บทที่ 3 ไร้ยางอาย (2)

และภาพที่เห็นก็ทำเอาอัสมาถึงกับใจเต้นแรง นอกจากหล่อ รวย แล้วหุ่นยังแซ่บอีก ถึงจะเดินไม่ได้ตลอดชีวิตเธอก็พร้อมจะยกตัวเองใส่พานถวายให้กับชายหนุ่ม “ให้วี่ช่วยนะคะ” อัสมารีบเดินเข้าไปดึงเสื้อที่ธาวินกำลังถอดออก ท่ามกลางความตกใจของชายหนุ่ม

“เธอเข้ามาได้ไง ใครอนุญาต”

“มาค่ะ วี่เปลี่ยนเสื้อให้นะคะ” อัสมาไม่ตอบ แต่หยิบเสื้ออีกตัวที่วางอยู่บนเตียงมาถือเอาไว้ แล้วเดินไปยืนตรงหน้าเอามือไล้ไปตามไหล่และแผงอกของธาวินอย่างยั่วยวน

“เธอจะทำอะไร” ธาวินถามเสียงเข้มเงยหน้ามองคนที่มองเขาตาเป็นมันด้วยสีหน้าเย็นชา

“จริงๆ ตอนนี้เราก็อยู่กันในห้องแค่สองคน” อัสมากวาดสายตาไปทั่วห้อง อานนท์ไม่อยู่ แถมบ้านหลังนี้ก็แทบไม่มีคนเลย จังหวะมันได้จริงๆ “เรามา...ทำอะไรสนุกๆ กันไหมคะ” ว่าแล้วเธอก็เอาตัวเองไปนั่งอยู่บนตักของเขา

“อ่อยฉันเหรอ”

“แล้วคุณคิดว่าไงคะ ขาเดินไม่ได้ส่วนอื่นคงใช้งานได้อยู่ใช่ไหมคะ” นิ้วที่กำลังไล้ลงต่ำไปจนถึงหน้าท้องถูกธาวินหยุดเอาไว้

“ใช้ได้...” เขายกมือขึ้นลูบแผ่นหลังของอัสมาพลางกดยิ้ม ก่อนที่มือนั้นจะเปลี่ยนเป็นผลักหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักออกเต็มแรง

“ว๊าย!”

“แรด!”

“นะ...นี่คุณด่าฉันเหรอ”

“ชมอยู่มั้ง”

“โอ๊ย...พังหมดก้นฉัน” อัสมาโอดครวญพร้อมกับพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น

“ถ้ามันคันมากก็ไปหาที่อื่น ไม่ใช่ที่นี่ ไสหัวไป” เสียงตวาดของธาวินทำให้อานนท์ที่เข้าห้องน้ำอยู่รีบออกมา “เกิดอะไรขึ้นครับ”

“มีคนร่านและคัน นายช่วยสงเคราะห์หน่อยซิ” อานนท์หันไปมองอัสมาที่ยืนกัดริมฝีปากน้ำตาคลออยู่แล้วถอนหายใจ ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี แม้จะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่เสียงคุยกันเมื่อครู่เขาก็ได้ยินทุกประโยค เลยพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้

“นี่คุณ!”

“ไร้ยางอาย ถ้าภายในสามนาที ฉันยังเห็นหน้าเธอในบ้านหลังนี้อีก ฉันจะโทรให้คนมาทำให้เธอหายคันเอง”

“ไปก็ไปสิไม่ต้องไล่ ใครเขาอยากทำงานบ้าๆ นี้กัน พ่อแม่ฉันยังไม่เคยทำกับฉันขนาดนี้เลย”

“งั้นก็กลับไปอยู่กับพ่อแม่เธอ”

“กลับก็กลับสิ”

“ไปสิ รออะไร ถ้าภายในหนึ่งนาทีเธอยังไม่ออกจากบ้านหลังนี้สิ่งที่แตกจะไม่ใช่แก้ว แต่เป็นหัวเธอ”

เพล้ง!

“ว๊าย!” อัสมากระโดดหลบแทบไม่ทันเมื่อชายหนุ่มคว้าแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงขว้างลงบนพื้น “ไอ้ผู้ชายปากหมา โรคจิต” ด่าจบหญิงสาวก็วิ่งออกจากห้องไปทันที

ธาวินถอนหายใจ คว้าเสื้อมาใส่พร้อมกับสั่ง “ไปตามคนมาเก็บกวาด และรอบหน้าถ้ามาทรงนี้อีกไล่กลับบ้านไปได้เลย จ้างมาแต่ละคน”

“ครับ”

“นี่เพิ่งจะเที่ยงเองนะลูก กลับมาทำไม” มยุรีถามลูกสาวที่เดินหน้าบึ้งเข้ามาในบ้านก่อนเวลาเลิกงานอย่างสงสัย

“แล้วจะอยู่ทำไมคะ รู้ไหมวี่เข้าไปไม่กี่ชั่วโมงวี่ต้องเจออะไรบ้าง” อัสมาโยนกระเป๋าแล้วกระแทกตัวลงนั่งอย่างไม่สบอารมณ์

“พูดแบบนี้แสดงว่าหนูทำงานไม่สำเร็จ ทำไมเขาหน้าตาดูไม่ได้เลยเหรอ”

“หล่อมากค่ะ แวบแรกวี่ถึงกับตกหลุมรักเลย แต่เขาก็โรคจิตและน่ากลัวมาก เขาจะทำร้ายวี่ด้วยค่ะแม่” ว่าแล้วเธอก็เล่าเหตุการณ์เลวร้ายที่ได้เจอมาในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน

“จริงเหรอเนี่ย”

“เขาชอบทำลายข้าวของและจะเอาแก้วขว้างใส่หัววี่ด้วย”

“ตายแล้ว นี่เหรอคนที่พ่อแกชมนักหนาว่าหล่อ รวย เก่ง เป็นถึงว่าที่ประธานบริษัทในอนาคต เถื่อนจริงๆ” มยุรีส่ายหน้า กอดปลอบลูกสาวอย่างรู้สึกผิดที่ส่งไปเจอกับอะไรก็ไม่รู้ นึกว่าเป็นคนตำแหน่งใหญ่โตจะกิริยามารยาทดีกว่านี้เสียอีก

“หล่อแต่โรคจิตวี่ไม่เอาหรอกนะคะ ยกให้ยัยหยีไปเลย”

“จริงด้วย พ่อแกชอบชมนักว่ามันเก่ง อยากรู้จริงๆ ว่าเจอแบบนี้จะเก่งได้แค่ไหนกันเชียว”

“สงสัยแค่เห็นหน้าก็โดนขว้างแก้วใส่แล้วมั้งคะ” สองแม่ลูกมองหน้ากันแล้วหัวเราะ ถ้ายลดากลับมาจะกล่อมให้ไปทำงานนี้ให้ได้ อัสมาไม่มีทางต้องไปเจอเรื่องร้ายๆ แบบนี้คนเดียวแน่นอน