2

“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ เธอน่ะพ่อเธอน่ะไปขุดแม่เลี้ยงของเธอมาจากซ่อง คงอยากจับผู้ชายสักคนเลยได้มาเป็นเมียพ่อของเธอ” เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ก่อนดรัณจะมีภรรยาใหม่เสียอีก เขาจึงให้ลูกน้องไปสืบและรู้ว่าดรัณไปขุดไปรยามาจากซ่องไหน

ที่เขาให้ลูกน้องไปสืบเพราะอยากรู้ว่ามารดาใหม่ของเด็กสาวที่เขาแอบรักจะเป็นอย่างไร จะดีกับเธอไหม ถ้าหล่อนดี เขาก็จะได้เบาใจ แต่สืบไปสืบมาดรัณไปโดนผู้หญิงหลอกเอา ได้ผู้หญิงไม่ดีมาเป็นเมีย อุตส่าห์ครองตัวเป็นโสดมาตั้งนาน ไม่น่าไปเสียรู้ผู้หญิงเลย

เขาจะตักเตือนก็ไม่ทันเสียแล้ว ดรัณประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเสียก่อน ทำให้คริมาต้องตกอยู่ในเงื้อมือของไปรยา เขาคิดว่าไปรยาคงคิดแผนการอันชั่วร้ายอะไรอีกเป็นแน่ ผู้หญิงแบบไปรยาต้องคิดถึงผลประโยชน์ของตัวเองเป็นหลัก และคริมาก็ไม่ใช่ลูกตน จะเลี้ยงทำไมให้เหนื่อยให้เปลืองเงิน

คริมาอายุย่างสิบแปด กำลังสวยสะพรั่ง เวลาเขาเห็นไปรยามองคริมาก็รู้ถึงความไม่หวังดีของหล่อน

“จริงเหรอคะ” คริมาเอ่ยถาม เธอไม่เคยรู้เรื่องมารดาเลี้ยงมาก่อน ไม่รู้ว่าบิดาไปขุดมาจากไหนหรอก รู้แค่ว่าต้องก้มหน้าก้มตาใช้ชีวิตตัวเองให้อยู่รอดที่สุดก็เท่านั้นเอง

“เดี๋ยวกินข้าวต้มเสร็จไปซื้อเสื้อผ้ากัน” เธอหน้าเหวอเมื่อเขาเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน ไม่ตอบคำถามที่เธอถามไปเมื่อครู่

“ไปซื้อเสื้อผ้าทำไมคะ” เขาเปลี่ยนเรื่องกะทันหันเธอเลยต้องเปลี่ยนเรื่องตามด้วย

“ก็ชุดที่ใส่อยู่นี่ มันดูไม่ได้เลย ผ้าขี้ริ้วที่บ้านของเฮียยังดูดีกว่าเสียอีก” ประโยคของเขาทำให้เธอต้องก้มมองตัวเองก่อนจะเม้มปากเข้าหากันแน่น

“มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“ใช่” ปืนตอบตรง ๆ ชัด ๆ

“ถึงจะเหมือนผ้าขี้ริ้วแต่ขออย่าให้เป้าขาดก็พอค่ะ” คนพูดขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะได้ยินเสียงบางอย่าง คริมาใช้มือกุมที่เนินอวบตรงหว่างขาของตัวเองเอาไว้ ใบหน้าแดงจัดเมื่อก้มมองเป้ากางเกงนอนตัวเก่าของตัวเอง ทำไมมันต้องมาขาดเอาตอนนี้ด้วย

“เป็นอะไรทำหน้าแบบนั้น”

“เฮียคะ”

“ว่าไง ทำไมต้องกระซิบกระซาบด้วย”

“กางเกงเป้าขาดคะ”

“หือ อะไรนะฉันไม่ได้ยิน”

“กางเกงเป้าขาดค่ะ” เธอพูดอีกรอบเสียงดังกว่าเดิม คราวนี้ลูกค้าคนอื่นหันมามองกันเป็นตาเดียว คริมาอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี

“แล้วไง” ปืนถามกลับเหมือนไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไร

“เฮียถามออกมาได้ไงว่าทำไม กางเกงครีมเป้าขาดนะคะ จะให้ครีมเดินกางเกงเป้าขาดออกไปจากร้านข้าวต้มรึไง” ท่าทีของเธอกำลังจะร้องไห้ ทำให้ปืนต้องเกาหัวไปมา

“แล้วจะให้ทำไง แค่กางเกงเป้าขาด เฮียขาดออกบ่อย เดินออกไปเฉยๆ ไม่มีใครรู้ใครเห็นหรอก” เขาตอบหน้าตาย

“เฮีย!” เธอเรียกเขาเหมือนจะร้องไห้ ทำเอาปืนหัวเราะออกมาเบา ๆ

“เดี๋ยวช่วยเอง บอกแล้วว่าจะพาไปซื้อเสื้อผ้า ไม่ยอมไปกับเฮีย เห็นไหมว่าเป้ากางเกงนอนเป้าขาดเลย” ได้ยินประโยคนั้นของเขาก็ทำให้เธอค้อนเขาเสียวงใหญ่

เขาถอดเสื้อนอนของตัวเองออกแล้วส่งมาให้เธอพันรอบเอว

“เฮียทำอะไร” เธอยิ่งตกใจเมื่อเห็นเขาเปลือยอก

“ถอดเสื้อให้ไง เอาไปผูกเอวไว้สิ จะได้ไม่มีใครเห็นกางเกงใน แต่วันนี้เธอใส่กางเกงในสีอะไรเหรอ”

“จะบ้าเหรอเฮีย จะมาถามทำไมว่าใส่กางเกงในสีอะไร”

“ก็จะได้รู้ว่าชอบสีอะไร วันหลังจะได้ซื้อให้”

“เฮียลามก” เธอเขินอายจนหน้าแดงก่ำไปหมด แต่ก็จำต้องรับเสื้อของเขามาผูกเอวเอาไว้

“แหมพ่อหนุ่ม เล่นมาถอดเสื้อโชว์หุ่นแซ่บ ๆ ซิกซ์แพ็กแน่น ๆ ในร้านป้าแบบนี้ ป้าก็น้ำลายหกสิจ๊ะ”

“เท่าไหร่ครับป้า” ปืนไม่ตอบว่ากระไร แต่เอ่ยถามเรื่องราคาอาหารแทน

“ข้าวต้มสองชามไข่ลวกสองฟองก็สามสิบบาทจ้ะ” ป้าแม่ค้ารับเงินไปด้วยมือสั่นๆ ใจก็สั่นด้วย

แม่ค้าชม้ายชายตามองหุ่นแซ่บ ๆ ของปืนไปจนสุดตา สาว ๆ ในร้านเองก็มองตามไปเป็นตาเดียวกัน

“เฮียจะหนีบมือของครีมเอาไว้ใต้รักแร้ทำไม”

“หนีบเอาไว้กลัวหาย”

“ครีมกลับบ้านไปตอนนี้ต้องโดนน้ายาด่าแน่ ๆ”

“ก็ให้มันด่าไปสิ กลัวมันรึไง”

“ไม่ได้กลัวนะจ๊ะ”

“ถ้าไม่ได้กลัวก็ไปซื้อของกัน จะพาไปซื้อเสื้อผ้าแล้วก็กินอะไรอร่อย ๆ ด้วย” ประโยคของเขาทำให้เธอนิ่งตัดสินใจ

“แต่จะไปยังไงคะ ครีมสวมชุดนอนเน่า ๆ แถมยังเป้าขาดอีก”

“สวมเสื้อผ้าเฮียไปก่อน”

“เฮียตัวใหญ่จะตายไป ขืนสวมเสื้อผ้าเฮีย ชุดน่าจะลงไปกองอยู่แทบเท้า”

“งั้นก็แก้ผ้าออกไปจากบ้าน”

“จะบ้าเหรอเฮีย”

“อันนี้ใส่ได้ไหม” เขาหยิบเสื้อยืดกับกางเกงเลย์ให้เธอ เธอรับมาถือเอาไว้ก่อนจะพยักหน้า ถึงจะตัวใหญ่แต่ก็พอใส่ได้แหละ

“อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เลย เดี๋ยวจะพาไปซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ”

“ทำไมเฮียใจดีจังกับครีมจัง ก่อนหน้านี้ให้เงินครีมไปโรงเรียนด้วย”

“อยากดูแล”

“ทำไมคะ”

“ก็พ่อของเราน่ะเคยฝากเราไว้กับเฮีย” เขาเฉไฉ อยากดูแลก็คืออยากดูแล

พอเขาเอ่ยถึงบิดา คริมาก็หน้าหมองลงไปในทันที ถ้าบิดายังอยู่ชีวิตก็คงจะดีกว่านี้ เธอจะเรียนจบมอ. หกอยู่แล้ว ยังไม่รู้ว่าจะได้เรียนต่อปริญญาตรีไหม

ถ้าจะเรียนเธอก็ต้องหางานทำ เรียนไปทำงานไป ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ได้เรียน

“โอ๊ย! เฮียดีดหน้าผากครีมทำไมคะ”

“เดินจะชนกระจกอยู่แล้ว ใจลอยไปไหน” เธอเบรกกะทันหัน ก่อนจะถอยออกมาสามก้าว ดีที่ไม่เดินไปชนกระจกของร้านขายเสื้อผ้าด้านหน้าอย่างที่เขาพูดจริง ๆ

“ครีมแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ”

“เข้ามาสิ อยากได้ชุดไหนก็เลือกเอา เฮียซื้อให้”

“ทำไมเฮียใจดีจังเลยค่ะ”

“ไม่ต้องถามเยอะหรอก ขี้เกียจตอบ อยากซื้อให้เฉย ๆ ไม่ได้หวังอะไรด้วย”

“แต่ก็ขอบคุณนะคะ” เธอกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน ตั้งแต่บิดาพาภรรยาใหม่เข้ามาอยู่ในบ้าน การเงินในบ้านก็ฝืดเคืองเต็มทน จนต้องอยู่กินกันอย่างกระเบียดกระเสียด ในขณะที่ไปรยานั้นไม่ได้ทำตัวลำบากเหมือนอย่างที่บิดาพูดกับเธอว่าให้ประหยัดเลย

“ชุดนอนพวกนี้น่ารักดีนะ” เขาหยิบขึ้นมาและทาบไปกับเธอ คริมาก้มมองก่อนจะพยักหน้า

“งั้นเอาชุดนี้ครับ ชุดนี้ด้วย แล้วก็ชุดนี้” ปืนหยิบชุดนอนในราวยื่นให้พนักงานขาย

“เฮียคะ พอก่อน ซื้อตั้งหลายชุดครีมเกรงใจค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจ พ่อของเราเคยมีบุญคุณช่วยเหลือเฮียเอาไว้ แค่นี้จิบ ๆ” คนพร้อมเปย์รั้งมือของสาวน้อยออกไป ก่อนจะหยิบชุดนอนที่คิดว่าเธอจะใส่สบายและเหมาะกับเธอให้เธอสวมใส่

“รับอย่างอื่นเพิ่มไหมคะ มีชุดชั้นในสำหรับสุภาพสตรีด้วยนะคะ” ประโยคนั้นของพนักงานขายทำเอาคริมาหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู ในขณะที่ปืนมองหน้าเด็กสาวนิ่ง เธอรีบหลบตาเป็นพัลวัน

บ้าน่ะสิ!!! ทำไมใจเต้นแรงแบบนี้นะ คริมาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แรง ๆ ตั้งสติว่าไม่ควรคิดอะไรเตลิดไปไกลขนาดนี้

เธอเป็นสาวแล้วย่อมมีอารมณ์หวั่นไหวระหว่างชายหญิงบ้างเป็นธรรมดา ในเมื่อเขาไม่ใช่พี่ชายร่วมสายโลหิต แต่เป็นแค่เฮียข้างบ้านที่เข้ามาในวันที่เธอกำลังย่ำแย่

คริมาใจเต้นระส่ำ บ้าแล้ว! เธอหลงรักคนแก่อย่างนั้นเหรอ ปืนอายุเท่าไหร่แล้ว เขาจะมาชอบเด็กกะโปโลอายุเพิ่งจะสิบแปดอย่างเธอได้ยังไงกัน

เธอควรตั้งสติและคิดกับเขาเพียงแค่พี่ชายที่นับถือก็พอ ไม่อย่างนั้นจะเข้าหน้ากันไม่ติด