5 เพชรสีชมพู ถูกโจรกรรมอย่างอุกอาจ 1

“บ้าน่า ไม่มีหรอก ใครจะตาต่ำซื้อของแพงๆ มาให้เรา และโอกาสที่จะเจอคนรวยที่รักจริงนั้นยากว่ะ”

“เธออย่าพูดไป เรื่องของพรหมลิขิตอาจจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ได้ เรามัวแต่คุยกัน ไฟสว่างแล้ว เราชอบพิธีกรชายคนนี้จังเลย เมื่อเดือนที่แล้วเห็นเล่นละครรับบทเป็นเพลย์บอย แสดงได้เนียนมาก”

“เธอไม่รู้อะไร นั่นแหละชีวิตจริงของเขาล่ะ”

“เหรอจ๊ะ ฟังๆ ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ”

เมื่อแสงสว่างกลับคืนเข้ามาสู่ภายในงานอีกครั้ง ณภัทรมองไปที่ตู้โชว์ ภายในมีเพชรสีชมพูเม็ดใหญ่กำลังหมุนรอบตัวเองช้าๆ โล่งใจที่เห็นว่ายังอยู่ที่เดิม ขณะเดียวกันตวัดสายตามองไปที่เวที พิธีกรรูปหล่อออกมาโค้งคำนับอีกครั้ง แสงไฟกระทบใบหน้าที่ทาด้วยกากเพชร ทอประกายระยิบระยับ

“เป็นอย่างไรบ้างครับ การโชว์จากแพทดารานางแบบสุดเซ็กซี่ ถือว่าเป็นการเรียกน้ำย่อยอันดับแรกได้ดีทีเดียว ก่อนที่ท่านผู้ชมได้ได้เห็นอภิมหาเพชรสีชมพูขนาดมหึมา ทางผู้จัดได้มีแฟชั่นโชว์สุดอลังการจากชุดพิเศษสุด ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือเครื่องประดับ นี่คือสุดยอดแห่งการโชว์ เชิญชมได้แล้วครับ”

เสียงดนตรีดังขึ้น พร้อมๆ กับไฟดับพรึบลงทั้งฮอลล์ สายตาทุกคู่จ้องไปที่เวที เมื่อแสงไฟสโตปไลท์จับต้องอยู่ที่นางแบบชื่อดังซึ่งเป็นไฮโซแสนสวย เรือนร่างสูงโปร่ง แสงระยิบระยับจากเครื่องประดับทอประกายออกมา พิธีกรเริ่มบรรยายถึงความอลังการงานสร้างด้วยเสียงสูงต่ำ ให้ผู้ชมรู้สึกเร้าใจ

“นี่คือผลงานชิ้นเอกในคอลเลกชั่นจิวเวลรี่ แฟร์ ที่ลำคอระหงเป็นโชกเกอร์เพชรจำนวน 1,500 เม็ด และแซฟไฟร์สีชมพู 1,000 เม็ด เท่านั้นยังไม่พอ เห็นหรือเปล่าครับท่านผู้ชม มีมุกบาร็อกสีชมพูซึ่งเป็นมุกหายากสุดๆ จากทะเลใต้”

สิ้นคำบรรยายของพิธีกร ปลายนิ้วเรียวสวยของนางแบบลูบลงไปบนโชกเกอร์ตรงบริเวณที่เป็นมุกสีชมพู เพื่อโชว์ความงาม บรรดาคุณหญิงคุณนาย อาซิ้มอาซ้อต่างอุทานด้วยความตื่นเต้น เสียงพูดว่าสวยและอยากได้ตามมาเป็นระยะ

“โอ สวยงามอะไรขนาดนี้ เม็ดละเท่าไหร่นะ ฉันอยากได้จังเลย สักเม็ดก็ยังดี”

“คงต้องสอบถามดู ฉันจะให้คุณสามีซื้อมาร้อยเป็นสร้อย เอาไว้ใส่ออกงานการกุศล”

เสียงอีกคนสำทับให้เหนือกว่า ณภัทรแบะปาก โคลงศีรษะไปมา ในความรู้สึกของเธอ รู้สึกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ไม่พูดอะไร เพราะเป็นความชอบส่วนบุคคลจากผู้ที่มีเงินเหลือเฟือ แม้ว่าเธอมีเงินก็คงไม่เอาเครื่องประดับราคาแพงเหล่านี้ให้ความสำคัญต่อชีวิต เว้นเสียแต่ว่าคนรักซื้อให้ด้วยความเสน่หา

“ยังไม่จบเพียงเท่านี้ครับท่านผู้ชม ชุดที่นางแบบใส่ เป็นศิลปะการตัดเย็บเสื้อผ้าแบบโอตกูตูร์ เสื้อผ้าชั้นสูง ปกคอเสื้อทั้งสองข้างหุ้มด้วยแผ่นทองคำขาวฝังแซฟไฟร์ ประดับด้วยเพชรน้ำเอกเม็ดเล็กๆ คุณผู้ชมเห็นแล้วรู้สึก แสบตาหรือเปล่าครับ”

“แสบตามากเลยค่ะ”

เสียงผู้ชมดังประสานขึ้นพร้อมกัน นางแบบบนเวทียิ้มน้อยๆ พร้อมกับเยื้องย่างเดินโชว์ความงามในชุดเลิศหรู เพิ่มตัณหาให้แก่ผู้หญิงที่มีเงิน อยากเป็นเจ้าของทั้งเพชรและชุดสุดหรู โชว์ชุดนี้สะกดสายตาผู้ชมเป็นเวลาถึงสิบกว่านาที

เมื่อนางแบบเดินหายไปทางด้านหลังเวที เสียงปรบมือกึกก้องดังขึ้นเป็นเวลานาน กระทั่งเสียงค่อยๆ ขาดหายไป ไฟบนเวทีสว่างจ้า พร้อมๆ กับไฟทุกดวงในงาน เห็นใบหน้าผู้ชมมีแต่รอยยิ้ม ตามด้วยเสียงโจษขานเกี่ยวกับโชว์ชุดที่เพิ่งผ่านพ้นไป

“ในที่สุด การรอคอยสิ่งสำคัญก็มาถึง นั่นก็คือ โชว์เพชรสีชมพู”

สิ้นคำของพิธีกร ณภัทรสะดุ้งต่อเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจจากพนักงานที่อยู่ในบูธถกลจิวเวลรี่ เธอกับวรัทหันไปมองเป็นตาเดียวกัน เห็นหญิงสาวหน้าตาสวยใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเบิกกว้าง ชี้ไปที่ตู้โชว์เพชรสีชมพู

“ช่วยด้วย เพชร เพชร หายไปแล้วค่ะ”

“ห๊า! เพชรหายไป แย่แล้วณภัทร”

วรัทอุทานเสียงดังไม่แพ้พนักงานสาวคนนั้น เรียวแขนเสลาถูกดึงไปยังด้านในทันที ขณะนั้นถกลเจ้าของบริษัทและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพากันยืนมองตู้โชว์เต็มไปหมด สิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือตู้กระจกใสถูกเจาะเป็นวงกลม เห็นแต่เพียงฐานซึ่งเป็นมือสีดำเคลื่อนที่หมุนรอบตัวเองไปมา แต่ปราศจากเพชรสีชมพู

“โอ เพชรของผมหายไป ใครกันแอบมาเจาะเอาไป คุณตำรวจช่วยตามหาให้ผมที หมดเท่าไหร่ไม่ว่า”