ตอนที่ 3

เป็นเสียงของแม่บ้านที่ดูแลมารดาของชลวัฒน์อยู่ที่อีกบ้านในกรุงเทพฯ โทรมาบอกว่าตอนนี้คุณนาย ‘เจิดจันทร์’ มารดาของเขาเข้าแอดมิทในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

“คุณย่าเป็นอะไรคะคุณพ่อ”

ปัทมาถามบิดาด้วยความเป็นห่วง

“ก็อาการเดิมนั่นแหละ หน้ามืดเพราะเบาหวาน น้ำตาลลดต่ำมาก”

ชลวัฒน์กล่าวหลังจากกดตัดสาย

“พรุ่งนี้พ่อจะไปเยี่ยมคุณย่า”

ชลวัฒน์เป็นห่วงมารดา ทั้งที่ก็รู้ว่าคงจะไม่เป็นอะไรมาก เหมือนเช่นทุกครั้งที่เคยเกิดขึ้น

“งั้นปัทม์ไปด้วยนะคะ… นานแล้วค่ะที่ไม่ได้ไปหาคุณย่า”

“แล้วหนูยาร์ล่ะ… เพิ่งมาถึงยังไม่ทันได้เที่ยวเลย”

ชลวัฒน์หันไปมองลูกสาวเพื่อน ไม่ทันที่ดลยาร์จะกล่าวอะไร ยักษ์ก็รีบเอ่ยขึ้นทันควัน

“น้องยาร์ก็รออยู่ที่นี่ก็ได้นี่ครับ… เดี๋ยวผมดูแลให้เอง เพราะว่าพ่อกับยัยปัทม์ก็ไม่ได้ไปนานนี่ครับแค่คืนเดียวเอง… ใช่ป่ะ”

“ใช่… แค่คืนเดียวก็กลับมาแล้ว”

ชลวัฒน์เห็นด้วยกับความคิดของลูกชาย

“งั้นให้พี่ยักษ์พาเที่ยวนะยัยยาร์… แค่คืนเดียวฉันก็กลับมาแล้ว… อยู่ต่อนะเพื่อน”

ปัทมาคะยั้นคะยอ และดูเหมือนว่าทุกคนจะเห็นด้วยกับความคิดนี้

“งั้นก็ได้จ้ะ”

หญิงสาวพยักหน้ารับ และคนที่ยิ้มจนหน้าบานเป็นจานเชิงก็คือพี่ยักษ์

วันรุ่งขึ้น

ตอนเย็น เสร็จจากดูแลงานในฟาร์ม ยักษ์รีบขับรถกลับเข้ามาที่บ้าน ด้วยเย็นนี้มีแผนจะพาดลยาร์ไปเที่ยวชมพระอาทิตย์ตกดินที่จุดชมวิวบนเนินเขาท้ายไร่ที่เขาเกริ่นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน

ในเวลาต่อมา

ใช้เวลาไม่นาน รถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีส้มคันใหญ่ที่ยักษ์เป็นคนขับก็วิ่งมาถึงจุดชมวิว

“ว้าว… สวยมากค่ะพี่ยักษ์”

เมื่อเปิดประตูออกมาจากรถ ดลยาร์จ้องมองผืนฟ้าสีส้มอมแดงด้วยความตื่นตาตื่นใจ พระอาทิตย์สีแดงกลมโต กำลังลอยต่ำลงเกือบแตะสันเขา นกปากห่างฝูงใหญ่ชักแทวบินตามกันอยู่บนโค้งขอบฟ้า มองไวๆ เหมือนเส้นสีดำพาดผ่านกลุ่มเมฆสีแดง รอบๆ เนินเขาเล็กๆ ของจุดชมวิวโอบล้อมไปด้วยทุ่งดอกไม้และป่าเขียวขจี

“น้องยาร์จ๋า… มานั่งทางนี้ดีกว่า”

ยักษ์เอาเสื่อที่ใส่ไว้หลังรถกระบะออกมาคลี่ปูลงบนเนินดิน

“ให้ยาร์ช่วยนะคะ”

หญิงสาวขยับเข้ามาช่วยดึงเสื่อคนละด้าน คลี่ออกจากม้วน จากนั้นยักษ์ก็เดินกลับไปเอากระติกน้ำแข็งที่ข้างในแช่เบียร์เย็นฉ่ำไว้หลายกระป๋อง

“พี่ยักษ์เตรียมเบียร์มาด้วยหรือคะ... ”

หญิงสาวตกใจเมื่อยักษ์เดินกลับไปที่รถกระบะแล้วกลับมาพร้อมกับเบียร์ อีกมือหิ้วถุงพลาสติก มองไวๆ คล้ายมีกล่องสีขาวอยู่ข้างใน ที่น่าตกใจกว่าเบียร์ก็คือหมอนสองใบที่หนีบอยู่ใต้วงแขน

“จ้ะ… ดื่มด้วยกันนะครับ”

“ค่ะ… เอ่อ… มีหมอนมาด้วยหรือคะ”

“ใช่… พี่เตรียมหมอนมาด้วย เผื่อว่าน้องยาร์อยากนอนดูดาว… ไม่ต้องห่วงความปลอดภัยนะครับ ที่นี่เป็นอาณาเขตของฟาร์มเรา ไม่มีใครกล้าเข้ามา ทั้งประตูหน้าและประตูหลังของฟาร์มมีป้อมยามอยู่ทั้งสองด้าน”

เจ้าของฟาร์มการันตีความปลอดภัยของพื้นที่แห่งนี้

“ดีจังค่ะ… ฟาร์มของพี่ยักษ์กว้างขวางมากเลยค่ะ”

“ใช่ครับ… ฟาร์มนี้เป็นมรดกตกทอดมาตั้งแต่รุ่นทวดของพี่ พอเรียนจบพี่ก็มาช่วยพ่อดูแลฟาร์ม น้องยาร์จ๋า… มาตรงนี้เถอะ”

หนุ่มสาวพากันมานั่งลงบนเสื่อ ยักษ์เอากล่องกระดาษสีขาวออกมาจากถุงพลาสติก มันคือของที่เขาแอบสั่งมาเซอร์ไพรส์ดลยาร์

“นี่อะไรคะพี่ยักษ์… ”

ลดยาร์จ้องมองกล่องสีขาวด้วยความสงสัย กระทั่งเขาเปิดฝาออก หล่อนจึงเห็นว่ามันคือเค้กรูปทรงหัวใจสีชมพูหวาน ตรงกลางมีครีมรูปทรงดอกกุหลาบสีแดงสลับชมพู มีตัวอักษรสีขาวโรยเอาไว้บนพื้นสีเหลืองอ่อน อ่านข้อความได้ว่า ‘สุขสันต์วันเกิดน้องยาร์… รักนะ… จากพี่ยักษ์’

“โอ้ว… พี่ยักษ์รู้ได้ยังไงคะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของยาร์”

เจ้าของวันเกิดตกใจมาก ด้วยหล่อนเองก็ยังลืมว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง

“อะไรที่พี่สนใจ… พี่จะใส่ใจเสมอ”

ยักษ์ตอบยิ้มๆ ออร่าความเจ้าชู้แผ่ออกมาจนเห็นได้ชัด

อันที่จริงเป็นเพราะว่าปัทมาผู้เป็นน้องสาวของเขานั่นเอง ที่แอบกระซิบบอกเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานว่าวันนี้เป็นวันเกิดของดลยาร์เพื่อนหล่อน แต่ตัวเองอยู่ไกล จึงฝากพี่ชายให้จัดเค้กวันเกิดให้เพื่อนสาว

“สุขสันต์วันเกิดนะครับน้องยาร์”

ยักษ์กล่าวเสียงหวานพร้อมกับเอาเทียนสีชมพูออกมาปักลงกลางเค้กเพียงแท่งเดียว จุดด้วยไฟแช็กแล้วหันมาหาหญิงสาว

“มีเทียนแค่แท่งเดียวหรือคะ”

ดลยาร์ถามด้วยความสงสัย