธ์ของเขาเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

เขามองไปที่นรมนอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวและรู้สึกประหลาดใจที่ได้เห็นเธอ

ใบหน้าที่น่าอัศจรรย์นั้นสมบูรณ์แบบที่สุด งดงามราวกับถูกศิลปินเลื่องชื่อแกะสลักออกมา ไม่มาก ไม่น้อยเกินไป

คนที่ตกใจเช่นกันก็คือบุริศร์

แต่ว่าบุริศร์กลับตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ฝ่าเท้าลดถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและพูดอย่างเย็นชา “เดินระวังหน่อยสิ”

นรมนยิ้มเยาะในใจ

ใบหน้าของเธอวันนี้กับเมื่อคงก่อนคงแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เธอยังคงจำความรู้สึกที่ไฟไหม้บนผิวของเธอได้ว่าเจ็บปวดทรมานมากเพียงใด แต่เพื่อที่จะรักษาลูกในท้องเอาไว้ เธออดทนกับความทุกข์ทรมานอยู่นานเก้าเดือน หลังจากคลอดลูกแล้วจึงได้ทำศัลยกรรม

ทุกคืนที่หลับฝัน เธอจะตกใจตื่นจากฝันร้าย หมอนเปียกชื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ผู้ที่กระทำผิดอยู่ตรงหน้าเธอ เธออดไม่ได้ที่จะยกฝ่ามือขึ้นมา อยากจะฉีกหน้าเขา เกลียดจนอยากจะกระชากหัวใจเขาออกมาดู ให้รู้ว่าหัวใจของเขาเป็นสีอะไร อยากถามเขาสักคำ ว่าเขามีหัวใจไหม

ในมือนรมนถือลูกอมที่กานต์ยังทานไม่หมดอยู่ ขณะที่ชนกับบุริศร์นั้น อมยิ้มก็เปื้อนไปที่ชุดสูทของเขาด้วย

เธอยิ้มและพูดว่า “ขอโทษ เมื่อครู่ฉันไม่เห็นจริงๆ ชุดสูทของคุณสกปรกแล้ว ฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้คุณก็แล้วกัน มีเบอร์โทรศัพท์ใช่ไหม ไว้ฉันซื้อให้ใหม่แล้วให้คนส่งไปให้คุณ”

เสียงของนรมนต่ำและแหบแห้ง

นัยน์ดาเจ้าเล่ห์ของบุริศน์ฉายแววผิดหวัง

ไม่ใช่เธอ!

ไม่เพียงใบหน้าไม่ใช่ แต่ว่าเสียงก็ยังไม่ใช่

เขาจำได้ว่าเสียงนรมนนั้นนุ่มนวลแผ่วเบาเหมือนกับเสียงของนกโอริโอล(คล้ายนกขมิ้น) แต่ผู้หญิงตรงหน้าคนนึ้ถึงแม้จะสวย แต่เสียงของเธอกลับแหบและต่ำ สำหรับคนอื่นเสียงเช่นนี้อาจจะน่าดึงดูด แต่สำหรับเขาแล้วกลับไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไรเลย

ใบหน้าของบุริศร์กลับมาเย็นชาตามเดิม

“ไม่ต้อง แค่สูทตัวเดียว”

พูดจบ เขาก็ถอดสูทของเขาออก และทิ้งลงในถังขยะต่อหน้านรมน เขาทำท่าทางเหมือนกำลังทิ้งขยะที่น่าขยะแขยงอย่างนั้น

มุมปากของนรมนยกขึ้นเล็กน้อย

ในสายตาบุริศร์ เธออาจจะชื่นชมเขา คงคิดว่าผู้หญิงคงหาทางอ่อยเขาอยู่หล่ะสิ

นรมนยิ้มให้เงาหลังเขาด้วยความเยาะเย้ย ไม่รู้จริงๆว่าเมื่อเขาได้ทราบเธอคือสถาปนิกที่เขากำลังจะพบเขาจะทำหน้าอย่างไร

บุริศร์หัวเสียเล็กน้อย แต่หงุดหงิดเรื่องอะไรนั้น เขาก็ยังไม่ชัดเจนกับตัวเองนัก

ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่นรมนชัดๆ แต่ทำไมตัวเองกลับรู้สึกคุ้นเคยกับเธอ

ไม่!

ไม่ใช่เธอ!

หากนรมนรู้ว่าเขาพยายามเข้าหาเธอล่ะก็ เธอจะต้องดีอกดีใจมากเป็นอย่างแน่ เขารู้ว่านรมนรู้สึกกับเขาเช่นไร แต่ว่าสายตาของผู้หญิงเมื่อสักครู่กลับไม่ได้มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆเลย

ดวงตาทั้งคู่ของเธอ เหมือนกับนรมนมาก!

บุริศร์หยุดฝีเท้าลงกะทันหัน พฤกษ์ไม่ทันได้สังเกต เลยชนที่ด้านหลังบุริศร์เข้า

“ประธานบุริศร์ ขอโทษครับ”

พฤกษ์เองก็รู้สึกเจ็บจมูกเขาจึงถอยหลังออกมาสองก้าวในทันที เขาถึงได้พบว่าสายตาของบุริศร์จับจ้องอยู่ที่นรมนตลอดเวลา

นรมนและบุริศร์พูดคุยกันอยู่พักหนึ่งเธอก็แยกไปเข้าห้องน้ำ ท่วงท่าและวิธีการเดินนั้นทำให้บุริศร์พิศวงอีกครั้งหนึ่ง

“ประธานบุริศร์ คุณสนใจผู้หญิงคนนั้นหรือครับ”

บุริศร์เหลียวหันไปมองพฤกษ์ พฤกษ์รีบหุบปากตัวเอง

“ผมไปเข้าห้องน้ำหน่อย”

บุริศร์ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหงุดหงิดแทบเป็นบ้า เขาหันหลังกลับ และเดินตรงไปที่ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

น้อยนักที่พฤกษ์จะเห็นบุริศร์เป็นเช่นนี้ เขาจึงไม่กล้าที่จะตามไป ได้แต่รออยู่ที่ด้านนอก

บุริศร์เดินไปเข้าห้องน้ำ เขาเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าตัวเอง พยายามเรียกสติตัวเองกลับมา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังดึงเสื้อของเขา

บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและหันหน้าไปมอง เด็กชายตัวน้อยวัยสี่ห้าขวบกำลังจ้องมองเขาอยู่ มือขวาของเด็กน้อยกำลังดึงชายเสื้อของเขาอยู่ เหมือนกับว่าต้องการพูดอะไรสักอย่าง

“ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

บุริศน์จ้องมองอย่างเยือกเย็น ลมหายใจที่พ่นออกมาทำให้คนอยากจะหลบหนี แต่เด็กชายตัวน้อยตรงหน้ากลับไม่ไหวติง

ดวงตาทั้งคู่ของเด็กน้อยทำให้เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นมาก่อน

“คุณลุง ช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ”

กานต์มองตรงไปที่บุริศร์ เมื่อถูกจ้องมองด้วยแววตาที่กระตือรือร้นอย่างนั้นบุริศร์ก็ใจอ่อน

“ผู้ใหญ่บ้านเธอไปไหนล่ะ”

“มามี๊ผมเข้าห้องน้ำผู้ชายไม่ได้!”

กานต์ทำปากจู๋ หน้าของเขาเอียงอายเล็กน้อย

บุริศร์มองดูเด็กน้อยที่เหมือนตุ๊กตาตัวเล็ก เขาถอนหายใจออกมาและพูดขึ้นว่า “จะให้ช่วยอะไรล่ะ”

“ซิปกางเกงของผมติด แต่ว่าผมต้องรีบแล้ว คุณลุงครับ ช่วยดึงรูดซิปกางเกงลงให้ผมทีได้ไหมครับ”

ขณะที่ถาม สองขาของเขาก็กระโดดไปมา ดูเหมือนว่าใกล้จะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว