บทนำ ชะตาชีวิต (2/2)

เฟิ่งเหลียนฮวาพยายามที่จะต่อสู้กับความกับความมืดมนและพยายามที่จะปรือดวงตาขึ้นมองรอบ ๆ กายด้วยความทรมาน แต่นางกลับต้องตกใจเมื่อสองขาและสองมือถูกมัดเอาไว้ด้วยเชือกเส้นหนา ร่างเล็กนอนขดตัวอยู่ภายในความคับแคบ

นางดีดดิ้นอยู่นานแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเชือกที่พันธนาการอยู่นั้นแน่นหนาเกินกว่าจะหลีกหนี เฟิ่งเหลียนฮวาถูกมัดอยู่ภายในหีบไม้ขนาดพอดีตัว

“ชะ…ช่วยด้วย”

เสียงที่แหบพร่าร้องขอความช่วยเหลือที่แทบจะไม่มีผู้ใดได้ยิน ก่อนที่เฟิ่งเหลียนฮวาจะได้ยินเสียงของหนึ่งบุรุษและหนึ่งสตรีอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นใกล้ ๆ หีบไม้

“ท่านพี่ นางฟื้นแล้วเร็วเข้าเถอะเจ้าคะ”

ดวงตาคู่สวยเพ่งมองสตรีที่ชะโงกใบหน้าเข้ามาภายในหีบด้วยความตั้งใจ กลับต้องรู้สึกตกใจอย่างไม่เชื่อสายตา

“เฟิ่งจื่อเหยียน…” นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เมื่อเห็นว่าสตรีผู้นั้นคือเฟิ่งจื่อเหยียนน้องสาวต่างมารดาของตัวเอง

“ฟื้นมาแล้วอย่างไรเล่า ประเดี๋ยวนางก็ต้องขาดใจตายอยู่ในหีบไม้ใบนี้อยู่ดี เมียรักของข้านี่รีบร้อนเสียจริง”

ดวงตากลมโตเบิกโพลงจนแทบจะถลน เมื่อเสียงของบุรุษผู้นั้นดังขึ้น เสียงทุ้มที่ฟังนุ่มนวลภายในเรือนหอก่อนหน้านี้ กับถ้อยคำที่ทำให้เฟิ่งเหลียนฮวารู้สึกโง่งม ‘เฟิ่งจื่อเหยียนมีความสัมพันธ์กับหวงซวนถานอย่างนั้นหรือ’

มากไปกว่านั้นเมื่อเฟิ่งเหลียนฮวารู้สึกตัว และรับรู้ได้ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตัวเองในอีกไม่ช้า นางก็ส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมาสุดแรงที่มี

เพียะ

ฝ่ามือหนาของหวงซวนถานเอื้อมเข้ามาตวัดลงบนใบหน้าของนางจนรับรู้ได้ถึงโลหิตที่ไหลซึมบริเวณมุมปากส่งกลิ่นคาวคลุ้ง ก่อนที่บุรุษอำมหิตผู้นั้นจะส่งสายตาประหนึ่งพญามัจจุราชมาให้กับเฟิ่งเหลียนฮวา

“หุบปากของเจ้าเสีย!”

“ทะ…ท่าน เหตุใดต้องทำกับข้าเช่นนี้”

หยาดน้ำสีใสพรั่งพรูออกมาจนเอ่อล้นดวงตา ความเจ็บแสบบนใบหน้าทำให้นางต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บสะท้าน แต่ทว่าเจ็บกายไม่สู้เจ็บใจ บุรุษที่นางมอบใจให้หักหลังนางด้วยความร้ายกาจถึงเพียงนี้

“ชู่ อย่าโทษข้า หากจะโทษไปโทษมารดาที่ตายไปของเจ้าเสียเถอะ สตรีจืดชืดเช่นเจ้าน่ะหรือจะมาเป็นภรรยาของข้า เฟิ่งเหลียนฮวาข้าจะบอกอะไรให้เจ้ารับรู้ก่อนตาย คนอย่างข้าหวงซวนถานไม่มีวันรักสตรีเช่นเจ้า จำเอาไว้!” บุรุษเบื้องหน้าตะคอกใส่หน้าของนางรุนแรง พร้อมกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ฮะ…ฮึก ตั้งแต่เมื่อใดกันที่ท่านหลอกข้า” เฟิ่งเหลียนฮวากลั้นใจถามออกไปด้วยความเสียใจ

“ตั้งแต่แรกข้าก็ไม่เคยรักเจ้า ข้ารักเฟิ่งจื่อเหยียนนางเป็นเมียข้า!” สายตาของเขาวาวโรจน์และทอประกายไปด้วยความชั่วช้า

“ท่านพี่เร็วเข้าเถอะเจ้าค่ะ รีบฆ่านางเสีย” เป็นเสียงของเฟิ่งจื่อเหยียนน้องสาวตัวดีที่เร่งให้หวงซวนถานสังหารนาง

ปึก

ตูม

กรี๊ด

เสียงปิดหีบไม้ดังขึ้นพร้อมกับความมืดมิดที่เฟิ่งเหลียนฮวาได้รับ ก่อนที่หีบใบนั้นจะถูกส่งลงไปในสายน้ำ ให้จมดิ่งลงไปสู่ก้นบึ้งของแม่น้ำสายใหญ่

เฟิ่งเหลียนฮวาส่งเสียงกรีดร้องด้วยความทรมาน และไม่อาจหาวิธีหลบหนีเพราะเชือกที่พันธนาการร่างเอาไว้อย่างแน่นหนา เมื่อสายน้ำไหลเข้ามาภายในหีบไม้จนท่วมร่าง จากอาการสำลักเริ่มอัดแน่นไปด้วยน้ำจนยากที่จะหายใจ

เมื่อหายใจไม่ออกจึงเกิดเป็นความทรมานที่แสนสาหัส ดวงตาคู่สวยเหลือกถลน ลมหายใจเริ่มแผ่วเบาจนสติพร่าเลือนไปพร้อมกับหีบไม้ที่ค่อย ๆ จมดิ่งลงสู่เบื้องล่างของสายน้ำ

จิตสุดท้ายของเฟิ่งเหลียนฮวาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ใบหน้าของบุรุษและสตรีที่แสนชั่วช้าฝังลึกภายในความทรงจำ ยิ่งรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจทำให้นางไม่อาจลืมเลือน

“หากสวรรค์เมตตาให้ข้ามีชีวิตอีกครั้ง ข้าเฟิ่งเหลียนฮวาขอทวงแค้นคนชั่วช้าให้สาสม!”