บทที่ 1 สวรรค์ให้โอกาส (1/2)

เฮือก

ดวงตากลมโตสุกใสเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อภาพฝันร้ายตามหลอกหลอนอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ภาพสุดท้ายของ

เฟิ่งเหลียนฮวาคือนางถูกมัดมือมัดเท้าขังร่างเอาไว้ภายในหีบไม้ ก่อนจะถูกผลักลงสู่ใต้แม่น้ำลึกอันแสนเยียบเย็นด้วยความเหี้ยมโหด

กรอบหน้าได้รูปยามนี้เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ร่างเล็กผุดลุกขึ้นนั่งพร้อมลมหายใจที่หอบถี่กระชั้นราวกับเหน็ดเหนื่อยอย่างหนักที่ต้องเอาชีวิตรอดออกจากความฝันที่แสนโหดร้าย

“คุณหนู ฝันร้ายหรือเจ้าคะ”

เจียวมี่ผินใบหน้าถามไถ่ เมื่อเห็นหยาดเหงื่อที่ผุดพรายบนใบหน้าของผู้เป็นนาย หลังจากที่ยกกะละมังน้ำเอาไว้สำหรับล้างหน้าเข้ามาด้านในห้องนอน

“จะ…เจียวมี่” เสียงใสยังคงเต็มไปด้วยความเหนื่อยหอบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นบ่าวรับใช้คนสนิทเดินเข้ามาด้านในด้วยความคุ้นเคย

“จะ…เจ้าค่ะ เจียวมี่” เจียวมี่ส่งใบหน้าที่เต็มไปด้วยความฉงนให้กับคุณหนูของนาง

เฟิ่งเหลียนฮวาจ้องมองเจียวมี่ด้วยความรู้สึกสงสัย เพราะในวันที่นางได้ขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวมุ่งตรงสู่จวนตระกูลหวง จวนของเจ้าบ่าว เจียวมี่ก็ถูกฮูหยินรองส่งกลับบ้านเกิดและไม่ให้ติดตามนางไปยังจวนของหวงซวนถาน

“เจียวมี่ ข้าแต่งงานออกเรือนไปแล้วไม่ใช่หรือ” เฟิ่งเหลียนฮวาเอ่ยถามออกไปพร้อมกับใบหน้าฉงน

“คิคิ คุณหนู คุณหนูยังไม่ได้เข้าพิธีปักปิ่นเลยนะเจ้าคะ เหตุใดถึงต้องรีบร้อนแต่งงานด้วยเล่า” เจียวมี่ยกชายแขนเสื้อขึ้นมาปิดปากด้วยความเขินอาย คิดไม่ถึงว่าคุณหนูของนางจะรีบร้อนเพียงนั้น

“จริงหรือ ตอนนี้ข้าอายุเท่าไรกันเล่า” ใบหน้าได้รูปนิ่วขึ้นด้วยความงงงวย ก่อนจะเอ่ยปากถามถึงอายุอานามของตัวเอง

“สิบสี่ย่างเข้าสิบห้าหนาวเจ้าค่ะ คุณหนูท่านเป็นอันใดไปหรือ เหตุใดแม้แต่อายุก็จดจำไม่ได้” กิริยาท่าทางของเฟิ่งเหลียนฮวา ทำให้เจียวมี่ส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

“ท่านแม่ของข้าเล่า อยู่ที่ใด”

เฟิ่งเหลียนฮวาต้องการถามทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้แน่ใจ เมื่อความแค้นที่เกิดขึ้นภายในใจนั้นหาได้เป็นเพียงแค่ความฝันที่จิตใจปรุงแต่งขึ้นมาอย่างแน่นอน ทั้งความรู้สึก สีหน้า แววตาของบุรุษและสตรีที่ชั่วช้านางจดจำได้ขึ้นใจ

“ฮูหยินใหญ่ก็อยู่ที่เรือนใหญ่อย่างไรเล่าเจ้าคะ คุณหนูท่านไม่สบายตรงไหนหรือ” เจียวมี่เดินเข้ามาทาบทับฝ่ามือลงบนหน้าผากโค้งนูนของนางด้วยความห่วงใย

“เจียวมี่ ข้า…ข้ายังไม่ตาย!”

เฟิ่งเหลียนฮวาเขย่าต้นแขนของเจียวมี่ด้วยความดีใจ ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มกว้างด้วยความเบิกบานใจ

“คุณหนู ท่านจะตายได้อย่างไรกัน ข้าตกใจแย่แล้วนะเจ้าคะ” เจียวมี่มองคุณหนูของนางด้วยตาปริบ ๆ เหตุใดวันนี้คุณหนูถึงได้เปลี่ยนไปนัก

“ฮ่า ข้าดีใจไปหน่อยก็เท่านั้น เอาล่ะเจียวมี่เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

“คุณหนูให้ข้าตามท่านหมอให้เถอะนะเจ้าคะ”

เจียวมี่ไม่อาจนิ่งนอนใจกับท่าทางที่แปลกประหลาดของผู้เป็นนาย ด้วยความหวังดีนางจึงเอ่ยปากอาสาไปตามท่านหมอมาให้

“เจียวมี่ ข้าไม่เป็นอันใดแล้ว ขอข้าอยู่ตามลำพังเถอะนะ”

“เจ้าค่ะ” เจียวมี่เดินออกมาจากเรือนนอนของผู้เป็นนายด้วยใจพะวักพะวน แต่ก็ทำตามที่คุณหนูร้องขออย่างเลี่ยงไม่ได้

หลังจากที่เจียวมี่เดินออกไป เฟิ่งเหลียนฮวาก็ทรุดกายลงบนเตียงกว้างก่อนจะนั่งคิดทบทวนเรื่องราวของตัวเองในวัยสิบเก้าหนาว ผู้ใดจะไปคิดกันเล่าว่าคุณชายหวงคู่หมั้นตัวแสบจะตีสองหน้ากับนาง ก่อนจะตลบหลังด้วยการร่วมกันสังหารนางด้วยความเหี้ยมโหด

เฟิ่งจื่อเหยียนน้องสาวต่างมารดาที่มักจะข่มขู่ รังแก ช่วงชิงเครื่องประดับและทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของนางไปอย่างหน้าไม่อาย หลังจากที่มารดาของนางจากไป น้องสาวผู้นี้ก็เหิมเกริมขึ้นทุกวัน