บทที่ 3 ไร้ยางอาย (1)

3

ไร้ยางอาย

เกิดมาจนอายุยี่สิบกว่าปีอัสมาเพิ่งรู้จักว่ารักแรกพบมันเป็นยังไงก็วันนี้ที่ได้พบกับธาวินลูกชายของเจ้านายพ่อ

“ใคร”

“สวัสดีค่ะไอวี่ค่ะ ตั้งแต่วันนี้ไปจะมาเป็นคนดูแลคุณวินค่ะ”

“เดี๋ยวนี้เขาจ้างโคโยตี้มาดูแลคนป่วยแล้วเหรอ” ธาวินกวาดสายตามองชุดคนดูแลคนใหม่ของตัวเองแล้วส่ายหน้า

เสื้อรัดรูปกับกระโปรงสั้นเหนือเข่า มันใช่เหรอ...

“เอ่อ...คุณวัฒน์จ้างมาครับ” อานนท์ซึ่งเป็นผู้ช่วยเรื่องงานแต่ไม่ถนัดเรื่องดูแลบอกเสียงแผ่ว เพราะนี่ไม่ใช่คนแรกที่ท่านประธานส่งคนมาดูแลธาวิน และแต่ละคนที่ส่งมาดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่มืออาชีพเรื่องดูแลผู้ป่วย ที่ส่งมาคงมุ่งเน้นจุดประสงค์อื่นมากกว่า

“มาทำอะไร”

“ก็มาดูแลคุณวินไงคะ” อัสมาฉีกยิ้ม เอามือจับผมที่ปล่อยสยายบังหัวไหล่ของตัวเองออก

“ทรงนี้เนี่ยนะ”

“ทำไมไอวี่ไม่สวยเหรอคะ” ว่าแล้วก็โพสต์ท่าอวดความสวยเซ็กซี่ของตัวเอง

“รกรุงรัง ผมถ้าไม่มัดก็ไปตัดทิ้ง หน้าถ้าไม่ล้าง ชุดถ้าไม่เปลี่ยน เล็บถ้าไม่ตัดก็ไสหัวไป” ธาวินตวาด

“ตะ...แต่วี่ทำงานได้นะคะ” อัสมาทำใจดีสู้เสือ แม้จะสะดุ้งแทบทุกคำเมื่อได้ยินเสียงตะคอกด่า

“ทำได้แต่ไม่ใช่งานนี้ ออกไป!”

“ว๊าย!” อัสมาแทบหลบหนังสือปกแข็งที่น่าจะหนาไม่ต่ำกว่าเจ็ดร้อยหน้าที่ชายหนุ่มขว้างมาใส่เธอแทบไม่ทัน

“ใจเย็นๆ สิครับคุณวิน ให้คุณไอวี่ได้ลองทำก่อนดีไหมครับ” อานนท์พยายามเคลียร์สถานการณ์

“ใช่ค่ะ คุณวินจะให้ไอวี่ทำอะไร ไอวี่ทำได้หมดทุกอย่างเลยค่ะ” เธอละล่ำละลักบอก ก่อนจะยื่นนิ้วไปแตะที่ไหล่กว้างหวังใช้ความสวยสยบความเกรี้ยวกราดของเขา แต่ก็ต้องชะงักและดึงกลับเมื่อเจอสายตาดุที่ถลึงมาใส่

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

“จะเก้าโมงแล้วครับ”

“จะให้ฉันกินข้าวเช้าพร้อมข้าวเที่ยงหรือไง”

“เดี๋ยววี่ไปตั้งโต๊ะให้นะคะ” อัสมาบอกอย่างกระตือรือร้น เพราะเรื่องแค่นี้เธอทำได้สบายมาก แต่ก็ต้องชะงัก

“รบกวนคุณไอวี่ทำกับข้าวด้วยนะครับ แค่อย่างสองอย่างครึ่งชั่วโมงน่าจะพอ”

“ทำตอนนี้เนี่ยนะคะ มะ...มันสายแล้วคุณวินจะไม่หิวแย่เหรอคะ”

“รู้ว่าสาย รู้ว่าหิวก็รีบไปทำสิ ยืนทำบื้ออะไรอยู่”

“ฉันต้องทำจริงๆ เหรอไม่มีแม่บ้านประจำทำเหรอคะ...” อัสมายังพยายามถามหาตัวช่วย

“ก็หน้าที่คุณไงครับ” อานนท์ตอบอย่างใจเย็น แต่ดูสภาพแล้วไม่น่ารอด

“หน้าที่ฉันคือดูแลคุณวินไม่ใช่เหรอคะ ทำไม...”

“ทำไมอะไร ถ้าทำไม่ได้ก็กลับไป!”

อัสมาถึงกับสะดุ้ง “ทำได้ค่ะ ทำได้” แล้วรีบเดินเข้าห้องครัวไปพร้อมกับบ่นพึมพำ “แล้วจะทำอะไรดีวะเนี่ย”

“นี่อะไร” ธาวินผลักจานกับข้าวที่ถูกวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนทำอย่างเอาเรื่อง

“ไข่ดาวกับไข่ต้มค่ะ”

เคร้ง!

“ว้าย!” อัสมากรีดร้องเมื่อกับข้าวทั้งสองถูกปัดจนกระเด็นมาแปะบนตัวเธอ ก่อนมันจะไหลตกลงพื้น

“สภาพอย่างนี้ใครกินลงก็บ้าแล้ว แม้แต่ปัญญาต้มไข่ให้สุกยังไม่มีเลยแล้วจะมาดูแลคนอื่น ขึ้นห้อง” ธาวินหันมาสั่งอานนท์อย่างพยายามสงบสติอารมณ์

“รบกวนเก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วยนะด้วยนะครับ” อานนท์สั่งแล้วเข็นเจ้านายไปที่ห้อง เพราะมื้อเช้ากินไปแล้วเรียบร้อยระหว่างรอไข่ต้มและไข่ดาวสภาพเละเทะของอัสมา

“หยีแกมาเก็บ...” อัสมาเรียกหายลดาอย่างเคยตัว ก่อนจะทำท่าฟึดฟัด เอาเท้าเขี่ยไข่ที่แตกเละเทะบนพื้นอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อรู้ว่ามันไม่ใช่ที่บ้าน “อะไรวะเนี่ย ไม่กินแล้วยังจะมาคว่ำทิ้งให้คนอื่นลำบากเก็บอีก ไม้กวาดอะไรอยู่ตรงไหน โอ๊ย!” และในระหว่างที่อัสมากำลังคิดหนักก็มีแม่บ้านคนหนึ่งเดินเข้ามาพอดี “นี่เธอฝากเก็บกวาดให้ด้วยนะ ฉันจะไปดูแลคุณวิน” สั่งจบก็รีบวิ่งผละออกไปจนเกือบชนรถเข็นที่ถูกจอดทิ้งเอาไว้ “อะไรก็ไม่รู้เกะกะจริง” เธอใช้เท้าเตะแล้วเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นอานนท์กำลังพยุงธาวินเข้าไปในห้อง จึงรีบตามขึ้นไป